Oude veehal in vuur en vlam met Arch Enemy en Behemoth

Wie in de jaren ’80 en ’90 ook al metalconcerten bezocht, zal de Bossche Brabanthallen ongetwijfeld kennen. Zo waren daar in het verleden onder andere concerten te zien van Metallica en Iron Maiden. Geluidstechnisch zijn de oorspronkelijke veehallen natuurlijk verre van optimaal, maar je kon er in ieder geval een hoop satanaanbidders in één keer kwijt. Net voordat Covid-19 ons een lockdown opleverde, werd dan eindelijk het langverwachte Mainstage geopend op dezelfde locatie, maar helaas (net als bij Ahoy’s RTM stage) moest men de deuren nog even gesloten houden. Zodoende is het ruim twee jaar later dat we eindelijk de eerste échte metalshow kunnen zien in de hoofdstad van Brabant op zaterdag 22 oktober. Het Zweedse Arch Enemy, Behemoth uit Polen, Carcass en het uit Amerika afkomstige Unto Others hebben hier vanavond de primeur op het gebied van metal. Eindelijk een thuiswedstrijd voor bovengetekende, terwijl fotografe Lonneke Prins iets langer moest reizen maar er eveneens bij was namens Zware Metalen en wat mooi fotomateriaal bij elkaar wist te sprokkelen.

Er is al aardig wat volk op de been wanneer het voor mij onbekende Unto Others iets na de klok van zes uur start. Veel toeschouwers hebben een relaxte zitplaats op de tribune gezocht achterin de zaal, maar gelukkig is het voor het podium ook redelijk gevuld. Gezien het metalen geweld wat later op de avond volgt, is de plaatsing van Unto Others op dit affiche bijzonder te noemen. Toch weten de heren positief te verassen met hun aanstekelijke doch toegankelijke mix van darkwave uit de jaren ’80 en (gothic) metal. Tijdens het rustige Can You Hear The Rain en Summer Lightning, is het lekker meedeinzen en valt op dat het geluid goed is, terwijl de meer heavy nummer zoals No Children Laughing Now en Nightfall uiteraard nèt wat enthousiaster worden ontvangen. Invloeden van The Cure en Joy Division zijn overduidelijk hoorbaar. Na een half uurtje is het gedaan voor de mannen, maar ik durf te wedden dat er best wat publiek positief verrast is na dit goede optreden. Had ik het advies van collega Maud maar gewoon opgevolgd…

Geen relaxte synthklanken bij de collega’s van Carcass. Tijdens de eerste twee nummers (Buried Dreams en Kelly’s Meat Emporium) hebben we eigenlijk alle gereedschappen die Carcass in zijn vleesschuur heeft feitelijk alweer voorbij horen komen. Lekker soleerwerk geserveerd op een smerig bedje van dood metaal, afgetopt met knallende blastbeats en ruwe vocalen van een goed bij stem zijnde Jeff Walker. Op het podium hoeven we geen circus te verwachten van het gezelschap, maar geen man die daarover klaagt als het gas erop gaat met de oudjes Incarnated Solvent Abuse, This Mortal Coil en Corporal Jigsore Quandary. Ondanks een kleine technische storing gaan de aanstekers de lucht in tijdens het nieuwe The Scythe’s Remorseless Swing. Carcass staat hier vanavond routineus een degelijke set weg te pompen met een humoristische knipoog, want de Engelsen krijgen de aanstekers omhoog ‘because we can’t afford al these pyro’. 0,0 showelement inderdaad, maar met de heerlijke afsluiter Heartwork heb je al die poppenkast ook niet nodig. Heerlijk hoe Walker zijn gitaar bespeelt, hoe de jonge Wilding achter zijn drumstel met speels gemak de blastbeats wegbeukt en Bill Steer de rust zelve is op de planken. Een set zonder poespas van een band zonder poespas.

Over showelement gesproken: het doek (waar gewoon doorheen te gluren is, das toch niet normaaaaaal zou de gluurbuur zeggen) voor het podium tijdens het ombouwen bij Behemoth zegt al genoeg. Al vanaf de opening Post-God Nirvana en eerste minuut tijdens Ora Pro Nobis overtreft men hier de vorige band. De pyro blaast namelijk nog net niet de haren van de bandleden weg tijdens dit nummer en het nieuwe The Deathless Sun dat mij iets minder kan bekoren vanwege de rechtlijnige aanpak, maar zo strak als men speelt, zo strak is ook het visueel spektakel dat de Polen op het podium laten zien. Het kan vanaf de start van dit optreden dan ook alleen maar minder worden.

Terwijl Nergal het publiek regelmatig lekker ophitst en de gitaristen het soms tijdelijk een verdieping hoger opzoeken start de beuker Ov Fire And The Void. Hoewel het bij Carcass al te merken was, is het tijdens Behemoth nog duidelijker: bij het volle geluid dat van het podium blaast is bij tijd en wijlen erg lastig om de instrumenten van elkaar te onderscheiden. De drums staan zwaar in de geluidsmix terwijl de gitaren behoorlijk schel staan afgesteld. Ondanks dat vlamt de band er vol tegenaan en krijgen we ook een strakke uitvoering van het furieuze Thy Becoming Eternal voor de kiezen. De inmiddels drukkere Mainstage gaat ook goed op het strijdlustige Conquer All en Daimonos. Toch blijft het ondanks wat crowdsurfers redelijk rustig in de zaal.

Met Bartzabel, Off To War!, Blow Your Trumpets Gabriel en Vrsvs Chrisvs vindt er muzikale aansluiting plaats bij de kalme setting in de zaal waardoor de set een beetje inkakt qua tempo, No Sympathy For Fools daargelaten. Gelukkig blijft het visueel spektakel aantrekkelijk en weet de band met zijn professionele show de aandacht erbij te houden. Met vier nummers is het nieuwe album Opvs Contra Natvram aardig vertegenwoordigt, maar voor mij als neutrale kijker is het vooral genieten tijdens de oudere songs waarin het tempo wat hoger ligt en de instrumentatie wat ruiger uitpakt. De sfeervolle afsluiter Chant For Eschaton 2000 laat nog eenmaal zien én horen dat Behemoth een begrip in zijn genre is, ondanks de minder gunstige akoestiek in deze zaal.

Ook headliner Arch Enemy heeft hier aan het begin van zijn set mee te maken. Iets later dan gepland valt het doek met daarop ‘Pure Fucking Metal’ en meteen blaast de bak met moeilijk te onderscheiden geluid de inmiddels iets legere zaal dan tijdens Behemoth in. Gelukkig lijkt de geluidsman dat zelf ook te merken, want een paar nummers later horen we het gitaargeluid een stuk beter. Alle aanwezigen krijgen een afwisselende en leuke set te zien met voor ieder wat wils. Zo komen onder andere Deceiver, Deceiver, het opgewekte House Of Mirrors en de meezinger In The Eye Of The Storm langs van de nieuwste telg die de Zweden uitbrachten, maar worden fans die een voorkeur hebben voor het eerdere werk ook gehoord middels een strakke uitvoering van geweldige Ravenous en Nemesis. Heerlijk om tijdens deze ‘oudjes’ de heren Amott en Loomis met volle spelvreugde aan het werk te zien op het podium. Dat we de laatstgenoemde niet wat vaker zien excelleren op zijn snaarinstrument, is dan ook vooral een gemis voor de band zelf.

Het blijft smullen wanneer beide heren wat soleerwerk uit hun gitaar toveren, zoals dat ook gebeurt tijdens War Eternal en tijdens de opvuller tussendoor genaamd Snow Bound, afkomstig van Wages Of Sin. Er wordt goed gehoor gegeven aan de vraag om met cameraverlichting van telefoons de zaal te voorzien van wat extra sfeer tijdens My Apocalypse. Zodoende bespeelt frontdame Alissa White-Gluz de Mainstage gemakkelijk met haar charisma, hoewel we ook eenvoudig door de spontaniteit heen kunnen prikken als we bedenken dat dit stad nummer veertien is van de tour en de fans dit overal te horen krijgen. De zangeres is prima bij stem en het blijft bijzonder om te zien hoe ze met gemak zo’n strot kan opentrekken. Dat daarbij de cleane zangpartijen nagenoeg verdwenen zijn en alles weg gegrunt wordt, nemen we maar voor lief. Gevoelsmatig zit de set er sneller op dan verwacht, wat een compliment voor het vijftal is. Dat Alissa een dag later verschijnt als special-guest tijdens het optreden van Charlotte Wessels in Utrecht, zal voor enkele fanatieke fans van de band een mooi extraatje zijn.