Het eerste weekend van maart vond in Tilburg de tweede editie van Netherlands Deathfest plaats: het grootste indoor metalfeestje van Nederland met drie dagen lang een constante stroom van death, black, grindcore en aanverwante genres op evenzoveel podia in en tegenover 013. Zware Metalen was met een stevige delegatie vertegenwoordigd: Usurperofthetyrants (UT), Black Swan (BS) en Ghostwriter (GW) haalden de drie dagen. Pim Kastelein (PK) nam alleen op vrijdag een kijkje. Niels Vinck schoot aan de lopende band foto’s.
Buiten regent het en is het een paar graden kouder dan tijdens dag twee van Netherlands Deathfest. Binnen in de grote zaal is de sfeer zo mogelijk nog mistroostiger dankzij God Macabre, maar dan van het aangename soort. En het is er tenminste warm en droog. De band is één van de eerste deathmetal-bands uit Zweden en begon ooit een blauwe maandag als grindcore band Botten på Burken in de jaren 1988-1989. In 1989-1991 gingen de heren verder onder de naam Macabre End waarna in 1991 de naam werd veranderd in God Macabre.
Het ietwat bescheiden oeuvre telt naast een demo en een EP (beide getiteld Consumed by Darkness) uit het Macabre End-tijdperk enkel album The Winterlong… uit 1993 en liveregistratie Eve of Souls Forsaken uit 2010 in limited edition op vinyl. That’s it. Toch kunnen de heren rekenen op een trouwe aanhang die wel iets in het vroege Zweedse doom/death geluid zien. En dat is zeker terecht, want wat klinkt deze band lekker. Nummers als Into Nowhere, Ceased to be, Spawn of Flesh, In Grief en deathmetalklassieker The Day Man Lost (cover van landgenoten Carnage) maken het toch al tamelijk old school feestje compleet. (BS)
Een opvallende band op deze editie van Netherlands Deathfest is het Franse Regarde Les Hommes Tomber. Opvallend omdat het een vreemde mix van stijlen is voor dit festival (hardcore is nu niet bijzonder goed vertegenwoordigd), maar ook omdat de band zichzelf atmosferisch juist weer precies in de lijn van andere bands weet te passen. Matte, rode verlichting en dikke lagen rook transformeren het immer sfeervolle Patronaat tot een kerk van humaan verderf. De podiumpresentatie van de heren is redelijk standaard voor bands in dit genre, maar de band blinkt uit door de kundigheid die wordt gepresenteerd op het podium.
Ook de integratie van het beeld dat de band creëert en hoe dit wordt bevestigd door de muziek, maakt dat de band zichzelf positioneert als één van de koplopers in het aan populariteit winnende genre. Het mooie van festivals als dit festival en Roadburn, is dat je bands in verschillende omstandigheden en zalen kunt bekijken, waar sommige bands het voordeel hebben een exceptioneel optreden in een exceptionele atmosfeer te kunnen geven. Regarde Les Hommes Tomber is gemaakt voor de kerkelijke omstandigheden van het Patronaat en had nergens anders zo goed uit de verf gekomen. (UT)
De laatste keer dat ik het Zweedse gezelschap Craft zag, was op de Eindhoven Metal Meeting in 2015 en toen was ik redelijk teleurgesteld. Daarom mocht ik van mezelf eerst de zwarte mis van Regarde les Hommes Tomber afkijken voordat ik weer naar de grote zaal snelde. Muzikaal blijkt Craft het nu iets beter voor elkaar te hebben, al kan de ronkende black-metal-uit-het-boekje niet iedereen bekoren: bij God Macabre was het hier een stuk drukker. De respons van zowel de zaal als de band is dan ook lauwtjes, zeker als de nummers toch wel erg op elkaar beginnen te lijken. Voorlopig gaan Craft en Ghostwriter daarom hun eigen weg: als de heren weer op een podium staan wordt het tijd voor eten/drinken/plassen/poepen/merchandise bekijken. (GW)
Een zweem van verval komt me tegemoet als ik de kleine zaal van de 013 binnenloop om het optreden van Grave Miasma bij te wonen. De Britse band gooit al jaren hoge ogen in de ondergrondse en ook vorig jaar was het weer feest met Endless Pilgrimage, een EP boordevol verwrongen en esoterisch geweld. Deze mening rond de band wordt door meer bezoekers gedeeld, want voor aanvang is het al behoorlijk druk. Bij opkomst wordt de band onder luid gejuich onthaald en uit de podiumpresentatie de we gedurende de komende drie kwartier zien, blijkt dat de band weet hóe populair Grave Miasma nu eigenlijk is.
De obscure, occulte death metal wordt met intentie gebracht, waarbij de massieve lading rook die over de aanwezigen heen spoelt extra sfeer aanbrengt. Er wordt fijn afgewisseld tussen de eerder genoemde EP en het debuut van een paar jaar geleden, Odori Sepulcrorum, en ook daaruit blijkt dat ieder hoofd in de zaal goed doordrongen is van al wat de band heeft uitgebracht. Eén van de betere optredens dit weekend, van een band waar we nog veel van mogen verwachten. (UT)
Met de death/thrash metal van Cancer gaan we lekker terug naar de jaren ‘80/’90: vier van de vijf plaatjes van deze Engelsen komen dan ook uit de periode 1990-1995. Het laatste album stamt uit 2005, maar pas sinds 2013 zijn de mannen weer helemaal samen. In het derde leven van de band jakkert Cancer lekker door het optreden heen. De heren hebben er zin in en laten met veel plezier nummers als Burning Casket en Hung, Drawn en Quarted vallen in van die typisch Engelse death metal-stijl. Muziek van het kaliber ‘niet nadenken maar lauwe pis zuipen en doorgaan!’.
Hier en daar klinkt er een aardig gitaarsolootje of jutten de drie muzikanten elkaar op tijdens instrumentale stukken. Cancer is als wijn: het wordt lekkerder naarmate het langer in het vat zit. Nu weet ik dat niet, want ik drink bier en daar geldt dat bepaald niet voor, maar deze mannen zijn een prettige, welkome aanvulling op het festival. Gewoon leuk! (GW)
Een aangename verrassing op deze derde dag zijn toch wel de thrashers van het Amerikaanse Demolation Hammer uit New York. Na 25 jaar keert de band terug in Tilburg en wat een explosie aan energie weet dit zootje ongeregeld te ontketenen. Niet alleen op het podium, maar zeker ook in de zaal. Uw redacteur van dienst neemt bij deze band een kijkje vanaf het balkon en kijkt neer op een headbangende, chaotische bende metalheads die vanaf het eerste nummer compleet uit zijn dak gaat. En frontman Steve Reynolds schroomt niet om de boel ondertussen nog even lekker verder op te hitsen. Er wordt afgetrapt met onder andere Neanderthal, Epidemic of Violence en Hydrophobia. Dit laatste nummer wordt overigens opgedragen aan hun vrienden van Cancer.
Reynolds maakt tussen de bedrijven door met regelmaat duidelijk dat ze niet de oceaan zijn overgestoken voor Jan met de korte achternaam, hij wil meer armen en benen in de lucht zien, een grotere circlepit en meer crowdsurfers. Dat kan geregeld, want de gemiddelde Netherlands Deathfest-ganger is de beroerdste niet. En zo wordt het een gedenkwaardige terugkeer van de Amerikanen met verder nummers als Carnivorous Obsession, Infectious Hospital Waste, Aborticide en Human Dissection. Zowel band als publiek kunnen na afloop opgelucht constateren dat de grote oversteek niet voor niets is geweest. Mission accomplished. (BS)
Eén van de bands waar ik dit weekend ongetwijfeld het meest naar heb uitgekeken, is het machtige Triptykon. Natuurlijk speelt het feit dat we zonder twijfel een paar Celtic Frost-covers voor onze kiezen krijgen hier een belangrijke rol in, maar niemand kan de macht van het uit de as van die band herrezen Triptykon ontkennen. Hier ligt wel een gevoelig punt, want de band blijft het artwork van die eerstgenoemde band gebruiken en wekt daarmee de verwachting dat we een vergulde Celtic Frost krijgen te zien, met een paar Triptykon-covers. Liever zou ik dan twee sets zien, een volwaardige set aan materiaal van Triptykon en een volwaardige set aan materiaal van Celtic Frost en Hellhammer.
Gelukkig krijgen we vanavond een cover van Procreation of the Wicked die de tien minuten zo ongeveer aantikt en daarnaast nog enkele covers, waaronder het niet te missen Circle of the Tyrants. De kracht van de band weet als altijd te overtuigen, waarbij de in beton gegoten aanwezigheid van Vanja Šlajh zeker benoemd moet worden. Er zijn niet veel bassisten in dit genre die hierbij in de buurt komen qua intentie en overtuiging. Uiteraard is de leiding van oom Tom Fisher onmisbaar, maar goed, die man verdient zonder twijfel een standbeeld, niet in de laatste plaats omdat dit festival zonder bands zou zitten zonder zijn enorme invloed. Verwachtingen ingelost, met als kanttekening de misplaatste verwachtingen rond de hoeveelheid Celtic Frost-materiaal. (UT)
Afsluitende band van dit jaar is voor mij Hooded Menace, een band die ik jarenlang op de voet heb gevolgd, maar wiens recentere materiaal mij volledig gepasseerd is. Bij aankomst in de kleine zaal heb ik enkele momenten het oprechte idee dat ik een fout heb gemaakt en bij de verkeerde zaal sta. Helaas blijkt niets minder waar en heeft de band een nieuwe zanger in de gelederen, die alles wat de band zo goed maakte teniet doet. Hooded Menace is een band met zijn wortels in ouderwetse horrorfilms en diens soundtracks. De atmosfeer is zo dik dat die haast aan te snijden is en de door Candlemass geïnspireerde death/doom wist feilloos, onder leiding van Lasse Pykko, iedere haar in je nek overeind te laten staan middels uitgekiende structuren en dynamieken.
Dat op het podium nu een hyperactieve beul in een tanktop staat, die geen groter contrast zou kunnen vormen met de rest van de van capuchons voorziene band, is zonder twijfel de grootste teleurstelling van het festival. De tweelingbroer van Tim Lambesis (want zo ziet hij eruit), is meer bezig met rondrennen en zijn vuist in de lucht beuken, dan dat hij zijn stemgeluid probeert te matchen met het oorspronkelijke geluid van Hooded Menace. De hoge, krakende scream lijkt in niets op de bulderende, onderhuidse grunt die fans van het eerste uur gewend zijn en die een enorm aandeel in de unieke atmosfeer had. De riffs staan nog steeds als een huis, waarbij de grondbeginselen van de doom tot het uiterste worden getest met betrekking tot melodie. Veel mag het niet baten, want al die atmosfeer wordt kapot geslagen door die beukende vuist in de lucht. De teloorgang van een band. Teleurstellend. (UT)
Dan is het moment daar voor de hoofdakte van deze derde dag Netherlands Deathfest: Abbath en consorten doen hun intrede op de befaamde Roman March muziek die we natuurlijk kennen van de film Ben Hur en trekt vervolgens onversaagd ten strijde met To War! De showman pur sang weet vanaf de eerste verschijning alle aandacht naar zich toe te trekken met zijn priemende blikken, wonderlijke loopjes, armgebaren en andere atypische poses (waaronder zijn gekrulde tong die hij regelmatig even uitlaat). Het is met andere woorden tijd voor de Grote Abbath Show.
Muzikaal gezien is het allemaal in orde vanavond, maar toegegeven: we hebben de beste man wel eens een tikje strakker zien spelen (over zijn andere bandleden overigens geen klagen). Met meer begeisterung ook. Tja, de boog kan nu eenmaal niet altijd gespannen zijn en het is evengoed een voldoening gevende afsluiter van deze deathmetaldriedaagse.
Na het openingsnummer spelen de Noren een cover van Immortal met Nebular Ravens Winter. Er is sowieso aardig wat ruimte ingebouwd om het Immortal-tijdperk te eren, want Solarfall, One By One, All Shall Fall en In My Kingdom Cold komen bijvoorbeeld voorbij. En Warriors van project I wordt nog even aan de ether toevertrouwd vanavond. Uiteraard mag ook Winterbane niet ontbreken en daarmee komt er een einde aan een niet te versmaden potje black. Met enkele van zijn typische warriorposes verlaat Abbath ten langen leste het strijdtoneel waarbij hij zich wederom laat begeleiden door zijn geliefde marsmuziek. (BS)
Lees ook het verslag van dag 1 van Netherlands Deathfest.
Lees ook het verslag van dag 2 van Netherlands Deathfest.
Foto’s:
Datum en locatie:
5 maart 2017, Poppodium 013, Tilburg
Link: