Tijd voor editie twee van The Sound Of Revolution, inmiddels wellicht het grootste indoor hardcore- en punkfestival ter wereld. Deze editie is met zesduizend bezoekers ruim van tevoren uitverkocht en trekt fans uit 43 landen naar zich toe. Zo gek is dat niet wanneer je de line-up en bijbehorende ticketprijs bekijkt. Sick Of It All en Cro-Mags zijn de voornaamste attracties, maar er zijn ook exclusieve optredens van Stars And Stripes, Cold World, No Warning, Dog Eat Dog, Backtrack en 100 Demons. Vijfentwintig luttele euro’tjes voor ruim twintig bands en dat allemaal verspreid over de drie podia die opgezet zijn in Het Klokgebouw te Eindhoven. Uw verslaggever trok naar Brabant om te berichten over de taferelen op dit festival en zag veel verschillende optredens, mede dankzij het vlotte tijdschema en de kort maar krachtige speelduur van iedere band. Foto’s van Slapshot en Sick Of It All leenden we van Silvy Maatman.
Het is lang geleden dat ik op bezoek was in Het Klokgebouw. Distortionfest 2012 om precies te zijn, jammer dat dat festival niet meer bestaat. Wanneer ik rond twee uur ‘s middags met mijn gehuurde OV-fiets arriveer bij Strijp-S, stuit ik op een ellenlange rij die helemaal om Het Klokgebouw heen lijkt te cirkelen. Als een mak schaap sluit ik me aan bij de sliert, terwijl het ondertussen flink begint te regenen en te waaien. Omdat dit tafereeltje een half uur duurt, mis ik, samen met de vele andere honderden wachtenden, helaas het Londense Knuckledust dat binnen al staat te spelen. Tot overmaat van ramp blijkt dat uw verslaggever al die tijd via een achenebbisj zij-ingangetje het festival had kunnen betreden als perspersoon, en zodoende staat hij ineens bij de True Spirit Stage. Die muntjes komen hopelijk later wel, want de rij die voor de muntverkoop staat, ziet er niet mals uit en zal, gezien de klagende reacties van mensen op het Facebookevenement, nog wel een paar uur blijven bestaan.
Maar goed, als lezer bent u geïnteresseerd in een verslag van de muziek, en niet zozeer in mijn dagboek. We trappen deze festivaldag af met Strength For A Reason, dat inmiddels zijn twintigste (!) verjaardag viert. De bandleden zijn vanochtend ingevlogen vanaf de andere kant van de Atlantische oceaan en trekken de komende tijd door Europa met No Turning Back, Knuckledust en Wisdom In Chains. Klapper Reality Check nodigt uit tot rek- en strekoefeningen in de pit en The Cycle lokt de eerste circle pit uit. De lompe hardcore die lichtjes tegen de beatdown aan schuurt, maar toch teveel New York hardcore invloeden heeft, valt live vanwege haar doorzichtigheid een beetje door de mand. Strength For A Reason kan vandaag niet verhullen dat zijn beste nummers van een split met Cold World komen, waarop de zanger van Cold World de microfoon onder zijn neus geduwd heeft gekregen, in plaats van de eigen gezette zanger Karl Kivler. De songtitels van nummers als Stand By My Side en Brotherhood verklappen dat ook in lyrisch opzicht niets spannends verwacht hoeft te worden. Hardcore is een gemeenschap en Europa begrijpt dat, aldus de frontman. Gaap. Ondertussen presenteert het gitaarduo een schurende brij die het totaalgeluid reduceert tot een onherkenbare stroom geblubber. Een weinig inspirerende aftrap.
Hoe anders is dat aan de andere kant van Het Klokgebouw bij Wisdom In Chains. De Revolution Stage wordt meteen vakkundig ingenomen en de omschakeling naar een hoger niveau is voelbaar. De immer sympathieke feel-good hardcoreband met aanvoerder Mad Joe, gehuld in een geblokt houthakkers-overhemd, is klaar om een feestje te bouwen. En een feestje wordt er gebouwd: Dragging Me Down en Cap City zijn de ultieme meezingers, terwijl de hakkende passages van Peace To My Family en Smash Your Face de pit op gang brengen. De blue collar en working class uitstraling geeft de bandleden een hoog knuffelbaarheidsgehalte mee en zodoende reageert het publiek met luid geklap en een regen aan crowdsurfers. Daardoor is het des te jammerlijker dat een ferme barrière het publiek van het hoofdpodium scheidt, hoe vriendelijk de opvangende beveiligers ook mogen zijn. Dat is gelukkig een klein minpuntje, want de opgesnelde punk (met veel gevoel voor melodie, dankzij gitaarsolo’s en aanstekelijke sing-a-longs) weet Het Klokgebouw volledig in te pakken. Gek genoeg is Wisdom In Chains een band die om een of andere reden nooit door zal breken, maar wel altijd onderaan de line-up present is om de boel op stelten te komen zetten.
Sinds we Strength For A Reason gezien hebben, wordt het punkgeluid op The Sound Of Revolution steeds sterker. Bij Bishops Green komen we dan uiteindelijk uit bij een mix van oi! en street punk. Even lijkt deze band, dankzij het bijtende accent van zanger Greg Huff, uit het Verenigd Koninkrijk te komen, maar later leren we dat deze groep ‘gewoon’ uit Canada komt. Desondanks blijven de associaties met Schotland sterk aanwezig. Zo had de frontman, met zijn Lonsdale-esque shirt in de broek, kortgeschoren haar en tattoos, zo uit Trainspotting kunnen komen. De skinheadcultuur staat centraal en in muzikale zin zijn er associaties te maken met Cock Sparrer en Minor Threat, maar dan met een hoger meezinggehalte en dezelfde dosis recalcitrantie. Vooral de brullende stem vanuit de achterkant van de keel doet het goed. Klootzakken in het publiek mogen van de bandleden een pak slaag krijgen en vanwege het gebrek aan breakdowns is er geen hoefijzer te bekennen. In plaats daarvan is het voor de kale koppen dringen voor het lage podium om zoveel mogelijk mee te kunnen zingen. De zes aanstekelijke nummers van het zelfgetitelde Bishops Green vormen de ruggengraat van deze set en zodoende gooit Bishops Green hoge ogen met zijn ‘gezellige’ meezingpunk.
Wat minder gezellig is het grimmige sfeertje dat Slapshot vervolgens weet op te wekken. Zoals gewoonlijk heeft zanger Jack ‘Choke’ Kelly na opener Watch Me Bleed iets wat op bloed lijkt over zijn gezicht lopen. De raspende keelklanken van het opvolgende Boston hardcorenummer I Told You So onderstrepen die sfeer alleen maar. Het is dringen geblazen bij de Revolution Stage en vanwege een overdaad aan rook die uit de rookmachines opstuift, moet je als toeschouwer dichtbij staan om het een en ander mee te krijgen. En als je dan nader getreden bent, krijg je alsnog niks mee vanwege de flitsende lichtshow die door een overdaad aan strobelights het meekijken onmogelijk maakt. Gelukkig gaan de rookwolken later liggen en wordt het monstergrote Slapshot-logo met bulldog op de backdrop op de achtergrond zichtbaar. Het devies van de band, Old Tyme Hardcore, doet de tent (of eerder het verlaten industriepakhuis) daarna oplaaien.
“This is hardcore, not rocket science. We begin and end a song in the same fucking way,”aldus de zanger. Ingewikkelder hoeft het niet te zijn wanneer je als band kan teren op meezingers als Hang Up Your Boots, No Friend Of Mine en I’ve Had Enough. Tussendoor krijgt het meetourende Brick By Brick een gratis plug, horen we het nummer Remedy van de nieuwe plaat, die begin 2018 uit zal komen, en wordt klassieker Chip On My Shoulder vakkundig om zeep geholpen door een volstrekt overbodige medley van Metallica en AC/DC in de bridge. Afsluiter Step On It is echter zo’n kraker dat Slapshot die misser vergeven wordt. Die andere kraker, Skinheads On A Rampage, zal ongetwijfeld bewaard worden voor de show van Stars And Stripes die later vandaag zal volgen.
Tussen alle bands die oude rotten bevatten, is het dan tijd voor de jonkies om te laten zien wat ze kunnen! En dat laten ze: Backtrack betovert de True Spirit Stage met zijn vlotte, groove-georiënteerde New York hardcore, die overigens in een modern jasje gehesen is. Voor de aftrap is de spanning voelbaar, want deze groep zie je veel te weinig optreden in Europa. De laatste keer voor mij was tijdens Groezrock 2013, toen Comeback Kid aan het begin van zijn set de ruimte gaf aan Backtrack om drie nummers lang alles te geven. Toen werden alle aanwezigen overrompeld door een explosie aan agressie en urgentie en vandaag is dat niet anders. Zodra opener Erase The Rat ingezet wordt, wordt de zenuwachtige anticipatie van de aanwezigen ingeruild voor een euforische opgetogenheid die een heftige pit en een eindeloze regen aan stagedivers voedt. Onder aanvoering van een drumkick die klinkt als een ontploffende versterker, wordt doorgepakt met de catchy nummers Under Your Spell en Soul Sucker. De stagedives, de een nog gevaarlijker en acrobatischer dan de ander, blijven maar voorbij stromen. De bandleden houden het gaspedaal volledig ingedrukt en drammen zo in een klein half uur hun set erdoorheen. Setlistgewijs ligt de focus op debuutplaat en moderne klassieker Darker Half, ondanks dat halverwege november het nieuwe Bad To My World via Bridge 9 Records uitgebracht wordt. Pieken doen we bij The Worst Of Both Worlds, maar ook afsluiter Their Rules klapt er hard op. Backtrack zet zelfvertrouwd het beste optreden van The Sound Of Revolution 2017 neer en laat zien dat er volgend jaar gerust een bak meer jonge hardcorebands geboekt mogen worden.
No Turning Back is nauw betrokken bij de organisatie van The Sound Of Revolution en dus krijgt het vandaag, net als vorig jaar en volgend jaar, een tijdsslot in het uurschema toebedeeld. De zelfverklaarde ‘reigning, defending champions of European hardcore’ (of eerder de populairste Terror-kopie aan onze kant van de Atlantische oceaan) heeft vandaag met zijn twintigste verjaardag ook echt iets te vieren. De bombastische boksintro doet grootsheid vermoeden, maar om één of andere reden doet No Turning Back het altijd beter over de grens. Nederland lijkt aan No Turning Back-vermoeidheid te lijden en ik deel dat sentiment. Zodoende is de Revolution Stage lang niet zo vol als tijdens voorganger Slapshot. Het heeft ook iets sneus, het Dunglish accent van zanger Martijn die het grotendeels Nederlandse publiek in het Engels aanspreekt, ‘Dis is a lofsong about dis scien, dis song is kold troe laf’, en de clichématige tough-guy lyrics kunnen mij dan ook al niet opzwepen. De inwisselbare eenheidsworstnummers trouwens ook niet. Meestal kunnen de quasi-politieke preken van aanvoerder Martijn de aanwezigen nog enigszins enthousiasmeren, maar die blijven vandaag helaas afwezig. In plaats daarvan zijn de gouden slierten die het publiek in geschoten worden tijdens Stand My Ground de smaakmakers. Even lijkt het concert op te leven wanneer Martijn tijdens Take Your Guilt naar de barrière loopt en een verbintenis tussen band en publiek creëert, maar dit is slechts van korte duur. Stronger sluit vervolgens af, maar voor mij is het Stronger van Kanye West en Daft Punk dat achteraf gespeeld wordt een groter feestje.
No Warning, die zie je niet zo vaak (lees: nooit) in Europa. Desondanks hebben deze Canadezen een interessante levensloop bewandeld. Aan het begin van dit millennium bracht het vijftal het uistekende No Warning en het legendarische Ill Blood. Op deze platen werd een geluid opgebaard dat met haar bijtende en groovende geluid hardcorebands als Bracewar en Trash Talk beïnvloed heeft, en vijftien jaar later ligt dat geluid perfect in lijn met jongere bands als Backtrack en Expire. No Warning lijkt vandaag de dag dus relevanter dan ooit en dat is te merken aan de publieksreactie. Kraker Short Fuse heeft al een pit voor het nummer begint en het record voor de meeste gevaarlijke headwalks en voorwaartse salto’s wordt al snel gezet. De verkapte thrashriffs en halfmelodische lyriek doet de True Spirit Stage werkelijk ontploffen. Het is alsof No Warning het commerciële Suffer, Survive van 2004 (nota bene uitgebracht onder het Linkin Park-label Machine Shop Records) en het touren met Sum 41, Papa Roach, The Used en Linkin Park vergeven is. No Warning wordt dus nog steeds omarmd in de hardcorescene, ondanks dat het recent uitgebrachte Torture Culture te melodisch en uitgesponnen is om een échte hardcoreplaat te zijn. De bandleden van Backtrack kijken vanaf de zijkant met een glimlach mee, terwijl onder het genot van old school No Warning nummers de tent vakkundig afgebroken wordt. Bust!
Wellicht de grootste verrassing (of blamage, het ligt eraan hoe je het bekijkt) op de line-up van The Sound Of Revolution 2017, is de aanwezigheid van Dog Eat Dog. Gooi die handjes in de lucht tijdens Pull My Finger, want anders wordt je natgespoten door het waterpistool van zanger John Connor. De frontman verklaart daarna de aanwezigheid van zijn crew: Dog Eat Dog denkt met liefde terug aan het massale Dynamo Open Air 1995 dat een vormend moment bleek voor de band en Nederland, en toen moest het ook maar aanwezig zijn op het grootste (?) indoor hardcorefestival ter wereld, dat toevallig in Eindhoven gehouden wordt. De luchtige cross-over, mét Beastie Boys-vibes en saxofoon wordt vandaag geserveerd met een speciale All Boro Kings (wel beschouwd het enige tolereerbare album van deze groep)-set. Qua geluidsbeeld en sfeer blijkt dit een schot in de roos. Waar het publiek eerder wat geagiteerd aanvoelde door de organisatorische flaters, staat iedereen op commando mee te springen tijdens Who’s The King?. Eigenlijk kan deze muziek anno 2017 echt niet meer, maar het gaat er in als zoete koek.
En daar sta je dan, in the doghouse, met je shirt van Infest, Judge of Gorilla Biscuits, terwijl John Connor scandeert dat Dog Eat Dog liefde heeft voor alle alcoholisten, druggies en straight-edgers. Hardcore is officieel dood. Het geheel draait meer om (Amerikaanse) show dan muziek en het voelt een beetje als de Alestorm van de hardcore punkscene. Zo besluit de Hans Teeuwen look-a-like tijdens Queen een baskoffer op te pakken en letterlijk te gaan crowdsurfen. Of wat te denken van het verplicht meeroepen van ‘Wu-Tang Clan ain’t nothin’ to fuck with’? Of de meest cringeworthy ode aan Jupiler bier ooit, waarbij de show compleet stil valt en de band en crew op het podium meer met elkaar bezig is dan met muziek maken voor het publiek? Of de spontane verschijningen van Joost van All For Nothing tijdens Rocky of van Mackie Jayson van Cro-Mags tijdens Step Right In? Ach, iedereen zingt toch wel mee met What Comes Around en No Fronts. Beschamend goed en slecht tegelijk.
100 Demons is voor een exclusieve Europa-show naar Eindhoven getrokken en krijgt de eer om het kleinste Warzone-podium alvast af te tuigen. (Sterker nog, dit is de eerste keer in ruim een decennium dat we deze Amerikanen in Nederland mogen ontvangen.) Hoe begin je daar beter aan dan binnenvallen met een absurd lompe breakdown? Waar de nummers van het zelfgetitelde 100 Demons een wat melodischer metalcoregeluid laten horen dat doet denken aan vroeger materiaal van Killswitch Engage, zijn het de brute songs van debuutplaat In The Eyes Of The Lord die het hardst binnenkomen. Het geluid staat extreem dof afgesteld, waardoor niet veel van de muzikale brij te maken is, maar het is wel bevorderlijk voor een schaamteloos intense pit. Die beatdown-achtige breakdowns van het lompe Suffer en Forsaken worden er namelijk des te bruter door. Gelukkig wordt er nog her en der afgewisseld met Wisdom In Chains/heavy metal-achtige zang, maar over het geheel genomen beukt 100 Demons door alsof het Full Blown Chaos betreft. De Warzone-ruimte blijft afgeladen vol en vooraan vliegen de ledematen door elkaar. Zwaaien door de lucht met die handdoeken dus, en de rest niet al te kritisch evalueren.
“There’s a war going on outside, no man is safe from!” Cold World is een vrij zeldzame verschijning op het Europese continent, maar de publieksreactie tijdens opener en lijflied Cold World liegt er niet om. Deze Amerikanen omarmden ruim een decennium geleden de duistere kant van hip-hop en verbonden het met agressieve hardcore, precies zoals de Survival Of The Fittest-sample van Mobb Deep tijdens de intro doet vermoeden. De vlotte vocale aflevering van zanger Dan Mills herbergt een aanstekelijk, doch geagiteerd hip-hop-metrum, dat perfect matcht met de groovecentrische hardcoreriffs. Eigenlijk dekt de kledingstijl van de bandleden perfect de lading: Yankees petjes en shirts van Mobb Deep, Discharge en … Kraftwerk? Enfin, net als bij Backtrack en No Warning slaat hier bij de True Spirit Stage de vlam in de pan, en dan vooral tijdens oude krakers als Can It Be So Simple ’05, Refuse To Lose en Ice Grillz. De Trapped Under Ice-vibes liggen er dik op en zodoende vliegen de reddingsvesten en halflege bierglazen door de lucht. Ook de nieuwere nummers van How The Gods Chill, zoals Blind en The Real Deal worden uit volle borst meegezongen. Het communale scanderen van “I’m sorryyyy, but someone has to lose in the game of life” tijdens afsluiter Low Places doet vervolgens realiseren dat Cold World hier tekent voor het derde piekpunt van The Sound Of Revolution 2017.
Mooi dat een band met een historie en statuur van Sick Of It All een festival van dit formaat mag afsluiten. De ruimte voor de Revolution Stage is afgeladen vol en verwelkomt de vier New Yorkers enthousiast wanneer ze onder de bekende Western-intro opkomen en Lou Koller met “Let the games begin!” het begin inluidt. Met Injustice System en Clobberin’ Time zit de sfeer er meteen goed in. Het is moeilijk notities maken op de mobiele telefoon, vanwege de gezellige pit die tot achterin de zaal door loopt. Iets te gezellig wellicht, want tientallen mensen zullen tijdens deze set van hun telefoon beroofd worden. Zanger Lou Koller voelt zich gediscrimineerd, omdat er een gigantische barrière tussen het hoge podium en de lage vloer in staat, terwijl dit bij de andere podia niet het geval is. Hoe groot Sick Of It All dan ook mag zijn, niemand twijfelt er aan dat het liever aan de andere kant van Het Klokgebouw had staan spelen op het intiemere True Spirit podium.
De frontman speelt open kaart wat betreft de intenties die de band er voor vanavond op na houdt. Er is geen nieuwe plaat of andere “shit to push” en dus wordt Eindhoven getrakteerd op een kwaliteits-snede uit het uitgesponnen oeuvre van Sick Of It All. Denk aan Take The Night Off, Machete, Us vs. Them, Good Looking Out en Get Bronx. Eigenlijk ontbreekt alleen Built To Last, maar ruimte voor een wall of death tijdens Braveheart is er altijd. In essentie levert Sick Of It All hier een ietwat routineus optreden af, zoals alle aanwezigen er ongetwijfeld al meer van deze band gezien hebben. Wanneer zanger Lou Koller elke keer twee keer dezelfde vraag aan het publiek stelt, wordt die indruk alleen maar versterkt. Desondanks bouwen deze vaderen van de New York hardcore een plezierig feestje en kan niemand zijn enthousiasme bedwingen tijdens afsluiters Scratch The Surface en Step Down, waar zelfs een rolstoeler op het podium een microfoon onder zijn neus gedrukt krijgt om “in the underground, integrity lies within” mee te zingen. Het ontbreken van een encore en de relatief korte set kan niemand dan meer een bal schelen.
Bij de True Spirit Stage heerst een ontspannen sfeer dankzij de relaxerende reggae die over de speakers gedraaid wordt. Iets te ontspannen wellicht, want Cro-Mags start wat later dan gepland. Dankzij werkzaamheden van de NS moet ik al eerder bij dit optreden vertrekken, en dus kan ik slechts een korte glimp opvangen van deze legendarische hardcoreband. Met World Peace en Show No Mercy zet de band omtrent frontman John Joseph de hielen in het zand en heeft het meteen een ferme grip over de zaal. Het helpt ook dat het geluid harder lijkt te staan dan bij de andere spelende bands eerder vandaag. Op basis van de uitbundige publieksreactie zou je echt niet afleiden dat er al twaalf uur lang bands aan het spelen zijn. Maar wie kan de iconische grooves van The Age Of Quarrel-nummers weerstaan en zich ervan weerhouden om de apocalyptische songteksten mee te blèren? Juist, niemand kan dat. Op Groezrock eerder dit jaar had ik de keuze uit voor het eerst He Is Legend zien of voor de zoveelste keer Cro-Mags zien, en dat werd toen natuurlijk gewoon Cro-Mags. Vandaag sta ik ook weer met een boos gezicht en gebalde vuist mee te springen op Malfunction en persoonlijk favoriet Street Justice. Daarna is de koek toch echt op en moet ik mijn gehuurde OV-fietsje pakken om de laatste trein naar Utrecht te halen. Het resterende publiek zal ongetwijfeld genoten hebben van klassiekers als We Gotta Know en Hard Times.
Tijdens deze editie werd duidelijk dat Loud Noise in 2018 door zal gaan met The Sound Of Revolution festival. Zoals hieronder te zien is zijn Perkele, GBH, The Templars, No Turning Back en Mushmouth reeds bevestigd. Momenteel gaan hiervoor early bird kaartjes voor een luttele 25 euro over de toonbank. Tot op 3 november 2018!
Foto’s:
Datum en locatie:
4 november 2017, Klokgebouw, Eindhoven
Links: