Vrijdag was het maaltijd op Summer Breeze! En malen zou het doen op deze dag vol beproefde kost. Twee deathmetalbommen uit de nieuwe generatie komen bevestigen, twee Nederlandse neusjes van de zalm lepelen daar nog een schep death en thrash bovenop en daar gaarden we nog wat fijne death- en grindcorewaren bij. Al had iedereen het na afloop toch over die cyborgs.
Lees ook ons verslag van dag 1.
Lees ook ons verslag van dag 2.
Omelet dat al eens gegeten is
‘I just threw up some eggs on stage.’ Anthony Notarmaso voelt zich beroerd na een slapeloze nacht en dat is een beetje te horen aan z’n hese maaghoest. Je zou je voor minder mottig voelen, wanneer de afgeknotte deathcorebrokken van After The Burial voortdurend poliritmes in je maag stompen. Het heeft iets van een haperende drilboor. Dat is leuk voor even, maar de monotone tegendraadse opmaten blijven maar uit de felgekleurde achtsnarige bommenwerper droppen. Het enige verschil is dat de gitarist er voor elk nummer een andere gebruikt. Onder dat monotone gedreun glijden er krinkelende melodietjes voorbij, die het al iets muzikaler verantwoorden. Gaandeweg werpt de gitaar het basdrumjuk af en dan zegt de stofwolk boven de circle en moshpit voldoende. In die moshpit is het trouwens de eerste keer dat we een dwerg op een gele Gameboy zien spelen terwijl hij in iemands nek zit.
Forel met botersaus en compote van zoden
Vrolijk als altijd betreden onze goeie vrienden van Izegrim de Wera Tool Rebel Stage. Puur op het gehoor zouden we hen nochtans nooit herkend hebben. Wat een logge en zware sound hebben de Nederlanders vandaag (courtesy of Heavy-D)! Bewust gekozen nemen we aan, de nadruk ligt immers op het grovere tragere riffwerk, maar de consequentie is natuurlijk dat die rabiate sound de melodieuze details onder de zoden steekt. De tergende solo’s en leads snijden wel door de taaie geluidscompote. Marloes glimlacht breed en is botervet bij stem. Je hoort de forellen uit de Scheuerwiesgraben (dat is een stroom vlakbij de festivalwei) springen onder haar bodemlaagverschuivende grunts en gruwelijke screams. Het publiek lijkt er ook wat van te schrikken, maar de spontane uitstraling waarmee Izegrim hier staat krijgt de handjes vlot de lucht in.
Halfdoorbloede deathmetalsteak met beendermeel
Hij vertelt het in zeer plat en snel Duits, maar zo zou het gegaan zijn: de zanger-gitarist is gisterenavond op zijn hand gevallen. Daarom neemt de bassist vandaag diens gitaar over, ‘hij wilde toch altijd al gitarist worden.’ Als vervanger trommelde Deserted Fear een ex-bassist op die de set in enkele uren opgefrist heeft. Zo dus is het de publiekslieveling (intussen een jaar of acht geleden braken ze op dit eigenste festival echt door) alweer gelukt om hier te geraken. Op een groot podium dit keer en andermaal zijn ze oprecht verwonderd dat er tot ver achter de geluidstoren volk staat. ‘Dat is hier altijd een belevenis.’ Zodra ze het hoog geheven bierblik waarmee ze vanachter de coulissen kwamen gewandeld hebben neergezet, plakt er een trotse glimlach op alle gezichten. Het schampere gitaargeluid dat hen toebedeeld wordt is inderdaad lachwekkend, maar het riffwonder van Eisenberg bewijst dat ze zelfs met een halfdoorbloede gitaarsteak de boel tot beendermeel herleiden. De drummer knokt achter z’n kit en zijn opbouwende fills en precies getimede dynamiekwissels laten de stuivende kettingzaagriffs als raketten vertrekken.
In nectar geglaceerde koolvis
Eigenlijk waren we zinnes onze literaire nectar ten aanzien van Aborted te sparen voor hun headlinershow op Death Feast. Maar aangezien ze daar hun mail te laat bekeken, en we het toch niet konden laten om vandaag al eens te spieken, vertellen we het hier. Zoals je in de inleiding las is het tenslotte maaltijd en malen doen de chirurgische hersenboringen. Met de precisie van een koolvisfileerder draaien de psychotische loopjes en zieke gitaarspasmes de T-Stage binnenstebuiten. IJzig kalm triggert Ken Bedene ze door z’n typemachine, waarvan de blastbeats geruisloos blijven vandaag. Meer volume had ook wenselijk geweest voor de glacerende suctievocals van een alweer enorm fysieke Sven die voornamelijk in de lucht hangt. Er ontstaat een kringloop voor de bühne en hoofden bewegen zich voor- en achterwaarts op de trage basdrumbombardementen. Traditie: de wall of death tijdens het nog altijd vernietigende Sanguine Verses.
Kanonthrash met peren
Wat lijkt het lang geleden dat we Legion Of the Damned nog eens live zagen. Elf jaar nadat het Nederlandse thrashkanon hier een grootse triomf beleefde, kogelen ze als vanouds met die herkenbare, tektonische gitaarsound van hen. Rotsvaste drums, die Erik iets meer moeite lijken te kosten, plaatsen explosieve versnellingen onder de mid tempo voorhamers van Son Of The Jackal, Bleed For Me en het naamnummer. Onder goedkeurend oog van Izegrim, verkavelt het merkbaar stevigere nieuwe materiaal de heide evenzo. Iedereen op het podium kijkt boos, met een eerder scanderende dan screamende Maurice voorop. Hebben we al een culinaire toespeling? Neen? Shit, kut met peren!
Wildebeest op hondsbrutale wijze
Vooraleer de krachtpatsers van Dyscarnate het podium op gingen, hebben ze nog een tiental gitaren met de blote hand in tweeën gebroken. Althans, zo opgefokt en woest staat en zit het trio erbij met de onderlip tegen de neus getrokken. Beestachtig wild ontsteken de Engelsen hun hondsbrutale groovedynamiet. Elke plectrumslag bevat een gebalde agressie vergelijkbaar met een schedel inslaan met een pikhouweel. De vergelijking met Dying Fetus zal de stentorgrunters ondertussen de oren wel uitlopen, maar alleen de Amerikaanse brutal deathmetalkeizers slingeren met gelijke riffwapens. Dan weet je het wel. Het publiek slaat elkaar logischerwijze verrot in de pit wanneer er weer eens cartouche uit de besnaarde tweeloop hagelt. We zijn naar Death Feast geweest een week later, maar dit was van het bruutste dat we dit jaar zagen.
Knetterharde riffpees in zongedroogde tomaat
Nieuwsflash: we noemen dit festival al jarenlang bij een verkeerde naam. Mark Greenway is niet blij dat hij op Summer Breeze is, neen, hij is blij om hier te zijn op ‘Sunbeem’. Een eerlijke vergissing. Bijna vertederend zijn zijn in een hilarisch Duits uitgesproken oneliners. ‘Kein Mensch ist illegal’, maar dan in het Birminghams. Tijdens de ontketenende grindzwermen verandert de minzame maatschappijmijmeraar zoals gewoonlijk in een razende dolleman die iets tussen joggen en hinkstapspringen in doet. Nog steeds met John Cooke in plaats van Mitch Harris achter de kruisraket legt Napalm Death er knetterhard de pees op. De kenmerkende furieuze grooveversnellingen spitten keer op keer de klei uit de wei. Naast de verpulverende habitués als Scum, Suffer The Children en Siege Of Power is Why The Earth Is Condemned en trefzekere nieuwe sneer.
Luipaardshoarma
Zelden een zo wiskundige balans tussen interrumperende dreunblokken en snoeiende blastverhakkingen gehoord als diegene waaruit Thy Art Is Murder zijn deathcore laat neerstorten. Achter dat gedreun verdrijft een zweverig stukje lead het cliché. Om de haverklap davert een breakdown met implosiedrum de opwaartse vlammen uit het podium. Breaks waar de Australiërs meesters in zijn. Als sfinxen sikkelen de snaarinstrumentalisten de snelle passages tot shoarma. ‘Een circle pit rond de zinloze dranghekken en de geluidtoren’, beveelt de in een luipaardshirt geklede vocalenproducent, wiens poemagrunt last heeft van tourslijtage. Of de kring helemaal rond geraakt is, kunnen we niet zien, maar ons baserend op het postuur van sommige festivalbezoekers zal het voor de meesten bij één ronde gebleven zijn.
Serie van moleculaire voedingssondes
De dinosauriërs die deze middag op de Ficken Stage moeten gestaan hebben, zullen ook wel opmerkelijk geweest zijn, maar het visuele totaalspektakel dat Cypecore opvoert om kwart over acht is overweldigend. Muzikaal zijn de Dagobaanse basdrumdrillingen en Slipknot-slopingen met mechanische afterklang aardig, maar wat een vette en originele show! De machinekostuums met flikkerende gele, oranje en rode LED-lichten en uitpuilende kabels alleen al. In combinatie met de gebleekte huid, zwarte contactlenzen en ijzeren oogkasten, beelden de Duitsers de volmaakte cyborg uit. Uitdrukkingsloos en bionisch bewegend spelen ze de rol van artificiële wezens die via sondes moleculaire voeding geïnjecteerd krijgen, perfect. Sissende voorwaartse stoomuitlatingen, vier grote operatietafelspots en uitgekiend getimede fakkelingen passen helemaal in het plaatje. Groene lasers en de gele horizontale lichten in de futuristisch vormgegeven drumkit werken het helemaal af.
Monchshof Naturradler
Hier hadden we dus beter wat langer over nagedacht. Elk bier van de nieuwe huisbrouwerij proeven, betekent dus ook dat we radler moeten drinken. Terwijl je dan net zo goed een citrussapje kan nemen, want zo smaakt dit soort zomerse afgeleiden van de Engelse cider. En ja, de Naturradler is een fruitige verfrisser met échte citroensmaak en prik. Maar net als cider hebben we moeite om dit een bier te noemen. Deze schuimt wel, maar met amper alcohol (2,5%) en de dominante limonadesmaak, laakt het body. Vergelijken met andere radlers lukt evenmin, aangezien we daar doorgaans zover mogelijk vandaan blijven.
Lees ook ons verslag van dag 1.
Lees ook ons verslag van dag 2
Foto’s:
Summer Breeze Open Air
Datum en locatie:
16 augustus 2019, Dinkelsbühl (Duitsland)
Links: