Hal 25 in Alkmaar is op Hemelvaart de juiste plek om aan je aanbevolen dagelijkse hoeveelheid metalen herrie te komen. Herrie Festival vindt hier voor de zesde keer plaats, maar voor de eerste keer op Hemelvaartsdag. De evenementenlocatie en culture broedplaats biedt vandaag podium aan maar liefst veertien bands, verdeeld over drie podia. Eén podium op de buitenplaats, twee podiums binnen in een grote hal die in twee gedeeltes onderverdeeld is. In deze hal vinden we ook de eetgelegenheid, twee horecapunten en de merchandise van alle optredende bands. Bij aankomst op de locatie – voor de redacteur de eerste keer aanwezig – valt de zeer gemoedelijke en relaxte sfeer op. Een ieder kan bij interesse zichzelf laten schminken met corpsepaint en je kan zelfs een hottub nemen. Toch komen we vooral voor snoeiharde metal.
Door werkverplichtingen van de wederhelft en een reistijd van anderhalf uur mis ik helaas de eerste drie bands, respectievelijk Doodzonde, Serve en Subvergence. Gelukkig was fotograaf Mellow wél al aanwezig en die schoot onder andere onderstaande foto’s.
De enige blackmetalband die vandaag aantreedt, is ons eigen Hellevaerder. Ik ben dan ook precies op tijd binnen om direct te horen dat ik niets waard ben. Lekkere binnenkomer dan! Uiteraard is het niet rechtstreeks aan mij gericht, maar we krijgen het openingsnummer van het kersverse In De Nevel Van Afgunst voor de kiezen dat deze titel meegekregen heeft. Gehuld in paterkostuums staat de band op het podium terwijl zangeres Miranda opvalt met haar spierwitte jurk. Op de melodische intro’s na is het vooral rammen met die zwartgeblakerde banaan. Redelijk rechttoe-rechtaan en mij net wat te eentonig, maar wel verdienstelijk, sluit de band na dertig minuten zijn set af.
Van black metal naar groovende hoempa-goregrind, eveneens van eigenbodemse makelij. De Noordbrabanders van Bluewaffle Sauerkraut moeten het vandaag doen zonder bassist aangezien die plaats heeft genomen achter het drumstel bij afwezigheid van de daadwerkelijke drummer. Welnu, het scheelt dat we hier geen hogere wiskunde voorgeschoteld krijgen. Terwijl de vocalen tijdens het eerste nummer nauwelijks te horen zijn, is het gefeest voor het podium allang ingezet en zal pas stoppen wanneer de speeltijd van het trio bananen erop zit. Het geluid is niet fantastisch maar de mannen spelen met enthousiasme en dat slaat aanstekelijk over op alle aanwezigen. Dit soort optredens live ervaren is altijd leuk en goed voor de gemoedstoestand.
Ook het Turkse gezelschap van Gore Dimension treedt vandaag aan zonder bassist. Als een oud dieseltje komt het drietal steeds overtuigender in de flow van zijn optreden. Naast alle bekende ingrediënten van dergelijke brutale death is het vooral de instrumentbeheersing die akelig strak en technisch is voor zo’n jonge band. De eerste nummers klinken wat eentonig maar gaandeweg krijgen we een betere en meer overtuigende afwisseling. De drummer mept zijn noten strak weg waarbij het gortdroge snaregeluid positief opvalt. De beste man zorgt samen met de gitarist voor vette breaks en tempowisselingen terwijl de snarenplukker fijne riffs uit zijn instrument tovert en de smerige vocalen het geheel aftoppen. Lees de review van collega Bart over het vorig jaar uitgebrachte Ethereal Realm en komt tot dezelfde conclusie.
Tot dusver aan afwisseling geen gebrek in de line-up. Swanslaughter is uit ander hout gesneden; we krijgen verstaanbare vocalen en melodie te horen. Hoewel de band zelf pretendeert crossover te maken, hoor ik vooral melodische metalcore die op een overtuigende wijze de bezoekers met zich mee weet te krijgen. Geen wonder ook, met die fijne, heavy moshparts. Die vreten we op een dag als vandaag als hongerige piranha’s! De muzikanten staan gedreven op het podium en hoewel Swanslaughter slechts enkele nummers in zijn repertoire heeft, zijn de heren hier vandaag goed op hun plek. Bovenal is niet te merken dat de heren nog niet zo gek lang bezig zijn. Zeker een band om in de gaten te houden.
Ondertussen steekt het zonnetje zo aan het einde van de middag regelmatig de kop op waardoor het prima vertoeven is op het buitenplein. De gemoedelijke sfeer krijgt een humoristische injectie wanneer het Duitse Coconut Clit Crusher in ‘de tuin’ voor de nodige herrie zorgt. Met zo’n naam weet je al wat je ‘cunt’ verwachten: dansbare pornogrind met een Duitse tint. Wie droomt er niet van hé? We maken het mee hier in Alkmaar, maar de lollige taferelen zorgen tegelijkertijd ook voor een lagere opkomst bij de band die inmiddels binnen al begonnen is aan zijn set.
Slepend met mijn vers gefrituurde aardappelen en toef hartkleppenvet als smeermiddel, besluit ik om toch écht te gaan kijken bij When Plagues Collide. De Belgen timmeren immers goed aan de weg en staan hier vandaag uiteraard ook om An Unbiblical Paradigm te promoten. Het is lastig om de gelaagde deathcore en symfonische elementen in een industriële hal als deze goed ten gehore te brengen, maar gelukkig valt niet alles weg in de geluidsmix. Vol en overweldigend klinkt het wel, wat wil je dan ook met vijf kundige muzikanten op het podium die vol overgave hun muziek aan de man brengen. Geleidelijk aan komt de horde aan publiek toch maar eens een kijkje binnen nemen en ziet dat het vijftal een strak optreden wegzet. Even zien we geen hand voor ogen omdat de geluidsman vermoedelijk een vette patat ging halen maar vergeten was om de rookmachine uit te zetten, maar het kan allemaal vandaag. Terwijl frontman Wouter de boel nog een keer opzweept, komt een goede set tot zijn eind.
Helaas kan het Franse Kanine vervolgens allesbehalve potten breken. Op plaat kan de band mij al niet bekoren, simpelweg omdat er tijdens de met beatdown doordrenkte deathcore teveel clichés uit de hoge hoed komen. Ook live heb je alles na een nummer of drie wel gehoord. Het is niet dat de bandleden hun best niet doen want dat de heren er zin in hebben staat buiten kijf. De breakdowns gaan van traag, naar trager naar traagst. Gelukkig zijn er genoeg aanwezigen die de muziek een stuk beter verteren. Daarbij moet ik wel de kanttekening opmaken dat ook tijdens dit optreden met name de zang wat keren wegvalt waardoor juist de brute stukken een stuk minder krachtig overkomen. Volgende ronde beter wellicht.
Nee, dan pakken de landgenoten van Embrace Your Punishment het een stuk vernuftiger aan. Men zet vooral in op wat meer midtempo slamdeath in combinatie met herkenbare, hardcore-achtige tempowisselingen. Die combinatie zorgt voor een smakelijke en juiste balans om de aandacht er goed bij te houden. Een vet compliment ook voor de drummer die knetterstrak speelt en de kwalitatief goede, smerige keelrochels die de vocalist over ons uitspuugt. Nummers als Fear The Wolves en Fallen Kingdom laten de energie van het podium overslaan op het publiek. Dat de gitarist live ook wel eens deel uitmaakt van Stillbirth zegt genoeg. Een band met potentie die zeker voor één van de beste optredens van de dag mag tekenen.
Profanity staat als de op een na laatste band op de affiche van vandaag. De Duitsers zijn momenteel op tour met Gore Dimension en ondanks alle bevlogenheid van een op en neer stuiterende Thomas Sartor op zang staat het gezelschap hier – enigszins onverwacht, want herrie – compleet misplaatst. Als herten die ‘s nachts op de snelweg in de koplampen van een vrachtwagen kijken, staat het publiek te wachten op nóg meer breaks en geslam, maar dat blijft bij de (technische) death metal van deze band helemaal achterwege. Wat beduusd en bij velen met de nodige alcohol in de kraag, neemt het publiek dat wel blijft staan de metal tot zich, maar verder dan wat gezapige reacties komt het niet. Velen verkiezen een praatje buiten boven het optreden en gedurende de set neemt de hoeveelheid publiek af. Ook bovengetekende neemt maar eens plek buiten.
Tussen Profanity en de afsluitende act is er een halfuur pauze en om dat gat op een luchtige doch scherpe manier op te vullen, vinden we de eenmansband Zalm terug op het podium buiten. De geflipte, elektronische grindcorepunk jast er in een recordtempo een hoop nummers doorheen en het heerschap lult op een humorvolle manier de gaten dicht. Waar kijken we eigenlijk naar? Mooi dat Herrie dit type acts een podium biedt, hoewel ik zelf nog wat ruimte in mijn hersenpan reserveer om de laatste band te kunnen hebben.
Aan het Schotse Party Cannon om ons knock-out te slaan als headliner van Hemelvaartse Herrie. Hier staat een band die inmiddels al redelijk door de wol geverfd is, en dat merken we vanaf de eerste momenten dat de lompe muziek van start gaat. Uiteraard met strandballen en later tijdens het optreden de welbekende opblaasorka, waar vanavond één van de jongste en kleinste bezoekers in Alkmaar op plaatsneemt, alvorens ze crowdsurfend een ronde door het publiek maakt. Wie de band niet kent, is binnen no-time bekend met de formule van deze stootploeg: gij neemt slam, mixt het met death metal en giet daar een flinke dosis humor doorheen en zie daar: partyslam à la Party Cannon. Zonder alle andere bands deze dag tekort te doen: hier zien we een gezelschap aan het werk dat in alle opzichten wat professioneler en bekwamer musiceert en er zodoende met kop en schouders bovenuit steekt. De squeals en grunts van Stony zijn oerdegelijk, de ritmesectie tekent voor vette en groovende gitaarpartijen terwijl drummer ‘Count Blastula’ het drumstel met plezier mishandelt. Terwijl de fanatiekelingen in de moshpit gemoedelijk hun weg banen door de opblaasartikelen en inmiddels slappe ledematen, komt er langzaam maar zeker een einde aan een zeer gemoedelijke dag vol klereherrie.
Datum en locatie
18 mei 2023, Hal 25, Alkmaar
Foto's:
Link: