Voor John is het halverwege de ochtend als ik hem bel. John vanuit North Carolina, zijn huidige woonplaats. Als ik antwoord met “Rotterdam” op zijn vraag waar ik vandaan bel beginnen zijn ogen meteen te fonkelen. Hij heeft goede herinneringen aan Rotterdam, met name aan Baroeg (Het kostte hem wat moeite om het goed uit te spreken). Zijn prettige herinneringen gaan verder dan de Maasstad: “Ik heb veel vrienden in Nederland.”
Wie is John McEntee?
Voor wie John McEntee’s Incantation nog niet kent. De band, afkomstig uit New York City, bestaat inmiddels meer dan dertig jaar. Incantation is een van de grondleggers van de New York City Death Metal. Collega-bands als Suffocation en Mortician horen hier ook in thuis. Incantation’s muziek werd vooral in hun beginjaren niet goed begrepen. Ze hadden wereldwijd een kleine, maar hechte groep fans in de underground. Sinds een jaar of (vijf)tien wordt de band vaak genoemd als inspiratiebron van nieuwe deathmetalbands. Incantation heeft elf studioalbums gemaakt waarvan het onlangs verschenen Sect of Vile Divinities de laatste is.
Lees de recensie van een-na-laatste album Profane Nexus.
De lancering van jullie nieuwe plaat, Sect of Vile Divinities, staat voor morgen (21 augustus 2020, -red) gepland. Hoe voelt dat?
Het voelt goed en ik ben er erg trots op. We hebben er lang aan gewerkt. We waren al bezig met het schrijven van nummers voor dit album lang voor ons vorige plaat uitkwam. Het duurde ook allemaal langer vanwege het vele touren tussendoor. Wat dit album nu al bijzonder maakt zijn de vele positieve reacties die ik ontvangen heb. Ondanks dat wij al meer dan dertig jaar actief zijn en de fans het vooral nog steeds goed vinden.
Je zei het net zelf al: meer dan 30 jaar bezig met Incantation. Hoe voelt dat nu? Ook met de gedachte dat jullie stijl van death metal in het begin zeker niet door iedereen werd gewaardeerd. Terwijl er nu veel death metal bands zijn zoals Dead Congregation en Blood Incantation die jullie als inspiratiebron noemen.
Hij moet lachen en zegt gekscherend: Eindelijk de erkenning die we verdienen als band.
En dan serieus: Natuurlijk voelt dat goed, maar eerlijk gezegd was dat nooit iets wat ons bezig hield. Wij waren er nooit op uit om een commercieel interessante band te worden. Belangrijker voor ons was en is nog steeds om muziek te maken die wij goed vinden, waar wij achter staan. Ik voel me wel erg trots dat we vanaf het begin al fans hebben die onze muziek nu nog steeds tof vinden.
Het viel me wel op dat zo’n vijftien tot tien jaar geleden er bands begonnen die door ons zijn beïnvloed en onze stijl van muziek maken zijn gaan gebruiken. Je noemde ze zelf al in je vraag. Voor mij is dat, als een muzikant, ongeveer de hoogste onderscheiding die ik kan krijgen. Het geeft een geweldig gevoel dat ‘jouw’ stijl en geluid worden opgepikt om de death metal een nieuwe impuls te geven. Ik heb veel meer bereikt met Incantation dan ik ooit had verwacht. We begonnen met de punk gedachte van: schijt aan alle regels! Wij doen het op onze manier. Zoals death metal volgens ons hoort te zijn. En dat maakt het zo te gek, dat nu, 30 jaar later, korte pauze, John wordt opeens heel erg bescheiden, onze stijl, zij het in een subgenre van death metal, zo omarmd wordt.
Hoe zou je jullie eigen stijl noemen trouwens?
Veel mensen gebruiken de term “cavernous death metal”. Zelf gebruik ik deze term niet. We willen gewoon death metal maken. Lachend: We noemen het zelf wel eens “blasfemous death metal” of “brutal grinding death metal”. Eigenlijk vinden wij het gewoon death metal met ons DNA erin verwerkt. Wat mij betreft hoeft al dat indelen in subgenres niet.
Voordat ik begin met de daadwerkelijke vragen. Wat zijn de laatste albums die je zelf hebt gekocht of gekregen?
Moet even nadenken. Mortiferum uit Seattle. Onze drummer, Kyle Severn, draaide het een paar keer. Het heeft invloeden van ons. Normaal hou ik daar niet zo van. Ik luister ook niet naar onze eigen muziek dus laat staan naar bands die naar ons klinken. Maar hun geluid heeft iets dat het erg interessant maakt. Een paar dagen geleden kreeg ik nog de CD van Perdition Temple. Waar ik zelf heel erg naar uitkijk is de debuut EP van The Troops of Doom (nieuwe band van Sepultura’s gitarist Jairo Guedz, -red).
Eind dit jaar is er een Europese tour gepland met onder meer Belphegor en Necrosy. Ik weet het: het is een retorische vraag, maar stel dat deze doorgaat?
John begint meteen hard te lachen en zegt daarmee al genoeg.
Ik wil het graag met je hebben over hoe het voor je is om uit de VS, jouw thuis, te zijn.
Ik hou van touren, van weg te zijn. Uiteraard mis ik ‘thuis’, maar tegelijkertijd hou ik van het reizen, optreden. Beiden voelen goed. Ik ben nu alweer een maand of zes thuis na een intensieve en vermoeiende Profane Nexus tour. Het komt er in ieder geval op neer dat als ik weg ben, ik het thuis zijn mis.
Als jij niet in de VS bent en je ontmoet landgenoten krijg je dan heimwee? Of is het eerder andersom?
Om je de waarheid te vertellen: ik ben geen mensenmens. Sterker nog, ik heb het niet zo op mijn medemens, ik zoek ze ook niet op. Met metalheads, punks, outcasts en dergelijke kan ik het meestal goed vinden, snap je wat ik bedoel? Over het algemeen voel ik me allesbehalve prettig met veel ‘gewone’ mensen om mij heen.
Landen daarentegen: overal waar ik kom voel ik mij wel op mijn gemak. Omdat ik een metalhead ben en in een dito band speel kom ik overal gelijkgestemden tegen. Via Facebook, tapetrading of fans tijdens het touren. Vooral Nederland, dat voelt bijna als een tweede thuis. Ik ben er zo vaak geweest en heb er daarom ook veel vrienden. Dat geldt ook voor Brazilië, Duitsland en België. Allemaal landen waar ik veel mensen ken en me erg op mijn gemak voel. Het is dan altijd leuk om weer vrienden weer terug te zien of daadwerkelijk te ontmoeten.
Ik moet John even attenderen op de vraag.
O ja, het antwoord op je vraag: Ik vind het totaal niet erg. Ik vind het altijd leuk om landgenoten te ontmoeten, maar ook vrienden uit andere (Noord-Amerikaanse) bands. Brutal Assault bijvoorbeeld. Ik groeide op met die gasten in New Jersey. Tegenwoordig ontmoeten we elkaar als we allebei op tour zijn. Laatst nog in Tsjechië bijvoorbeeld. Soms is het ook makkelijker om op die manier af te spreken in plaats van thuis. Ik dwaal weer af. Zolang het maar metalheads en dergelijke zijn vind ik het prima.
Heeft de Noord-Amerikaanse vlag een bepaalde betekenis voor je?
John moet even nadenken. Interessante vraag. Ik kijk niet naar vlaggen als een vertegenwoordiger van een regering. Ik kijk meer naar mensen dan naar politieke systemen; die zuigen toch maar. Als ik terugkijk naar hoe we als band zijn begonnen, de geweldige scene die we hier (in Noord-Amerika, red) hebben, dan vertegenwoordigt de vlag wel iets. Een geweldige geschiedenis als het om metalmuziek gaat en daar hecht ik veel waarde aan. Verder heb ik er niks tegen, of voor. Voor mij gaat het meer om de mensen die de vlag vertegenwoordigt. Een hoop landgenoten zuigen, maar dat geldt voor mensen over de hele wereld. Zoals ik eerder al zei: ik voel me het meeste thuis tussen metalheads, punks, outcasts. Ik probeer me zoveel mogelijk te distantiëren van alle poep in de wereld. Ik concentreer me liever op positieve zaken zoals muziek. Dat is meteen het mooie aan muziek: het kent geen grenzen. Overal ter wereld zie ik dat muziek en metal in het bijzonder mensen bij elkaar brengt. Dat is waar het uiteindelijk om gaat, ongeacht ras, fysieke grenzen of cultuurverschillen.
Wat betekent je geboorteland voor je?
Hmmm, alweer een Interessante vraag. Nooit bij stilgestaan. Ik ben gezegend met een fijne jeugd. Mijn ouders waren niet rijk, maar hadden genoeg om mij op te voeden in een ‘nette’ buitenwijk. Ik heb daar goede herinneringen aan. Lacht verlegen. Wat bedoel je ook alweer met deze vraag?
Ik leg de vraag opnieuw uit. Wat betekent geboorteland voor je? Dat hoeft niet fysiek Noord-Amerika te zijn, maar kan ook je geboorteplek, een deel van een stad of een herinnering zijn.
Dank je. Ik voel me bevoorrecht opgegroeid te zijn in de VS. Waar ik vandaan kom is erg belangrijk geweest voor mijn vorming en kijk op de wereld. Toentertijd vond ik alles om mij heen normaal (opvoeding, scholing, vrijheid om alles te kunnen zeggen) tot ik voor het eerst ging touren. Ik kwam tot de ontdekking dat er zelfs in de VS (dit speelde zich allemaal af voor het internettijdperk, -red.) verschillende culturen bestaan. Al tourende leerde ik veel, ook over mijn eigen land. Mensen klagen alleen maar en mensen die alleen maar thuis blijven zullen nooit andere aspecten van het leven zien behalve hun eigen. Daardoor leren ze erg weinig over hoe de wereld in elkaar zit. Het touren, nogmaals, heeft mij doen inzien dat ik erg veel mazzel heb gehad en dat ik zaken niet meer als vanzelfsprekend zie. Ook al is niet alles altijd perfect wat ik tegenkom. Het geeft je wel een perspectief. Neem al het verschil tussen iemand uit NYC en Alabama. Ook al is het hetzelfde land, het zijn een totaal verschillende werelden. Helaas worden verschillen in deze tijd steeds groter en groter.
Wat waardeer je aan de plek waar je bent geboren?
Ik ben opgegroeid in de buitenwijken van New York waar het veiliger was dan in de stad New York. Er waren goede scholen, mooie parken om in te spelen. Eerlijk gezegd, ik heb veel goede herinneringen aan mijn jeugd. Dankzij mijn ouders vooral. Zij hadden een modaal inkomen en zorgden goed voor mij. Ik denk dat er wat dat betreft weinig verschillen zijn met Nederland: opgroeien in een drukke, grote stad met alle bijbehorende schijtzooi of in een (veilige) buitenwijk. De omgeving waar ik opgroeide had ook nadelen. Zo was er heel weinig diversiteit: er woonden vooral witte mensen en Engels was de enige taal die er werd gesproken. Zo had ik ook graag Spaans geleerd.
Stel je hebt heimwee. Wat is dan je favoriete eten dat dit gevoel kan wegnemen?
Moet lachen. Wat ik juist leuk vind aan het touren is al het verschillende eten. Uiteraard zijn er momenten dat ik trek heb in een goede biefstuk met aardappelen: een ‘traditioneel’ Amerikaans gerecht. Soms heb ik van die buien en denk ik: “Schijt, ik ga naar een van de betere restaurants in de buurt en bestel dit gerecht.”
Een van onze sessiedrummers Frank (Schilperoort, -red.) maakt wel eens traditionele Nederlandse gerechten omdat hij weet dat ik dat lekker vind. Of hij neemt mij mee naar een authentiek Indonesisch restaurant. Het neemt alleen niet weg dat het af en toe heerlijk is om ‘Amerikaans’ te eten, pizza bijvoorbeeld. ‘American Style’! De andere bandleden missen trouwens het eten van ‘thuis’ meer dan ik.
Over pizza gesproken. Daar verschillen de Noord-Amerikanen ook over van mening in: wat een traditionele pizza is.
Moet weer hard lachen! Klopt, in de VS is er altijd discussie wat een traditionele pizza is. Een ding staat in ieder geval vast: In het buitenland vind je deze niet. Geen discussie over mogelijk. Mijn favoriet is de pizza uit New York: met als basis een grote punt, dunne, knapperige korst met veel knoflook.
John noemt inmiddels de verschillende pizzastijlen op: van New York, Chicago tot en met Californië. Maar volgens hem gaat er niks boven de pizza’s uit New York. Sowieso kunnen weinig gerechten concurreren met de New Yorkse. Met een grote glimlach en bijna kwijlend noemt hij van alles op. Pizza vooral, maar ook de New York bagels. Opeens mist hij zijn geboorteplek, maar herpakt zichzelf en prijst zijn favoriete pizzaplek aan: Ray’s Pizza!
Zijn er plekken, steden, landen, culturen op de wereld waarvan je denkt: was ik maar ergens anders geboren?
Nee, ik voel me zeer gelukkig dat ik in Noord-Amerika ben geboren. Overal waar ik kom, elk land, elke stad, heeft zijn plus- en minpunten. Er zijn zeker dingen die in andere landen beter geregeld zijn dan in de VS, maar ook andersom. Lastig… Ik kan wel roepen dat mijn land zuigt, maar aan de andere kant zijn er ook een hoop goede dingen die je in andere landen niet ziet. Vrijheid van meningsuiting bijvoorbeeld. Eén van de belangrijkste verworvenheden, zeker voor een band.
Wat geeft jou het gevoel dat je ergens niet thuishoort?
Als klein jochie had ik al het gevoel niet te passen in het reguliere, ‘normale’ leven. Ik wist al vroeg dat ik anders was (John vertelt dat hij een einzelgänger was en weinig behoefte had aan sociale contacten, -red.). Ik wist toen alleen niet waarom. Kinderen kunnen erg gemeen zijn. Ze pesten je al omdat je anders bent, er anders uitziet. Muziek was voor mij al van jongs af aan een goede uitlaatklep. Niet alleen het luisteren, maar ook zelf een instrument willen spelen. Toen ik vijftien jaar was accepteerde ik dat ik anders was dan iedereen om mij heen en dat vond ik niet erg. Ook nu kan ik erg stil zijn. Dat hoeft niks te maken met de mensen om mij heen. Als ik stil ben vragen mensen meteen: is er iets?
Ik hoef geen mensen om mij heen. Ik zonder mij graag af. Ik vind het prettig om alleen te zijn, of een wandeling in mijn eentje te maken zonder dat er iets mis is met de mensen om mij heen. Dit is ook een van de redenen geweest om de muziek in te gaan: mijn manier om mezelf te uiten naar de buitenwereld.
Zou je ergens anders kunnen wonen?
Zekers! Ik zou overal kunnen wonen. Niet dat ik iets tegen de VS heb en daarom wil verhuizen. Ik zie mezelf best ergens op een eiland wonen en krijg de kelere tegen de wereld schreeuwen. In Nederland zou ik gemakkelijk kunnen wonen. Het land heeft veel overeenkomsten met de VS. Zuid-Amerika zou ook kunnen, al spreek ik de taal niet. Moet lachen. Dat geeft ook geen reet, ik hou er toch niet van om met onbekenden te praten. Belangrijke voorwaarde is wel dat het eten goed is en zo niet, dan maak ik het zelf.
Laat me raden, pizza?
Smakelijk lachend: Als ik dat maak ergens op een eiland in zuidoost-Azië heb ik zo nieuwe vrienden.
Ik ben door mijn vragen heen en inmiddels is het een dik uur later als ik zeg te willen afronden.
Ik hoop dat je het niet erg vindt dat we het niet over je laatste album hebben gehad? Waarvoor trouwens mijn complimenten. Maar ik wil de lezers graag wat meer inzage geven in de persoon John.
Dank je. Het gesprek was erg therapeutisch. Het deed me veel nadenken, waarvoor mijn dank. Weer eens wat anders dan vragen over het album. Hoewel ik dat ook helemaal niet erg vind.
We praten nog wat over het nieuwe album Sect of Vile Divinities, dat ik het een erg goed album vind en mijn collega Marco bezig is met de recensie.
Hoe wil je dat mensen zich John herinneren als jij er niet meer bent?
Moet even nadenken. Het maakt mij niet heel veel uit. Dood is dood. Maar dat is wel heel kortaf. Ik zou het erg fijn vinden als mensen zich mij herinneren om de muziek die ik met Incantation heb gemaakt. En vooral dat ik een persoon ben geweest die altijd trouw aan zichzelf is gebleven.
Links: