20 jaar Zware Metalen, aflevering 12: van lachen met Paul Di’Anno en Metallica tot Zware Metalen Festival II

Twintig jaar. Twintig jaar bestaat uw favoriete webzine gericht op de betere muziek. De grootste in het Nederlands taalgebied. Begonnen als hobbyproject van een ICT’er, uitgegroeid tot een multimediaal merk met twee miljoen paginaweergaven per jaar, 25.000 likes op Facebook, 3.000 volgers op Instagram en een succesvolle podcast. De ruim vijftig koppen tellende redactie zorgt elke dag weer voor nieuwsberichten, reviews, concertverslagen en interviews en geeft kaartjes weg voor concerten in de kleinste zalen tot de grootste velden. In deze rubriek blikken we elke week in 2020 terug op onze geschiedenis.

Aflevering 12: van lachen met Paul Di’Anno en Metallica tot Zware Metalen Festival II

Terugklikkend en terugblikkend op de geschiedenis van Zware Metalen komen er af en toe berichtjes tegen die doen glimlachen. Bijvoorbeeld dat Within Temptation in 2003 is gevraagd op te treden op een aantal Bevrijdingsfestivals. Deze vinden nog steeds elk jaar op 5 mei plaats in de provinciehoofdsteden van Nederland (al zijn ze dit jaar allemaal geannuleerd) en één of enkele bands worden dan per helikopter naar een aantal verschillende festivals vervoerd. Within Temptation was toen juist doorgebroken naar een breder publiek dankzij het tweede album Mother Earth, met daarop wereldhit Ice Queen. Het zal zo ongeveer de laatste keer zijn geweest dat er gitaren klonken op een dergelijk festival: de laatste jaren is het vooral een kakafonie aan bliepjes en slecht-rijmende rappers.

Verder zorgt het bericht dat de Zweedse blackmetalband Mörk Gryning de studio induikt voor een nieuw album voor een glimlach. Pieces of Primal Expressionism kwam in augustus van 2003 uit, twee jaar later gevolgd door Mörk Gryning twee jaar later. Het was lange tijd het laatst kunstje van de band, die zich vorig jaar plots weer meldde op de Eindhoven Metal Meeting en bezig is met nieuw plaatwerk.

Ook Paul Di’Anno zorgt voor een glimlach. De zanger had zijn hoogtepunt op de eerste twee platen van Iron Maiden en gleed daarna langzaam af terwijl hij krampachtig een graantje probeerde mee te pikken van het succes van zijn voormalige band. Bijvoorbeeld door akoestische versies op te nemen van klassiekers van Iron Maiden voor een album dat er nooit lijkt te zijn gekomen (de discografie van Di’Anno is even uitgebreid als eenzijdig en bevat heel veel uitvoeringen van dezelfde Iron Maiden-nummers). In april 2003 werd hij verwacht op de Mega Platen & CD Beurs in Utrecht voor een praatje en een signeersessie. En u mag drie keer raden op welke albums hij zijn handtekening vooral heeft gezet. Vast niet op As Hard As Iron uit 1997.

Met de kennis van nu is het niet glimlachen maar schaterlachen bij een bericht over Metallica en diens negende plaat St. Anger. Leest u mee:

“Metallica is terug bij af”

Op de site van MTV valt een preview van het aankomende album van Metallica, St. Anger, te lezen. En volgens Jon Wiederhorn is Metallica weer helemaal “back in business”! De band zou weer helemaal terug zijn bij de roots van Kill ‘m All, Ride the Lightning en Master of Puppets met een album vol dubbel-bass drums en meervoudige ritme- en tempowisselingen. De 11 nummers van St. Anger zouden bijna allemaal ongeveer 7 minuten langs zijn en nergens saai worden.

“Gone are the radio ballads, straightforward rock anthems, string-laden exorcisms and alternative experiments that many fans felt bogged down the band’s music in recent years.”

Genoeg gelachen, want er zijn ook serieuze reviews. Damnation and A Day van Cradle of Filth wordt uitgebreid onder de loep genomen door Count Usher:

Na zeventien songs, verpakt in vier hoofdstukken, zit het muzikale avontuur erop. Bijna 77 minuten lang heeft Cradle of Filth mijn aandacht bij de les kunnen houden en al scheldt iedereen mij voortaan maar verrot als zijnde untrue, deze band heeft zonet een prachtig album afgeleverd. De commerciële knieval is dus uitgebleven en de band is tegen alle verwachtingen in weer op niveau.

Diezelfde Count Usher is ook al zo enthousiast over het live-album van Ancient Rites, And the Hordes Stood As One. De band heeft er dan net vier platen opzitten, daarna volgden er tot nu helaas nog maar twee. Maar op deze avond klopte alles:

Wat heeft dit schijfje nu te bieden? Wel, achtenzeventig minuten muziek om te beginnen. Alle klassiekers komen voorbij en er wordt van ieder album gespiekt. De band is zijn roots allerminst vergeten en zo komt het dat stokoude nummers als “Longing for the Ancient Kingdom” en “Evil Prevails” nog steeds met de nodige (en terechte) trots worden uitgevoerd. Uiteraard is de laatste Cd “Dim Carcosa” met zeven nummers het best vertegenwoordigd, maar ook krakers als “Total Misantropia” en “Blood of Christ’ is men niet vergeten. En bij de hoorn van Zijne Duistere Hoogheid, wat klinkt het allemaal bevlogen. De band had er die avond bijzonder veel zin in, dat druipt werkelijk van de Cd af. De band wordt trouwens na veertien nummers te hebben gespeeld luidkeels teruggeroepen voor een tweetal toegiften en men sluit uiteraard af met live-kraker bij uitstek “Fatherland”.

Concertverslagen druppelen ook binnen bij Zware Metalen. Zo trekt Bart Alfvoet naar ‘t Beest in Goes, voor aan avondje nu-metal, met de bands Dimension Seven, Brainshake, El Shit en Badly Preserved: allemaal namen waar anno 2020 zelfs het kleinste peertje niet bij gaat branden. Alfvoet had het niet onverdeeld naar zijn zin…:

Muziekaal zat de sfeer er na El Shit goed in alleen maar om op record snelheid door Brainshake weer tenietgedaan te worden, het wat jongere voornamelijk uit “skaters” bestaande plubliek weet het voor een gedeelte nog wel te waarderen blijkbaar, maar ik weiger al snel om m’n gehoor deze marteling nog langer aan te doen en besluit de zaal te verlaten voor een kopje koffie…

11 mei 2003 gaat de datum in waarop de tweede editie van het Zware Metalen Festival plaatsvond en wil in Baroeg in Rotterdam. De line-up van die dag:

  • 14.15 – 14.45 : Triple 7
  • 15.00 – 15.30 : Avenger
  • 15.45 – 16.30 : Sanatorium
  • 16.45 – 17.30 : Officium Triste
  • 17:30 – 18:30 : Pauze
  • 18.30 – 19.30 : Satanic Slaughter
  • 19.45 – 20.45 : Internal Suffering
  • 21.00 – 22.00 : Pentacle

Een paar dagen later lezen we in een beperkt verslag dat Satanic Slaughter Baroeg nooit heeft gehaald en Avenger gebombadeerd werd tot headliner. Met ‘beperkt verslag’ bedoelen we overigens ook ‘beperkt verslag’:

De 5e band van de dag, en eigenlijk de geplande headliner, was Pentacle. De zanger/bassist vertelde vlak voor het eerste nummer dat er gerust geheadbangd mocht worden, en dat gebeurde ook! De stemming zat er natuurlijk al goed in na het geweldige optreden van Internal Suffering, maar Pentacle wist de al geslaagde dag met goed succes voort te zetten.

De band zette een goede set neer, en had erg goed geluid. Op de smeekbeden om een toegift antwoordde Pentacle met een nieuw nummer, waarna Pentacle toch echt het podium moest verlaten. Pentacle hoopt deze zomer een split 10″ met Blood Storm te releasen.

Die split is er nooit gekomen, wel de tweede plaat: Under the Black Cross in 2005. Pas vorig jaar verscheen met Spectre of the Eight Ropes album nummer drie.

Lees ook de vorige aflevering van deze rubriek.