Geschreven door Bart Al Foet op 12-06-2017 om 08:34.
Het is zover. Ik kom nog eens buiten. Facebook gaf aan dat er 23 kennissen en/of vrienden aanwezig zouden zijn te Kuurne en de kans was groot dat dat nummer nog zou aangroeien, mocht ik Throne Fest visiteren. Daarbij was de affiche behoorlijk aantrekkelijk, met een aantal namen die ik eindelijk van mijn “nog te zien”-lijst zou kunnen schrappen. Zo gezegd, zo gedaan. De auto vol water en shirts om het zweetweer te trotseren en een portefeuille vol centjes vol jetons en platen.
Netjes op tijd aangekomen in het landelijke Kuurne en meteen duidelijk dat dit niet de eerste editie was. De parking ruim genoeg, de geur van friet en pasta overal aanwezig en zowaar een koffiekraam met kwaliteitsbonen. Goed zo. Ook de wachtrij wordt al snel vlotjes kleiner voor ons en langer achter ons. Geen gebrek aan vreemde talen ook, naast West-Vlaams wordt er langs alle kanten Frans, Duits en Engels gesproken. Het leek even alsof er vroegtijdig afgesproken was tussen metalheads om stil te staan bij honderdjarige herdenking van De Tweede Slag om Mesen. Niet dus. Al snel werd duidelijk dat Darkened Nocturn Slaughtercult niet van de partij zou zijn, Alkerdeel vulde de vrijgekomen plaats in.
De eerste band die we te zien krijgen isArs Veneficium uit Belgisch Limburg, een band die vorig jaar met zijn langspeler The Reign of the Infernal King de nodige punten scoorde. De band maakte een relatief ontspannen indruk en wist met en degelijke doch niet al te extreme set de aanwezige zieltjes te overtuigen. De set was ook meteen lang genoeg om een indruk van duivelse gedrevenheid te maken, dus mooi dat Throne Fest ook de lager gekwalificeerde bands een evenwaardig platform geeft.
Volgende band op het menu is het Spaanse Cryfemal, de band rond voorman Ebola. Satan is alomtegenwoordig bij deze deze blackmetalband en sijpelt zelfs door de jeans-hotpants van Ebola, die op een eigenaardige manier het publiek toeschreeuwt. Iedereen zijn eigen smaak, maar dit was zeker mijn ding niet. De bassiste deed een aardige poging om wat animo te brengen samen met de rest van de band, een poging die helaas weinig bewonderenswaardig was. Hét voorbeeld van een vrij onsamenhangende band met meer overtuiging dan kwaliteit, de eerste biertjes werden dan ook vanaf dit punt sneller ingenomen.
Op naar Nadra uit IJsland, een band die we gedeeltelijk zouden terugzien als Misþyrming. Deze band, dit optreden, deze ervaring… Het had alles wat er moest zijn. De sfeer was hypnotiserend en verslavend, de progressieve black metal was strak, de performance indrukwekkend. De jeugdige kopjes in combinatie met het doorleefde acteren van de frontman was perfect, net als de verschillende gitaarlijnen die zorgden voor zowel herkenbaarheid, opbouw als agressie. Moderne black metal boordevol nostalgie, aangrijpende melodie en een muur van gevoelsmatige muzikaliteit. Hét optreden van de dag, van het ganse festival in feite. Direct alles ingeslagen wat er te vinden was van de band. Dikke heers.
De zware taak lag op de schouders van het Poolse Furiaom Nadra te overtreffen. Een onmogelijke taak, zo bleek, want Furia heeft niet de muziek om mee uit te pakken na een wervelwind als Nadra. Het album Marzannie, Królowej Polski leg ik nog vaak op van deze Polen, die de volgende dag als MasseMord voor de dag zouden komen, de rest net iets minder. De Polen zetten in op sfeer en beleving, waarbij de basgitaar een belangrijke rol spelen, zoals bij het nummer Opętaniec en worden daarvoor beloond door een deel van het publiek die de heren zeer enthousiast aanmoedigd. Ikzelf ben echter een klein beetje ontgoocheld, al is dat vooral de schuld van Nadra.
Op naar Poolse band nummer twee, Hate. Ik ben een grote Hate-fan, althans van de platen ten tijde van Anaclasis: A Haunting Gospel of Malice & Hatred. Tegenwoordig is het echter een blackmetalversie van Behemoth geworden, zonder de catchy elementen en de aangrijpende zonder visuele effecten. Poolse black/death metal smaakt altijd, maar net als de frieten met mayonaise buiten, was het na enkele happen al genoeg. Hier had ik stiekem toch ook meer van verwacht, ook al was het voldoende sterk. Meer oude nummers mochten wel op de setlist gestaan hebben trouwens.
Op naar Absu, een levende legende in het extreme metalgenre waarvoor velen afgezakt zijn naar Kuurne. Proscriptor McGovern was in vorm en benutte elke centimeter op de bühne, terwijl de zaal getrakteerd wordt op klassiek na klassieker na klassieker. Pillars of Mercy, A Shield With An Iron Face, Mannama… Je kent ze wel. Leuk om deze band aan het werk gezien te hebben, meer dan ikzelf verwachtte. De thrashpassages waren ook welkom qua afwisseling trouwens.
Nargaroth is de volgende op de bill. Ikzelf ben niet meteen liefhebber van de platen, het is gewoon moeilijk om het ietwat serieus te nemen. Live is het echter altijd een feest, ik vond de heren nog nooit tegenvallen. Kanwulf, ik bedoel Ash (zo wil hij tegenwoordig genoemd worden), trapt vrij matig af met nieuwe nummers zoals The Agony of a Dying Phoenix, Whither Goest Thou? en Conjuction Underneath the Alpha Wheel, maar dan slaat de vlam in de pijp met Black Metal ist Krieg, Hunting Season, Possessed by Black Fucking Metal, Seven Tears Are Flowing to the River en de Burzum-cover War. De vlammenspuwende mededinger op het podium weet ondertussen twee keer zijn eigen haar in de fik te zetten (check bijvoorbeeld eens de passage aan 9:30 op onderstaande stream), iets wat leidt tot hilariteit en een muffe geur. De wapperende handjes vanuit het publiek waren niet nodig, het vuur was gauw uitgedoofd. Ach ja…
Op naar Deströyer 666, een band die ik waarschijnlijk al even veel keer gezien heb. Motörhead en Venom op zijn blackthrashend, beginnend met Black City tot Lone Wolf. De gekende hoogtepunten waren nog maar eens Wildfire en I Am the Wargod (Ode to the Battle Slain), nummers waarvoor de fans buiten hebben staan wachten van ‘s middags, in de blakende zon. De interactie van de band tijdens het optreden met het publiek was iets minder dan normaal, het deerde niet. De meesten hebben het optreden ook nuchter genoeg meegemaakt om de volgende dag vol lof te spreken over “één van de beste bands ooit”. Destroyer666 heeft al lang zijn plaats verworven in de extreme scene, dat kun je niet ontkennen.
Aan Marduk de taak om alles plat te spelen en de mensen met bloedende oren naar huis te laten gaan. Heaven Shall Burn… When We Are Gathered is twintig jaar oud en dat moest gevoerd worden. Beyond the Grace of God, Infernal Eternal, Glorification of the Black God, Darkness It Shall Be, The Black Tormentor of Satan, Dracul Va Domni Din Nou in Transilvania en zelfs Legion werden vlotjes afgewerkt. Na deze nostalgische trip werd de melodielijn volledig afgesloten en ging men door met Frontschwein, The Blond Beast, The Levelling Dust, Throne of Rats en Wolves. Prima optreden van een altijd sterk opererende band. Bevredigd en wel konden we de nacht aanvatten en de volgende dag elkaar opnieuw in de rode oogjes aankijken …
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
