Het grootste punk- en hardcorefestival van de Benelux verdient eigenlijk ieder jaar wel een bezoekje. Uw redacteur Pim trok richting het zuiden en beleefde daar de zaterdag van Groezrock 2017 voor u mee. Een veelzijdige editie, wat af te zien is aan de besproken optredens in dit verslag. Van oud (Cro-Mags) tot nu (Deftones). Van meezingpunk (The Menzingers) tot hipsterblack (Deafheaven). Van voorzichtig (mewithoutYou) tot bruut (Brutality Will Prevail). Van gecalculeerd (Thrice) tot roekeloos (Cocaine Piss). Van puur (Oathbreaker) tot gepolijst (Stick To Your Guns). Kortom: voor elk wat wils! De fotocredits gaan naar de in-house fotografen van Groezrock.
Bij aankomst in Meerhout valt meteen op dat de invloedssfeer van de terreurdreiging zich heeft uitgebreid richting Groezrock. Dat betekent in het kort meer patrouillerende politie, roadblocks om losgelaten vrachtwagens tot stilstand te brengen en geen backpacks meer het terrein op. Alles om de veiligheid van de ruim dertigduizend bezoekers te garanderen. Ook op het daadwerkelijke festivalterrein is het even wennen geblazen. Ten opzichte van voorgaande jaren is het terrein flink herzien. Zo is er korte metten gemaakt met de Impericon-tent, lijkt het hoofdpodium van Monster ingekort te zijn en is de totale oppervlakte van de weide flink geslonken. De Back To Basics-stage lijkt te zijn weggestopt in een hoekje en tussen de camping en de weide is een gratis 24-uurs zone geïntroduceerd waarin mensen buiten gewoonlijke tijden verder kunnen eten, drinken en feesten.
Ik schuif aan bij de Watch Out-stage – het kleine openluchtpodium – en voeg me bij de festivalgangers die met dichtgeknepen oogjes hun kater proberen weg te roken en te drinken. De typerend schrale levensstandaard van Groezrock is gezet en Cocaine Piss is dan de ideale aftrapper. Hoezo te weinig vrouwen op het podium van festivals? Centraal bij deze veelbelovende doch ambitieloze Belgische band staat natuurlijk de manische, hooggestemde zang van aanvoerder Aurélie, maar eerlijkheid gebied te zeggen dat deze groep lang niet zo interessant was zonder de dynamische gitaar- en ritmesectie. Wel is het zo dat alle charisma vanuit de frontvrouw komt die het ene moment van enthousiasme het uitschreeuwt en op het andere moment verwilderd haar handen in de broek stopt of over haar borsten wrijft. De rammelende boel schakelt in grindend tempo om van Black Flag vererende hardcore punk naar wazige noiserock en dit is genoeg voor de aanwezige dronkaards om in de pit over elkaar heen te struikelen. De boel escaleert echter wanneer een als ontdekkingsreiziger verklede festivalganger als eerste van het podium afspringt en de zangeres al crowdsurfende het festivalterrein verkent. En maar doorzingen. Old-school punkerige hardcore mag tegenwoordig weer, zeker als het van Cocaine Piss komt.
Wat volgt is een jammerlijke lijdensweg op zoek naar een mogelijkheid om ergens op het terrein geld te pinnen. Na 26 edities lijkt Groezrock vergeten te zijn dat men graag wat zakgeld uitgeeft aan het kopen van allerhande merchandise. Bij geen enkele kassa kan geld gepind worden, zelfs niet bij de kassa waar een groot ATM spandoek op geknoopt is (getuige het tragikomische post-it’je waar “we’re not an ATM :)” op geschreven staat). Bij de grote bus van de KBC Bank in de 24-uurs zone, nota bene sponsor van het festival, waar een pinautomaat in zit, kan louter van pincode gewijzigd worden of banksaldo gecheckt worden. Kijk, dat is nou écht wat je wilt. Later op de dag lijkt er wel degelijk geld trekbaar te zijn uit de KBC-bus, maar voor uw scribent is dit royaal te laat. Hij is immers druk op weg van podium naar podium om dit verslag in elkaar te draaien.
We zijn in ieder geval in een voortreffelijk melancholische stemming om mewithoutYou te ervaren. Het hoofdpodium, dat volgens mij de kleinere Impericon-ent van voorgaande edities is, druppelt maar moeizaam vol voor deze Amerikanen. Het viertal staat eigenlijk ook op het verkeerde podium natuurlijk, wellicht zelfs op het verkeerde festival. Spoken-word passages à La Dispute worden voorzichtig uitgevouwen boven lichtgevoelige en emotionele indie-instrumentatie die doet denken aan een opgevoerde versie van Neutral Milk Hotel. Wanneer het tempo verder omhoog gevoerd wordt, is de vergelijking met Brand New snel gemaakt en met de knauwende R staat het geheel niet ver weg van The Hotelier, maar dan toch echt meer indie qua geluid en uitstraling. Het probleem vandaag is dat deze muziek een genuanceerde en heldere geluidsmix afdwingt, maar de mix in de met bas doordrenkte Monster tent is dat alles behalve. De subtiele gitaarlijntjes en fragiele strot van Aaron Weiss in klassiekers als January 1979 en Four Word Letter (pt. 2) komen nauwelijks naar voren. Tegelijkertijd lijkt het geluid bij de rustigere, recent uitgebrachte nummers van Pale Horses juist te zacht te zijn, alsof de muur van geluidsgolven een paar meter voor je ophoudt. Het is pijnlijk om te zien hoe een kwalitatief uitstekende band hard werkt voor haar optreden, maar qua geluid verblubbert tot een moeras – de stemvervormer, tamboerijnen, samba’s, en danspasjes van de zanger ten spijt. Te kunstzinnig, helaas.
Dan komt Oathbreaker even aftekenen voor de Belgische dominantie op het gebied van punk en hardcore. Gek genoeg voor de eerste keer op Groezrock, dat dan weer wel. Wat ooit begon als een voorzichtige poging tot het kopiëren van Converge ten tijde van Axe To Fall, is tegenwoordig uitgegroeid tot een post-hardcore sensatie die tegen de black metal aan schuurt en de grandeur van opperhoofden Amenra begint aan te nemen. Het is dan ook geen verrassing dat de kleine Back To Basics tent tot de nok gevuld is met pottenkijkers, want met de platen Eros|Anteros en Rheia heeft de band bewezen één van de meest veelbelovende bands in de internationale scene te zijn. Ook is het geen verrassing dat de geluidsboxen na de rustige intro 10:56 moeite hebben met de eerst gespeelde blastbeat passages van Second Son of R. Dergelijke tonen krijgen ze immers niet vaak te verduren. Oathbreaker weet met haar muur van geluid en een dikke walm rook een sfeervol optreden neer te zetten. Vooral zangeres Caro, zoals altijd gehuld in een zwart gewaad en met de lange krulharen voor het gezicht, levert een kwaliteitsprestatie af. De aura van vermoeidheid straalt van de bandleden af die er net een lange reis vanuit Athene op hebben zitten. Het maakt dit optreden puur. De ijzige schreeuwen, de hysterische zang, de zorgvuldig stuwende gitaarmuren en de furieuze tremolo riffs van de nummers van Rheia worden letterlijk uit de tenen geperst en dat voel je als toeschouwer.
Snel doorhobbelen naar de poppunk van The Menzingers. We vallen binnen bij de oude bekende Mexican Guitars, waarbij meteen duidelijk wordt hoe verrot de strotten van beide zangers Greg en Tom zijn. De band toert zichzelf en de wereld kapot en reserveert na het uitbrengen van ieder album weer een plekje op het hoofdpodium van Groezrock. Ditmaal als climax van haar Europese toer. Bij deze albumcyclus moet After The Party gepresenteerd worden, een nieuwe plaat die weer uitpuilt van de Amerikaanse spijt van een in een aftakelende stad opgegroeide twintiger. Het vereenzaamde sentiment dat in het verleden blijft steken, weinig hoop heeft voor de toekomst en daarom in het nu leeft door veel te drinken en melancholisch te feesten blijkt door genoeg anderen in de wereld gedeeld te worden, aangezien menigeen de songteksten van hitjes als Good Things en The Obituaries moeiteloos weet mee te zingen. Even lijkt louter gefocust te worden op het oudere materiaal van On The Impossible Past, maar After The Party, House On Fire en Lookers maken daar verandering in. De zuivere studio-opnames genieten uiteraard de voorkeur, maar de rauwe en valse vertolking van vandaag wekt de sfeer op alsof in een hostelbar als de Winston in Amsterdam opgetreden wordt. Let wel, in instrumentaal opzicht wordt alles perfect opgevoerd. Tegen het einde van de speeltijd slibt The Menzingers helaas ietwat in de automatische piloot door af te sluiten met de crowdpleasers Gates en In Remission. Ik had zelf graag wat meer van de nieuwste plaat gehoord, maar meezingen met de bekende krakers verveelt nooit.
Brutality Will Prevail, vervanger van het legendarische Turning Point dat haar Europese toer helaas af moet zeggen vanwege een blessure van haar drummer. Dit Welsche vijftal is echter evenzo legendarisch, maar niet dankzij haar klassieke status in de straight edge youth crew scene. Het verhaal rond dit jonge beestje is namelijk anders. En vrij hilarisch. Tot vijf jaar geleden stond Brutality Will Prevail bovenop de apenrots van de Europese hardcore scene dankzij haar uniek venijnige mix van sludge, beatdown en ordinaire hardcore. De band werd breed geroemd en iedereen wilde een shirtje hebben van het zelf opgerichte Purgatory Records. Toen besloot zanger Ajay (kernpunt van waarom deze band zo geniaal was) weg te lopen omdat het management de groep zou gebruiken als “money making scam”. Dat soort taferelen vind je natuurlijk alleen binnen de hardcore scene, maar de vervolgplaat Suspension Of Consciousness gaf weer dat er een zekere profetische boodschap zat in de afscheidswoorden van Ajay. Louis Gauthier, zanger van Breaking Point (ook een kek bandje trouwens), werd aangetrokken en vervolgens maakte het nieuw gevormde vijftal een absolute drol van een plaat die gevuld stond met suffig songwriting en cleane zang. Afschrijven die hap, dacht iedereen.
De reden dat deze geschiedenisles vandaag relevant is, ligt volledig besloten in de gespeelde setlist. Ik had mezelf ingesteld op een verdrietig optreden, gevuld met nieuwe nummers van het recentelijk uitgebrachte In Dark Places (nog een best redelijke plaat om eerlijk te zijn) en het oudere Suspension Of Consciousness (de drolplaat). Niets is echter minder waar. Brutality Will Prevail speelt op nonchalante wijze de gaafste nummers van Root Of All Evil en Scatter The Ashes en grijpt zelfs terug naar Heavy Eyes (van de Sleep Paralysis EP) en Purgatory (van het oude Forgotten Soul)! Uiteraard is de eendimensionale brul van zanger Louis zeer inferieur aan de hoge schreeuwzang van zijn voorganger, maar hij probeert in ieder niet een zanger te zijn die hij niet is. Buiten de vocalen om is het werkelijk alsof de studioalbums over de speakers gedraaid worden. Wát een moddervet gitaargeluid. Hier staat een ontzettend gedreven hardcoreband op de planken die alle stoere clichés uit de kast trekt. We horen shout-outs naar de hele Benelux scene met onder andere No Turning Back en Oathbreaker, zien spinkicks en armgezwaai dat nog geen deuk in een pakje boter slaat en worden platgewalst door de kenmerkende als two-step vermomde beukriffs en de sludgende snaaraanslagen waarmee op bombastische wijze de hardste breakdowns ingeleid worden. Testosteronpompende gorillamuziek met aan het einde een zanger die met een bloedneus het publiek in duikt. Tegen alle verwachtingen in meesterlijk geniaal en zonder twijfel het optreden van de dag.
Tussendoor even een kort intermezzo om de Just Like Your Mom catering de hemel in te prijzen. Ieder jaar flikken ze het weer om een consistente kwaliteit aan veganvoedsel neer te zetten. Dat doet een festivalbezoeker goed! Met een tevreden maag is het vervolgens kiezen tussen de zwoele grooves van het southern rockende He Is Legend en de cultstatus van Cro-Mags. De geest wil iets nieuws proberen en dus naar het eerstgenoemde gaan, maar het hart schreeuwt om de legendarische New York hardcore met een vleugje crossover. Alhoewel we ongeveer hetzelfde optreden als drie jaar terug te zien krijgen, tovert dit viertal onder leiding van zanger John Joseph moeiteloos een glimlach op mijn gezicht. Daar zijn de nummers van The Age Of Quarrel simpelweg te goed voor. Dat het geluid uitstekend afgesteld staat, helpt ook mee. Zo wordt de tent ruim gevuld met het iconische gitaargeluid van deze groep. De uiterst energieke zanger draagt nummers op aan Lemmy en Cheng en deelt met veel bravoure de microfoon en duwt stagedivers van het podium af. Ook al is de gemiddelde leeftijd voor het podium beduidend hoger dan bij andere optredens, het energieniveau blijft hoog. Met het spelen van krakers als We Gotta Know, World Peace (uiteraard opgedragen aan Donald Trump), Street Justice en afsluiter/hoogtepunt Hard Times zijn alle ingrediënten voor een geweldig hardcore-optreden aanwezig. Verloren schoenen, petjes en confetti vliegen door de lucht, evenals de stagedivers en de meejubelende vuistjes voor het podium. Iedereen kan met een PMA van de Back To Basics-tent weglopen.
Ik bied vijftig euro voor de grapjas die probeerde te stagediven bij Deafheaven. Ja, u leest het goed. Deafheaven. Op Groezrock. Op het hardcorepodium. In de zon. De enige link die deze groep met Groezrock heeft is het feit dat het ooit platen als Roads To Judah heeft uitgebracht op het hardcorelabel Deathwish Inc. Maar waarom ook niet? De aanwezigen nemen Deafheaven serieus en Deafheaven neemt de aanwezige punkers serieus. De band heeft in haar historie tegen genoeg hokjesdenkende metalfans moeten vechten en dus hoort Deafheaven net zo thuis op Groezrock als Cro-Mags en No Turning Back. Het helpt ook dat Deafheaven hier een uitstekend, doch ietwat routineus, optreden wegzet. In tegenstelling tot een optreden wat ik vijf jaar geleden van dit viertal zag, klinkt de strot van George Clarke een stuk krachtiger en weet drummer Daniel Tracy zijn blastbeats te temmen. Zanger George Clarke blijft goed in karakter en voegt zo een extra dimensie aan dit optreden toe. Terwijl zijn collega’s stoïcijns hun deel opvoeren, etaleert hij zijn theatrale danspasjes, spuugt hij het publiek in en gaat hij met de microfoonstandaard aan de haal. De geluidsmix staat evenwichtig afgesteld, zodat de tremolo picks venijnig binnenkomen maar de rustige, sferische passages het geluidsbeeld openbreken met beeldschone melodieën. Monsterhit Dream House behelst dit geluidsbeeld wat mij betreft het beste. Er wordt tijdens dit optreden dan niet met bier gegooid, maar wel Jameson Whiskey gedronken. En in plaats van stoere praatjes over eenheid en brute breakdowns, krijgen we een dirigerende zanger en stuwende black metalpassages die er net zo hard inhakken. Deafheaven brengt Groezrock in vervoering en Groezrock geeft zich over.
We laten het herenigde Underoath voor wat het is om de jas uit de auto te halen, want het is dankzij de ondergaande zon en de kraakheldere hemel weer ouderwets koud in Meerhout. In de Back To Basics-tent is het juist stikheet wanneer Stick To Your Guns de boel in lichterlaaie komt zetten. Tijdens voorgaande edities kreeg deze hardcoreband met gemak de Impericon tent vol en dus wurm ik me vroegtijdig in de kleine tent om dicht bij de actie te kunnen zijn. Het belooft namelijk een waar spektakel te worden, aangezien dit vijftal haar succes en relevantie nu al vijf albums lang weet te rekken. Waar ik persoonlijk de pure hardcore van de oudere platen het beste kan waarderen, weet iedereen dat de popperige directie die de band insloeg vanaf Diamond de groep geen windeieren heeft gelegd. Met de prominentere zanglijntjes van zanger Jesse Barnett en de toevoeging van Evergreen Terrace gitarist Josh James werd een nieuwe doelgroep aangeboord, terwijl fans van het oudere werk genoeg reden kregen om ook naar nieuw materiaal te luisteren. Vanaf opener Nobody wordt het recept voor dit optreden duidelijk: luid meezingen met de ‘woohohooos’ van de refreintjes en met een fronsend gezicht meeschreeuwen met de kazige oneliners die de door basboost ondersteunde breakdowns inleiden. Hierbij wordt alles volledig op het gevoel gegooid, en is de uitvoering secundair. Het geluid wordt volledig doodgeslagen door een overdaad aan bas en de band laat zich niet van haar beste kant zien. Desondanks barst de tent uit z’n voegen met een pit tot aan het geluidspaneel. Gelukkig zingt zanger Jesse nog enigszins zuiver, ondanks dat hij aangeeft niet lekker in z’n vel te zitten. Tussen de nummers door brengt hij zijn bekende pseudomaatschappijkritische praatjes om het optreden een allure van diepgang en urgentie te geven. Zodoende wordt nationalisme zonder blikken of blozen tussen het rijtje van fascisme en nazisme gezet. Een gedurfde zet, maar het weerhoudt de menigte er niet van om en masse van het podium af te springen en de refreinen mee te zingen. Het publiek draagt hier duidelijk het optreden, want Stick To Your Guns hoeft helemaal niet hard te werken om een headlinerwaardige set neer te zetten.
We lopen de Monster-tent binnen tijdens Black Honey, leadsingle van reünieplaat To Be Everywhere Is To Be Nowhere en komen er achter dat persoonlijk favoriet Silhouette al voorbij gekomen is. Maar niet getreurd, er zal tijdens deze set nog genoeg te genieten zijn. Daar is de uitgesponnen en gevarieerde discografie van Thrice namelijk te goed voor. Van de organisatie van Groezrock mag dit viertal vanavond een headlinerset spelen van zeventig minuten om te vieren dat het weer wakker is geworden uit haar winterslaap. Ironisch genoeg zag onderschrevene deze band vijf edities geleden op ditzelfde podium haar afscheidsoptreden geven. Vijf jaar later is Thrice dus weer terug, maar wat vanavond neergezet wordt is vergelijkbaar met de afscheidsset. Thrice is in dit stadium van haar levensloop nu eenmaal een veel rustigere band dan vroeger en dus wordt de set op timide en gereserveerde wijze gespeeld, zelfs wanneer energieke oude nummers als Deadbolt voorbij komen. De groep laat tussen ieder nummer stiltes vallen en zo kruipt de vermoeidheid het publiek in. Het geluid staat gelukkig wel voortreffelijk afgesteld en de bandleden maken hier gretig gebruik van door foutloos te spelen. De band rond zanger Dustin Kensrue heeft de zaakjes zoals gewoonlijk wel op orde, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Thrice wat zielloos en plichtmatig staat op te treden.
Deftones rond klokslag twaalf uur, het is wellicht wat aan de late kant. Een interessante keuze voor de headliner van vanavond is het in ieder geval wel. Zanger Chino Moreno lijkt ook wat vermoeid te zijn en slentert en struikelt aan het begin van de set per ongeluk van het verhoogde podium af. Later geeft hij aan het gevoel te hebben dat hij zijn voet heeft gebroken (wat inderdaad het geval is). Het is te zien dat hij zich door de pijn heen probeert te bijten, waarvoor hij veel waardering van de toeschouwers krijgt. Uiteindelijk blijkt de band de opvolgende show zelfs af te moeten zeggen. Laten we de discussie echter bij vanavond houden. De legendarische nu metalgroep heeft een imposante bandopstelling meegebracht met veel roterende flitslichten, een uitgebreid drumstel en allerhande mixpanelen. In de kern staat het geluid echter uitermate slecht afgesteld. Nu moeten de oudere Deftones-nummers het voornamelijk van de groovende nu metalgitaar hebben, maar dat hoeft nog niet te betekenen dat alleen de basgitaar merkbaar is. Het is zelfs zo erg dat mijn adamsappel er van gaat kietelen en mijn pas gegeten boulet omhoog komt trillen. Zelfs wanneer ik dertig meter naar achteren loop, trekt de geluidssituatie niet bij. Het zorgt ervoor dat prachtige nummers als Diamond Eyes vakkundig om zeep geholpen worden.
Diep onder de basgolven is nog enigszins te bemerken dat zanger Chino aardig bij stem is. Op de wat meer sfeergerichte nummers pakt hij er zelf ook een gitaar bij en op magische wijze lijkt de geluidsmix dan iets bij te trekken. Het optreden van vanavond is ingericht op het brengen van de klassiekers van White Pony en Around The Fur en zodoende komt het nieuwe Gore er zeer bekaaid van af (alleen het titelnummer wordt gebracht). Althans, dat denk ik. De setlist zegt namelijk dat Change (In The House Of Flies), Digital Bath en Be Quiet And Drive (Far Away) voorbij komen, maar door het blubberende geluid heb ik het zelf nauwelijks opgemerkt. Zelfs de snaredrum is niet te horen! Als fan kan ik de ontbrekende gitaarlijntjes er zelf nog wel bij denken, maar dat zal niet voor iedere aanwezige gelden. Tot overmaat van ramp maakt de band gebruik van een misselijkmakende hoeveelheid epilepsielichten. Het maakt het een Olympische prestatie om dit optreden van begin tot eind te ondergaan. My Own Summer (Shove It) is tegen het einde nog een aangename opleving, maar het geluid staat simpelweg te dramatisch afgesteld om er echt van te kunnen genieten. Ik ben nog nooit zo blij geweest om Purple Rain als outro van een concert te horen.
Een wat ongelukkig einde aan een verder uitstekend dagbezoekje aan Groezrock dus. Zoals vanouds werden de vetste stagedives gezien in de Back To Basics tent, werd er uit volle borst meegezongen in de Monster tent, en werd er gesmuld van het veganistische voedsel van Just Like Your Mom catering. Volgend jaar komen we, zoals altijd eigenlijk, graag weer terug. En dan het hele weekend!
Datum en locatie:
29 april 2017, Meerhout, België
Link: