De opvallende combinatie van de Zweedse gothicmetalband Tribulation en de Noorse blackmetalband Gaahls Wyrd toert door Europa en neemt tijdens deze Northern Ghosts Tour de Amerikaanse bands Idle Hands en Uada, beide uit Portland, mee op sleeptouw. Tivoli De Helling in Utrecht was één van de eerste stops voor de geestenjacht en fotograaf Ruben Verheul en redacteuren Ghostwriter (G) en Marleen (M) waren erbij om verslag te doen.
Op een avond met het nodige dood en verderf is het Amerikaanse Idle Hands een beetje een vreemde eend in de bijt. De mannen maken namelijk vlotte, toegankelijke heavy metal met een gothic randje. Voor uw anonieme verslaggever, vooral aanwezig voor de hoofdact, blijft het daarom allemaal wat te lief en luchtig klinken, al gaan er in de al goed gevulde zaal de nodige hoofdjes op en neer. De band heeft te maken met zware technische problemen, waar vooral zanger/gitarist Gabriel Franco de dupe van is: hij moet het de tweede helft van het concert zelfs zonder instrument doen en oogt wat verloren op het podium. De bedoelingen van Idle Hands worden wel duidelijk: gewoon lekker galmende rock spelen, zoals met hersenklevertje Give Me to the Night. De hoge galmzang van Franco zal niet iedereen kunnen bekoren, maar muzikaal is het helemaal niet onaardig. Zeker niet voor een gezelschap dat nog maar een EP en een plaat op zak heeft. (G)
Idle Hands
Uada oogstte veel lof met zijn debuutplaat Devoid of Light. Ook de opvolger Cult of a Dying Sun maakte met zijn gepolijste moderne black metal vele liefhebbers blij. Vergelijkingen met Mgła werden al snel gemaakt. Niet al te gecompliceerde, melodieuze black metal kunnen we dus verwachten vanavond. Om de spanning op te bouwen, horen wij een lange intro en draait de rookmachine op volle toeren. Naast rook hangt vooral een hoop mysterie in de lucht. De bandleden verschijnen gehuld in zwarte kappen als anonieme schimmen op het podium. Je ziet ze niet, maar je hoort ze wel Natus Eclipsim spelen. De eclipse is geboren, maar helaas kampt ook Uada vanavond met wat geluidsproblemen. Hier wordt echter soepeler mee omgegaan en ik merk dat niet iedereen in de zaal de technische problematiek meekrijgt.
Tijdens Snakes & Vultures valt op dat zanger Jake Superchi ook live in staat is om veel te variëren met zijn stem. Krijsen, blèren en grunten, hij doet het allemaal. Het daarop volgende Devoid of Light vind ik de mooiste track in de set omdat het zo repetitief en rustgevend is, waardoor je in een soort trance kunt komen. Als je een leeg hoofd wilt hebben, kun je gerust naar Uada-optreden gaan. De titeltrack van het laatste album Cult of a Dying Sun bevat veel tempowisselingen en er wordt wel erg flink op de drums geragd door Josiah Babcock. Afsluiter Black Autumn, White Spring werkt met prachtig gitaarwerk goed naar een climax toe, maar horripilatie op de onderarmen blijft uit. Zonder één woord met het publiek te hebben gedeeld verlaten de statische, schimmige silhouetten het podium. De toegankelijke black metal is erin gegaan als gesneden koek en de zaal juicht. Uada heeft goed de aandacht van het publiek kunnen vasthouden. Of Uada een echte groeibriljant is, zal in de toekomst moeten blijken, maar ik ben nog niet helemaal overtuigd. (M)
Uada
De naargeestige types van Tribulation melden zich op het podium. Als filmregisseur Tim Burton (Beetlejuice, The Nightmare Before Christman, Sleepy Hollow, Corpse Bride, Alice in Wonderland en nog meer geniaals) ooit een band zou vormen, zou het resultaat Tribulation zijn: dit volstrekt unieke gezelschap black/death/gothic/heavy metalvampieren. Bassist Johannes Andersson spuwt zijn teksten woest in de microfoon, terwijl de gitaristen haast als in trance in hun eigen wereld opgaan. Met name Jonathan Hultén danst, wijst en beweegt erop los, getooid in zwart doorschijnend oosters gewaad.
Muzikaal brengt Tribulation een fraaie combinatie van melodieuze, bijna-rock n roll, maar wel voorzien van een donkere ondertoon. De grunts van Andersson halen dit definitief weg bij de mainstream. Nummers als The Lament, The Motherhood of God en Cries from the Underworld zijn bijna dansbaar, maar dat doen we natuurlijk niet. Het is veel te druk. Alleen Hultén heeft alle ruimte om rond de zwieren. Spijtig is wel dat de muziek van Tribulation nèt een tikkeltje te weinig variatie kent en dat Andersson’s stem niet de meest spectaculaire in de wereld is. Het warme gitaarspel maakt veel goed, maar de Zweden moeten wel iets verzinnen om hun vampiermetal naar een hoger niveau te krijgen, willen ze langer blijven boeien en daardoor een plekje hoger op de bill krijgen. Toch is een kleine buiging voor Tribulation op zijn plaats: het is leuk, het is veelbelovend, maar het kan nog veel beter. (G)
Tribulation
Terwijl ik het (in mijn optiek) onbestaanbare zie gebeuren dat mensen na Tribulation al naar huis gaan, wordt de dichtheid in de zaal wat lager. Wat die mensen nu gaan missen, is echt niet mis. Bij aanvang van het optreden van Gaahls Wyrd spreekt Gaahl met veel gezag en aarden de bandleden zich als quasi-boomstammen op het podium. De eerste stap in de exaltatie begint met Trelldom’s Steg uit 2007. De gehele band staat immobiel op het podium en zanger Gaahl knippert amper met zijn ogen. Dit levert een markante gewaarwording op. Tijd om te applaudisseren na deze atmosferische track krijgen we niet want er wordt subiet geschakeld naar Gorgoroth’s iconische nummer Carving a Giant. Dat dit nummer in de setlist vanavond staat, verheugt mij stiekem toch wel héél erg. Ik ben wat dit betreft niet de enige in de zaal.
Dan rukken de drie gitaristen zich als het ware los van het podium en komt er toch nog flink wat beweging. Ondanks de opzwepende bewegingen van zijn gitaristen, blijft Gaahl het focale punt op het podium. Hij stapt stoïcijns op en neer en gebiologeerd door de stem van deze Noorse nachtegaa(h)l kan ik nog maar nauwelijks bijkomen van Carving a Giant voordat God Seed‘s From the Running of Blood begint. Zijn vocalen zijn imposant, indringend en intens.
Na Høyt opp i dypet van Trelldom uit 2008 gaan we ‘from something old to something new’. We krijgen het nummer Ghosts Invited te horen, van het gelijknamige debuutalbum van Gaahls Wyrd dat op 31 mei via Season of Mist zal worden uitgebracht. Het nummer, dat eerder als single verscheen om ons warm te maken voor het nieuwe album, valt door cleane vocalen en een relatief laag en zwaar tempo op. Dit is het enige nummer van Gaahls Wyrd zelf dat vanavond wordt opgevoerd. Het publiek weet deze track al aardig goed mee te zingen! Verder is de setlist vooral een viering van Gaahl’s nalatenschap met covers van zijn eerdere bands Gorgoroth, Trelldom en God Seed.
Incipit Satan markeert het begin van nog een hoogtepunt, maar dat Sign of an Open Eye niet in de setlist is opgenomen, moeten we maar een oogje voor dichtknijpen. Een andere Gorgoroth-klassieker, namelijk Exit – Through Carved Stones, is black metal hoe black metal hoort te zijn. Fantastisch wat voor een koude sfeer hiermee wordt bewerkstelligd! Met het magnifieke Prosperity and Beauty komt er een einde aan het indrukwekkende optreden van de Noren dat nu werkelijk ‘carved into the mind’ is. Wie er nog geen genoeg van heeft gekregen, kan dezelfde line-up van vanavond in de Neushoorn te Leeuwarden op 10 maart zien. (M)
Setlist Tribulation:
1. Lady Death
2. Melancholia
3. The Lament
4. The Motherhood Of God
5. Suspiria
6. Cries From The Underworld
7. The World
8. Nightbound
9. Strange Gateways Beckon
10. Lacrimosa
Setlist Gaahls Wyrd:
1. Steg (Trelldom cover)
2. Carving a Giant (Gorgoroth cover)
3. From the Running Of Blood (God Seed cover)
4. Aldrande Tre (God Seed)
5. Høyt opp i dypet (Trelldom cover)
6. Ghosts Invited
7. Til Minne… (Trelldom cover)
8. Sannhet, Smerte og Død (Trelldom cover)
9. Incipit Satan (Gorgoroth cover)
10. Exit – Through Carved Stones (Gorgoroth cover)
11. Alt Liv (God Seed cover)
12. Prosperity and Beauty (Gorgoroth cover)
Foto’s:
Ruben Verheul (Wishful Doing)
Datum en locatie:
24 februari 2019, Tivoli De Helling, Utrecht
Link: