Interview met Meshuggah
Na vijf jaar (sinds het optreden op Dynamo in 1999), stond Meshuggah eindelijk weer eens op de planken in Nederland ( zie live-verslag). Ik en collega Marty vertrokken namens ZM naar De Melkweg in Amsterdam om een aantal vragen af te vuren op deze wereldband uit Zweden. Het nieuwe album, de nieuwe bassist en nog veel meer onderwerpen kwamen ter sprake. Gesprekspartner was de zeer aardige en relaxte heer Tomas Haake, drummer van beroep.
Jullie komen uit Zweden, maar jullie lijken wel veel meer aan de andere kant van de oceaan te spelen dan in jullie eigen continent. Het is bijvoorbeeld alweer 5 jaar geleden dat jullie in Nederland hebben gespeeld (Dynamo ’99) en zelfs 8 jaar sinds het laatste zaal-optreden. Wat is de reden hiervoor geweest?
Het is geen persoonlijke keuze geweest. De voornaamste reden is dat we simpelweg veel meer verkopen in Amerika dan in Europa. Daarnaast hebben we in Amerika verschillende grote aanbiedingen van tours gehad, zoals de tour met Tool en met het Ozzfest-circus. Dit was een enorme kans voor ons en dit konden wij natuurlijk niet laten schieten.
Zien jullie dit als een Europese tour om het aankomende nieuwe album te promoten?
Nee, het was de bedoeling dat we een aantal festivals zouden doen, maar omdat tussen de festivals door steeds wat tijd zit, hebben we een aantal shows er tussendoor laten boeken. We kunnen natuurlijk niet de tijd doden door maar een beetje rond te rijden, dat zou alleen maar geld kosten. En Nederland heeft altijd veel interesse getoond en dit geldt eigenlijk ook voor België en Frankrijk. Alleen in Duitsland verkopen we heel erg slecht, waardoor het moeilijk is een lange tour door Europa te gaan doen. Die Duitsers hebben eigenlijk maar een rare smaak met hun “straight ahead” power metal enzo…haha!
Jullie hebben met verscheidene grote namen door Amerika getourd zoals Tool, Slayer en Machine Head. Aan welke tour bewaar je de beste herinneringen?
Dat was toch wel de tour met Tool. Deze band is enorm groot in Amerika en alles was perfekt georganiseerd en veel grootschaliger opgezet dan de tour met bijvoorbeeld Slayer. We speelden met Tool in arena´s van zo´n 20.000 mensen. Dat was echt heel indrukwekkend. Al hou ik persoonlijk normaalgesproken wel meer van kleinere zalen omdat je dan dichter op het publiek staat.
Aangezien er af en toe zelfs moshpits ontstonden bleek wel dat we goed werden ontvangen door het Tool publiek, aangezien we ook pas nadat de kaarten waren verkocht, zijn toegevoegd aan het voorprogramma.
Wanneer komt het volledige album Catch 33 uit en wat kunnen we ervan verwachten? En moeten we de aankomende EP I, die in juli uitkomt, zien als een voorproefje hiervan?
In juli komt de nieuwe EP I uit, die zal bestaan uit één nummer met een totale speelduur van 21 minuten. Deze EP staat volledig op zichzelf en zal meer “back to basics but then fucked up” zijn. De full-length, die de werktitel Catch 33 heeft meegekregen, hebben we nu voor de helft geschreven en gaan er na de toer mee verder. De plaat wordt erg experimenteel en het wordt ook niet iets waarvoor we gaan toeren. Het is geen “touring music” om het zo maar te zeggen. Het wordt één lang stuk muziek opgedeeld in meerdere tracks. We willen beslist niet voorspelbaar zijn en en het wordt dan ook iets totaal anders dan we ooit gedaan hebben. Het zal meer riff-gericht worden en de drums meer straight forward. Als mensen wachten op een volgende Nothing of Destroy Erase Improve, dan moet ik ze teleurstellen.
In hoeverre werken jullie nu anders dan voorheen? Heeft producer Daniel Bergstrand nog enige invloed?
In tegenstelling tot ons vorige album Nothing zijn we volledig onvoorbereid de studio ingegaan. Hadden we bij Nothing alle arrangementen al klaarliggen, de muziek wordt nu vooral door spontane jams gevormd in onze studio. Bij de opnames van Nothing daarentegen hadden we alle muziek voordat we de studio indoken als het ware al voorgeprogrammeerd.
Daniel Bergstrand heeft eigenlijk nooit enige invloed gehad op onze muziek. We hebben hem destijds vooral gebruikt als engineer, maar aangezien we nu een eigen studio hebben en we nu zelf de kennis hebben die nodig is om een plaat op te nemen, wordt het nu een 100% Meshuggah productie.
Catch 33 wordt dus, zoals je al zei, één lang stuk muziek opgedeeld in meerdere tracks. Zit er dan ook een tekstueel concept achter? En waar haal je je inspiratie vandaan op het gebied van teksten?
Ja, ook al wordt het album opgedeeld in meerdere tracks met verschillende titels, het is één doorgaand stuk tekst, maar het is niet in verhaalvorm ofzo. Wij zijn enorme filmfanaten en houden vooral van de vagere films als bijvoorbeeld Naked Lunch en Fear and Loathing in Las Vegas. Mårten (Hagström, gitaar red.) en ik lezen ook een hoop. Ik zelf lees veel fictie, maar ook heb ik veel interesse in filosofie en de verscheidene culturen die de wereld rijk is, zoals bv. de Inca’s en de Maya’s. Al deze elementen komen weer terug in mijn teksten.