Geschreven door Bart Al Foet op 01-05-2021 om 21:51.
Er was een tijd dat het Zwitserse fenomeen Paysage d’Hiver demo’s uitbracht (zoals Das Tor). Dat was de periode 1998 tot 2020. Vorig jaar verscheen namelijk de langspeler Im Wald. Iets minder sneeuwruis op deze langspeler, iets minder cassettekwaliteit, het was alsof Wintherr een poging deed om Paysage d’Hiver toegankelijk(er) te maken voor het grote publiek. Genoeg redenen om een pak diehard fans enige weerzin te doen krijgen voor dat nieuwe album. Nu is er opnieuw een langspeler, opnieuw via Kunsthall Produktionen (waar Paysage d’Hiver al van in den beginne resideert). Geister heet deze nieuwe. Zeventig minuten black metal, in elf stukken. Ik kan jullie alvast vertellen dat ik verwacht dat er nog meer oldschool fans zullen willen afscheid nemen van Paysage d’Hiver.
Waarom? Wel, de typische sneeuwstormen en ijsbijtende ambientblack is minder streng dit seizoen. Geister begint nog wel met een striemende wind en ijzige vocalen die half wegwaaien in de luchtverplaatsing, net zoals we die gewoon zijn, maar al snel krijgen we een ander geluid. Een midtempo nummer zowaar, met een bijzonder sterk aanwezige basgitaar, een prominent aanwezige drumcomputer en riffs die laveren tussen oldschool Darkthrone, Emperor, Gorgoroth en zelfs enkele protoblack bands. Ja, hier en daar krijg je zelfs enkele – ondergesneeuwde weliswaar – black’n’roll grooves te verwerken. Niet wat je van Paysage d’Hiver verwacht, ik weet het. Alleen… slecht is het niet. De aanpak doet denken aan bands die te vinden waren/zijn op het Cold Dimensions-label (latere Trist, Battle Dagorath, Lunar Aurora) en laten vooral ook horen dat Wintherr nog iets anders te bieden heeft dan klassieke Paysage d’Hiver ruisblack en industriële black met Darkspace. Moest dat dan? Hoor ik u vragen. Wel, neen. Eerlijk, ik wil ook liever een plaat die in het verlengde ligt van – bijvoorbeeld – Winterkälte. Ik wil ook niet per se horen dat Paysage d’Hiver een album met een ‘normale’ productie kan maken, dat het in staat is om een soort van tribute aan jaren 1994-1998 Noorse black te maken met ‘normale’ blastbeats in plaats van zijn eigen extreme(re) recept te blijven hanteren. Dat neemt echter niet weg dat ik enorm geniet van een stamper als Bluet en Schtampfä, of het chaotisch in elkaar gezet Äschä.
Een hoofdprijs zal Paysage d’Hiver met deze nieuwe niet pakken vermoed ik. Slecht zou ik deze echter ook niet willen noemen. Paysage D’Hiver voelde het duidelijk kriebelen om enkele van zijn invloeden zelf om te zetten in een product. Geen Ersatz, eerder een soort eerbetoon. Iets wat Darkthrone al vijftien jaar aan het doen is, toch? Zo heb ik het althans beleefd.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
