Er wordt wel gezegd dat het in de hel naar zwavel ruikt. Zou het echt? Want hoezeer je je best ook doet aan zwavel te snuffelen of de lichtste zweem van geur ervan probeert te inhaleren, het gaat je niet lukken. De lucht ervan is met de neus niet waarneembaar; zwavel is geurloos! Toch is de associatie tussen de onderwereld en deze broze, licht ontvlambare stof ook niet bizar of curieus te noemen. Om zwavel wel te kunnen ruiken, moet het een verbinding aangaan. Als het niet-metaal, met een heldere gele kleur en het symbool S in het scheikundige periodiek systeem, die verbinding aangaat, is het ook meteen flink raak. Een scherpe, doordringende lucht valt je ten deel. Knoflook, spruiten, ui? Ze bevatten allemaal zwavel, dat een verbinding met een andere stof is aangegaan. En hoe onschuldig de verbinding zwavelwaterstof (of de officiëlere naam: waterstofsulfide) misschien ook mag klinken, het is niets anders dan dat wat in de volksmond bekend staat als een riool- of rotte-eierenlucht. Klinkt wel als een passend luchtje voor de poel der eeuwige verdoemenis, toch?
Het uit Brussel afkomstige drietal van Solfatare heeft voor een bandnaam gekozen die ook de nodige associaties heeft met zwavel. Een solfatare is immers een heetwaterbron met zwavelhoudende dampen of gassen, maar ook de naam van een vulkaan in Italië, waarvan de oude Romeinen geloofden dat het een mythologische toegang tot de onderwereld was. Recente vulkanische activiteit in dit gebied, dat al eeuwenlang sluimert, heeft tot bezorgdheid geleid, aangezien een mogelijke uitbarsting heel Europa in duisternis en verlatenheid zou kunnen storten. En wat komt er ook alweer vrij wanneer een vulkaan uitbarst en een verwoestende werking op zijn omgeving heeft? Lava, as, puin en gassen (o.a. het giftige zwaveldioxide en waterstofsulfide).
De uitbarsting van de Thera op Santorini in de zestiende eeuw, die van de Tambora op het Indonesische eiland Soembawa (1815), de Krakatua in Indonesië (1883) en die van de Pinatubo op het Filipijnse eiland Luzon (1991) behoren tot de grootste vulkaanuitbarstingen ooit. Niet de grootste, maar wellicht wel de meest bekendste is die van de Vesuvius in Italië (in 79), waarbij onder andere de Romeinse steden Pompeï, Herculaneum en andere plaatsen werden verwoest. Net zoals de Vesuvius de stad Pompeï onder een metersdikke laag vulkanische as en brokstukken bedolf, drapeert het Brusselse drietal van Solfatare je op hun debuutalbum Asservis Par L’Espoir onder een duistere warmte vol van aangrijpende en diepgewortelde, innerlijke onrust. Word je de eerste vijftig seconden van openingsnummer Des Monarques Anhédoniques nog enigszins heimelijk onthaald door mystiek gelispel met wat achtergrondgeluiden en een nevelig keyboard, daarna gaat de jammerkolk pas echt flink kolken en slaat de furie verwilderd om zich heen.
Het drietal haalt zijn muzikale invloed overduidelijk uit de traditionele black metal, maar kent ook een licht avantgardistische inslag. Nummers als D’Hommes et d’Isoptères, Du deuil affaire en Quand ton cerveau te surine le crane bevatten getergde riffs, duistere tremolo’s, bijtende blastbeats, een snel tempo, verbeten dissonantie en benevelende melodieën. De nummers worden meestal in een flink hoge snelheid gespeeld, maar toch is het album zoveel meer dan enkel en alleen maar bloedstollende razernij. Het is nooit een kwestie van enkel en alleen maar doordenderen op basis van verzengende blastpartijen, bijtende leads of omineuze riffs. Zo kennen Du deuil affaire en Sous des Cieux absents een moment waarop de grimmigheid er even afgaat en er, al is het maar even, ruimte en tijd is voor melancholische stemmingen. De band neemt de tijd om hun verhalen te beschrijven. Slechts Ozymandias duurt iets langer dan vijf minuten, de andere nummers klokken allemaal rond de zeven minuten, met het slotnummer dat daar zelfs nog een stuk ruimer bovenuit stijgt.
Macabere kommer en kwel, onvermurwbare, wrede grimmigheid en opzwepende energie. Asservis Par L’Espoir van Solfatare mag weliswaar weinig tot geen ruimte voor hoop, verlichting of ook maar enige bemoediging achterlaten, het doet dat wel op een imposante, machtige en aangrijpende manier. Of om me maar weer tot het Frans (in dit geval wat jongerentaal) te wenden: Asservis Par L’Espoir … c’est mortel, c’est lourd! (Het is dodelijk mooi, supervet!).
Score:
86/100
Label:
Signal Rex, 2025
Tracklisting:
- Des monarques anhédoniques
- D’Hommes et d’Isoptères
- Du deuil affairé
- Ozymandias
- Sous des Cieux absents
- Quand ton cerveau te surine le crâne
Line-up:
- N.C.P.M. – Basgitaar
- T.G.T.H. – Drums
- T.S.G.H. – Gitaar, vocalen
Links: