‘Iepers finest’ is weer terug met nieuw materiaal! In maart had ik nog een gesprek met bassist Nico Degroote van Dudsekop over wederzijds inspireren, de harde dagdagelijkse realiteit van het moderne leven, het Vlaamse cynisme (al dan niet aan elkaar gelinkt…), de totstandkoming van het creatieve proces in deze band en uiteraard de fameuze platenkast(en) van de bandleden. Dudsekop is namelijk al eventjes niet meer “die nieuwe band van Josh Fury”, maar wel nog steeds een “ode aan de platenkast (vol black metal)”. Of om preciezer te zijn: een ode aan vijf platenkasten, want het hele muzikale proces is bij Dudsekop ondertussen een heus groepsgebeuren geworden.
Laat ik dit vijftal toch nog even aan u voorstellen, want misschien is Dudsekop tot nu toe onder uw radar gebleven. Wat oorspronkelijk is ontstaan als het COVID-project van Josh Fury (ex-King Hiss) en drummer Bert Guillemont, is ondertussen uitgegroeid tot een door black metal geïnspireerde hitmachine waar in de lage landen (en daarbuiten) danig rekening mee gehouden mag (moet!) worden. “Door black metalgeïnspireerd”, jawel, want Dudsekop laat zich niet zomaar in een laatje stoppen. Met bandleden van verschillend pluimage (lees: verschillende muzikale achtergronden) kan dat ook niet anders, al is de toon sinds de EP Plukkevort (2023) wel wat donkerder en ernstiger (en dus iets meer black) geworden. Hun debuutalbum Liksems (2022) blijft voor mij persoonlijk nog steeds hun beste werk, maar met elke release geeft dit Belgische vijftal toch elke keer weer blijk van heel wat kennis en kunde inzake thematische inkleding, evenwichtige songschrijverij, passende sfeerschepping en uitmuntende instrumenthantering. De band lijkt te kunnen beschikken over een schijnbaar eindeloze aanvoer van creatieve ideeën, onverwachte invalshoeken en catchy riffs en daarom is elk album en elke EP weer een beetje een verrassing. Als toegevoegde waarde zijn alle teksten ook nog eens in het Iepers dialect geschreven: zonder meer een unieke invalshoek, volgens de band ter ere en ter bescherming van het rijke Vlaamse erfgoed. Inhoudelijk ligt de nadruk op het hier en nu: het leven van elke dag. Dat is namelijk al hard en duister genoeg, vinden ze bij Dudsekop. En daar hebben ze uiteraard helemaal gelijk in.
Als we Godvergeten erbij rekenen zit Dudsekop ondertussen aan twee volwaardige albums en twee EPs op drie jaar; een mooi gemiddelde. Fijn detail: de band lijkt hierbij heel methodisch te werk te gaan, want tot nu toe werd elk opeenvolgend voorjaar nieuw werk uitgebracht. Toeval, zegt Nico Degroote, maar de band probeert wel steeds “aanwezig” te blijven door frequent met nieuw materiaal op de proppen te komen.
Hoewel hij slechts uit vier nummers bestaat, is er best wel veel te vertellen over deze nieuwe EP. Dat hij zijn naam te danken heeft aan een Vlaamse documentairereeks die in 2023 te zien was op CANVAS, bijvoorbeeld. In dit programma kregen slachtoffers van seksueel misbruik door katholieke priesters/paters de kans om hun verhaal te doen. Elk nummer op de EP heeft dan ook een christelijke metafoor als leidraad. De meeste nummers van Godvergeten zijn trouwens uitgedacht door gitarist Wouter Vandaele én – leuk detail – ze werden allemaal opgenomen op Halloween 2024. Het oorspronkelijke plan was om de vier nummers van Godvergeten als split uit te brengen met de mannen van Asgrauw, maar zover is het jammer genoeg niet gekomen.
Titelnummer Godvergeten start met een traag crescendo, een geleidelijke opbouw die steeds indrukwekkender gaat klinken. We horen een sterk melodische aanpak in de gitaren, maar dat weerhoudt vocalist Tijs Verhelst er niet van om zijn Ieperse teksten vol bruut gramschap uit te spuwen. Hij wisselt daarbij tussen een gorgelend-hese grauw (die me wat doet denken aan Hellchrist Xul van Funeral Winds) en een diepe grom. Naar goede Dudsekop-gewoonte horen we in dit nummer heel wat variatie in ritme, intensiteit en sfeer. Na het crescendo gaan alle remmen even los en gaat de beuk er helemaal in, maar dankzij de (klank)kleurrijke leads en enkele ritmewissels blijf je toch voldoende houvast behouden. Zoals we van deze band gewoon zijn, zijn er refrein- en strofe-achtige elementen te onderscheiden, waardoor het nummer veel structuur meekrijgt. Even over halfweg maakt de brutaliteit plaats voor een akoestisch rustmoment, waarna Godvergeten onverwacht weer helemaal ontploft (met apocalyptisch klinkende gitaren en een heerlijk extreme, langgerekte (instrumentale?) gil). De slepende, sludgy doomblack op het einde zorgt dan weer voor een totaal nieuwe emotie en lijkt wel de mentale last van het misbruik uit te drukken. En zo vertelt Dudsekop een volledig verhaal op minder dan zes minuten en boetseert het naadloos verschillende stijlen tot één monumentaal nummer. Klasse.
Voor elk wat wils op deze EP. Ook tussen de nummers zijn er namelijk grote verschillen op te merken. Kruss is het nummer met het meest gore, gemene, smerige geluid op deze release, maar tegelijkertijd ook het nummer met de grootste compositorische samenhang, middels een leidmotief onder de vorm van een vadsige, bijna spottende riff die zichzelf blijft herhalen. Het hele nummer druipt van de haat en de walging, zowel in de instrumenten als in de heerlijk vieze vocalen van Tijs. In vergelijking met Godvergeten slaagt Kruss er makkelijker in om de aandacht vast te houden, net omwille van die structurele cohesie en transparantie. Een wervelende solo zorgt er dan weer voor dat er geen verzadiging optreedt.
Hoewel deze EP maar een kwartiertje lang duurt, is hij toch zo opgebouwd dat het een mooi afgerond geheel vormt. Het verhaal achter deze EP laat zich bijvoorbeeld niet vertellen zonder een ogenblik van diepe emotie. Poaternoster zorgt voor zo’n kort moment van reflectie, volledig akoestisch gebracht, met zachte zang en een gestage opbouw naar het einde toe.
Geen verplicht nummertje, deze EP. Godvergeten brengt ons vier kwalitatief hoogstaande en relevante nummers die aantonen dat het vat met inspiratie bij Dudsekop nog lang niet leeg is. Meer nog: Kruss en Asschen behoren tot het beste wat deze band al heeft gecomponeerd. Dit smaakt echt naar meer: wat mij betreft moeten ze zeker niet wachten tot volgend voorjaar om met nieuw materiaal voor de dag te komen…
Prachtig artwork alweer trouwens. Net als bij Wuk Emme Nog Van Leevn werk van Sulphuris.
Label:
Genet Records, 2025
Tracklisting:
- Godvergeten
- Kruss
- Poaternoster
- Asschen
Line-up:
- Tijs – Stem
- Josh – Gitaar
- Wouter – Gitaar
- Nico – Basgitaar
- Burt – Drums
Links: