Tussen al het releasegeweld van afgelopen jaar verscheen ineens de nieuwe van Touché Amoré. Dat werd ook wel eens tijd, want het is alweer vier jaar geleden dat Lament uitkwam. Nu zij het de groep vergeven, want elke plaat die dit vijftal tot dusver uitbracht zit boordevol kwaliteit. Ik heb deze heren nog niet op een zwakke plaat kunnen betrappen. En om daar maar gelijk mee te beginnen: dat geldt ook voor hun zesde album: Spiral In A Straight Line. Het klinkt allemaal weer vertrouwd. De band heeft zijn karakteristieke, emotioneel geladen hardcore geluid nog altijd weten te behouden.
Zijn er verrassingen? Nou ja, muzikaal gezien eigenlijk niet, behalve dat sommige nummers een opvallend catchy gevoel mee hebben gekregen. Ook zijn er twee gastmuzikanten te noteren. Lou Barlow van lo-fi instituut Se-ba-doh is te horen op Subversion en singer-songwriter Julien Baker verleent haar stem op afsluiter Goodbye For Now. Vooral dat laatste nummer pakt sfeervol uit en vormt een fraaie afsluiter van de plaat. Het nummer met Lou doet mij niet zoveel. Stilistisch gezien wijkt dit nummer ook af van de rest, maar het klinkt precies zo als je Se-ba-doh met Touché mengt. Het nummer kabbelt net wat te veel voort en de energie wil er ook niet echt inslaan. Want goed beschouwd; daar is Touché op zijn best wanneer die tomeloze emotionele energie volledig loskomt. En daar staat de plaat dus wel vol mee.
Het muzikaal gebodene onder al die emotie is ook fraai te noemen. De band schrijft nog altijd korte puntige nummers, maar wel met een grote herkenbaarheid en een bijzonder vernuftig talent voor songwriting. De overgangen van couplet naar refrein voelen niet alleen organisch, maar ook functioneel aan. De versnellingen, de wisselingen van tempo’s en de terug schakelingen zijn volledig in dienst van het nummer, wat het geheel niet alleen fijn, maar bovenal boeiend maakt om naar te luisteren. Een mooi voorbeeld hiervan is Finalist, een erg sterk nummer dat bijzonder bevlogen zanglijnen laat horen over hoekige, punkachtige ritmes en stuwend, dwingend drumwerk. Ook in Disasters weten de mannen op eenzelfde wijze te overtuigen. Een nummer als Force of Habit is dan weer andere koek. Het is een vrij rustig nummer, waarbij de zanglijn ‘It Takes Patience To Break’ herhaaldelijk wordt geschreeuwd, en in plaats van een uptempo agressief stuk daaronder te spelen, kiest de band voor bijna shoegaze-achtig gitaarwerk. Hiermee raakt Touché Amoré het terrein van de de vrienden La Dispute, al wordt het allemaal wel een pak agressiever gebracht. Als laatste wil ik nog Altitude aanstippen. Het is knap hoe de band een sfeergordijn weet op te trekken, terwijl er nog altijd spot-on met ritmes en agressie gewerkt wordt. Het is in mijn ogen het beste nummer van de plaat.
En laat dit alles nou geproduceerd zijn door de man die dit soort emoties bij uitstek goed op plaat weet te vangen: Ross Robinson. Net als de bij de vorige plaat Lament tekende hij voor de productie. Hoewel hij tegenwoordig niet veel meer doet, levert hij weer een indrukwekkende prestatie. Hij weet de band precies te laten klinken zoals de band zich wil presenteren. In het geval van Touché Amoré is dat dus rauw, energiek en melancholisch. Het geluid schuurt en wringt, maar doordat het zo levendig klinkt, is dat juist de kracht van de plaat. Liefhebbers kunnen deze plaat blind in huis halen. De band lost alle verwachtingen weer in en deze zesde van dit vijftal uit Los Angeles zal ongetwijfeld weer menig jaarlijst halen. Die van mij in ieder geval wel.
Score:
85/100
Label:
Rise Records, 2024
Tracklisting:
- Nobody’s
- Disasters
- Hal Ashby
- Force Of Habit
- Mezzanine
- Altitude
- This Routine
- Finalist
- Subversion (Brand New Love)
- The Glue
- Goodbye For Now
Line-up:
- Jeremy Bolm – Zang
- Clayton Stevens – Gitaar
- Nick Steinhardt – Gitaar
- Elliot Babin – Drums
- Tyler Kirby – Basgitaar
Links: