Twintig jaar. Twintig jaar bestaat uw favoriete webzine gericht op de betere muziek. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In deze rubriek blikken we elke week in 2020 terug op onze geschiedenis.
Aflevering 7: nieuwsberichten over van alles en nog wat maar ook meer interviews
Vanaf augustus 2002 begint Zware Metalen meer serieuzere vormen aan te nemen. Er wordt bijna dagelijks wel iets gepost. Nog steeds vooral nieuws en de onderwerpen schieten alle kanten op. Zo is er aandacht voor het rookverbod in openbare ruimten (en dus ook concertzalen) in Nederland, Satyricon dat een videoclip gaat opnemen voor het nog te verschijnen album Volcano (wat uiteindelijk Fuel for Hatred zou worden), waarvan de details later worden gedeeld maar waarvan het album nooit is gereviewd. Er wordt al op 2 september een nieuwtje gewijd aan de single Eagle Heart van Stratovarius, dat ‘op 25 november in de winkel zal liggen’ maar er is ook aandacht voor een antitrustzaak in de Verenigde Staten waarbij cd-distributeurs de prijzen van de zilveren schijfjes kunstmatig hoog hebben gehouden.
Op de hoes staat dat jullie muziek te vergelijken zijn met het vroegere werk van Metallica. Hebben jullie dat zelf bedacht of heeft de platenmaatschappij dat verzonnen?
Ja, het was AFM records die het bedacht heeft. Om eerlijk te zijn ben ik er niet zo… Weet je wat het is, iedereen ziet de CD en in elk interview vraagt men ernaar wat we ervan vinden. Daar zijn we inmiddels wel aan gewend. Natuurlijk spelen we dezelfde soort muziek, maar ik zie het als melodieuze trash metal met melodieuze zang. We zijn de band niet gestart om Metallica na te doen. Een hoop mensen willen graag horen dat we de band zijn gestart vanwege Metallica, dan zeggen we “Nee, dat is Bullshit. We spelen gewoon de muziek die we zelf het lekkerst vinden.” Het is een mix van oude trashmetal-bands als Anthrax en Testament, maar ook van moderne metal als Machine Head en Pantera. Al deze stijlen en invloeden vormen het geluid van Perzonal War. Ik ben het er mee eens dat we ergens een beetje als Metallica klinken. Dit komt voornamelijk door mijn stem denk ik.
Er staan een paar sterke teksten op het album. Gezien het feit jullie duitse jongens zijn vondt ik ze tekstueel erg goed. Heb je toevallig een engelse achtergrond?
Nee, helemaal niet. Maar ik moet toegeven dat ikzelf een hekel heb aan Duitse bands waaraan je direct hoort dat ze uit Duitsland komen. Een hoop Duitse bands hoef je maar drie seconden naar te luisteren en je hoort het meteen. Ik probeer zo veel mogelijk Amerikaans te klinken.
Oorspronkelijk waren we met z’n vieren. Een normale line-up dus. Ik kende Daemon toen nog niet. In die line-up zijn we ongeveer een jaar actief geweest. We hadden echter veel discussies over welke kant we muzikaal opmoesten.
Op een zeker moment ontmoette ik Daemon en we raakten bevriend. Onze samenwerking verliep vlot en we konden het goed met mekaar vinden. Dus besloten we om samen verder te werken.
We hebben lange tijd gezocht naar een bandnaam en het was uiteindelijk Daemon die op de proppen kwam met de naam ‘Limbonic Art’. Dat leek ons beiden het beste idee dat we tot dan toe hadden gehad en zo gingen we sindsdien verder onder de naam Limbonic Art. Dat is het echte begin van Limbonic Art.
Toch is er ook nog aandacht voor serieuze zaken. In 2002 is de Noorse blackmetalscene minder bloeiend en broeiend dan in de jaren voor de eeuwwisseling. Morfeus zegt er dit over:
Ooit was de scene bij jullie in Noorwegen vrij groot en succesvol. Nu lijkt het erop dat iedere al wat oudere band (behalve Darkthrone dan) gestopt is of gewoon een andere stijl uitgaat. Hoe staat de scene er in feite voor? Zijn er veel nieuwe bands enzo?
Nieuwe bands schieten overal en altijd uit de grond als paddestoelen. In die zin staat de scene er goed voor, ja. Verder besteed ik nog maar weinig aandacht aan die hele scene. Ik voel er niet zoveel voor om echt lid te zijn van die scene. We zijn meer een groep vrienden geworden die mekaar af en toe helpen. We zijn tegenwoordig meer dan alleen maar collega’s weet je. Maar ik heb het nooit belangrijk gevonden om in die scene te zitten. Het gaat er vooral om dat je kunt blijven doen wat je zelf wilt zonder al te veel rekening te moeten houden met anderen.
Als een band perse wil veranderen van stijl, gewoon iets anders wil gaan doen of voor mijn part steeds hetzelfde trucje wil herhalen, dan is dat vooral hun probleem.
Veel mensen stellen mij vragen over de Emperor-split. Persoonlijk vind ik dat dat een erg goeie beslissing. Als individuen hadden ze niet meer dezelfde smaak van muziek en niet meer dezelfde visie op muziek maken. Ze zijn nog steeds de beste vrienden, dat wel, en ze wilden zeker niet gewoon doorgaan omdat ze populair waren. Dat is het zowat, denk ik.