Met bouwjaar 1970 en een gezamenlijke leeftijd van 297 jaar, zijn de vijf mannen van Judas Priest levende metaldino’s. Met een uitstekend negentiende (!) album op zak, trekken de Britten weer eens de wereld over, om een dag na de Lokerse Feesten op te duiken in een stijf uitverkocht 013 in Tilburg. Helaas is het verval van de Metal Gods ingezet. Het opstappen van K.K. Downing in 2011 werd nog vakkundig opgelost door het binnenloodsen van de piepjonge Richie Faulkner. Maar rond de release van Firepower kwam het nieuws dat het tweede deel van de legendarische gitaartandem, Glenn Tipton, aan de ziekte van Parkinson lijdt en daardoor tijdens concerten hooguit enkele nummers mee zou kunnen spelen. Zijn vervanger tijdens de live-shows is Andy Sneap, gitarist bij Hell maar vooral ook producer van onder meer… Firepower.
Samen met oerleden Rob Halford (zang) en Ian Hill (bas) en de langst dienende drummer in de bandgeschiedenis Scott Travis (sinds 1989), starten de mannen te vroeg. Judas Priest heeft de laatste jaren de aangename gewoonte geen onnodig voorprogramma mee te nemen én stipt op tijd diens optredens te beginnen, maar vandaag is dat gewoon te vroeg, waardoor uw verslaggever pas halverwege opener Firepower binnen komt lopen en daarna de rest van de rij buiten zich nog in de bloedhete 013 moet zien te proppen. Vijf minuten onderweg en het zweet loopt al door de bilnaad.
Firepower dus, met daarna verrassend Grinder. The Piest heeft eens flink de bezem door de stelist gehaald en dat is ten koste gegaan van de draak die Diamonds and Rust heet, Beyond the Realms of Death of alle nummers van de vorige plaat. Want na Grinder volgen oudjes Sinner en The Ripper. Rob Halford is voor zijn doen behoorlijk actief en kuiert lekker rond. Op een groot scherm achter de band worden hoezen van de albums waar de te spelen nummers op terug te vinden zijn geprojecteerd of ondersteunen allerlei beelden de tracks. En dus zien we tijdens The Ripper veel krantenknipsels en foto’s van het Londen uit eind negentiende eeuw voorbij komen. Een leuke toevoeging.
Het nieuwe Lightning Strike komt voorbij, maar daarna is het weer snel terug naar vroeger met Bloodstone en, verrassend, Saints in Hell van Stained Class uit 1978. Het nummer wordt heerlijk strak uitgevoerd. Judas Priest groeit in het optreden. Richie Faulkner steelt de show met zijn metalposes en interactie met het publiek, waarmee hij de rest op sleeptouw neemt. De ritmesectie Travis en Hill is oerdegelijk, bij Halford valt op dat er wel erg veel galm op zijn vocalen is geplakt. Invaller Andy Sneap kent zijn plek en doet wat hij moet doen zonder op te vallen. Al blijft het een gek gezicht om deze twee mannen Tyrant (nog een verrassing!) te zien inluiden en niet Downing/Tipton.
Na een heerlijke uitvoering van Rising from Ruins en You’ve Got Another Thing Comin’, is het hoogtepunt van ieder Judas Priest-concert daar. Rob Halford komt, voorzien van lederen pet, zonnebril en zweep, gezeten op een motor het podium op om Hell Bent for Leather te brengen. Aan drummer Travis de eer de afsluiter van de reguliere set te introduceren. Met de platenhoes groot boven hem is het gemakkelijk raden: Painkiller. Het beste nummer van Judas Priest ooit, is een hele uitdaging voor Halford die hier en daar toch echt wat steken laat vallen. Wel mooi: tijdens de gitaarsolo’s zien we live-beelden van Glenn Tipton.
Nadat Painkiller toch nog tot een goed einde is gebracht, is de man daar opeens zelf! Getooid met petje schuifelt Tipton het podium op en verplaatst Andy Sneap zichzelf direct naar de achtergrond. We krijgen – hoe kan het ook anders – Metal Gods. De gevolgen van zijn ziekte zijn Tipton direct aan te zien. Het is mooi en intens, pijnlijk en emotioneel tegelijk om daar een man te zien die doet wat hij zijn hele leven heeft gedaan en daar nog steeds van geniet, maar die onwaarschijnlijk stram tegelijkertijd is. Het applaus na afloop is massaal en hier en daar lijkt er zelfs een traantje te worden weggepinkt. Of zal het de zoveelste zweetdruppel zijn?
Na Breaking the Law krijgen we de laatste verrassing van de avond. Een bedankje voor Tilburg omdat Richie Faulkner hier ooit zijn eerste concert met de band gaf én omdat Glenn Tipton weer op het podium staat: de wereldpremière van No Surrender. Victim of Changes staat daarna muzikaal als een huis, maar eerste zijn we Rob Halford zelf kwijt en daarna zijn stem. Vocale ondersteuning is er plots van Tipton die er zelfs nog een solootje weet uit te persen.
Judas Priest hangt tegenwoordig van noodverbanden aan elkaar maar dat geeft eigenlijk niets. De mannen worden oud en ziek, maar als we perfectie willen zetten we wel een plaat op. Dit is ook rock-n-roll: doorgaan tot je erbij neervalt. Dit is samen leven, samen sterven. En als er bij Living After Midnight kippenvel op mijn armen staat en de koude rillingen over mijn rug lopen, is het allemaal goed. ‘We’re Judas fucking Priest’, schreeuwt Halford als afscheid. ‘The Priest will be back’, staat er op het scherm als het laatste applaus in ontvangst wordt genomen en – hoe toepasselijk – We Are the Champions van Queen klinkt. Dat eerste klopt, dat laatste zal ook nog wel waar zijn. En dan zien we daarna wel weer verder.
Setlist:
- Firepower
- Grinder
- Sinner
- The Ripper
- Lightning Strike
- Bloodstone
- Saints in Hell
- Turbo Lover
- Tyrant
- Night Comes Down
- Freewheel Burning
- Rising from Ruins
- You’ve Got Another Thing Comin’
- Hell Bent for Leather
- Painkiller
- Metal Gods
- Breaking the Law
- Victim of Changes
- No Surrender
- Living After Midnight
Foto’s:
Sanne Zeën (Creative-Ocean)
Datum en locatie:
6 augustus 2018
Link: