Op de slotdag van Summer Breeze 2025 vuren op ons programma vooral de brutaldeathmetalkanonnen. Zonder gevaar dat de hele heide in de fik zou schieten, want voor het eerst blijft de temperatuur aangenaam onder het kookpunt. Het ontmantelen van de tent heeft iets emotioneels dit keer. De reden lees je helemaal onderaan in de epiloog. Goed, dat is natuurlijk slechts een voetnoot. De rug is kapot, de knoken kraken en het bier dat we zelf bij hebben reddeloos warm dus laten we er maar gelijk aan beginnen!
Lees ook het verslag van dag 1
Lees ook het verslag van dag 2
Lees ook het verslag van dag 3
3 Inches Of Blood, 12:55 – 13:40 uur, T-Stage
Sinds hun wederopstanding in 2023 zien we eindelijk de Canadese heavymetallers van 3 Inches Of Blood nog een keer. Of het de opeenvolging van shows, de gezegende leeftijd of het slechts matig enthousiaste publiek is, geen idee, maar de heren staan er bepaald niet hartelijk bij. De bijlmannen (zoals de gitaristen noemen) zoeken elkaar wel op terwijl ze hun harmonieuze twinsolo’s en strijdvaardig galopperende riffs uit de snaren hakken, maar er kan nauwelijks een lach van af. Een uitzondering, want doorgaans houden de snaristen het bij eenvoudschugs en gladde uitklinkakkoorden waar wel een vette scheurende sound inzit. Vinnig en fluks is het ook, dankzij een ranselende snaredrum. Al wil de slagman soms te veel, waardoor hij de groovelijnen afsnijdt.
De falsettorasp gaat enkele pieknoten halen waar je testikels van ineen schrompelen terwijl de eigenaar ervan vooral met zijn statief, dat steeds wegdraait of inzakt, vecht. De achtergrond grunter verknoeit veel. Het is eerder kraken en kraaien dat hij doet en daarmee verpest hij de melodieuze zangpartijen grondig. Nee, dit hadden we beter verwacht en afgaand op de tamme sfeer in het publiek delen velen die indruk.
Terrorpy, 13:45 – 14:15 uur, Wera Tool Rebel Stage
“Wij zijn hier om jullie het ergste half uur van jullie leven te geven”, kondigt Jonas met brede glimlach aan. De ergste woordspeling heeft Terrorpy alleszins op zak. De Denen zijn de voorbode van veel brutal death metal van hoge kwaliteit vandaag en ze doen verhip een ferme duit in het zakje! De geluidstechnicus heeft moeite met de beendervermalende zevensnarige gitaarkracht, waardoor de zenuwpeesontwrichtende technische prikkels als glasscherven doorkomen. De beenhouwende midtempobestraffingen en hobbelende akkoordenzagerij krijgen er een bloedklonterende klankbeleving door. Een korst die dat aspect dan weer extra ruwe bruutheid meegeeft. Een arduinen basgeluid houdt de snedigheid er tijdens de solo’s nog redelijk in ook.
Jonas lost zijn diepe, nat van de darmwand geschraapte doodsbrul afwisselend in twee statieven. Uit een elektrisch exemplaar kogelen de basdrumsalvo’s als een mitrailleur. De rest van de kit is – in tegenstelling tot de ongelukkigen die voor de mitrailleur staan – gelukkig wel levendig. Zo ontpopt het terreurpeutische trio zich tot aangename ontdekking, waar liefhebbers van Dying Fetus hun afspeellijst gerust mee kunnen voeden. Hier hadden we best langer dan een erg half uur van aangekund.
Angelus Apatrida, 14:20 – 15:05 uur, T-Stage
Thrash is naast sangria, chorizo en de inquisitie een Spaans handelsmerk aan het worden de laatste jaren. Drie jaar geleden deed Crisix het op exact dezelfde T-Stage als diegene waarvoor we ons nu bevinden uitmuntend. Vandaag schuiven we aan bij Angelus Apatrida dat de Spaanse thrashfurie al net wat langer verspreidt. Hun meest recente schijf kreeg hier twee jaar geleden nog een mooie 85%. Live zien we een optimaal geoliede thrashmolen die de hele weide in zwang draait. Middelpuntvliedende snelpikkende riffs, wentelende midtempo groovehaspels en goudspinnende melodieflitsen wisselen elkaar af in energieke nummers die stuk per stuk aanslaan. Iets waar veel thrashbands moeite mee hebben.
Nog zoiets is echt opzwepende, doordringende zang en ook daar toont het stichtende kwartet hoe het moet. Harsige korstzang voegt kleur en panache toe en in de hoge cleanere refreinen zit de samenzang er vlekkeloos op. Slagbeest Victor voelt in tegenstelling tot zijn collega bij 3 Inches Of Blood eerder perfect aan wat ‘ie moet doen. Eenzelfde riff bouwt hij op als een drietrapsraket van traag, mid tot turbotempo. Ook daar spetterende dynamiekwisselingen, wat het eens zo verwonderlijk maakt dat er relatief weinig volk op de been is in een land met toch een oude thrashtraditie.
Extermination Dismemberment, 16:35 – 17:05 uur, Wera Tool Rebel Stage
In de jongste jaren is Extermination Dismemberment een fenomeen geworden in de brutal death metal. Helemaal terecht! De Wit-Russen toeren frequent en onderscheiden zich op alle aspecten van de eenheidsworst binnen het genre. Vandaag opnieuw. Met een onaantastbare attitude en assorti in swat-vesten en witte sneakers lossen ze de ene vermorzelende slambom na de andere. De basdrumcontrole is verbluffend en van zowel de bomb als gravity blasttechniek spat de intensiteit af. Onder verpletterend brutale, diepgestemde riffdruk stappen ze allemaal synchroon de benen open op de groove en zelfs zoiets, dat eigenlijk bijna lachwekkend is, ziet er bij de stoere Wit-Russen vervaarlijk en intimiderend uit. Ze gooien er zowaar een rave-interventie tussen, waar de gitaren een grooveriff op stompende technobasdrum laten swingen.
Het publiek springt als wilden. Dit is de grootste pit die we hier in jaren gezien hebben. Je staat ofwel in de pit, ofwel buiten de tent. De Duitsers gaan over de rooie op de beatdown implosies, slaan elkaar en de lucht verrot onder de barbaarse bruutheid die van de beukriffs uitgaat. Loodgorgelende vocalen burrelen en growlen de klei uit grond als lava. Drie massale walls of death liegen nooit: Extermination Dismemberment triomfeert en is één van de absolute hoogtepunten van Summer Breeze 2025.
Suffocation, 18:35 – 19:35 uur, T-Stage
Op de schuine kant tapt één van de grondleggers van de brutal death metal uit een heel ander vat. Suffocation met zijn treiterend tegenstrijdige ritme- en maatwissels en abrupte stop-‘n-go’s die als notenlawines over je heen denderen en dan weer blijven hangen. Herkenbare dystopische harmonieën slaan om in spervuren aan hakkende en kappende snaarvergroeiingen om te eindigen in omineuze slambombardementen. Labyrinten van nummers, waarop headbangen vrijwel onmogelijk is omdat drumfreak Eric Morotti de spil maar blijft verdraaien en er overal technische fills tussen mept.
Reuzenzanger Ricky moet zich bukken om zijn hoofd niet tegen het podiumdak te stoten, dirigeert de wanorde alsof het logisch is en verwijst naar de pit als “this motherfucker.” Vrijwel emotieloos laait – we durven zweren dat er op een gegeven moment een steekvlam uit z’n mond kwam – hij de monstergrowls aan elkaar. Her en der met een extra effect waardoor ze uit een onderaardse grot lijken te komen. De laaghangende bas staat weer vaker op de grond dan om de enkels van de blonde bespeler ervan. Over stichtende gitarist Terrence twijfelen we, maar de rest doet dat dus allemaal zo high als garnalen. Eigenlijk tart het alle logica hoe de Amerikanen het voor elkaar krijgen om met de weedplanten in de ogen toch zo chirurgisch precies op elkaar ingespeeld te zijn.
Machine Head, 21:15 – 22:45 uur, Main Stage
Bekentenis: deze redacteur is één van de zeldzame metalheads die weinig kan met Machine Head en zag ze zelfs nog nooit live aan het werk. Aan dat laatste – en wie weet zodoende ook het eerste – wil hij nog wel iets veranderen. Zeker nu ze headlinen is het moment daar. Het is eigenlijk gewoon de grote Robb Flynn-show. Geen seconde zwijgt de frontman, zelfs tijdens de nummers door blijft hij tegen het publiek praten en zo de aandacht van de muziek afleiden. Mateloos enerverend! Al helemaal door die typisch Amerikaanse air en de oeverloze “how the fuck are you guys doing”-clichés. De geïmproviseerde interventies zijn wel grappig. “Where is the crowdsurfer with the big cock I’ve seen a couple of times?” waarop het publiek er daadwerkelijk één omhoog steekt die een opblaasleuter aan de riem heeft hangen en Robb het uitproest.
Wanneer hij dan toch een keer de muziek volgt, verrast hij ons toch. Waar wij de schabouwelijke, krakkemikkige grunt gewend zijn, haalt de frontman handenvol gepolijste cleane zanglijnen boven. Soms tegen het kleffe af, net zo vaak gespierd en ruig als de gescheurde jeanskledij die hij aan heeft. Een viertal nummers houdt de geluidstoren de gitaren net hoorbaar in de mix. Pas op de beukende groovepomp Is There Anybody Out There komen de snaarijzers plots vol door. Zo ook de kenmerkende persende scharniersquaeks en een sporadische tapharmonie die tussen de veelal gezapige en af toe aardig explosieve riffs gewrongen zitten.
De pyroshow is dat des te meer. Snel geteld een twaalftal vlammenwerpers staat achteraan en vooraan en gaan over in de exemplaren op het dak en de torens. De vuurfonteinen priemen via ontstekingen achter het podium door tot boven het dak. Beide gaan als klap op de vuurpijl regelmatig tegelijk af. De vlammen volgen nu en dan de hyperactieve drumfills. Vier ruitvormige LED-constructies vormen een geheel met het centrale scherm en de zij-exemplaren om de visuals breed door te vloeien. Alles in acht genomen doet Machine Head het beter dan we hadden verwacht. Noblesse oblige!
Cytotoxin, 23:30 – 0:15 uur, Wera Tool Rebel Stage
Op exact dezelfde plek dan drie jaar geleden staan langs weerszijden van het tentpodium gloeiende staven en radioactieve vaten klaar. Even later meet zanger Grimo er in gasmasker en gewapend met geigerteller het aantal becquerel op, waarna de eerste van vele kernreactorimplosies van snaar- en drumgeweld losbarst. Fijngetriggerde drums tikken als op hol geslagen geigertellers. Om de effectieve riffs mee te krijgen zit er te veel baszwaarte op de sound (dat is mogelijk), maar de onberispelijk op de basdrum gecoupeerde collisies zinderen diep en zuiver door de aardkorst. Ronduit ongelooflijk zijn de radiante arpeggiomirakels en moleculaire loopjes die de gitaartandem spelenderwijs harmoniseert aan een tempo waarvan het wit uit je ogen zakt. In een geluidsmix die door die extreem getriggerde drums en donker getunede gitaren aan de luchtledige kant klinkt, komt Cytotoxin echter een stuk minder bruut over dan op bijvoorbeeld hun jongste album.
Elke keer we rapporteren over de nucleaire Duitsers, refereren we op één of andere heteroseksuele wijze naar het imposante lichaam van Grimo. Die traditie zetten we alvast verder, want hij ziet er nog steeds uit als datgene waar de Hulk in verandert als die kwaad wordt. Zijn motoriek heeft iets slungelachtigs en zijn gewone stem, waarmee hij met rotondeverkeersbord om “Circle pit jodium” roept, is bevreemdend lief in vergelijking met de mutantgrowls en monsterlijke gutturals. Niettemin beslaat de pit al een halve tent, wanneer die helemaal ontvlamt bij de uitvoering van een horizontale en verticale wall of death tegelijk en een rechtspringmoment (waar onze knieën ons eraan herinnerden dat we geen 25 meer zijn). Da’s vier op vier voor de brutaldeathmetalbands vandaag!
Cypecore, 2:15 – 3 uur, T-Stage
Tot het bittere eind bijten we door, want de allerlaatste band op het programma van Summer Breeze 2025 is er zo één die nooit naar de lage landen komt. Hier staat Cypecore om de drie jaar op de affiche. Het moet gezegd: in exact dezelfde aankleding als 2019 en 2022. Het bijzondere is bijgevolg wel een beetje af van de bekabelde cyborgpakken met oranje lichtsymbolen en grauwe gezichtsschildering. Hetzelfde geldt voor het futuristische opstapje waar de vocalborg zowel tijdens de scheurende overdrivezang als de ruwe grunt contact mee moet hebben blijkbaar. Er gaat merkbaar minder overtuiging vanuit, net zoals de muzikanten moeite hebben om de drilborende riffs op de basdrum te houden. Er zit tot slot weinig schwung in de setlist die de nadruk legt op de staccatogitaren en het kille achtergrondfuturisme.
Misschien ligt het aan onze oren die na vier lange dagen een filtervlies hebben gegroeid, maar de gitaren staan zacht afgeregeld en hebben een kunstmatige brom. De machtige synthetische sferen en mechanismes op de backingtrack galmen eroverheen. Statisch zijn ze altijd. Dat hoort bij de act. Doorgaans zit er in de muziek genoeg energie en vuur dat vandaag gewoon afwezig is. Het is lastig om te preciseren waar het aan ligt, maar dit is de minste beurt die we Cypecore al zagen maken. Het moet zijn dat de batterijen eens opgeladen moeten worden en de cyborgenetica een upgrade kunnen gebruiken.
Epiloog
Er moet deze verslaggever toch even iets van het hart. Dit was namelijk de laatste keer dat hij Summer Breeze – en bij uitbreiding elk festival dat onderstaande toepast – bezocht. Dat zegt hij met het grootste respect en de diepste dankbaarheid voor de decennialange samenwerking, de vele spectaculaire ontdekkingen en de talloze zalige herinneringen. Misschien is het gezaag van een wereldvreemde koppigaard, misschien is het een oprechte aanzet tot nadenken van een gepassioneerde metalhead. Dit is alleszins waarom:
- De chip: digitalisering is voor velen blijkbaar ‘snel en makkelijk’. Het is ook een middel dat de privacy schendt. Elke consumptie, elke aankoop op de metalmarkt, elke check-in en check-uit van het terrein en (in ons geval) de camping en de VIP-zone…waarom moet dat geregistreerd worden? En wat als je nog 2 euro op je chip hebt, die je nergens meer kan uitgeven? Als dat voortaan een voorwaarde is om op festival te gaan, dan blijft deze zagevent liever thuis.
- Extra kosten: wij hebben de tijd nog geweten dat alles wat bij je festival kwam kijken in de ticketprijs zat. Enkel je consumpties moest je uiteraard aanvullend betalen. Voor het eerst dienden wij €25 op te leggen om op de camping te mogen.
- Jaarlijkse prijsstijging: metal is voor de massa. In België zijn we al enige tijd op het punt gekomen waarop alleen de middenklasse en de hogere klasse nog een metalfestival kunnen betalen. Dat zit er ook in Duitsland aan te komen. Elk jaar vraagt men meer voor hetzelfde. Terwijl metal destijds vanuit de arbeidersklasse ontstaan is als statement tegen de rijke elite, gooien organisatoren die traditionele waarden en normen overboord.
- Programmatie: al enkele edities zien we dat Summer Breeze zich jaar na jaar meer focust op metalcore en hardcore. Wat prima is. Dat is weliswaar een koerswijziging tegenover pakweg vijf jaar geleden. Toen kwam ondergetekende speciaal naar hier voor de diversiteit aan stijlen. Er staat nog best wat variatie op de poster, maar het aandeel is verkleind. Opnieuw: dat is een rechtvaardige keuze, maar maakt dat ik er de rit van 700 kilometer niet meer voor over heb.
Lees ook het verslag van dag 1
Lees ook het verslag van dag 2
Lees ook het verslag van dag 3
Datum en locatie
16 augustus 2025, Dinkelsbühl, Duitsland
Foto's:
Persfoto’s Summer Breeze
Links: