Leeuwarden was weer even het epicentrum van de zware metalen. Van heinde en verre komen metalheads bijeen voor de achtste editie van Into the Grave. Redacteur Meindert Meinsma (MM) en redactrice Marleen van de Kerkhof (MvdK) waren present om verslag te doen.
Er is nog niet veel publiek binnen als de opener voor Into The Grave dit jaar, de jonge Belgische trashmetalband Toxic Shock het podium betreedt. Zanger Wally gaat meteen los en richt zich op het aanwezige publiek.
Dat de heren blij zijn om hier te mogen spelen, blijkt bij het tweede nummer dat aan de organisatie wordt opgedragen. Jammer is dat, in groot contrast met de energieke zanger, de andere muzikanten in de band erg statisch zijn en hun plek bijna niet verlaten. De enige gitarist die wat meer opvalt, heeft dit voornamelijk te danken aan zijn afwijkende kledingstijl.
Na een paar nummers heeft het publiek de show wel gezien en is de aandacht weg. Zelfs het feit dat de zanger boven op de installatie klimt en daar vanaf springt helpt hier niet meer. Feit is wel dat hij er een mooie bloedende wond aan overhoudt. Toxic Shock is een leuke opener, maar het is duidelijk dat de heren nog moeten groeien. (MM)
Toxic Holocaust mag als tweede band het podium betreden en de heren hebben er duidelijk zin in. Helaas is de geluidsman vergeten de microfoon van de zanger harder te zetten, waardoor hij niet te horen is. Ook de gitaren staan te zacht in de mix en hierdoor overheersen de drums.
Gelukkig wordt dit snel verholpen en kan Toxic Holocaust laten horen waar het voor gekomen is. Energieke thrash is waar het publiek op getrakteerd wordt en de mensen smullen ervan. Het volledige podium wordt benut en de interactie met het publiek is ruimschoots aanwezig. Pluspunt is ook dat het gemis van een extra gitarist, iets wat je vaak merkt bij een driemansformatie, hier totaal niet aan de orde is. Toxic Holocaust speelt een ijzersterke set en laat het Leeuwarder publiek tevreden achter. (MM)
Wat een vreugde toen de organisatie na de afzegging van Metal Allegiance een vervanger had gevonden in de deathmetalact Decapitated! Na vorig jaar in de Verenigde Staten door een vrouwelijke fan te zijn beschuldigd van verkrachting en kidnapping, zijn begin dit jaar de aanklachten vervallen en kwamen de Polen weer op vrije voeten te staan. Decapitated is weer terug in de arena, hoera! De Oldehove schudt vanaf moment één op zijn grondvesten. Pakkende riffs en beukende grooves zorgen voor een circlepit die steeds groter wordt.
De charismatische frontman weet het publiek om zijn vinger te wikkelen. Maakt hij een draaiende beweging met wijsvinger? Dan gehoorzaamt het publiek met een circlepit. Maakt hij een ‘horns up’ beweging? Dan reageert het publiek van begin tot eind met een massale horns up. Al headbangende raken zijn dreads als een zweep de podiumvloer.
Met Kill the Cult als tweede nummer lijkt het hoogtepunt al vrij snel te zijn bereikt, tot Anger Line wordt gespeeld, dat echt voor kippenvel zorgt. Beide nummers zijn afkomstig van het laatste album Anticult, dat vorig jaar verscheen. De setlist bevat vrij veel nieuw materiaal, maar ook bij klassiekers als Spheres of Madness en Day 69 is het weer genieten geblazen.
Gelukkig keert de regen pas tijdens het laatste nummer Blood Mantra terug. Het kerkhof kleurt meteen blauw door alle poncho’s. Tijd om een schuilplaats te zoeken en Decapitated te bedanken voor het retestrakke optreden! (MvdK)
Als Orden Ogan het podium betreedt, is het weer even droog en is het aan deze mannen om het publiek warm te houden. Wat meteen opvalt, is dat de immer goedlachse zanger Sebastiaan Levermann geen gitaar bij zich heeft en dat bassist Niels Löffler nu als gitarist fungeert. De brace aan de linkerhand van Levermann verklaart dat hij geen gitaar speelt en dat de baspartijen zijn opgenomen om dit optreden toch doorgang te laten vinden.
In ieder geval mag het de pret niet drukken en de normaal, tijdens het zingen, toch wel statische Levermann ontpopt zich hier als een waar podiumbeest. Er worden veel nummers van het nieuwste album Gunmen gespeeld, afgewisseld met wat ouder werk. Het publiek reageert enthousiast, en zelfs als gedurende het optreden de regen weer naar beneden stort, gaat het feest gewoon door.
Orden Ogan zet een prima show neer en het plezier en de energie waarmee ze dit doen straalt uit naar het publiek en werkt duidelijk aanstekelijk. (MM)
De regen komt inmiddels met bakken naar beneden als Delain het podium betreedt. De band opent met Pristine en George Oosthoek (Mayan, Shinigami) betreedt het podium als gastvocalist. Hierna probeert Charlotte het publiek wat moed in te spreken vanwege de regen, stelt dat Leeuwarders niet van zout zijn, en dat we ons niet laten kennen met betrekking tot het echte Nederlandse weer.
Dit is natuurlijk de goden verzoeken en gaandeweg het tweede nummer valt ineens het geluid weg en moet het optreden gestaakt worden. Door de regen is er apparatuur uitgevallen en het duurt ruim een kwartier voor de show weer verder kan.
Delain gaat hierna vrolijk door en het gezelschap straalt uit dat men het naar hun zin heeft. Gelukkig is de regen geen spelbreker meer en kan de set zonder problemen worden uitgespeeld. De heren en dames spelen verschillende nummers uit diverse periodes en ondanks dat ze qua stijl een buitenbeentje zijn, staat de band als een rots.
De regen tempert inmiddels het enthousiasme van het publiek wel en ook de redacteur is even onder een dak gaan staan, omdat er geen droog kledingstuk meer over is. (MM)
Door een kortsluiting tijdens het optreden van Delain is er een kleine delay en begint de Franse progessieve metalgrootheid Gojira wat later dan gepland. Startend met een vulkaaneruptie op film en gedrum door Mario Duplantier wordt de spanning goed opgebouwd. Daar gaan we dan! De grote publiekstrekker van de dag begint met Only Pain van het laatste album Magma. Door de aanhoudende regen staat het publiek niet gelijk in vuur en vlam, en lijkt de band extra zijn best te moeten doen om de energie over te brengen.
Met het loodzware The Heaviest Matter of the Universe komt het publiek redelijk op gang, maar gaat pas echt los bij de hit Stranded, waar ook pyrotechnieken voor worden ingezet. Dan wordt er een opblaasbare walvis in het publiek geworpen voor de klassieker Flying Whales van From Mars to Sirius.
Bij Gojira draait het niet alleen om de muziek, maar wil het oog ook wat. Drummer Mario Duplantier is namelijk ook kunstenaar en schildert voorstellingen uit de natuur op zijn gebruikte drumvellen. Gojira besteedt dan ook uitermate veel aandacht aan de visuals. Live opstredens worden tot kunst verheven. Het publiek wordt ook vanavond weer getrakteerd op een visueel spektakel. Dit komt bij The Cell in het bijzonder erg mooi tot uiting met toepasselijke bliksemschichten.
De energie gaat er een beetje uit tijdens het instrumentale Terra Inc. uit 2004, dat voor de meeste bezoekers waarschijnlijk een minder bekend nummer is. Bij Silvera wordt iedereen weer wakker en wordt er goed meegezongen. Bij Backbone, dat speciaal aan hun vrienden Decapitated wordt opgedragen, loopt het water in de mond. De Fransen pakken uit met een confettikanon, rookmachines en vlammenwerpers voor L’Enfant Sauvage. Vervolgens komt het sfeervolle The Shooting Star om even tot rust te komen, alvorens Explosia tot uitbarsting komt.
Op de vraag van frontman Joe Duplantier of we nog één liedje willen, wordt gretig gereageerd. Met de toegift Vacuity laat Gojira voor een laatste keer zien waarom de band in korte tijd van voorprogramma naar headliner is bevorderd: de metalmeester pakt ieder publiek in met formidabele audio, indrukwekkende video en typische nummers die uit duizenden te herkennen zijn. Nagenieten kan met onderstaande aftermovie die Gojira zelf heeft gemaakt.
Lees hier ons verslag van Into The Grave 2018: zaterdag
Foto’s:
Datum en locatie:
10 augustus 2018, Leeuwarden
Links: