Twintig jaar. Twintig jaar bestaat uw favoriete webzine gericht op de betere muziek. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In deze rubriek blikken we elke week in 2020 terug op onze geschiedenis.
Aflevering 8: zomaar wat pareltjes van de redactie (deel 1)
Een eenvoudige vraag stelden we op de burelen van Zware Metalen: Welke publicaties zou je nog eens onder de aandacht willen brengen? Toen kwamen deze reacties:
Deze review van Bart Alfvoet gaat wat collega Henri Dypfrys betreft niet zozeer de geschiedenisboeken in vanwege de plaat zelf, de band of welke reden dan ook, maar… vanwege de eerste zin.
Nog een door Henri Dypfrys aangedragen review van collega Alfvoet en inderdaad weer een die boven het maaiveld uitsteekt, helemaal wat bereft de score. Bandleider T. Bjørklund trok zich tien jaar geleden overigens niets aan van de kritiek van Zware Metalen en bracht in 2018 nog een album uit.
‘Dit vond ik één van mijn betere’, schrijft Bart Alfvoet zelf over het tweede album van Woe of Tyrants. De open brief van Metal Blade had geen effect: Kingdom of Might werd niet in Europa uitgebracht, maar dat is in 2020 geen enkele belemmering om ‘m gewoon vanuit Nederland opgestuurd te krijgen…
‘Schaamteloze zelfpromotie’, aldus wederom Bart Alfvoet over deze review uit 2008. Het was de debuutplaat van dit inmiddels opgeheven gezelschap en Alfvoet luisterde het nauwkeurig en schreef een zeker voor die tijd uitgebreide review.
Net een jaar oud: het laatste album van Rotting Christ, maar de review door Marleen van de Kerkhof is collega Maarten Raes enorm bijgebleven. Het album minder, maar dat terzijde. De bijna essay-achtige review is inderdaad een kunstwerkje.
Meer zelfpromotie van Bart Alfvoet: de review van de veertiende (!) plaat in een totale discografie van inmiddels zesentwintig (!!) albums van Striborg, blackmetalproject van de Australiër Sin Nanna. Met zo’n wagonlading aan releases laat de kwaliteit meestal te wensen over. Zo ook nu…
Uit het door Bart Alfvoet zelf bedachte topic ‘Vreselijke bandontdekkingen’, deze bizarre split die hem in 2012 in een existentiële crisis deed belanden.
8. Cryptorsatan – Alienus Xxatthannus Lamenthatius
Wederom de heer Alfvoet die uit probeert te leggen hoe een album met score 0/100 klinkt:
Stap 1: neem een lepel kaneel en probeer het goedje door te slikken. Stap 2: steek je vinger in het toiletwater en daarna zo diep mogelijk in je keel. Stap 3: laat je reet en/of venusheuvel harsen en laat de hars verwijderen door een 76-jarige dame met de naam Mathilda, die lijdt aan extreme Parkinson en nymfomanie.
Het is Henri Dypfrys die dit interview van redacteur Raymond Westland uit 2009 met Anaal Nathrakh weer eens onder de aandacht wil brengen. Terecht, want het was een interessant gesprek met zanger Dave Hunt:
Tot op bepaalde hoogte reflecteren de teksten wel mijn visie op de mensheid en religie. Ik geloof in het bestaan van demonen. Niet zozeer in de mythologische en fysieke zin, maar veel meer in een metaforische context. Vanuit een bepaald filosofisch standpunt gezien, kan je stellen dat de mensheid niet meer is dan een stel vervelende parasieten. Ik ben daar heilig van overtuigd. Ik ben me ervan bewust dat er positieve kanten zijn, maar ik moet echt veel moeite doen om die te zien. Immers overal ter wereld doen we elkaar de meest verschrikkelijke dingen aan. Veel mensen scheppen er een haast sadistisch genoegen in om macht over anderen uit te oefenen. Dat is inherent aan de mens. Beschaving is immers maar een dun laagje vernis. Tegelijkertijd streven de meeste mensen naar een gelukkig leven. Deze paradox levert veel bitterheid op en dat hoor je terug in de muziek van Anaal Nathrakh. Geloof vind ik een fascinerend fenomeen. Ik probeer mezelf er zoveel mogelijk van te distantiëren, maar ik vind het wel erg interessant. Religie kan een hoop ellende veroorzaken, maar als fenomeen an sich is het oneindig fascinerend. Religieuze gebruiken en taal hebben een hele sterke symbolische zeggingskracht. Ik heb niet veel op met veel aspecten van het geloof, toch onderschat ik de kracht ervan niet.