Op zondag 17 december staat er een Belgisch avondje gepland in de kleine zaal van Patronaat. Het is onderdeel van de zogeheten Church Of Ra, die Nederland langzaam maar zeker overneemt. Zo organiseert Amenra binnenkort zijn eigen festival in Doornroosje en staat diezelfde band in maart 2018 met Boris op de planken in Patronaat. Vanavond is het echter de beurt aan Oathbreaker en Syndrome. De organisatie van Complexity Fest heeft beide bands naar Nederland gehaald voor een vlotte avond, want de opgetelde speeltijd is gelijk aan de tijd die het me kost om naar Haarlem te reizen (met dank aan de werkzaamheden van de NS). Desondanks is dit een belangrijke avond, aangezien Oathbreaker na deze korte toer het even voor gezien houdt; om het toekomstperspectief, de urgentie en de motivatie in de band te behouden. Dat is prijzenswaardig, want de overtuiging rijst dat Oathbreaker speelt alsof haar leven er van af hangt, en in wezen is dat ook zo.
Eerst nog even Syndrome, het soloproject van Mathieu Vandekerckhove. De gitarist van Amenra blijft eenzaam op een kruk zitten, en dus zal hij inventief moeten handelen om zijn studiomuziek te verwezenlijken. En inventief handelt Mathieu zeker. Vanaf zijn troon orkestreert hij een arsenaal aan pedalen en loopt hij verschillende gitaarlijnen over elkaar. Vandaag kiest Syndrome er voor om het ruim half uur durende epos Forever And A Day ten gehore te brengen, en dus wordt er een circulair en hypnotisch geluidsbeeld opgetekend met de flair en allure van een opbouwend Amenra- of duister post-rocknummer. Onheilspellende tremolopicks worden over elkaar gelegd, de ritmische slag met de vuist op de flank van Mathieu’s gitaarlichaam zorgt voor een illusie van percussie, en de bedeesde Swans-achtige zang spreekt de emotionele lading van de muziek uit.
De projecties achter het podium versterken de neerslachtige gemoedstoestand: weinig kleur, een accentuatie van zwarte tinten, de vergankelijkheid van de mens, het trage maar onveranderlijke tempo van de natuur. Het geprojecteerde doet sterk denken aan de documentaire Homo Sapiens waarin twee uur lang niets anders gepresenteerd wordt dan beelden van een door de mens verlaten wereld en de natuur die haar terrein teruggrijpt. Terug naar de muziek. De rondcirkelende spiraalpartijen zijn evenzo de onderscheidende kracht van Syndrome als datgene wat het tegenhoudt. Het begin is het einde, en er is niets opvolgends. Maar de allesverbrijzelende laag distortion die het optreden afrondt en die de slepende post-rockclimax omarmt, doet het tegendeel bewijzen. Een volle Patronaat staat ruim een half uur muisstil toe te kijken en laat zich door de ambiancegevulde muziek meevoeren.
Dan het Oathbreaker dat na een korte toer door Europa het voor onbepaalde tijd voor gezien houdt. Wat is deze band in de afgelopen in de afgelopen vijf jaar toch gegroeid. Van het prille kopiëren van Rise And Fall (de zelfgetitelde EP) en Converge ten tijde van Axe To Fall (debuutplaat Maelstrøm) tot het bestormen van de internationale metalscene kort nadat de bevrijdende tonen van Deafheaven‘s Sunbather uit waren gekomen. Het opende met Eros|Anteros de weg naar een betoverende combinatie van post-hardcore, black metal, sludge en shoegaze-achtige tonen. Vervolgplaat Rheia evolueerde dit geluid en dat leverde dit vijftal een geheel verdiende veertiende plek in de ZM Jaarlijst van 2016 op. (Stemmen voor de ZM Jaarlijst van 2017 kan nu!) Eerder dit jaar wist Oathbreaker de kleine tent van Groezrock te overrompelen en ik weet vooraf al zeker dat dat vanavond weer zal gebeuren.
Na het optreden van Syndrome wordt een zwart doek als een douchegordijn voor het podium geregen, zodat Oathbreaker in afzondering haar voorlopige zwanenzang kan voorbereiden. Wanneer het doek valt, trapt het vijftal meteen het gaspedaal in met het snelle Being Able To Feel Nothing. Zo hard dat de neusvleugels op kietelende wijze beginnen mee te trillen. Onder begeleiding van de zinderende blastbeats en typerende post-hardcoreriffs breekt de betoverende stem van zangeres Caro Tanghe door. Een stem die zo lastig te beschrijven is; reflecterend en inwaards gericht, scherp en idiosyncratisch. De zangeres is zoals altijd in een lang gewaad gekleed, terwijl haar bezwerende zang zich een weg door het meterslange krulhaar dat voor de ogen hangt moet waden. Wat helaas ook doorbreekt, is verstorend gemoffel van een draad die ergens niet helemaal goed ingeplugd zit. De melancholische kakofonie wordt daarmee licht verstoord, maar de band speelt stoïcijns en vol overgave door.
Het als tweede gespeelde Immortals, waar een stemvervormer een fijne toevoeging blijkt te zijn, wordt opgevolgd door The Abyss Looks Into Me, het enige vandaag gespeelde nummer dat niet van het recente Rheia komt. Een welkome afwisselingen, dit nummer van Eros|Anteros, vanwege het dynamischere gitaarspel en de subtielere overgangen van hard naar zacht in vergelijking met de binaire transities op Rheia. Oathbreaker laat zichzelf van haar meest veelzijdige kant zien met midtemposecties waarbij de melodie door komt schijnen, met rustige stukken waar de desolate zang centraal staat en met snelle stukken waar een maniakale furie de band en het publiek overheerst. Waar het geluid op de twee studioalbums wat flets en schel klinkt, wordt er vanavond diepte gecreëerd met kloppende basdrums en opzwepende baslijnen.
Het rustpunt Stay Here / Accroche-Moi, wanneer alle bandleden met de rug naar het publiek staan met uitzondering van de zangeres en gitarist, contrasteert op prachtige wijze met de acuut flitsende strobelights tijdens Where I Live die de luisteraar forceren de ogen te sluiten en weg te dromen. Even lijkt de epische post-rockclimax van Needles In Your Skin de overweldigende afsluiter van de avond te zijn, maar dan moet 10:56 / Second Son Of R. nog komen. Badend in een hemelse walm van witte rook verliest de band zichzelf in haar eigen composities. En zodoende eindigt deze avond met een climax van jewelste waarbij een suizende cymbalenstortvloed de versnelde Amenra-riffs en Deafheaven-melodieën voortstuwt en zangeres Caro geknield op de vloer beland. De emotie wordt tot het uiterste geëtaleerd. Het vat is leeg, en zal hopelijk snel weer gevuld worden. Rust zacht voor nu, Oathbreaker.
Datum en locatie:
17 december 2017, Patronaat, Haarlem
Links: