Twintig jaar. Twintig jaar bestaat uw favoriete webzine gericht op de betere muziek. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In deze rubriek blikken we regelmatig terug op onze geschiedenis.
Aflevering 20: van Dissection in Stockholm tot de laatste keer John Bush bij Anthrax
Een opmerkelijk concertverslag in oktober 2004. Rutger van het Holst is afgereisd naar Stockholm om daar getuige te zijn van de wedergeboorte van het machtige Dissection en is duidelijk meer liefhebber dan redacteur:
Iedereen was hier om getuige te zijn van de “Rebirth Of Dissection” en wat een wedergeboorte kreeg men te zien. Echt fantasisch om alle gouwe ouwe klassiekers live te horen. De meeste fans rond om mij heen schreeuwden uit volle borst alle nummers mee.
De voortekenen van wat uiteindelijk het laatste teleurstellende album van de band zou worden, werden ook al zichtbaar deze avond:
En nu wilt u natuurlijk weten hoe dat was… Maha Kali haalt het niet bij het oudere werk. De agressie is eruit, een geheel midtempo nummer met een zouteloos middenstuk alwaar Jan Nordveidt een tekst opdreund ondersteund door een vage indiaase vrouw die “Maha Kali” zingt. Totaal “Out Of Place”. Erg jammer, en ik vrees echt het ergste voor een nieuwe Dissection schijf.
Vrezen is gelukkig nog ver weg op de avond waarvan de DVD-registratie in 2006 de laatste release zou zijn die bandleider Jon Nödtveidt zou meemaken voordat hij zelfmoord pleegt:
Na dit nieuwe nummer werden er weer heerlijk golden oldies ten gehore gebracht. “Thorns Of Crimson Death”, “The Somberlain” en “Elisabeth Bathori” knalden werkelijk de zaal door. Het publiek ging compleet uit zijn dak en werkelijk elke gitaar melodie werd meegzongen. Ook dat zorgde weer voor kippevel op mijn armen. Dit is echt een van beste concerten die ik ooit gezien heb. Wat een publiek. Dit werd ook door Jon zelf beaamd door zijn opmerking: “Jullie zijn echt het meest geweldige publike dat we ooit gehad hebben!”.
Achtergebleven op de Zware Metalen-burelen luisterde Robert de Leeuw The Lair of the White Worm, het dan nieuwe album van God Dethroned en wat hij hoorde beviel:
(..) zou je dit nieuwe werk kunnen omschrijven als een samensmelting van wat God Dethroned in de afgelopen jaren ons heeft voorgeschoteld. Logge beukriffs, enorm strakke blaststukken en vakkundig melodieus dubbel gitaarwerk wisselen elkaar zonder enige moeite af, voeg daarbij ook veel afwisseling in tempo en sfeer en er ontstaat een album die geen moment gaat vervelen. Dan weer erg Zweeds melodieus, dan weer erg transatlantisch log beukwerk, maar veel belangrijker: vooral erg God Dethroned!
Allereerst: kun je uitleggen waarom jullie jezelf Japanische Kamphörspiele noemen?
Het antwoord van drummer Christof Kather:
Er was nog niemand die zo heette….
Maar er zijn ook meer serieuze gespreksonderwerpen:
In de biografie spreken jullie over zelfkritiek als hoofdonderwerp in jullie teksten, is er zoveel mis met jullie?
De teksten beschrijven de wereld waar we in leven.. en waar wij zelf dus ook in leven. Men verteld mensen niet hoe je dingen goed moet doen, ze beschrijven het alleen. Maar met mij is alles prima.
Jullie teksten klinken anti-globalistisch en antikapitalistisch, is Jaka een band met een politieke boodschap of met een vreemde vorm van humor?
Meer een band met een vreemde vorm van humor.
Hoofdzakelijk op volle blastsnelheid kreeg het publiek de razende death metal over zich heen en ik merkte om me heen wel dat niet iedereen zo positief was, maar volgens mij lag het ook een beetje aan waar je stond (ik stond mooi in het midden). Dit in verband met het geluid, die zo verschrikkelijk belangrijk is bij dit soort bands. Met opmerkingen als: “Wij hoeven ons natuurlijk niet voor te stellen…” krijg je het publiek natuurlijk ook niet echt mee, maar eerlijk is eerlijk het gaat om de kwaliteit van de muziek en die was wel degelijk erg hoog. Een goed optreden van een dito band.
Maar dan Nasum:
(..) de hoofdact bleek zoals verwacht de band van de avond. Bij een aantal bands die deze avond optrad, bleek de click-track van groot belang en zorgde deze voor veel technische problemen. Nee hoor, neem dan Nasum: zet een uiterst simpel drumkitje neer zonder verdere poespas en vuur meteen na opkomst de snoeiharde grind-nummers op het publiek af. Goudeerlijk en puur natuur! In een aantal clusters van een stuk of vijf tracks werd een combinatie van agressie, strakheid, speelvreugde en enorme professionaliteit ten tonele gebracht. Door het groot aantal nummers, die soms niet langer dan een minuut klokken, heb ik overigens niet op de gespeelde titels gelet, maar dat is dan ook totaal onbelangrijk.