Twintig jaar. Twintig jaar bestaat uw favoriete webzine gericht op de betere muziek. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In deze rubriek blikken we regelmatig terug op onze geschiedenis.
Aflevering 24: van blitzkrieg met Vader tot de Man met de Snor
Als metalhead heb je één zekerheid in het leven: buiten corona-tijd staat Vader altijd wel in een zaaltje in de buurt om onvervalste death metal te laten horen. Dat was ook het geval in september 2005, toen de Polen in het kader van de Blitzkrieg 3-tour Het Bolwerk in Sneek aandeden met Lost Soul, Anorexia Nervosa en Rotting Christ. Verslaggever Gurber van der Wal was aangenaam verrrast door het optreden van het inmiddels niet meer actieve Anorexia Nervosa, al kan hij er weinig over navertellen:
De heren bleken in staat om wel degelijk een strakke set neer te zetten, waarin onder andere het nummer Sister September in voorkwam. Dat is meteen één van de weinige titels die me is bijgebleven, want ik was weer eens vergeten om pen en papier mee te nemen.
Gelukkig waren de herinneringen bij Vader beter:
De keren dat ik Vader live heb zien spelen houd ik niet meer bij, maar elke keer is het weer een feest. De eeuwig grijnzende Peter en de altijd stoicijns voor zich uit starende Mauser weten altijd weer te overtuigen. Of het nu om oudere nummers zoals Wings gaat, of om recentere nummers van hun laatst verschenen plaat The Beast, Vader speelt ze met volle overtuiging en weet het publiek altijd weer voor zich te winnen.
Vorige maand babbelden we er nog lekker op los met Incantation‘s John McEntee en dat deden we exact vijftien jaar geleden ook al. De band heeft er dan vijf albums opzitten en Zware Metalen duikt met de bandleider de gescheidenis in. De albums die tot dan toe zijn uitgebracht worden besproken:
‘We wilden na het enigszins mislukt Mortal Throne… de enige echte Incantation sound presenteren. Een dat is behoorlijk goed gelukt op de derde volledige CD Diabolical Conquest (1998). In die periode was black metal erg populair. Met dit album zeiden we ‘fuck you, this is death metal!’ Begrijp me goed, ik heb niets tegen black metal, maar wij zullen altijd trouw blijven aan brute old school death metal. En dit was ons statement.’
‘Voor Blasphemy is overigens absoluut geen promotie gedaan. Het ligt niet eens in de winkels! Necropolis had aan Candlelight de rechten verkocht om het album in Europa uit te brengen. Maar het hele album interesseerde Candlelight geen ene moer. Ze lieten het album gewoon verrotten en wilden helemaal geen contact met ons. Ons beste album, maar niemand die het kan krijgen vanwege zo’n kutlabel…’
‘Het is in eerste plaats de liefde voor de muziek; ik vind het gewoon te gek om death metal nummers te maken. Daarnaast hebben we het gevoel dat we iets bijdragen aan het genre. Als je niet het gevoel hebt dat je iets waardevol creëert, kun je net zo goed stoppen. Al met al levert het ons veel voldoening op.’
De Effenaar in Eindhoven heeft in die tijd een gedaanteverwisseling ondergaan en kan de grote zaal 1.300 mensen ontvangen. Of die er allemaal waren voor het icoon Ronnie James Dio, vermeld Kees van Peer niet, maar uit zijn verslag blijkt wel kennis van zaken over het werk van de Grote Kleine Man:
Het heerlijk avondje gaat van start met de Rainbow-klassieker Tarot Woman, gevolgd door het eerste hoogtepuntje van de avond, een schitterende uitvoering van Black Sabbath’s Sign Of The Southern Cross, met zijn onmiskenbare Iommi-riff. Na het van The Last In Line afkomstige One Night In The City zit de warming-up erop en wordt het hoofdmenu opgediend in de vorm van het gehele Holy Diver-album, dat wordt ingeleid met een animatiefilmpje. Overbodig natuurlijk om hier alle nummers van dat album op te gaan noemen, want vanaf Stand Up And Shout tot en met Shame On The Night wordt gewoon alles gespeeld, dus ook mijn persoonlijke favoriet Don’t Talk To Strangers.
Vervolgens komt het pre-Dio tijdperk weer aan de beurt middels Rainbow, dat wordt vertegenwoordigd door Gates Of Babylon, het onvermijdelijke Man On The Silver Mountain en Long Live Rock And Roll, terwijl Sabbath weer voorbij komt met een heerlijke uitvoering van de tijdloze klassieker Heaven And Hell. Het felrode licht dat tijdens een passage in dit nummer op het verder pikdonkere podium in het gezicht van de King Of Rock And Roll schijnt geeft een mooi demonisch effect. En een nostalgische avond als dit verdient uiteraard een passende afsluiting, die het dan ook krijgt in de vorm van The Last In Line en als ultieme afsluiter mijn Dio-favoriet aller tijden, een spetterende uitvoering van het heerlijk opzwepende We Rock, dat mij vier meter kippenvel over mijn hele lijf bezorgt (..).
Ook in Haarlem is concertzaal Patronaat vernieuwd (975 staanplaatsen in de grote zaal) en daar komen in die tijd twee kleine bandjes langs. Misschien heeft u wel eens van ze gehoord: Trivium en Arch Enemy. Redacteur Remi Peterse is wel te spreken over de opener die nèt een tweede album heeft uitgebracht:
Technisch zit het lekker in elkaar, de instrumenten zijn allemaal goed te onderscheiden en vooral het gitaarspel is positief opvallend. De zanger mag er, ondanks zijn irritante live performance verder ook best zijn, zeker de variatie in zijn geluid is erg aardig te noemen. Dit was zeker een lekkere binnenkomer en opwarmer
Arch Enemy is al wat langer onderweg en ook het Zweedse gezelschap kan rekenen op de goedkeuring van de Zware Metalen-redacteur:
Ik heb volop genoten van de cocktail van melody, agression and riffin, zoals ze dat bij Arch Enemy zelf noemen. Het enorme en overdonderende stemgeluid van Angela, de scheurende gitaren en het smakelijke drumwerk, het klinkt allemaal lekker vet en hard. Het publiek in de zaal liet zich lekker opzwepen en ging her en der behoorlijk wild tekeer (dat kan dus wel, zonder dat je erom vraagt). Mijn eigen stijve nek, stijve heupen en belegen leeftijd maken dat ik niet al te wild tekeer ga, maar de neiging is er wel, want deze muziek was echt wel genieten geblazen. Licht en geluid stonden ook als een huis. Ik wil dit avondje best nog een keer over doen, dit beviel prima.
Of er nog iets anders werd gedaan dan concerten bezoeken in de tweede helft van 2005? Zeker wel. Nieuws brengen. Bijvoorbeeld over het ontslag van Tarja Turunen uit Nightwish, die toen niet werd opgevolgd door Floor Jansen maar door Anette Olzon. Jansen stond met haar After Forever 20 oktober 2005 gewoon in Paard in Den Haag:
‘Het geluid was super en Floor was heel goed bij stem.’
Maar er worden vooral reviews gemaakt. Zoals van Suffocation (‘de band die elke death metalliefhebber die zichzelf serieus neemt zou moeten kennen.’), Black Label Society (‘Vreemde release, ietwat overbodig en helaas voorzien van een stel tenenkrommende covers op een bonusdisc die deze release nog enigszins verteerbaar had kunnen maken. Overbodig.’), Epica (‘Voor de rest is The Score een aanrader voor een ieder die bombastische soundtracks van Hollywood formaat een warm hart toedraagt.’), 1349 (‘Dit Hellfire rost, beukt en blaast alles omver.’), Old Man’s Child (Zoals Prediker het al zei: “Niks nieuws onder de zon.”.’) en Helloween (Klasse, en verplichte kost voor iedere (Happy) Power Metal liefhebber!’.)
Over het instrumentale gedeelte moet ik dus zeggen dat het heel weinig indruk op me maakt. De teksten, die meer geroepen als gezongen klinken, zijn duidelijk en mooi en spreken me aan. Het geheel vind ik niet echt mooi of zo, wel spannend en intrigerend en het maakt mij nieuwsgierig naar een live optreden. Ik hoop dus maar dat dat de bedoeling van deze demo is, want dan is ie prima geslaagd.
Peterse is van plan ‘zijn’ ontdekking te blijven volgen:
Een leuke demo dus van een intrigerende band of moet ik zeggen project ? Ik hou het op het laatste en heb de mensen van De man met de Snor per e-mail gevraagd om aanvullende informatie en data van live optredens. Ik kom dus zeker nog op deze groep terug, maar voor nu laat ik het hier even bij.
Helaas is van De Man met de Snor nooit meer iets vernomen. Voor 20 cent kunt u wel eigenaar worden van het plaatje.
