Twintig jaar. Twintig jaar bestaat uw favoriete webzine gericht op de betere muziek. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In deze rubriek blikken we elke week in 2020 terug op onze geschiedenis.
Aflevering 12: van lachen met Paul Di’Anno en Metallica tot Zware Metalen Festival II
Terugklikkend en terugblikkend op de geschiedenis van Zware Metalen komen er af en toe berichtjes tegen die doen glimlachen. Bijvoorbeeld dat Within Temptation in 2003 is gevraagd op te treden op een aantal Bevrijdingsfestivals. Deze vinden nog steeds elk jaar op 5 mei plaats in de provinciehoofdsteden van Nederland (al zijn ze dit jaar allemaal geannuleerd) en één of enkele bands worden dan per helikopter naar een aantal verschillende festivals vervoerd. Within Temptation was toen juist doorgebroken naar een breder publiek dankzij het tweede album Mother Earth, met daarop wereldhit Ice Queen. Het zal zo ongeveer de laatste keer zijn geweest dat er gitaren klonken op een dergelijk festival: de laatste jaren is het vooral een kakafonie aan bliepjes en slecht-rijmende rappers.
“Metallica is terug bij af”
Op de site van MTV valt een preview van het aankomende album van Metallica, St. Anger, te lezen. En volgens Jon Wiederhorn is Metallica weer helemaal “back in business”! De band zou weer helemaal terug zijn bij de roots van Kill ‘m All, Ride the Lightning en Master of Puppets met een album vol dubbel-bass drums en meervoudige ritme- en tempowisselingen. De 11 nummers van St. Anger zouden bijna allemaal ongeveer 7 minuten langs zijn en nergens saai worden.
“Gone are the radio ballads, straightforward rock anthems, string-laden exorcisms and alternative experiments that many fans felt bogged down the band’s music in recent years.”
Na zeventien songs, verpakt in vier hoofdstukken, zit het muzikale avontuur erop. Bijna 77 minuten lang heeft Cradle of Filth mijn aandacht bij de les kunnen houden en al scheldt iedereen mij voortaan maar verrot als zijnde untrue, deze band heeft zonet een prachtig album afgeleverd. De commerciële knieval is dus uitgebleven en de band is tegen alle verwachtingen in weer op niveau.
Wat heeft dit schijfje nu te bieden? Wel, achtenzeventig minuten muziek om te beginnen. Alle klassiekers komen voorbij en er wordt van ieder album gespiekt. De band is zijn roots allerminst vergeten en zo komt het dat stokoude nummers als “Longing for the Ancient Kingdom” en “Evil Prevails” nog steeds met de nodige (en terechte) trots worden uitgevoerd. Uiteraard is de laatste Cd “Dim Carcosa” met zeven nummers het best vertegenwoordigd, maar ook krakers als “Total Misantropia” en “Blood of Christ’ is men niet vergeten. En bij de hoorn van Zijne Duistere Hoogheid, wat klinkt het allemaal bevlogen. De band had er die avond bijzonder veel zin in, dat druipt werkelijk van de Cd af. De band wordt trouwens na veertien nummers te hebben gespeeld luidkeels teruggeroepen voor een tweetal toegiften en men sluit uiteraard af met live-kraker bij uitstek “Fatherland”.
Muziekaal zat de sfeer er na El Shit goed in alleen maar om op record snelheid door Brainshake weer tenietgedaan te worden, het wat jongere voornamelijk uit “skaters” bestaande plubliek weet het voor een gedeelte nog wel te waarderen blijkbaar, maar ik weiger al snel om m’n gehoor deze marteling nog langer aan te doen en besluit de zaal te verlaten voor een kopje koffie…
- 14.15 – 14.45 : Triple 7
- 15.00 – 15.30 : Avenger
- 15.45 – 16.30 : Sanatorium
- 16.45 – 17.30 : Officium Triste
- 17:30 – 18:30 : Pauze
- 18.30 – 19.30 : Satanic Slaughter
- 19.45 – 20.45 : Internal Suffering
- 21.00 – 22.00 : Pentacle
Een paar dagen later lezen we in een beperkt verslag dat Satanic Slaughter Baroeg nooit heeft gehaald en Avenger gebombadeerd werd tot headliner. Met ‘beperkt verslag’ bedoelen we overigens ook ‘beperkt verslag’:
De 5e band van de dag, en eigenlijk de geplande headliner, was Pentacle. De zanger/bassist vertelde vlak voor het eerste nummer dat er gerust geheadbangd mocht worden, en dat gebeurde ook! De stemming zat er natuurlijk al goed in na het geweldige optreden van Internal Suffering, maar Pentacle wist de al geslaagde dag met goed succes voort te zetten.
De band zette een goede set neer, en had erg goed geluid. Op de smeekbeden om een toegift antwoordde Pentacle met een nieuw nummer, waarna Pentacle toch echt het podium moest verlaten. Pentacle hoopt deze zomer een split 10″ met Blood Storm te releasen.
Die split is er nooit gekomen, wel de tweede plaat: Under the Black Cross in 2005. Pas vorig jaar verscheen met Spectre of the Eight Ropes album nummer drie.