De collega’s van White Room Reviews hadden zin in een feestje en verzamelden een aantal veelal met een zwart randje getooide herrieschoppers in Musicon in Den Haag. Remco Faasen sloot zijn werkweek in de Hofstad af met een hamburger en daarna optredens van het Franse Alkhemia, Hellevaerder uit Nederland en het Duitse Tsatthoggua. Afsluiter was Onheil, dat vorig jaar de terugkeer vierde met het uitstekende album In Black Ashes.
Het Franse blackmetalgezelschap Alkhemia is nog zo jong dat er nauwelijks iets over de band op internet te vinden is. Het eerste album moet nog komen en dus begint de band onderaan de ladder: openen voor anderen in kleine zaaltjes. In het busje vanuit Lille – Rijsel in goed Vlaams en Rijssel in oud-Nederlands – naar Den Haag: 500 kilometer op en neer, maar zo hoort het. De zanger gaat verstopt onder een enorme bos dreadlocks terwijl hij de langzaam vollopende zaal opjut. Het vijfkoppige gezelschap zoekt het qua muziek in de moderne post-blackmetal/sludgehoek van landgenoten zoals Regarde les Hommes Tomber en Celeste. Meeslepende nummers dus die meer melancholie bevatten dan werk van de meer venijnige, Noordse collega’s. De onhandigheid spat in ieder geval van de band af, het loopt allemaal nog niet zo soepel en de drummer moet nog heel wat oefenen. Vooralsnog is het allemaal aardig maar niet meer dan dat, wat dit Alkhemia laat zien. Je hoort ergens de potentie, en ervaringen als die van vanavond zijn voor de band bijzonder welkom, maar ik zou eerst nog even langs het oefenhok gaan voordat de studio wordt gereserveerd.
Dan Hellevaerder. Er staan drie mannen op het podium: een zit er achter het drumstel en tussen de anderen in een dame in een mooie witte jurk die verdwaald lijkt, op weg naar de tennisbaan. Maar mevrouw is niet verdwaald, Miranda Visser is hier volledig op haar plek als frontvrouw van deze veelbelovende blackmetalband uit het Noord-Hollandse Heerhugowaard. Er wordt loeistrakke, hypnotiserende black metal over ons uitgestrooid met daarbovenuit torenend de angstaanjagende klaagschreeuwgrunt van deze Bruid van Satan.
‘Je bent niks waard’ staat er op de banners op het podium en dat is precies het gevoel dat deze band je geeft: zoveel ellende en mistroostigheid zit er in de muziek. Hellevaerder grijpt je bij de strot en laat niet meer los. Als een pitbull die drie maanden opgesloten heeft gezeten en nu vrij is gebroken gaat de band door en door totdat het bot verbrijzeld is. Wij zijn dan misschien niets waard, deze band zeer zeker wel. Een uitstekende drummer ook (niet zo gek: Daan Bleumink kun je wel om een boodschap sturen) en hij doet het op hetzelfde drumstel als zijn kompaan van Alkhemia dus daar ligt het niet aan. Topband. Kijk nog even of u debuutplaat In de nevel van afgunst op de kop kunt tikken en anders het wonderschone Verloren vertellingen.
De eerste zeven levensjaren van het Duitse Tsatthoggu (1993 – 2000) zijn vrij geruisloos aan mij voorbij gegaan, dat de band sinds 2019 weer actief is ook. De heren North Wind (vocalen), Nar Marratuk (gitaar), False Prophet (bas) en Lightning Bolt (drums) hebben eerst een duik in de SM-kist gedaan voordat ze het podium opstapten om recht-toe-recht-aan black/thrash te gaan spelen. Niet te ingewikkeld, lekker rammen is het devies en dat is wel even terugschakelen na Hellevaerder. Alsof je na een rit in een Ferrari weer in je eigen rammelende Opel Kadett stapt: ze rijden allebei maar daar is ook alles mee gezegd. De gimp-aankleding is opmerkelijk, de muziek van Tsatthoggu is dat niet. Het is allemaal wel eens ergens eerder langsgekomen (maar dan wel beter uitgevoerd door Impaled Nazarene of Carpathian Forest) maar Musicon onthaalt het gezelschap als oude vrienden dus wie ben ik.
Trekker van de avond is evenwel Onheil, de band rond zanger/gitarist Amok die vorig jaar in een nieuwe bezetting het ijzersterke In Black Ashes uitbracht. Phil Collins klinkt over de speakers om de komst van het uit Dordrecht opererende gezelschap aan te kondigen en met drie gitaristen knallen de heren er gelijk bovenop; Musicon barst al snel uit zijn voegen door nummers als Nemesis Light Fading, As Hope Dies en Like Shadows in the Night: de track waarin Amok en bassist/zanger Waanzin elkaar zo fijn opjutten.
De nummers van Onheil hebben een kop en een staart en zijn prettig geworteld in melodieuze thrash met een toefje NWOBHM, maar dan gespeeld in een razend tempo. Waanzin blijft maar roepen om een circle pit: op zich niet zo heel lastig te realiseren want stilstaan is vrijwel onmogelijk bij deze muziek, ware het niet dat de vloer van Musicon al snel in weinig verschilt van een ijsbaan. En dan kan er altijd nog een tandje bij, getuige werkjes als Self-Destruction Mode en In Black Ashes. Het is een feest om deze band te zien: de spelvreugde en het plezier spatten ervan af en de heren zijn goed op elkaar afgestemd. Het oude Onheil-materiaal was al uitstekend, het nieuwe gaat daar moeiteloos overheen: de razende riffs, het gevarieerde gruntwerk, de wisseling tussen agressiviteit en melodie: het gaat er allemaal in als een stol met Kerst.
Night Terror sluit een heerlijk optreden in stijl af en terwijl ik in mijn notitieboekje opschrijf ‘ga dit zien: Onheil in de zesde versnelling is een genot voor iedere liefhebber der zwaardere muziek’, komt de band terug voor een toegift. Met Rain of Fire lijkt de band een zevende versnelling te hebben gevonden en de band gaat daarna zelfs op zoek naar de achtste maar dat is Musicon toch echt te gortig: we zitten al lang over de geplande speeltijd en hier en daar worden wat schakelaars uitgezet waardoor de chaos op het podium toeneemt: de microfoonstandaard van Amok is in de zaal verdwenen, de gitaren zijn akoestisch geworden en alleen de drums van Toorn zijn nog hoorbaar. Maar het zit er toch echt op. Omarm de chaos: Onheil was in het huis. Musicon heeft het geweten.
Datum en locatie
26 januari 2024, Musicon, Den Haag
Link: