Zware Metalen ♥ The Monolith Deathcult. Maar liefst zeven keer spraken we de grootste monden uit de Nederlandse deathmetalwereld de afgelopen jaren. Na het verschijnen van de achtste plaat – V3: Vernedering – Connect the Goddamn Dots – besloten e-zine en band te breken met die traditie en elkaar maar eens te gaan e-mailen. En zo ontstond er een elektronisch gesprek tussen redacteur Remco Faasen en Michiel Dekker (gitaar/vocalen/percussie/programmering/samples) boordevol achtergronden over de V-trilogie, het oeuvre van de band, nazi’s, de islam, vermeende humor en nog veel meer. Deel 1: ‘Waaruit maak jij dan precies uit op dat wij onzelf niet serieus nemen? Daar ben ik dan wel benieuwd naar’.
Donderdag 1 juli, 23:22 uur:
Laten we beginnen met een eenvoudige vraag. V3 – Vernedering: Connect the Goddamn Dots zag 14 mei het levenslicht. Hoe kijk je terug op het hele schrijf- en opnameproces en wat was de invloed van corona daarop?
Donderdag 1 juli, 23:43 uur:
De enige invloed die covid op V3 heeft gehad, is de releasedatum en de thematiek rond het album. De albumtitel hadden we al veel langer in ons hoofd (een woord met een V) en dat heeft dan weer helemaal niets met covid te maken. Ik heb in maart 2020 nog wel voorgesteld of we het album niet Virus moesten noemen, maar Robin (Kok, bassist/vocalist/samples -RF.) dacht dat na een maand of drie niemand het meer over corona zou hebben… De twee singles, Connect the Goddamn Dots en Feet of Jeremiah/Vernedering waren al geschreven voor de uitbraak, dus je kunt je onze verbazing wel voorstellen toen Connect the Goddamn Dots onbedoeld dé soundtrack van 2020 bleek te zijn geworden. Alle idioterie rondom QAnon, de Cabal, Covid, brandende 5G-masten enzoovoort, was zo overweldigend aanwezig dat we er domweg niet aan konden ontkomen om hier over te schrijven. En dat hebben we ook met veel plezier gedaan.
Het schrijf- en opnameproces verliep als vanouds. Ik schrijf het skelet van merendeels van de nummer thuis, waarna Robin en Carsten (Altena, gitaar/keyboard/samples/orgel/orkestratie/percussie -RF.) vanuit hun homestudio’s de nummers aan- en invullen. Vervolgens deleten we de computerdrums en gaat onze drummer Frank Schilperoort aan het werk. We hebben de muziek vervolgens in drie sessies gemixed bij onze vaste mixer Guido Aalbers en laten masteren bij Pier-Durk Hogeterp. We hanteren deze werkwijze sinds Trivmvirate (2008) dus we zijn inmiddels een zeer geoliede machine. Het plan was om V3 te releasen rond 5 december 2020, maar toen we de een na de andere release van Grote Bands in het water zagen vallen, hebben we besloten het album later uit te brengen. Ook de levertijd voor vinyl had hiermee te maken.
In 2019, 2020 en eerder in 2021, hebben jullie singles gedropt die uiteindelijk in aangepaste vorm op de plaat verschenen. Ze zijn langer of zelfs van titel veranderd: Feet of Jeremiah werd zo Vernedering. Komt dat omdat jullie nog doorwerken aan een nummer als het in eerste instantie al af is?
Zaterdag 3 juli, 20:30 uur:
Onze nummers zijn altijd aan de lange kant. Dat komt omdat ik vind dat er genoeg tijd moet zijn om het verhaal te vertellen. Ik zie een track ook niet als een liedje, maar als een minicompositie met een intro, hoofdthema, middenstuk, finale en eindthema. Echter zie ik ook in wat de meerwaarde is van streaming en om in de lijsten van de editors te komen moet de track eigenlijk niet langer duren dan vijf minuten.
Maar ik verdom het om mijn nummers hierom in te korten en daarom hebben we gekozen voor een albumversie en een radiofriendly versie om uit te brengen als single. Ik vind dat het album dan ook een meerwaarde heeft, omdat de tracks langer zijn en echt andere versies zijn. Feet of Jeremiah heette eerst Moffenhoer, maar dan zouden we door playlisten worden geweigerd, daarom hebben we het nummer een absurde titel gegeven, gebaseerd op het concept ‘misheard’ lyrics. We hebben een Engelse dame laten opschrijven wat zij dácht dat er werd gezongen. Alleen was de tekst in het Duits…
Eerlijk gezegd verrast het me dat je het hebt over radiofriendly en playlisten. Jullie opereren in een genre dat grotendeels wordt genegeerd door het grote publiek. Maar houden jullie dan toch bezig met… laten we zeggen, een meer commerciële invalshoek?
Maandag 5 juli, 23:20 uur:
Het succes van met name onze single Fist of Stalin heeft mij volslagen verrast. Met name omdat ik veel betere nummers heb geschreven, maar het deed ons wel beseffen hoe belangrijk airplay is en hoe belangrijk het is om in de juiste playlisten te komen. Het jankverhaal dat je her en der leest dat ‘de bands worden genaaid en geen cent zien van streamingopbrengsten’, is gewoon niet waar. Veel artiesten hebben gewoon geen flauw idee wie de rechten van hun muziek bezit of hebben de contracten niet goed gelezen. Wij hebben sinds 2020 alle rechten van al onze albums in eigen bezit en we halen daar maandelijks fors geld mee binnen.
Geld is natuurlijk niet relevant als je extreme muziek maakt, maar het is wel fijn dat we er privé geen geld meer hoeven in te steken. Als het om dit te bewerkstelligen dan nodig is om met ‘radiofriendly’ versies te komen, dan moet dat maar. Al slaat ‘radiofriendly’ vooral op de lengte van de nummers en niet op het muzikale geweld. Deathgrunts en blastbeats blijven ook in de singleversies aanwezig. Als (hoofd)componist kan ik goed leven met het compromis dat de nummers zoals ze zijn bedoeld uiteindelijk tot volle wasdom kunnen komen op het album. We hebben dat een beetje afgekeken van Type O Negative. Die brachten ook singles uit, terwijl de versies van een kwartier op het album waren te vinden. Het continue recyclen hebben we geleerd van The KLF.
Ja, ruim 800.000 streams op Spotify, meer dan de streams van de drie daaropvolgend succesvolste nummers bij elkaar. Dat is tegelijkertijd opmerkelijk: blijkbaar lukt het niet om dat succes met de rest van de discografie te bereiken. Hoe komt dat?
Dinsdag 13 juli, 12:57 uur:
Ik denk dat je het moet omdraaien. Voor een band in ons genre zonder support van een platenmaatschappij, halen wij absurd veel streams. Zelf als Fist of Stalin eenzelfde aantal streams zou halen als de aantallen van de drie daaropvolgend succesvolste nummers, zou dat veel zijn. Fist of Stalin was zeker niet onze eerste keus voor een single, wij vonden Dawn of the Planet of the Ashes een veel beter nummer, maar Willem van Maele, van bookingskantoor District 19 (die er echt verstand van heeft) koos Fist of Stalin.
Ik begrijp natuurlijk best dat dit nummer het perfecte aantal BPM heeft en die midtempo beukriff het stof uit de speakers blaast, maar mensen die ons via dit nummer leren kennen hebben denk ik best veel moeite met het wat minder toegangelijker materiaal. Je moet je voorstellen dat je Marduk leert kennen via The Blond Beast en vervolgens wordt doorgelinked naar Panzer Division Marduk. Misschien was het het juiste nummer op het juiste moment. Het was onze allereerste echte single die we volledig in eigen beheer hebben uitgebracht. Schijnbaar is het opgepikt door allerlei playlists die ons normaliter niet zouden opmerken wegens ‘te extreem, te death metal’. Het blijft een bijzonder verhaal, ik verwacht dat wij dit jaar de 1 miljoen gaan aantikken.
Dinsdag 13 juli, 14:33 uur:
Goed punt. Heeft dat verder nog gevolgen voor de wijze waarop jullie nieuwe nummers willen maken? Meer playlist friendly?
Dinsdag 13 juli, 15:33 uur:
Nee, al zullen we wel blijven werken met albumversies en singleversies.
The Monolith Deathcult (vlnr): Carsten Altena, Frank Schilperoort, Robin Kok en Michiel Dekker
Dinsdag 13 juli, 15:48 uur:
The Monolith Deathcult pakt de zaken dus serieus op en met succes blijkbaar. Jullie hebben serieuze merchandise, geven in eigen beheer mooi vormgegeven albums uit en zijn erg actief op social media. Dat lijkt een beetje in tegenspraak met de manier waarop jullie je presenteren. Met de nodige humor weliswaar, een beetje ‘schijt aan de wereld’ en jezelf vooral niet serieus nemen. Loopt dat soms niet een beetje spaak?
Dinsdag 13 juli, 18:34 uur:
Waaruit maak jij dan precies uit op dat wij onzelf niet serieus nemen? Daar ben ik dan wel benieuwd naar.
Woensdag 14 juli, 11:38 uur:
Bijvoorbeeld een tekst als deze in een Facebookbericht: ‘Which songs are we going to play live? Our songs originated behind our computers and have never been played as a band. Often we find out that we can’t play it at all…’
Of deze: ‘For those not receptive to the inferior yet hyped vinyl, V3 – Vernedering is also available on Bandcamp.’
Of: ‘Judging from the data that we can see online about the shipments, a number of people are going to have a very gloomy weekend. We feel your pain.’
Of: ‘To apologise for our next full-length disappointment (V3), we will publicly premiere & live stream our new album on May 13th at 8pm CET.’
Of een bericht als dit:
En er zijn toch niet veel bands waarvan de bandleden in een video gekleed in een badjas porno kijken of zittend op het toilet de krant lezen…
Vrijdag 16 juli, 15:11 uur:
Wij zijn geen band die struikelt over de eigen stoerheid. We maken meedeogeloze harde muziek met teksten die schuren en ongemak oproepen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we in ons artwork, merchandise en media-uitingen ook deze sfeer willen oproepen. Wij willen daarom imago-technisch niet in een bepaald format worden geduwd. Het is ook niet zo dat we dit zo hebben gepland, dit is gewoon zo gegroeid. We kwamen er al vrij snel achter dat het onmogelijk is om door de stortvloed van releases met de daarbij horende standaard promocampagnes je te onderscheiden. Een goede plaat maken is allang niet meer belangrijk, de wereld laten weten dat je überhaupt nieuwe muziek hebt is veel belangrijker. Daar komt bij dat we alledrie los van elkaar een voorliefde voor absurditeiten hebben en al snel ergens de humor van inzien.
Zo speelden wij eens met een blackmetalband op het Inferno Festival in Noorwegen. Wij houden alledrie van True Norwegian Black Metal. Wij deelden een kleedkamer met een band in dat genre en die bandleden waren druk doende fantastische corpsepaint aan te brengen: het was zeer kunstig. Maar toen men ging optreden was deze band zo duister dat ze geen lichtshow wilden en we dus veertig minuten in een zwart gat hebben gestaard. Ik vind dat hi-la-risch! Maar dat is natuurlijk helemaal niet de bedoeling van die band, die wilde de krachten van de duisternis oproepen. Wij nemen onze muziek en imago zeer serieus, maar dat wil niet zeggen dat het allemaal doodernstig moet zijn. Bands als Behemoth (fantastische band en show) zijn zó satanisch dat ze in feite niets onderdoen voor de hardcore gereformeerden uit Knielen op een bed violen van Jan Siebelink. Dat zo’n band dan God = Dog hondevoer(!?) gaat verkopen is dan in mijn ogen niet blasfemisch, maar compleet debiel. Over het imago van muzikale krachtpatsers als Belphegor en Watain moeten we het denk ik maar helemaal niet hebben. Deze bands moeten in mijn optiek vreselijk oppassen dat ze niet het kantelpunt naderen van serieus naar infantiel. Dimmu Borgir, de soundtrack van mijn jeugd, is dus zo’n band die over die rand is gegaan en nog onmogelijk serieus is te nemen.
Wij houden van de ironie van Peter Steele en Maarten van Rossem, de muzikale gekte van Frank Zappa en Devin Townsend, de neerslachtigheid van Tom Warrior en Hans Dorrestein en de absurditeit van Monty Python. Omdat wij niet gebonden zijn aan gedragscodes kunnen wij in alle vrijheid een doodserieus nummer als Dawn of the Planet of the Ashes (over Auschwitz) vergezellen van een First Person Shooter videoclip. Verder zijn we allemaal zeer intellectueel en beschikken we over een goede smaak. Wij nemen onszelf net zo serieus als cabaretiers die een voorstelling schrijven en voorbereiden.
Duidelijk. Maar loop je niet het risico dat mensen door het absurdisme om de muziek heen afhaken en niet weten wat ze aan moeten met de tongue in cheek-humor? Uitzonderingen daargelaten zijn het over het algemeen toch de doodernstige bands die succesvol zijn.
Dinsdag 20 juli, 10:27 uur:
Nou, ik zou bands als Rammstein, Powerwolf, Ghost, Type O Negative, Strapping Young Lad/Devin Townsend en Iron Maiden toch geen doodernstige bands willen noemen. Je moet het abdurdisme wel goed brengen, een beetje melig aanklooien werkt natuurlijk niet. Daarnaast, het lig er ook aan waar je ‘succes’ aan wil afmeten. Vanuit onze eigen tunnelvisie zijn wij succesvol. Wij hebben alle rechten van al onze muziek in eigen hand. Wij runnen ons eigen label en kunnen doen en laten wat we willen. Wij bestaan sinds 2003, hebben nooit op non-actief gestaan en verkopen wereldwijd albums. Ik heb vele bands zien komen en gaan, die hebben even gepiekt en daarna is er nog weinig van vernomen. The Monolith Deathcult daarentegen is heel stabiel (alleen wel met een neerwaardse trend van twintig jaar).
Na bijna twintig jaar verbaas ik mij er nog steeds over dat mensen het cool vinden wat wij op onze zolderkamertjes in elkaar flansen. Ook denk ik dat veel bands ‘populair’ zijn omdat ze symphatiek zijn, die hebben een hoge gunfactor. Maar dat zijn ook de band die vaak als ‘vulling’ in de middagprogramma’s worden geplaatst op festivals. Het zijn bands zonder een duidelijk profiel of imago en inwisselbaar voor honderden andere acts. Ik noem dat zelf bands uit de Large-catalogus. Ik heb daar geen enkel probleem mee. Iedereen moet doen wat ze zelf willen, maar wij willen daar niet bijhoren. Wij hoeven niet te worden gestyled en hoeven niet met die ene beroemde artiest te werken die ook hoezen heeft gemaak voor weet ik welke grote bands. Liever ‘lelijk’, maar functioneel artwork dat goed opvalt, dan cliche artwork wat men meteen weer is vergeten.
Wat ook meespeelt is dat wij ons ook wel beseffen dat we op een slap koord balanceren. Door de manier waarop wij ons presenteren kunnen wij het ons niet permiteren om een zwak album af te leveren. Dat hebben we in de afgelopen twintig jaar ook nooit gedaan en dat zullen we ook niet doen. Mocht dat wel gebeuren dan weten wij dat men klaarstaat om ons aan te pakken. Dat houdt ons scherp. En zeg nu zelf, slechte reviews zijn voor de mensen toch oneindig veel leuker om te lezen dan goede?
Woensdag 21 juli, 14:29 uur:
Dat is waar. Slechte reviews zijn ook leuker om te maken! Maar laten we teruggaan naar de muziek, naar de V-trilogie! Wat is de rode draad tussen de drie platen?
Woensdag 21 juli, 23:29 uur:
Slechte reviews zijn ook lastiger te schrijven, want dan moeten de journalisten namelijk wél het hele album luisteren…
Er is tekstueel geen rode draad. Wel zijn alledrie de albums hetzelfde opgebouwd met een verteller en regelmatig terugkerende muzikale thema’s. Wat ook een rode draad is dat op elk album een herbewerking staat van een nummer van The White Crematorium uit 2005. Het idee was om ons vijfde album (V) in drie delen uit te brengen als EP’s. Dan konden we sneller achter elkaar releasen en vermeden we een ‘gat’ van drie of vier jaar tot een volgend album. Ook moesten natuurlijk alle albumtitels beginnen met de letter V (Versus, Vergelding en Vernedering). De laatste twee zijn voor niet-Nederlandstaligen natuurlijk niet uit te spreken, maar jij weet ook dat de mate van succes afhangt van de onuitspreekbaarheid van de albumtitel (zie alle bands uit IJsland). Op het moment dat men onze titels niet meer zou kunnen uitspreken, zouden de labels massaal met contracten staan wapperen omdat ze hoopten op de nieuwe Sólstafir. Wij zaten echter sinds Vergelding bij ons eigen Human Detonator Records, dus dat ging helaas niet door.
Verder sluit al het artwork van zowel singles als albums naadloos op elkaar aan. Persoonlijk ben ik geen fan van de kleur blauw die we hebben gebruikt voor Vernedering, mijn voorkeur lag bij jaren ’70 oranje, maar daar stak onze art director een stokje voor. Er bestaat overigens één exemplaar van The White Silence 7” in de kleur, speciaal gemaakt voor een klant die net als ik een groot fan is van alles rondom Type O Negative en ik had hem beloofd dat V3 oranje zou worden. Het DVD-formaat wat we sinds de Trivmvitate Addendum Deluxe-versie hanteren blijft als het aan mij ligt de standaard. Ik begrijp dat de albums dan niet in de cd-kast passen, maar dan kunnen ze mooi op de kast staan tussen de trofeeën. Daar horen ze thuis.
Donderdag 22 juli, 10:39 uur:
Een album van The Monolith Deathcult in z’n geheel luisteren? Ik zet liever de complete discografie van Five Finger Death Punch nog een keer op. Waarom zijn jullie trouwens toch zo gek op het herbewerken van eigen nummers?
Donderdag 22 juli, 21:15 uur:
Natuurlijk doe je dat. Ik heb de redactie van Zware Metalen nog nooit kunnen betrappen op goede smaak en jullie huppelen braaf mee met trendy bands als Five Finger Death Punch en aanverwante wansmaak.
Een gemiddeld The Monolith Deathcult-nummer bevat vaak meer goede ideeën dan andere bands op een heel album kwijt kunnen. Zo komt het vaak voor dat ik vind dat een bepaald muzikaak thema beter uit de verf komt als ik het nog eens extra ga uitdiepen. Ook kwam het in het verleden nogal eens voor dat ik een briljant gitaarthema had bedacht dat vervolgens werd bedolven onder een karrevracht fluitjes, triangels, hobo’s, violen en weet ik wat nog meer. Van dat hele thema was dan vaak helemaal niets meer terug te vinden. Dan ga ik dat thema gewoon nog een keer gebruiken, maar dan als leidmotif. Verder vind ik een nummer nooit goed genoeg en wil ik altijd zaken aanpassen. Een herberwerking leent zich daar dan uitstekend voor.
Wat zijn de terugkerende muzikale thema’s op de V-trilogie? Als onwetende en zeker niet deskundige luisteraar hoor ik wel een verschil met de releases van voor V1: daar speelde industrial een steeds grotere rol, maar met de V-trilogie zijn jullie helemaal op die tour gegaan.
Dat ligt eraan wat je bedoelt met een ‘terugkerend muzikaal thema’. Als je doelt op het al eeder genoemd ‘leidmotif’ dan is het zo dat bepaalde stukken van V1 bijvoorbeeld in een andere vorm terugkomen op V2, hetzelfde is gebeurd met stukken van V2 naar V3. Het gaat dan met name om de instrumentele tracks zoals The Unchroian March en The Snowflake Anthem. Wellicht duikt het thema van Blood Libels op op een volgende (jawel) The Monolith Deathcult-plaat. Ook worden riffs vaak hergebruikt, een riff kan op zoveel verschillende manier gespeeld en geïnterpreteerd worden dat het zonde is omdat niet te gebruiken.
Ik ben het niet met je eens dat we op de V-trilogie meer industrial zijn gaan klinken. De nummer zijn wat minder volgepropt zodat er meer ruimte is voor details. Misschien is het daarom dat het je meer opvalt. Maar nummers als Kindertodeslied, Todesnacht von Stammheim, Qasr Al-Hiyaha (van Trivmvirate en Tetragrammaton) hebben ook allemaal de onmiskenbare Ministry Psalm 69/Demanufacture/White Zombie-vibe. Wij proberen op alle albums een mooie balans te zoeken tussen de epische Nile/Cradle of Filth-achtige composities en de wat killere Laibach-benadering. We gebruiken alles, we hebben geen leftovers of een kluis met ongebruikte B-kantjes.
Maandag 26 juli, 10:56 uur:
Geen leftovers of B-kantjes? Met andere woorden: dit is dus het beste wat jullie kunnen? We doen het er maar mee dan. Jullie hebben een Spotify-playlist met daarin muziek die jullie inspireert. Daarin staat ook veel filmmuziek, vooral van het bombastische type gemaakt door Hans Zimmerman, maar ook de theme van Miami Vice van Jan Hammer, met zijn typische jaren ’80-keyboardgeluid. En de mij onbekende Zanger Anjer staat erin. Als je die nummers hoort is het volstrekt logisch dat het jullie inspireert, maar op welke wijze precies? Waarom die ene compositie wel en een andere niet?
Maandag 26 juli, 17:09 uur:
Fist of Stalin was een een B-kantje en ik hoef de lezer denk ik niet uit te leggen wat daarmee is gebeurd. Ik was aan het klooien met Army of the Despised van The White Crematorium en bedacht mij hoe dat nummer zou klinken als Rammstein het zou hebben geschreven. Welnu, dat weten we bijna een miljoen streams verder. We hebben eigenlijk praktisch nooit leftovers of B-kantjes, want dat wil impliceren dat het niet goed genoeg was voor het album. Alles wordt gebruikt, we gooien niets weg. Waarom zou je ‘kill you darlings’ toe gaan passen als het later op een andere manier alsnog tot volle wasdom kan laten komen?
Wat ik vaak doe is alle ongebruikte thema’s of variaties van thema’s in één nummer stoppen, de zogenaamde riffdump. Daar komen nummers uit voort zoals Den Ensomme Nordens Dronning, Rise of the Dhu’l-Fakar en They Drew First Blood. Stuk voor stuk (aanstaande) klassiekers. Alles wat wij uitbrengen is het beste wat wij op dat moment kunnen, maar geeft ook weer in welke muzikale fase wij momenteel verkeren.
Waarom het ene nummer wel en het andere nummer niet. Dat is lastig om te zeggen. Voor mij zijn het juist hele abums uit een bepaalde periode die mij inspireren, maar dat is geen doen in een playlist. De jaren ’90-Cradle of Filth, Psalm 69 van Ministry, Anthems van Laibach, Astro Creep 2000 van White Zombie. De eerste twee Strapping Young Lad-albums, jaren ’90-Fear Factory/Type O Negative, aangevuld met Morbid Angel en Nile zijn voor mij de bronnen waar ik altijd weer naar terugkeer. Van de ‘nieuwe’ bands ben ik zeer onder de indruk van het heropgerichte Hell, Ghost en de eenvoud en genialiteit van Behemoth. Maar gedurende de V-albums ben ik ook zwaar beïnvloed door Triptykon en dan met name door de zang van Gabriel Fisher, zoals in Connect the Goddamn Dots.
Zanger Arjen is een project van onze lichtman (en vijfde wiel aan de wagen), hij hoopt door deze playlist mee te liften met The Monolith Deathcult om uiteindelijk op eigen benen te kunnen staan zodat hij niet meer met ons meehoeft op het zinkende schip dat The Monolith Deathcult toch nog steeds is.
De filmscores zijn het terrein van Carsten. We zien onze nummers als filmmuziek voor niet-bestaande films. Componisten als Hans Zimmer, Thomas Newman en Michael Giacchino zijn meesters in het vertellen van verhalen in klanken: over elk geluid in hun filmscores is nagedacht. De muziek staat in dienst van het verhaal. Bij onze nummers gebruiken we diezelfde benadering: alles buiten bas, gitaar en drums om (wat je kan zien als het ‘fundament’, of de ‘acteurs’) is gericht op het verhaal vertellen zonder woorden door gebruik van samples, synthesizers en orkestraties (wat je kan zien als de ondersteunende ‘achtergrond’, oftewel de ‘Belichting’, de ‘Soundtrack’ van de film). Ik laat mij daarbij dus inspireren door de manier waarop iemand als Hans Zimmer werkt.
Andere soundtracks, zoals Jan Hammer’s Miami Vice, klinken gewoon cool en het gebruik van dergelijke geluiden zijn een schaamteloze poging om mee te liften op de 80’s-hype die nu overal te vinden is in pop culture, maar over het algemeen kiezen we de sounds vanuit het verhaal achter het nummer.
Lees deel 2 van de mailwisseling met The Monolith Deathcult.
Links: