Jera On Air is al jaren een gevestigde orde in het festivallandschap. Elk jaar weten tienduizenden liefhebbers van punk, hardcore en metal en elke mogelijke kruisbestuiving daartussen, hun weg naar Ysselsteyn te vinden. Ben je liefhebber van één van deze stijlen? Dan staat er gegarandeerd iets geprogrammeerd dat je geweldig vindt. Dat het festival ook waardering buiten deze kringen kreeg is mooi: het is door Festileaks inmiddels voor de tweede keer op rij tot festival van het jaar geworden. Of dat invloed heeft gehad op het festival? Friso Veltkamp doet verslag. Lonneke Prins maakt vandaag de foto’s voor Zware Metalen. Ook mochten we foto’s gebruiken van het Jera-fototeam: Kealey Oosterom, Kim Tielemans, Diana Lungu en Arne.
Hoewel Jera On Air in de kern een festival is dat zich qua programmering vooral richt op punk-hardcore- en metalbands, durft de organisatie steeds vaker buiten de lijntjes te kleuren. Zo stonden vorig jaar niet alleen de de danceact The Prodigy, maar ook de technische progband Tesseract als headliners op het programma. Dit jaar heeft de band ook een grote hip hopact als Denzel Curry geprogrammeerd. Naast die muzikale diversiteit valt ook het aantal acts op. Op vrijwel elk moment van de dag kun je kiezen uit meerdere optredens. Je hoeft je in ieder geval nooit te vervelen. En heb je even geen zin in herrie om te zien? Dan kun je nog altijd naar de biergarten (waar exclusief bier wordt verkocht) of de silent disco, waar ook diverse acts geprogrammeerd staan. Het mag dan een duur festival zijn, je krijgt qua muziek wel waar voor je geld.
We komen binnen terwijl Employed to Serve al bezig is met hun geweldsexplosie. Het is vroeg en het is heet, dat lijkt zijn weerslag te hebben op het publiek, dat nogal tam reageert. Wat heet: de wall of death die gevraagd wordt is een van de lafste van het hele festival. Daar kan de band verder ook niet zoveel aan doen, die staat hier als publiekstrekker voor de ‘vroege’ uren. Want laten we eerlijk zijn; deze band zou een stuk beter tot zijn recht komen als het later is. Het kabbelt nu te veel voort, terwijl een nummer als Fallen Star wel erg sterk gebracht wordt. Employed to Serve ploetert zich met hun groovende metalcore vol overtuiging door de set heen, waarbij de goede vocalen van Sammy live vandaag bijzonder goed doorkomen. Volgende keer graag later!
Vukovi is een rijzende ster die inmiddels onderdak heeft gevonden bij Sharptone Records. Dan zou je moderne metalcore verwachten, maar niets is minder waar. Vukovi beweegt zich eerder in de moderne rockmuziek met aanstekelijke melodieën en energiek drumwerk. Blikvanger is echter zangeres Janine, die in een behoorlijk uitdagende outfit over het podium rent, knielt en poseert. Het geheel is overgoten door een hoop flair. Muzikaal vind ik het echter niet allemaal even boeiend wat deze band doet, bovendien komt er erg veel vandaag af van tape. Toch moet gezegd worden dat Janine prima zingt, het publiek zingt luidkeel mee met meezinger La Di Da en zijn uiteindelijk een half uur prima vermaakt.
Beetje hardcore, beetje metal, beetje breakdowns en beetje synths. Deze combinatie staat een beetje veel op deze editie van Jera. Deze moderne metalcore begint zo langzamerhand de nu-metal van deze tijd te worden. Neem Dead By April; deze band beheerst dit geluid tot in de puntjes. Er wordt strak gemusiceerd, er wordt goed gezongen, maar je ziet werkelijk alles van mijlenver aankomen. Met name de refreinen. Nu is bij Dead By April de rol voor de synths nog wel iets groter, maar verder is dit hele steriele muziek. De refreinen zijn soms zo zoetsappig dat het een serieuze kwestie van smaak wordt zoals bij Dreaming en Playing With Fire. Al moet gezegd worden: dat waren dan wel meteen de sterkste momenten van de set.
Had Smash Into Pieces de verwachting dat zij vandaag het voorprogramma van een songfestival speelden in plaats van een punk/metal festival? De band heeft een productie opgenomen die niet zou misstaan op het jaarlijkse zangcircus. Vlammen, rook, projecties. Een headliner zou er jaloers op zijn. En het is nog maar 2 uur ‘s middags.
Dan de muziek: die is is net zo steriel als een operatiekamer in een willekeurig Singaporees ziekenhuis. De band uit Zweden klinkt zoals een band uit Zweden kán klinken. Op een songfestival. Allemachtig wat een gelikte nummers worden hier gepresenteerd. Het is van een kazig niveau waar zelfs de songschrijvers van Abba hun wenkbrauwen doen fronsen. Het is een combinatie tussen metal en rock en een zanger die af en toe doet denken aan een andere bekende (helaas te vroeg overleden) Zweed: Avicii. Raar maar waar. Dit is rock voor bij je schoonouders. Dan kan je als drummer met een raar masker dragen en een solospot krijgen om wat showelement toe te voegen, het blijft allemaal bijzonder veilig. Deze band mikt op snel effectbejag en dat is hun goed recht natuurlijk. Het luistert ook wel prima weg, maar vervliegt net zo snel. Ik hoef voorlopig in ieder geval niet meer naar de mondhygiëniste.
Voeten van de vloer! Tijd voor PVRIS. De tent staat goed vol met mensen die vol verwachting uitkijken naar wat komen gaat. Deze act wijkt namelijk behoorlijk wat af van de Jera-porgrammering. De muziek is namelijk best dansbaar en dat is een welkome afwisseling. Wanneer Lyndsey en haar gevolg beginnen aan hun set met Burn The Witch valt op dat het geheel allemaal wat kaal oogt. Het drumstel is wat schuin gepositioneerd, om wellicht wat opvulling te geven op het podium. Daaromheen dartelt Lyndsey wat, al dan niet een gitaar in de hand. Het jammere is dat er geen gebruik wordt gemaakt van de visuals; dit is wel muziek die zich daar uitstekend voor leent, zeker bij nummers als ANIMAL of Dead Weight, dat wordt opgeleukt met een vette sample. Naarmate de set vordert, sluipen er steeds meer drum & bass invloeden in het geluid. Het laat horen dat rock en electronica hier hand in hand gaan. En dat allemaal onder aanvoering van Lyndsey, die zich met een stoïcijnse vastberadenheid door de set heen beukt. Een blik op het publiek leert dat veel mensen deze afwisseling heel prettig vonden. PVRIS doet waar ze goed in zijn.
Eerder deze week zag ik Deafheaven in Tivoli. Het was een teringharde show, waarbij de band een hernieuwde energie liet zien én horen. Vandaag mag dit vijftal om zes uur hun ding doen in een tent. De band is een wat vreemde eend in de bijt hier, maar het Jera-publiek lijkt er wel klaar voor. Dat moet je ook zijn. Want alvast een spoiler alert: Deafheaven mokert ook deze tent compleet aan gort. Eerder deze week kreeg de band bijna twee uur aan speeltijd, vandaag is het een uur. En wat doe je dan als band? Dan knikker je alle shoegaze-stukken en rustige nummers eruit en heb je een uur aan sloopmateriaal over. Dat begint natuurlijk weer bij Dobermann, waarbij de band onder aanvoering van George weer over het podium heen stuitert. De eerste minuten is het nog even afwachten, maar als na een minuut of vijf de break met de riff komt, is de tent om.
Even dit hè mensen: die riff. I K V I N D D I T E E N W E R E L D R I F F . De band knalt door met Magnolia en Brought To The Water, ruimte voor rust is er niet echt. Er wordt lustig gebangd, maar ook weer tegen elkaar aan gesprongen. Maar eigenlijk bepaalt George wat het publiek moet doen. Hij heeft continu een intimiderende, dwingende blik. Op een gegeven moment, bij Dream House, is het enige wat hij roept ‘Up. Here.’ Hij wil dat mensen het podium opkomen. Dat gebeurt gelijk, wat heet: het complete podium staat vol mensen die dat einde van het nummer meeschreeuwen of zich mee laten voeren door dat epische geluid.
De band is al even op tour en speelt de nummers strak en hebben bovendien een goed geluid. Er zit ook nog genoeg energie in de band, Kerry, Shiv en Chris spelen geconcentreerd maar zijn continu door elkaar heen aan het rennen, al dan niet gebruik makend van de raisers. Winona is een voorbeeld van hoe een nummer tot leven komt live. George paradeert als een heerser met zijn microfoonstandaard rond. Maar heel Deafheaven heerst. Was de show in Tivoli misschien wel de beste van het jaar, dan is dit gelijk #2.
Thrice is weer in het land! Vorig jaar stond de tour in het kader van het twintigjarig bestaan van The Artist In The Ambulance. Vandaag speelt de band een allround set. Prima natuurlijk, want hoewel die plaat een mijlpaal is binnen de emo/post hardcore, heeft de band in de loop van hun carrière een hoop sterke songs geschreven. Sterker nog: dit klinkt wellicht heel raar, maar Thrice is bijna te goed voor dit festival. Wat kunnen deze mannen toch schrijven. Dit is muziek die zich leent om zowel op een festival naar te kijken, als rustig thuis met een glas wijn tot je te nemen.
Het is weer fraai om de hitnummers van Artist In The Ambulance te horen zoals het titelnummer en het fantastisch gezongen Silhouette, dat na al die jaren nog altijd binnenkomt. En zo kan het ook prima dat een sneller nummer als Paper Tigers naast Black Honey (van To Be Everywhere Is To Be Nowhere) gespeeld wordt. De presentatie is eerlijk en oprecht: dit is een band die hier staat om muziek te schrijven en de nummers met je te delen. Je krijgt wat je ziet. En dat is een heel sterk optreden, met het van Vheissu afkomstige The Earth Will Shake als logische afsluiter
‘Welkom mensen die houden van vergane glorie’, zo verwelkomt zanger Remy ons bij de set van Green Lizard. Ik heb altijd een zwak gehad voor deze band, omdat de oudere releases echt heel erg sterk waren, zeker voor de tijd waarin ze verschenen. Verwacht vandaag echter geen moeilijkdoenerij: de band speelt gewoon hun hits afgewisseld met ander werk afkomstig van Identity en (vooral) Newborn. Aan het publiek te zien, zijn de meeste mensen hier (net als ondergetekende) met deze platen opgegroeid. En het is eigenlijk best wel vet om weer eens nummers als Mouthful en Walk over Water te horen. Of Wrong, met die machtige break die het nummer vertraagt.
De band lijkt er zichtbaar plezier in te hebben, en dat is mooi om te merken. Maar het is ergens ook wel jammer; deze band had zo veel potentie, maar om allerlei redenen zijn er nooit meer dan drie platen uitgebracht. Afijn, daar is vandaag niet het moment naar om over te zeuren, beter kunnen we nog genieten van Turn Around en Autumn. Fijne nostalgische trip!
Tegen het einde van dag drie staan er alleen maar acts die de laatste jaren hun naam stevig hebben gevestigd hebben met hun laatste plaatwerk. Neem nou Knocked Loose, dat vorig jaar een alom bejubelde plaat You Won’t Go Before You’re Supposed To uitbracht. Die reikte zelfs tot de zevenentwintigste plek in de Zware Metalen Jaarlijst. Terecht. Live is de band eveneens een behoorlijke reputatie aan het opbouwen, zoals onlangs werd bewezen in 013. Vandaag staan ze op Jera als headliner en gezien de massale belangstelling is dat meer dan terecht. Het is de laatste dag: de mensen zijn moe, dronken en leeggezogen, maar er blijkt toch nog een restje energie in het publiek te schuilen en die komt volledig los bij Knocked Loose.
En het moet gezegd worden: de band speelt een fucking mokerset. Deadringer, Piece By Piece en het hysterische God Knows… het is een aaneenschakeling van intensiteit en breakdowns. Het werkt alsof je een hoorn in een wespennest vol energie drank ramt. Het publiek gaat volledig los, er ontstaan meerdere circle pits, al dan niet om de tentpalen heen. Het is een kolkende massa die alles (in positieve zin) nog eens wil slopen. Knocked Loose is daar maar al te graag gastheer voor. Zanger Bryan staat vooral op zijn raiser het publiek hysterisch toe te krijsen. Het is indrukwekkend, maar helaas ook wel iets eenvormig. Net als je denkt alle breakdowns wel gehoord te hebben, knalt de band Suffocate nog doorheen, om een paar nummers later te eindigen met Everything Is Quiet Now. Dat na het wegsterven van de laatste tonen wel erg toepasselijk is. Wat een slagveld.
En dan is het tijd voor de absolute headliner van Jera: Turnstile. De band heeft een enorme sprong voorwaarts genomen nadat het in 2021 Glow On losliet op de wereld. Die plaat werd niet alleen omarmd door het hardcorepubliek, maar ook ver daarbuiten. Zo werd de band een graag geziene gast op allerlei festivals en de zalen waar werd gespeeld werden ook steeds groter en groter. Vandaag mag de band Jera afsluiten. Is dat terecht? Ja, als ik zo naar het uitgelaten publiek kijk. De band heeft een nieuwe plaat uit, Never Enough. Het titelnummer fungeert vandaag als opener van de set. Wat wij van die plaat vinden vind kun je hier lezen, live pakt dit net wat beter uit dan op plaat. Wat ook werkt, is gelijk TLC erachteraan knallen. Dat klapt er wel lekker op en zet het publiek op scherp.
Toch zijn die momenten wat spaarzamer geworden. Want wat vandaag ook opvalt is hoe de invloeden van de synthesizers live zijn werking doen en dat de nieuwe plaat een voortzetting was van de vorige. Endless en I Care vloeien bijna naadloos in elkaar over en ademen een uitgesproken post-punk gevoel. Maar wel een met een positieve ondertoon en dat is wat Turnstile lijkt te willen uitstralen. De sfeer wordt versterkt door het overweldigende lichtdecor, dat meestal in felblauwe tinten is gehuld. Zeker als je buiten de tent staat, zie je een kolkende massa in blauw gloed dansen; een spectaculair gezicht.
Turnstile kan niet zoveel fout doen vandaag. De set is een uitgebalanceerde mix, waarbij het nieuwe materiaal, ondanks pas verschenen, net zo enthousiast wordt ontvangen als de nummers van Glow On. Waardige afsluiter!
En zo komt er een einde aan Jera On Air. Wederom een geslaagde editie, mede dankzij de tomeloze inzet van alle vrijwilligers, die je altijd vriendelijk te woord staan. Ik heb überhaupt geen vervelende incidenten gezien, of iets wat daar ook maar op leek. De sfeer op dit festival is simpelweg geweldig: positief, relaxed en open. Iedereen wil hier zijn — of het nu is voor de muziek, of gewoon om even met vrienden aan het serieuze leven te ontsnappen. Bovendien is alles lekker beloopbaar, wat Jera een knus én overzichtelijk festival maakt. En misschien wel daardoor: één van de leukste.
Lees hier ook ons verslag van de vrijdag.
Datum en locatie
28 juni 2025, Ysselsteyn
Foto's:
- Lonneke Prins (Lonneke Prins Photography)
- @rreedduuxx
- @Kealeyphotography
- @arnecrdnls
- @kim.tielemans.media
Link: