Wat doe je als je gefrustreerd bent over het gebrek aan underground black metal in je eigen thuisstad? Zelf een band oprichten natuurlijk! En dat is dus precies wat de drie vrienden J., A. en M. in 2019 hebben gedaan in hun woonplaats, het Canadese Toronto. De geboorte van Vrexiza was aldus een feit. En zonder al te veel in detail te gaan kan ik nu al meegeven dat ik blij ben dat ze die stap hebben gezet, want het eerste resultaat (de demo die dezelfde naam draagt als de band zelf) mag er zeker zijn.
Een band uit Canada met een logo dat uit spijkers bestaat: dat riekt serieus naar war metal. Als je dat had verwacht, dan hebben de drie heren van Vrexiza je toch maar mooi in de luren gelegd (mijzelf incluis). Vrexiza klinkt in de verste verten niet als de Canadese razernij die je misschien had kunnen vermoeden. Nee, deze band klinkt zelfs niet Amerikaans, maar eerder Oost-Europees, al dan niet net de grens over richting Rusland. Doorheen het debuutalbum hoor ik namelijk heel wat invloeden van, voornamelijk atmosferische, blackmetalbands uit die regio.
Is het nu omdat ik al zo vaak naar dit album heb geluisterd, ik weet het niet zeker, maar de nummers hebben iets heel vertrouwds vind ik. Die Oost-Europees/Russische stijl is natuurlijk heel herkenbaar, maar ik heb toch niet het gevoel dat Vrexiza op strooptocht is geweest om riffs te gaan stelen bij de bekende namen uit die scene. Dan kan ik niet anders dan uiteindelijk te moeten concluderen dat Vrexiza op dit gelijknamige debuut vier nummers heeft geschreven die een tijdloze en representatieve indruk op een hoog niveau nalaten. Voor een debuut is dat alvast opvallend.
Dat Vrexiza lak heeft aan een gladde productie met veel poespas, pracht en praal, valt duidelijk op. De band mikt op een rauw maar tevens evenwichtig geluid en wil zich hiermee vooral distantiëren van poserbands en afgelikte troep. Vrexiza is namelijk precies opgericht omdat de bandleden daar een grondige bloedhekel aan hebben. En wie kan ze ongelijk geven? De band gaat back to basics, zonder echter de copycat uit te gaan hangen die zijn mosterd gaat halen bij de oudgediende, traditionele mosterdboeren uit Scandinavië, Polen, Oekraïne…
Rauw maar niet platvloers, dat klinkt als een succesformule en dat is het eigenlijk ook wel. Op het openingsnummer Iron Spectres presenteert Vrexiza zich voor het allereerst, maar het lijkt wel of ze dit al jaren doen. Ik vind echter nergens adelbrieven die dit kunnen staven, dus moet ik aannemen dat dit de vuurdoop is voor deze drie heren. Wel, hoedje af! Het concept is even simpel als doordacht: een basis van eenvoudige maar oerdegelijke, bij elkaar passende riffs met veel herhaling en stevig geconstrueerd slagwerk, afgedekt met een weinig opvallende maar aangename, zompige schreeuw. En héél veel snelheid en energie. Dit is black metal zoals het moet gemaakt worden: geen blabla, maar hard werk, goed doordachte songstructuren, voldoende aandacht voor het behouden van de balans en een bewust vuile productie. Om dezelfde reden vind ik een minder gekende band als Downcross bijvoorbeeld ook zo geweldig.
Aangezien er in de nummers zelf vaak wat herhaling te vinden is, zorgt Vrexiza vooral voor afwisseling tússen de nummers. Op Hürtgenwald kiezen ze bijvoorbeeld voor een lager tempo, maar met nog iets meer impact door een zwaarmoedige sfeer en duistere, dromerige melodieën. Het nummer start met Burzum-eske melancholie, maar al gauw komen er verschillende lagen overheen. Onderaan vinden we een desolaat basgeluid en schurende, slepende gitaren, de bovenlaag is een al even droevig gestemde leadgitaar die wel melodie maar geen vreugde brengt. Zelfs de stem van J. brengt niets minder dan wanhoop en leed. Hier hoor je wel echo’s van Les Légions Noires, volgens de band een belangrijke inspiratiebron. Het nummer pikt gaandeweg wel wat snelheid op en verrast dan toch door een frisse, bijna dansbare rockvibe. Er wordt nu continu geschakeld in versnelling, waarbij tristesse en bevlogenheid elkaar naadloos aflossen. De band had hier nog wel eventjes mee kunnen doorgaan, maar beslist na iets meer dan zes minuten dat het genoeg is geweest. Heel netjes opgebouwd, geen (figuurlijke) valse noten te ontdekken, gewoon een steengoed nummer.
Hürtgenwald is overigens een woud dichtbij Aken waar een belangrijke veldslag van de Tweede Wereldoorlog is uitgevochten. Fijn detail: de nummers op deze demo hebben allemaal een connectie met oorlogen, gevechten en conflicten door de eeuwen heen. War metal, maar dan zonder war metal te zijn. De bandnaam lijkt daar niet naar te refereren en zou genoemd kunnen zijn naar een zoutmoeras vlakbij het Griekse Marathon, waar een heiligdom van de (Egyptische) godin Isis gelegen was. Dankjewel Google.
De heren van Vrexiza hebben hun doelstelling zeker bereikt: ze leren Toronto kennismaken met “échte”, riffgestuurde black metal. De nummers zijn solide en zitten prima in elkaar, maar blinken anderzijds niet bepaald uit in verfijning. Echt uniek of vernieuwend zijn ze zeker ook al niet. Het genie van Vrexiza ligt hem echt wel in het songwriten en minder in het bedenken van nieuwe ideeën. Zo vind ik Corpses of Fervor een vrij onopvallende track die wel alle ingrediënten bezit van een stevig blackmetalnummer, maar zich op geen enkel moment losmaakt uit de anonieme massa. De kers op de taart, de frosting, het toefje slagroom, het extra laagje botercrème ontbreekt. Dit is rechttoe rechtaan zonder tierlantijntjes, een brok blackmetalcake waar je u niet direct van bijvraagt. De vurige intenties hebben als doel om de luisteraar aan te sporen en dat lukt eigenlijk wel. Aan het enthousiasme van Vrexiza zal het zeker ook niet gelegen zijn, maar dit blijft gewoon niet hangen.
Gelukkig is er nog Vanitas I (de heren bereiden zich nu al voor op een tweede release vermoed ik…) om al het goede van de eerste twee nummers te bevestigen en de demo met een positieve noot af te sluiten. Eigenlijk laveert het nummer continu tussen de uitgebalanceerde, melodische riffweelde van Iron Spectres, de stuwende kracht van Corpses of Fervor en de melancholie van Hürtgenwald. In die zin eindigt deze demo met de perfecte synthese van zichzelf.
Daarmee is Toronto toch maar mooi op de kaart gezet wat betreft black metal. Ik kon overigens maar één andere zwartemetalenformatie uit deze stad aan het Ontariomeer terugvinden: het symfonische Astaroth Incarnate. Meer tierlantijntjes, dat wel, maar deze stadsgenoten van Vrexiza klinken zeker ook niet slecht. Beide stijlen hebben uiteraard hun waarde, en dus is het goed dat Vrexiza hier voor wat tegenwicht heeft gezorgd. En nu maar hopen dat hun voorbeeld snel navolging vindt en het blackmetalenthousiasme in Toronto kan aanzwengelen. Zelf mogen ze uiteraard ook niet op hun lauweren gaan rusten, want ik ben alvast meer dan benieuwd naar hun volgende exploot!
Enkel digitaal en op cassette te verkrijgen. Uiteraard.
Label:
Signal Rex, 2021
Tracklisting:
- Iron Spectres
- Hürtgenwald
- Corpses of Fervor
- Vanitas I
Line-up:
- J. – Stem, basgitaar
- A. – Stem, gitaar
- M. – Drums
Links: