Geschreven door Bart Al Foet op 13-06-2017 om 17:48.
Dag twee in Kuurne. Met krakend beendergestel en rode ogen krijgen de vroege vogels het zonlicht te verduren dat ze weer van ‘s middags tot ‘s nachts zullen kunnen ontvluchten in de zaal. Het weer is iets zachter, maar de verdampingsgraad maakt het er niet koeler op. Dag twee: het verslag.
We beginnen met The Committee, een internationale band die onherkenbaar opereert. De propaganda van dit gezelschap verandert zeer gemakkellijk van eigenaar, en de band scoort meteen veel toeschouwers met een set die een uur lang duurt. Lange nummers met een doomerige sfeer op hoge snelheidgedrum vormen een ideale inloop voor de aanhangers. Synthetic, Organic Gods, Weapons of Genocide, The Last Goodbye en vooral Katherine’s Chant krijgen de meeste bijval. Netjes.
Alkerdeel is de volgende die het opgekomen volk een pak slaag mag komen geven. De band ziet er wat atypisch uit, klinkt ook zo, maar trekt zich daar geen fluit van aan. Tijdens nerveuse, sludgy black-nummers uit de beginperiode van de band trekken ze een keiharde wall of sound op die bijna Godflesh-achtig aandoet. Regelmatig piept en dreunt het langs alle kanten, Alkerdeel is lekker sadistisch bezig vandaag. Niet ieders meug, maar onverschilligheid viel er niet op te meten. Deze band verdient meer dan een invallersstatuut.
Op naar Wiegedood. Deze Belgische band valt hard op in de media en er wordt her en der over gepraat om verschillende redenen. Op plaat klonk het in ieder geval indrukwekkend, dus we zijn benieuwd. En die nieuwsgierigheid wordt beloond. Tussen de rustige, akoestische passages en intieme instrumentale stukken door word je omvergeblazen door een constant op hoog tempo spelende band, die met zijn drie man een heel intens geluid creërt. Minutenlang wordt er doorgeblazen op volle kracht, als ware het een industrial blackmetalband met kilobars aan zwarte druk. Hypnotiserend en – zoals gezegd – super intens. Bij de naadloze overgangen tussen intiem zacht en baldadig hard kun je je makkelijk een ongeluk schrikken, zo intens was het. Ja, het was intens. Om maar niet te zeggen dat het intens was, van Svanesang tot Smeekbede.
Misthyrmingzagen we gisteren in de vorm van Nadra aan het werk, zij het met een andere voorman en een andere rolverdeling. Over Misthyrming was echter meer te doen op voorhand, want deze band staat een stuk hoger aangeschreven bij veel toeschouwers. Qua overtuigingskracht en bezieling iss het evenwaardig, muzikaal niet helemaal. De progressieve black voelt technischer en kundiger aan, de sfeer is dan weer gefragmenteerder en vrijer. Niet dat het begint te vervelen, het is zeker entertainend, alleen mis ik persoonlijk wat diepgang in de muziek. Dat wordt gecompenseerd door de dynamiek op het podium (deels), maar ook door de sfeer in zijn geheel, die weer op gang begint te komen in de zaal.
De volgende band op het podium iss MasseMord, een band die niet bijzonder veel live te zien is. Deze Poolse heren zagen we gisteren in de vorm van Furia, maar vandaag tappen ze uit een gans ander vaatje. Mijn ongod, wat gaan deze kaalkoppen te keer! Staccato riffmateriaal, blastbeats, blackmetalnaargeestigheid en brutale death metal door elkaar, vervat in beestige nummers. Vooral het laatste nummer bezorgt me kippenvel. Eerie we have to be, zoek het op! Massemord maakt goed wat Hate heeft laten liggen. Hulde!
De volgende! Cult of Fire, inderdaad. Een aantal toeschouwers loopt erbij alsof ze naar een Indische goeroe kwamen kijken, met kleurrijke klederdracht, ik weet niet wat ik ervan moet denken. Bij het binnenkomen van de zaal kom je meteen een walm wierook tegen en zie je een gros kaarsen staan op het podium. Dat verklaart meteen de lange voorbereidingstijd. De zaal staat bomvol, logisch natuurlijk, Cult of Fire brengt enkele zeer fijne platen uit en er gaat vrij veel mysterie vanuit. De zwaar gekostumeerde bandleden kunnen rekenen op heel erg veel enthousiasme, maar hebben het in het begin vrij moeilijk om elkaar te vinden – letterlijk en figuurlijk. De sacrale en rituele klanken komen goed uit de verf, maar de vele post-rockstukken en de los daarvan staande blackmetalversnellingen staan soms wat te haaks op elkaar. Ik heb meermaals het gevoel dat ik naar twee bands sta te kijken. Maar goed, een belefenis is het wel. Met eventjes kippenvel tijdens काली मां.
Nog twee te gaan. De voorlaatste op het programma issGaahl, je weet wel, Gaahl van Gorgoroth, ja ja. Met zijn Wyrd, niet het belende Wyrd uit Finland met andere woorden. Gaahl komt en brengt Trelldom– en Gorgoroth-nummers mee. We herkennen Sign of an Open Eye, Awake, Aldrande Tre, het voortreffelijke Til Minne…, Steg, Carving a Giant, From the Running of Blood, Alt Liv, Exit – Through Carved Stones, het verplichte nummer Incipit Satan en Prosperity and Beauty. Helemaal niets op aan te merken, Gaahl is een fenomeen en de muzikanten die hij meebrengt zijn al even memorabel. Sterk werk.
De boeken worden gesloten door het Noorse Dark Funeral, een band die in 2016 qua sound terugkeerde naar het album The Secrets of the Black Arts, dat deze avond gevierd wordt (ook al twintig jaar oud). Emperor Magus Caligula is er niet meer bij, voor velen is dit een kennismaking met de nieuwe frontman Heljarmadr. Matte Modin is ook al even weg als slagman (voor mij nog steeds één der beste drummers ooit), Dominator AKA Nils Fjellström nam zijn plaats in (volgens anderen één der besten ter wereld). Nils doet het deze avond trouwens uitstekend. De rest van de band heeft even tijd nodig om los te komen en krijgt daarvoor de hulp van het publiek dat van The Secrets of the Black Arts tot Dark Are the Paths to Eternity het blauwe album mee uitschreeuwt. Alles, inclusief de Von-cover Satanic Blood. Er volgt nog een cover, Bathory‘s Call From The Grave, waarvan je bijna zou vergeten dat die van Bathory is (bijna ja). Dark Funeral sluit af met het stokoude In the Sign of the Horns uit 1994, waar het heel veel lof mee oogst. En dat terwijl een deel van het publiek toen nog niet geboren was. Erg is dat niet, iedereen die nog op twee benen staat, doet uitzinnig mee.
Op naar 2018, beste Throne Fest. Misschien toch opteren voor ander bier dan St-Louis, enkel de kriek mag blijven (voor de Nederlandse dames). En voor de rest: goed bezig!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
