Akrotheism – Law of Seven Deaths

Dat Griekenland op metalgebied heel wat meer te bieden heeft dan enkel Rotting Christ en Septicflesh, moge ondertussen duidelijk zijn. En dat de Griekse underground scene niet is blijven hangen bij hun oude gloriën, maar vandaag de dag nog steeds springlevend en relevant is, werd vorig jaar nog maar eens bevestigd door prima releases van bands als Lucifer’s Child en Acherontas, die fel gesmaakt werden door onze redactie. Toen ik deze Law of Seven Deaths van het voor mij totaal onbekende Akrotheism onder ogen kreeg, vroeg ik me dus spontaan af of ook deze band het Griekse hellevuur brandende helpt te  houden. Hieronder het verdict…

Akrotheism brengt dreigende, grimmige black met een occult/filosofisch kantje. De band zag het levenslicht in 2012 en in die 7 jaar hebben ze twee splits en één langspeler uitgebracht. Hun debuutalbum Behold the Son of Plagues is alleszins een bijzonder aangenaam plaatje waarop agressiviteit en tonaliteit mooi hand in hand gaan, met veel aandacht voor sfeerschepping (o.a. door Gregoriaanse zang en operazang) en af en toe met wat thrashinvloeden. Een boeiend luisterstuk!

En nu is hier dus de opvolger, Law of Seven Deaths. Inhoudelijk wordt er duidelijk geput uit de meer duistere elementen van de Griekse mythologie, te weten de onderwereld en haar demonen. Vanuit deze invalshoek wordt een sfeer gecreëerd die tegelijk zeer mystiek als uitgesproken droefgeestig is. Het hele album door heb je het gevoel dat vocalist Aeon ergens in een donkere kerker vastgeketend hangt en van daaruit zijn meelijwekkende jammerklachten de wereld instuurt. Nee, erg vrolijk word je hier echt niet van. Als een log Grieks monster dendert Law of Seven Deaths over je heen, ondertussen alle energie en vreugde gretig opslorpend. Net als op Behold the Son of Plagues wisselen snelle en trage passages elkaar mooi af. Toch is het allemaal wat minder toegankelijk. Ook de thrashinvloeden lijken verdwenen. Terwijl de drukkende atmosfeer en overweldigende negativiteit je tijdens een eerste luisterbeurt wat lijken te overspoelen, komen de fijne details pas na een aantal rondjes in de CD speler langzaamaan aan de oppervlakte. Dit is dan ook echt wel een groeiplaat.

Zo ontwikkelt het centrale thema van de (mee)slepende opener Typhonian Serpents zich na een tijdje tot een echte oorworm die zonder twijfel over enkele weken nog door je hoofd zal blijven spoken. Manifesting Tartarus begint heel doomy (tja, dat past natuurlijk perfect op zo een plaat), maar enkele seconden later wordt de gaspedaal toch ingedrukt. Deze afwisseling tussen snel, traag en mid-tempo komt trouwens heel het album door voortdurend terug, al zijn het toch de tragere passages die het meest in het oor springen.

Dat Akrotheism op dit nieuwe album duidelijk zijn eigen stijl gevonden heeft, zal ik zeker niet tegenspreken: Law of Seven Deaths voelt een stuk coherenter aan dan zijn voorganger. Er zijn ook voldoende raakpunten met andere occulte blackmetalbands, zoals (oude) Schammasch bijvoorbeeld. Ook op de uitvoering is niets aan te merken: deze Grieken weten heel goed waar ze mee bezig zijn. Toch zijn er puntjes van kritiek. Het geluid klinkt een stuk doffer dan op hun debuutalbum, al past dit ook wel bij de sfeer die deze schijf opwekt. Mijn voornaamste bedenking is echter dat dit na enkele nummers wat ééntonig wordt, en zelfs na verschillende luisterbeurten kan ik dat gevoel niet van mij afschudden. Misschien is het omdat alles zo zwaarmoedig klinkt dat het me na een tijdje wat te veel wordt. Er zijn ook weinig adempauzes: zelfs het instrumentale intermezzo Oracle Mass en de verontrustende sfeergeluiden van afsluiter En halen je niet uit dit moeras van zwartgalligheid, wel integendeel. Aan het begin van Virtue of Satyr wordt de luisteraar dan weer wel onverwachts wakkergeschud door een vurige speech, afkomstig uit de film Caligula. Wat een Romeinse keizer te maken heeft met een Griekse Sater is mij absoluut een raadsel, en dit fragment lijkt dan ook wat misplaatst. De nummers zijn ook over het algemeen vrij lang: zeven nummers voor een totale looptijd van 56 minuten, dat is dus een gemiddelde van acht minuten per nummer.

Het eindverdict: hoe zit dat nu met dat Griekse hellevuur? Wel, die hel is hier heel tastbaar aanwezig, maar ik vrees dat deze naargeestige kolos de vlammen nu ook weer niet echt hoog zal doen oplaaien. Ik mis vooral wat creativiteit en frisheid in dit werk. De originaliteitsprijs zal Law of Seven Deaths mijns inziens niet winnen: er zijn voldoende andere occulte blackmetalbands die een stuk inventiever met deze stijl zijn omgegaan (Inferno, Cult of Fire, Schammasch, om er maar enkele te noemen).

Deze release is enkel aan te raden voor liefhebbers van het genre. Voor wie het toch aandurft: Typhonian Serpents is me het meest bijgebleven en is zeker een luisterpoging waard.

Score:

68/100

Label:

Osmose Productions, 2019

Tracklisting:

  1. Typhonian Serpents
  2. Manifesting Tartarus
  3. Desmotropia
  4. Virtue of Satyr
  5. Oracle Mass
  6. Skeptomorphes (The Origin of I)
  7. En

Line-up:

  • Aeon – stem, gitaar
  • Naos – gitaar
  • Schism – basgitaar
  • Tho – drums
  • Ur Nahath – elektronica, blaasinstrumenten, percussie

Links: