Wanneer oktober aanbreekt, is het altijd uitkijken naar Into The Void: het gezellige en knusse festival in de Neushoorn in Leeuwarden. Door de jaren heen werden er grote hoeveelheden doom in alle geuren en kleuren gepresenteerd, van melige stoner tot gitzwarte en loodzware ellende. Aangevuld werd het met bands uit zowel de atmosferische (post-rock)hoek, alsook oorverdovende sludge. Ook met deze editie komt er weer iets nieuws bij: black metal. Maar op de dag dat Into The Void van start gaat, wordt duidelijk dat dit zeer waarschijnlijk de laatste editie gaat worden en lijkt het erop dat er na onder andere Into Darkness wéér een nichefestival zal omvallen, zoals recent nog in onze eerste Osmium podcast besproken werd door Pim en Niels. Toch werd er een paar dagen na deze editie hoop in de duisternis gecreëerd, nadat een crowdfundingsactie gelanceerd werd. Zware Metalen trok hoe dan ook richting de Neushoorn en liet de twee Franken los om het festival weer van een verslag te voorzien. Gewapend met een noteblockappje op de mobiel ging Frank Geerligs op pad om nog een keer de sfeer van Into The Void te proeven, terwijl Vitus-Frank als vanouds weer het gehele weekend aanwezig was om met zijn camera de vele bands vast te leggen, op deze eerste dag, die mogelijk het einde van een traditie kan gaan inluiden.
Garanjua
Wanneer de Neushoorn wordt betreden heeft Garanjua zijn set in de kleine zaal er al op zitten, maar gelukkig is onze fotograaf al van de partij om de Britse doomband nog op beeld vast te leggen.
Lo-Pan
We gaan dan ook meteen door naar de Big Hall, waar de zware jongens van Lo-Pan inmiddels zojuist van start zijn gegaan met hun set in de grote zaal van deze Leeuwardse rocktempel. Wat vooral eruit springt in het geluid van de band uit Ohio, zijn de rockende grooves en moddervette baslijnen. De frontman is met zijn flinke, Amerikaanse postuur een opvallende verschijning op het podium. Zich begevend naast de vooruit geschoven drummer, staat de beste man als een huis en weet hij zonder meer te verrassen door te beschikken over een uitermate sterke vocale kwaliteit. De band weet met dik prima musici dan ook een fijne set los te laten op het al vroeg aanwezige publiek, waarop een luid applaus dan ook meer dan op zijn plaats is wanneer Lo-Pan het podium weer verlaat.
Saor
Vervolgens snellen we ons naar de kleine zaal, de Arena, waar Saor direct zijn opwachting dient te maken. Dient te maken, want uiteindelijk loopt alles anders dan gepland. Terwijl de zaal volstroomt, zien we op het podium hoe er nog volop rondgelopen wordt en wanneer de nietsvermoedende afwachtend toekijkt en denkt dat alles in kannen en kruiken is, komt de band plots met de jassen nog aan en met de koffers in de hand het podium opgelopen. Het is duidelijk dat de heren pas zojuist zijn gearriveerd op locatie. Een halfuur te laat gaan de Schotten dan eindelijk te werk. Startend met een oprechte verontschuldiging – de vlucht was vertraagd en een file van twee uur gooide extra roet in het eten –, belooft de band toch nog twee nummers op te dienen en wordt het publiek alsnog getrakteerd op een fascinerende mix van atmosferische black metal met schotse folkinvloeden, waarin dat laatste aspect wordt vervuld met behulp van de viool, welke helaas wat laag in de mix staat. Wanneer het slotakkoord van Tears Of A Nation gespeeld is, mag echter geconcludeerd worden dat Saor zich wel heeft bewezen in de korte tijd dat hij nog kreeg, getuige de run naar de merchandise stand onder de aanwezigen en de vele positieve reacties die vanuit het publiek nog zullen volgen. Maar wat vooral rest, is een hunkering naar meer.
Maar black metal, in wat voor variant dan ook, is op een van origine meer doom- en stonergericht festival als Into The Void wel een beetje een vreemde eend in de bijt. Een gehoorde suggestie is dat het wellicht te maken heeft met het wegvallen van Into Darkness, dat in december vorig jaar zijn laatste editie kende. Ook opvallend, wat betreft black metal op Into The Void 2019: één van de eerste namen die voor deze editie werd bekendgemaakt was het Duitse Downfall Of Gaia, die net als de landgenoten van Heretoir stilletjes ook weer van het affiche werden afgehaald, zonder ook maar enige mededeling op de sociale media van het festival (evenals doomband The Obsessed van Wino). Een groot gemis is het dan ook, het wegvallen van deze twee uitstekende bands!
Fireball Ministry
Dat black metal op dit festival een vreemde eend in de bijt is, blijkt vooral wanneer je na Saor direct – wegens de strak opvolgende planning – weer uitkomt bij Fireball Ministry, dat qua sound naadloos aansluit op het eerder gehoorde Lo-Pan. De oude rotten beschikken over een fijn repertoire, waar het dubbele gitaargeluid van de Fender en Gibson zich perfect vermengen en een heerlijke vuige stoner-/doom-/hardrocksound opleveren. Daarbij vormen ook de vrouwelijke achtergrondvocalen van gitariste Emily een frisse toevoeging aan het geheel. Fireball Ministry is gewoon een goede band, die vakkundig en relaxed door zijn set knalt.
Lord Dying
Na verloop van tijd is het echter even tijd voor een korte zitpauze, voordat we ons gaan wagen aan Lord Dying. En over die band kunnen we kort zijn, want bij de aantekeningen staan slechts twee woorden: gruwelijk vet! Verscheidene nummers van het dit jaar verschenen Mysterium Tremendum passeren de revue en weten live alleen maar steviger en vleziger te klinken. Mondhoeken zakken naar beneden, terwijl het hoofd constant op en neer dendert. Deze Amerikanen weten wat ze moeten doen en ze doen het voortreffelijk. Yatra zal de volgende dag eenzelfde resultaat afleveren.
Alcest
Maar de grote jongen van vandaag is toch wel Alcest. De band van Neige was drie weken geleden nog te zien in Paradiso, bij de viering van de twintigste verjaardag van Amenra. Met dat fantastische optreden nog in het geheugen, wordt het vandaag vooral een vergelijkingsfeestje. In ieder geval valt al op dat Neige de volstrekt idiote Amsterdamse/Randstedelijke mode heeft meegenomen en draagt hij net als het volk daar een broek die veel te kort is. Enfin, dat Alcest zowel op plaat als op het podium een band van formaat is, weet hij telkens weer te bevestigen, zo ook vandaag. Toch is het wel jammer dat veel geluiden via een backingtrack moeten worden afgespeeld, maar laten we niet gaan nitpicken. Wel een puntje van kritiek is dat de vocalen soms beduidend minder klinken dan dat het in Amsterdam deed voorkomen, en het is juist bij zeurderig nasaal gesproken Frans, dat dit snel opvalt. Desalniettemin creëert Alcest met verve weer een typische show in het eigen format waar hij zo goed in is. Het uitstekende repertoire, het slappe armpje van Neige dat geregeld met gebalde vuist de lucht in gaat, het geschuifel op het podium tijdens de climaxen en het geschuur van stelletjes in het publiek… Het blijft muzikaal een heerlijke ervaring.
Earth Ship
Nadat de Fransen onder luid applaus van het nog in extase verkerende publiek het podium verlaat, wordt er nog een stukje van Earth Ship meegepakt, dat zich vooral kenmerkt met schreeuwerige vocalen, zware gitaarriffs, maar dertien in een dozijn nummers. Aangezien de klok inmiddels al op ver na elfen staat, is het na een paar nummertjes dan ook wel weer welletjes en schreeuwt de maag om een vette hap en een pauze.
Bongripper
Dan rest slechts nog de afsluiter van vanavond in de vorm van Bongripper. De band wist uw verslaggever lang, heel lang geleden nog wel te vermaken met het instrumentale stonerdoommonster Satan Worshipping Doom, maar zonder rode ogen of zonder een fles rode wijn achter de kiezen hier naar luisteren is gewoon hemeltergend saai. We takelen dan ook af, vermoeid, maar voldaan, uitkijkend naar wat zaterdag te wachten staat op deze mogelijk allerlaatste dag van Into The Void. En die gedachte is toch wel een beetje bedroevend.
Foto’s:
Vitus-Frank
Datum en locatie:
18 oktober 2019, Neushoorn, Leeuwarden
Links: