Luistersessie van de nieuwe Ozzy Osbourne: Patient Number 9 in Mata Hari’s zaal

Ozzy Osbourne telt ook alweer 73 lentes en heeft de laatste jaren vaker een ziekenhuis van binnen gezien dan de gemiddelde verpleegster, maar is nog steeds onder ons. En omdat een Prince of Darkness niet achter de geraniums hoort te zitten, verschijnt overmorgen, 9 september, het dertiende studioalbum van de zanger: Patient Number 9. Zware Metalen trok twee man sterk naar een exclusieve luistersessie in de Mata Hideaway: de door de exotische danseres/spionne geïnspireerde ruimte in het Hard Rock Hotel Amsterdam Americain.

Twee sessies heeft Sony Music georganiseerd om een select gezelschap journalisten, fans, genodigden en prijswinnaars de gelegenheid te geven het nieuwe Ozzy Osbourne-album voor het eerst in het geheel te horen. Voorganger Ordinary Man is nog maar twee jaar geleden verschenen en bevatte aanwijzingen dat het wel eens de laatste van de oud-zanger van Black Sabbath zou zijn, maar ‘Ozzy’ is nu eenmaal ‘immortal’ zoals hij zelf even later blijkt te zingen in het gelijknamige nummer van het nieuwe album. René de Jonge en Remco Faasen stappen met gezonde spanning aan het einde van opnieuw een warme dag in een eindeloze zomer nieuwsgierig het Hard Rock Hotel Amsterdam Americain binnen: een mond vol voor een statig gebouw aan de rand van het Leidseplein in de hoofdstad van Nederland. Links hangt een outfit van Gwen Stefani, rechts een gitaar van George Harrison, verderop staan schoenen van Elton John, ligt een gastenboek opengeslagen op de plek waar Robert Plant ‘m heeft getekend en hangt er een paars jasje van Prince, maar we zijn hier toch echt voor de man die hen en waarschijnlijk ons allemaal zal overleven.

Onderweg naar de Mata Hideaway (de naar eigen zeggen (dubbel)spionne Mata Hari bracht in 1895 haar huwelijksnacht door in het hotel) pakken we eerst wat Ozzy Osbourne-goodies: een poster, wat summiere persinformatie en twee verschillende gezichtsmaskers van de man zelve. Ook krijgen we enkele munten in de handen gedrukt: goed voor drankjes, waaronder de Prince of Darkness: een speciaal voor de gelegenheid gemixte cocktail van de veelvuldig bekroonde cocktailbarman en trouw Zware Metalen-lezer Thalys Busman, mét vleermuissnoepje op de voet. Het in een handomdraai verzorgde drankje heeft één belangrijk bestanddeel: The Ultimate Gin. Inderdaad, de naam van de gin die op de markt wordt gebracht door… juist.

Gastheer van vanavond is tatoeëerder/zanger/acteur/levende mascotte/allround knuffelbeer Dikke Dennis, die de paar regels die er zijn uitlegt. De belangrijkste: iedereen moet zijn telefoon inleveren: Sony is als de dood dat Patient Number 9 voortijdig uitlekt. Oh, en het zaaltje verlaten mag ook al niet zolang de muziek speelt. Gelukkig is het daarna gedaan met de strengheid en trapt Dikke de luistersessie in stijl af door de kop van een plastic vleermuis te bijten, precies zoals Ozzy in 1982 zelf dacht te doen.

Vakwerk moet je altijd aan de expert overlaten en dat geldt ook voor muziek. René de Jonge heeft er net een treinreis van 3,5 uur opzitten en spitst zijn oren:

De nummers die we vanavond horen bevatten natuurlijk de drie singles waar jullie zelf al een oordeel over kunnen vellen. Het titelnummer is absoluut het beste van de drie en na vanavond denk ik ook van het hele album. Zoals we de afgelopen jaren gewend zijn van Ozzy, krijgen we de nodige mid-tempo nummers voorgeschoteld. Logisch natuurlijk, gezien de leeftijd en de gesteldheid van de beste man.

Het goede nieuws is dat het tragere gedeelte vaak gepaard gaat met een geluid dat we kennen van Black Sabbath en dat komt niet alleen door de bijdragen van Black Sabbath-gitarist Tony Iommi. Ook Zakk Wylde (Black Label Society) kan er wat van. Het nummer Evil Shuffle is het beste voorbeeld van wat er kan gebeuren kan als je het geluid van Ozzy Osbourne en Back Sabbath combineert.

Kijkend naar de gastbijdragen, met naast Wylde en Iommi ook Mike McCready (Pearl Jam) en gitaargelden Jeff Beck en Eric Clapton, kun je al vermoeden dat de gitaren een grote rol spelen op dit album en dat vermoeden kan ik ten volste beamen! Op voorhand was ik erg benieuwd naar het nummer met Eric Clapton. Ik verwachtte een rustige track, maar werd aangenaam verrast door de stevigheid.

Binnenkort een uitgebreider verslag op deze site maar ik kan alvast verklappen dat Patient Number 9 een beter album is dan voorganger Ordinary Man.

Tijdens het luisteren komen er hapjes voorbij die binnen de hekken van een festivalterrein nooit te zien zullen zijn en wordt Dikke Dennis gevraagd of hij wat rustiger kan praten, iets waarvoor hij later zijn excuses zal aanbieden. Met een drankje binnen handbereik en Ozzy’s nieuwe vol over de speakers, is de buitenwereld een uur lang even fijn weg.

De terugkeer naar de echte wereld wordt nog even uitgesteld als er door de gastheer drie goodiebags worden verloot (kroonjuweel: de toezegging dat een exemplaar van Patient Number 9 wordt nagestuurd). Dikke heeft een aantal lootjes in een pet gegooid en laat er door een lieftallige assistente drie uithalen (‘Ze kan goed trekken… Lootjes! Lootjes!’). ‘Ik heb nog een paar telefoons te koop’, grijnst de wandelende pens vervolgens, maar iedereen mag zijn speeltje gelukkig gewoon op komen halen. Na het inwisselen van de laatste muntjes is het nog lang onrustig in het Mata Hari-zaaltje aan het Leidseplein. In ieder geval tot 20:00 uur, als de tweede groep genodigden zich zal melden.

Proost! Om stil te staan bij de release van Patient Number 9 mogen we een fles The Ultimate Gin weggeven!

Links: