De Nederlandse doommetaltrots Officium Triste stond 27 mei op de planken van Moscow Doom Festival, editie IX. Zware Metalen vroeg zanger Pim Blankenstein een dagboek bij te houden van de trip naar Rusland.
Als je uitgenodigd wordt voor een optreden in Moskou zeg je als band uiteraard geen nee. Voor het zover is, moet er wel het nodige geregeld worden. Je moet visa hebben en er moeten vluchten geboekt worden. Dit verliep zonder enig probleem. De promotor van het Moscow Doom Festival, Sepulture Union, zorgde voor de officiële uitnodiging die je nodig hebt om een visum te krijgen en ze boekten rechtstreekse vluchten vanuit Brussel Zaventem naar Moskou.
Dag 1: zaterdag
Op zaterdag 26 mei is het dan zover. We verzamelen op de parkeerplaats bij het vliegveld om vervolgens in te checken voor de vlucht. Bij elke vlucht is het weer even spannend of alles lekker verloopt omdat je instrumenten bij je hebt. Na enig uitzoekwerk blijkt dat we onze gitaren zelfs het vliegtuig in mogen nemen. Meestal moeten ze in het ruim en dan blijft het afwachten of ze ook onbeschadigd op de plaats van bestemming aankomen. De weg langs de douane en beveiliging levert geen problemen op en we kunnen naar de gate. Uiteraard moet er een tussenstop gemaakt worden bij een bar op het vliegveld. Even een Leffe Blond of Tripel Karmeliet nuttigen voor we het luchtruim ingaan. Dat we net op tijd zijn voor de gate sluit hoort er ook een beetje bij.
Officium Triste op het Rode Plein
In het vliegtuig zelf zijn de stewardessen even van slag als ze zien dat er een plekje voor de gitaren gevonden moet worden. Er zijn wat vrije stoelen waar ze veilig ingesnoerd kunnen worden.
Na een prettige vlucht van ruim drie uur landen we op Moskou Sheremetyevo aan de noordkant van de stad. Het is dan rond 16.00 uur lokale tijd. We worden opgewacht door Andrey, die gelukkig prima Engels spreekt (ons Russisch is nogal roestig). Na een eerste kennismaking is het tijd voor de volgende etappe. Met een prima personenbus naar het hotel. Dat is nog een rit van ruim een uur. We nemen de buitenste ringweg, want op de binnenste ring rondom het centrum is het ook op zaterdag buitengewoon druk. Langs de route zie je vooral bedrijventerreinen en het merendeel bestaat uit Westerse concerns. Wat ook opvalt, is dat de prijs van benzine lekker laag is. Nog geen euro voor een litertje Euro 95. Doen ze goed, die Russen.
Officium Triste met leden van The Foreshadowing en medewerkers van Sepulture Union op Nikolskaya-straat
Ons hotel heet Vechny Zov wat zoveel betekent als “eeuwige oproep”. Het is gelegen in het Ismailovsky Park en diende in Sovjet-tijden als oord voor bobo’s van de communistische partij. Dat er al jaren niet veel aan onderhoud gedaan is, zien we door de vingers. Er staat een bed en dat telt.
Bij het hotel ontmoeten we ook Elena van Sepulture Union. Zij blijkt een echte regeltante te zijn en zorgt ervoor dat het hele weekend alles naar wens is. Nadat we ons geïnstalleerd hebben op de kamers, is het eerst tijd voor een biertje. Daarna neemt Andrey ons mee naar de zaal waar we morgen optreden. We weten dan meteen hoe we daar moeten komen en we kunnen even wat roebels uit de pinautomaat trekken. In het Ismailovsky Park is er veel bedrijvigheid met vooral kermisattracties.
Rond 19.00 uur krijgen we een avondmaal bestaande uit borsjt en een soort gehaktballen op een bedje van rijst en boekweit. Het is binnen te houden. Intussen zijn ook de Italiaanse collega’s van The Foreshadowing gearriveerd en hebben zich gesetteld. Zij zijn door Darkiya van Sepulture Union opgehaald en wij maken nu ook met haar kennis.
Officium Triste backstage
Met beide bands, de dames en heer van Sepulture Union en nog wat aanhang (onder andere Ivan van Mare Infinitum en Evander van Who Dies In Siberian Slush/Moscow Funeral League, gaan we in een luxe touringcar naar downtown Moskou. Uiteraard moet er onderweg ook even bier gescoord worden. Als we op het Rode Plein aankomen is het vooral even de toerist uithangen en foto’s schieten. De befaamde Kathedraal van de Voorbede van de Moeder Gods met zijn kleurrijke koepels, is populair. Onze Russische gidsen vertellen ondertussen over de verschillende bezienswaardigheden waarbij duidelijk wordt dat ze trots zijn op (een groot deel van) hun geschiedenis.
Via de Nikolskaya-straat die volhangt met sfeervolle verlichting, lopen we naar het Lubyanka-plein waar het gebouw staat waar de KGB gehuisvest was en waar ze dingen deden die het daglicht niet konden verdragen. Uiteraard erg leuk en interessant op zaterdagavond, maar we hebben dorst. Met de inside information van de Moskovieten belanden we in een leuke craftbierbar met de naam Los Bandidos. Daar sluiten we de avond af met een paar fijne bieren en toffe gesprekken met onze Russische kameraden.
Pim Blankenstein op het podium van Moscow Doom Festival
Dag 2: zondag
Zondag is de dag van het optreden. Uiteraard eerst even ontbijten. Heel veel keus is er niet. Rijstepap en brood met ei. Weg te spoelen met koffie die de aanduiding slootwater niet eens mag krijgen. Niet getreurd, buiten schijnt de zon en we hebben wat vrije tijd. We besluiten richting de Ismailovsko-markt te gaan. Een typische tourist trap. Qua uitstraling lijkt het op een Russisch uitziende Efteling-attractie. De smalle straatjes zijn gevuld met kraampjes die elk vrijwel identieke koopwaar aanbieden. Van bontmutsen en oude legerspullen tot de onvermijdelijke Matroesjka-poppetjes. Op deze markt kunnen we overigens wel een prima bakkie pleur drinken.
Om 13.00 uur worden we weer bij het hotel verwacht. We moeten namelijk naar de zaal om te soundchecken en onze spullen worden opgepikt. Dat dit een uur later is dan gepland, maakt niet heel veel uit. In de zaal zijn ze nog volop aan het ombouwen.
Eenmaal aangekomen in de Rock House Club kunnen we alleen maar tevreden zijn. De zaal ziet er erg goed uit. Naar schatting kunnen er zo’n vierhonderd man in. Sepulture Union heeft niets aan het toeval overgelaten en vond dat de PA en backline van de zaal niet aan hun eisen voldeed. Ze hebben dus een complete PA en backline ingehuurd. De spullen die Jamtech heeft neergezet zijn top of the bill. Niels (Jordaan, drummer -red.) is dan ook zeer in zijn nopjes met de drumkit van Pearl die er staat. Volgens hem één uit de beste serie die ze maken.
Officium Triste
De soundcheck verloopt gesmeerd en als wij daarmee klaar zijn mag The Foreshadowing nog hun ding doen. Wij gaan met een tevreden gevoel nog even de buurt verkennen om rond etenstijd met promotor Dakriya in een nabijgelegen eetgelegenheid annex sportsbar de maag te vullen. We lopen daarna even langs de Subway (de broodjeszaak, niet de metro) om een bakkie koffie te halen. We worden daar herkend door een fan die ons in 2011 heeft zien optreden op het Depressive Fest in de zaal Plan B in Moskou. Toen deelden we het podium met het Ierse Altar Of Plagues en Forgotten Tomb uit Italië.
Als we weer bij de zaal aankomen is Restless Oblivion al gestart. Veel krijgen we er niet van mee. We worden namelijk gevraagd om een stapel posters te signeren. Ook zijn er al wat fans die een handtekening op een cd of single-hoesje willen hebben en met ons op de foto willen. Da’s toch wel een andere beleving van een optreden doen. Je zou er bijna van naast je schoenen gaan lopen.
Dan zijn wij zelf aan de beurt. We hebben een set van ongeveer een uur. Dat betekent acht songs waaronder twee nieuwe nummers van ons aankomende album. Het nummer Like A Flower In The Desert spelen we voor het eerst live. Uiteraard worden er wat foutjes gemaakt, maar over het geheel genomen spelen we een prima show. Dat merk je ook aan de enthousiaste reactie van het publiek. Het is toch wel bijzonder hoe wij als band in het buitenland veel beter gewaardeerd worden. Het publiek geniet zichtbaar en dat heeft ook zijn weerslag op ons als band. Dit zijn de shows die je nooit meer vergeet.
Officium Triste op het vliegveld van Moskou
Na afloop is het vooral handjes schudden, handtekeningen zetten en op de foto gaan. Een volwassen man vertelt dat hij vanuit zijn woonplaats in het Oeralgebergte tweeduizend kilometer heeft gereisd om ons te zien optreden. Dat geeft je alleen maar een voldaan gevoel.
Van The Foreshadowing krijg ik verder niet heel veel mee. Wat ik hoor klinkt goed, maar de adrenaline giert nog door mijn lichaam en iedereen vraagt om aandacht.
Dag 3: maandag
Als het festivalletje is afgelopen, is het tijd om afscheid te nemen. De wekker gaat om 04.00 uur. We hebben een vroege vlucht terug richting huis. In de vroege ochtend gaat Bor (de bassist van Mare Infinitum) mee om ons op het vliegveld te droppen. Deze keer pakken we de binnenste ringweg en het valt op hoeveel verkeer er al op de weg is op dit tijdstip. Moskou is dus een echte metropool.
Bij het inchecken hebben we dit keer wat minder geluk. Gerard (de Jong, gitarist -red.) heeft voor zijn LTD flying V een grote koffer en nu blijkt dat de som van de afmetingen van de koffer telt. Deze som wordt overschreden en er moet betaald worden. Iets waar menig muzikant mee te maken krijgt als er gevlogen moet worden. Het is echter geen domper op een verder geweldig verlopen weekend.
Als we in Brussel geland zijn en ik mijn e-mail check, heb ik een bericht ontvangen van Australis Records. De split met het Chileense Lapsus Dei is bijna klaar. Binnenkort hebben we die release dus in de verkoop. Van ons staan er twee live-songs op die we in 2014 opnamen op het Malta Doom Metal Festival (waar we in oktober overigens weer staan). Dit is aangevuld met de cover van een Editors-song die we vorig jaar opgenomen hebben en online al beschikbaar is.
Inmiddels zijn we weer aan de slag met de opnames van ons nieuwe album, dat later dit jaar zal verschijnen. Zaterdag 9 juni staan we met Kurb Saatus in Poppodium Elektra in Sliedrecht.
Links: