Dynamo Metalfest, Het jaarlijkse feestje op de ijsbaan in Eindhoven is weer toe aan een nieuwe editie. Net zoals vorig jaar is het weer ons ook nu gunstig gezind. Het feestje is deze keer echter niet uitverkocht. Als bezoeker kun je haast elk weekend uit meerdere festivals kiezen en dus moet je je onderscheiden. Dat doet Dynamo vooral op het gebied van naam. Artiesten willen hier nog naartoe vanwege het roemruchte verleden (ook al betrof het een ander festival). De bezoekers zijn ook trouw; gezien de leeftijd van de mensen, die wat hoger ligt dan bij andere festivals. Dit maakt van Dynamo Metalfest ook een soort reünie. Alleen is de line-up van zaterdag… nou ja, wel wat minder dan vorig jaar toen er namen als Biohazard, Trivium en Megadeth stonden. Nu moeten we het doen met Paleface Swiss, Amaranthe en Dimmu Borgir. Toch staan er enkele interessante shows op het programma. Friso Veltkamp doet verslag. Lonneke Prins maakte de foto’s.
Dankzij de geweldenaars van de NS ben ik weer eens veel te laat. Wat is dat toch? Heb ik in het verleden iets vreselijks misdaan waar ik geen weet van heb? In ieder geval ben ik dit jaar een flink aantal keer met het openbaar vervoer naar een show geweest, maar in ruim de meerderheid van de gevallen was er vertraging. Volgende keer ga ik wel gewoon op de fiets ofzo. Dit keer was er een storing met beschikbaarheid van OV-fietsen, waardoor ik uiteindelijk maar de bus pak.
Hierdoor mis ik wel Flotsam & Jetsam en schuif ik aan bij Distant. Ik zag de heren enkele weken geleden op Jera On Air een overtuigende show geven. Vandaag gaat de band wat minder tekeer, wat welllicht te maken heeft met de hoge temperaturen. Ook denk ik dat de setting hierin een rol speelt; Distant komt in een volgepakte tent vol moshende mensen voor het podium beter tot zijn recht dan op een ijsbaan in de open lucht. De reactie van het publiek is dan ook wat lauw, maar wat wil je als je nog twee dagen voor de boeg hebt waarin menig hard- en metalcore band nog zal optreden.
Wie wel tekeer gaat, is bassist Elmer. Beukend op zijn borst en vol aan het opgaan in de breakdowns, is hij zichtbaar in zijn element. Dat valt minder te zeggen van zanger Alan, die vandaag van alles wil, circle pits, destructie in de pit en wat al niet meer, maar hij mag zelf ook wat beter voor de dag komen, de hoge screams halen het niet helemaal. Of dat erg is? Nee, de band speelt een vrij lompe set waarin ook nog aandacht wordt besteed aan oud werk zoals Heirs Of Torment, afkomstig van EP Tsukoyomi. Het is een van de meest lompe momenten in de set. Distant brengt ook nog nieuw werk, wat op eerste gehoor weinig verschilt met het oude werk, dus voer voor de fans. De band sluit uiteindelijk in stijl af met een knakenharde breakdown.
Dan is het de beurt aan Whitechapel. Ik had enigszins verwachtingen; de laatste paar platen kan ik prima waarderen en ben benieuwd hoe het gezelschap rondom Phil Bozeman het vandaag zou doen. De band doet een uitgebreide soundcheck, die zo lang duurt dat ik me afvraag of de set begonnen is. Dat blijkt het geval. Fijn dat we zo’n warm welkom worden geheten door de band. Het blijkt helaas ook een voorbode te zijn voor de rest van de show.
Want om meteen maar met deur in huis te vallen: die is niet zo goed. De band toont geen enkele energie, staan als een soort zoutpilaren op een verlaten strand hun ding te doen. Zanger Phil heeft zijn stappenquotum van de dag al behaald en staat veelal gehurkt zijn teksten in de microfoon af te raffelen. Er is nauwelijks interactie. Een obligaat ‘hey Dynamo’ kan er van af en dat is het dan ook wel. Ik weet niet zo goed waar ik nou naar sta te kijken. Het heeft alle schijn van een uitgebluste band of een band die binnenkort er maar mee gaat kappen. Er is ook geen onderlinge chemie, het wil allemaal niet. Kijk, de nummers worden gewoon gespeeld en dat doen ze ook best goed, zoals Forgiveness is Weakness en Black Bear, maar ik had net zo goed thuis de cd’s kunnen opzetten. De band verlaat overigens ook regelmatig het podium. Waarom? Om ruimte te geven aan de geluiden die tussen de nummers doorklinken of heeft de band moeite met iets?
Een oud (en vet) nummer als This is Exile wordt met wat gebrabbel aangekondigd, terwijl Bloodsoaked Symphony, dat toch zware thematiek kent, er ook een beetje inspiratieloos doorheen geramd wordt. Nogmaals; de nummers zelf zijn prima, de presentatie is volkomen ruk. Dan kun je nog zulk goed materiaal schrijven, op deze manier ga je geen nieuwe zieltjes winnen. Wat een aanfluiting.
Op naar Blackbriar, die vervolgens laten zien hoe het wél moet. In de eerste tien seconden is he gezelschap al een stuk energieker dan Whitechapel en laten ook echt zien er zin in te hebben. De band is de afgelopen jaren aan een mooie opmars bezig en dat is terecht. Blackbriar schrijft nummers die zich ergens tussen alternatieve en gothic rock bevinden. Niet om de bandleden te kort te doen, maar het middelpunt van de band is de roodharige fijne verschijning Zora. Sodeju wat een stem heeft zij en wat laat ze het live horen en vooral ook zien. Moeiteloos schakelt ze over van hoog naar laag en draait ze haar hand ook niet om voor een a capella stuk bij Selkie, wat op een betoverende manier gebracht wordt. Kippenvel bij 29 graden.
Tot dat moment heeft de band al drie niet misselijke nummers erop zitten, waarbij de zanglijnen in I’d Rather Burn en de energie bij opener Crimson Faces vooral op zijn gevallen. Wat helpt vandaag, is dat het geluid gewoon goed is. De orkestratie die vanaf de synths komen, klinken mooi in de muziek. Het is niet altijd even makkelijk op een festival een goed geluid te krijgen, maar hier is dat duidelijk wél het geval.
De band zelf heeft er ook plezier in; de bandleden wisselen regelmatig van positie en doen dat ook nog eens glimlachend en het publiek opzwepend. Hier staat een hechte eenheid te spelen, ik ben dan ook benieuwd naar de toekomstige koers van de band, want de nummers zelf zitten vernuftig in elkaar met verschillende ritmes en tempoversnellingen en bombast op het moment dat het nummer erom vraagt, zoals bij Selkie en Deadly Diminuendo. Blackbriar levert een eerste hoogtepunt dit festival af. Ik ben normaliter niet zo’n fan van dit soort muziek, maar het optreden boeit van begin tot eind en is voorbij voor je er erg in hebt.
Tijd voor de wat belegen thrash van Forbidden. De band en het publiek gaan al lang samen. Als ik om me heen kijk, zie ik vooral oude thrashfans die in het publiek staan. Die willen de band wel weer eens zien, nadat de mannen een pauze van elf jaar hebben gemaakt en nu een festival tour doen. Daarbij kan Dynamo natuurlijk niet overgeslagen worden. Het is bewonderingswaardig dat Forbidden na 39 (!) jaar nog altijd op de planken staat. En dat het nog goed klinkt ook nog. Het is niet alsof de tijd heeft stilgestaan, daarvoor ogen de mannen allemaal iets te doorleeft, maar muzikaal gezien is het net zo straks als eerder.
Het geluid en de band moeten duidelijk nog wennen in de eerste nummers. Bij Infinite valt er even een gat in de muziek en zanger Norman weet niet zo goed hoe daar mee om te gaan. Maar beide worden beter gedurende de set; het geluid en de bandprestatie, al zijn er in Out Of Body (Out Of Mind) nog wel enkele drumfoutjes te bespeuren. De band komt echter wel op dreef en speelt toch wel met zekere energie hun old-school thrash, waarbij natuurlijk weer de hoge gilletjes en de razendsnelle riffs gespeeld worden. Het gaat er in als koek bij de menigte. Out Of Body (Out Of Mind) en (vooral) Feel No Pain kunnen rekenen op een flinke publieksreactie. Menigeen verleidt zich ook met het meeschreeuwen van de toch vrij catchy zanglijnen. En hoewel de muziek ons terug in de tijd neemt, klinkt deze bij vlagen ook best actueel. Zoals in March Into Fire, dat enorm vette krachtige riffs kent.
Norman geeft aan een old-school set te willen spelen en de eerste helft van de set is dat ook. Geen nummer komt van na 1990. Forbidden Evil en Twisted Into Form waren natuurlijk ook de platen die Forbidden destijds op de kaart zetten. Dat deze nummers na al die jaren nog met zoveel plezier en enthousiasme gebracht worden is te prijzen. De bandleden staan vaak lachend en vrolijk op het podium. Gitarist Craig neemt even het woord en roeptoetert wat over Sleeze Beeze en dat hij meer wil van het publiek. Ik sta enigszins vooraan en kijk even achter me hoe het publiek reageert. Dan pas heb ik in de gaten hoe druk het is bij deze show. Er zijn duidelijk meer mensen aanwezig dan aan het begin van de dag en die willen dit allemaal wel even zien. Dat maakt Forbidden natuurlijk ook tot een ideale festivalband. En van die taak kwijt de band zich vandaag.
De heren krijgen nog een circle pit bij Feel No Pain, met zijn hakkende riffs en staccato zanglijnen een hoogtepunt in de set. Dat vind ik overigens ook verderop bij Through Eyes Of Glass, waarbij Forbidden nog een keer stevig uitpakt om daarna af te sluiten met Chalice Of Blood. Forbidden levert.
Vorig jaar kocht ik de plaat Zwiellicht van Mental Cruelty. Veel rondjes heeft die niet gedraaid bij mij thuis, omdat ik het ietwat te generieke deathcore vond. Zonder al te hoge verwachtingen ga ik deze show in, om vervolgens na een paar minuten al volledig weggeblazen te worden door de presentatie van de band, die vervolgens de aandacht het hele optreden weet vast te houden. Holy shit, wat een vette show levert deze band vandaag af! De mannen geven alles; zou het er mee te maken kunnen hebben dat dit de enige Europese show is voor Mental Cruelty naar de Verenigde Staten aftuigt?
Na een eerste epische intro klapt de band er gelijk op met de black metal riffs van Midvinter. Voorzien van een moddervet geluid voelt het alsof het gezelschap een kruisraket in je gezicht laat ontploffen. Hard. De riffs krijgen gezelschap van de ietwat obligate breakdowns, maar goed, het blijft natuurlijk deathcore. Storend is dat echter totaal niet, want deze Duitsers hebben hiervoor muzikaal gezien veel in huis, waaronder fijne toevoegingen zoals af en toe wat cleane zang.
Qua songwriting is Mental Cruelty een pak interessanter dan vergelijkbare acts. De riffs komen live venijniger uit de verf en de nummers zitten qua opbouw en structuur vernuftiger in elkaar. Het is niet alleen maar toewerken naar de breakdowns; de band houdt het tussen die breakdowns ook gewoon interessant. Daarnaast laat het vijftal vandaag zien er echt zin in te hebben, wordt er simultaan geheadbangd en is zanger Lucas een goede frontman die het publiek ook mee kan nemen. Dat doet hij door vrij veel te ouwehoeren tegen het publiek, maar het klinkt wel oprecht. Hij vraagt voor het tweeluik Zwielicht en Symphony Of A Dying Star of we nog wat black metal willen horen. Uiteraard, zeker bij het eerstgenoemde nummer dat vol zit met epische riffs, is het genieten geblazen. De band sluit dus af met Symphony Of A Dying Star, dat nog enkele verrassende melodieuze elementen kent. Tegen die tijd ben ik allang om. Ik ga de plaat thuis nog een nieuwe kans geven. Erg goed optreden!
Amaranthe is mijn eet- en pauzeband. Ik kijk nog wel naar een paar nummers, maar geef mijn (digitale) notitieblok even rust. Lonneke heeft nog wel wat foto’s gemaakt.
Het intro van Paleface Swiss is buitengewoon, ehm, interessant. Laten we het daar maar op houden. Heintjes Ik hou van Holland klinkt door de speakers, afgewisseld met stevige gabberbeats. Heeft Paleface Swiss het Nederlands cultureel erfgoed omarmd? Het zet in ieder geval de toon en op dit tijdstip is het voor het uitgelaten publiek ook mooi. Het trekt bovendien enorm veel mensen. Sterker nog; het hele veld staat vol.
Terwijl ik aanschouw, krijg ik enige twijfels of ik ergens een memo of meeting heb gemist. Paleface Swiss, de hardcoreband uit – je verwacht het niet – Zwitserland, als headliner? En dan ook nog zo’n vol veld? Hoe is die band zo populair geworden? Enkele maanden geleden tourden De Zwitsers nog als voorprogramma van First Blood door Europa, nu brengen ze een heel volk op de been.
De vraag is dan: is het terecht dat deze band afsluit? Ik zal hem vast inkoppen: ja, dat is deels terecht, zeker wat betreft de presentatie van de band. De vier mannen staan zelfverzekerd op het podium, met zanger Marc als prominent figuur die de boel het hele optreden lang loopt op te jutten of het publiek mee laat schreeuwen (World Is Fucked). Er gaat een tomeloze energie van de band uit.
De tweede vraag is: is het muzikaal gezien ook terecht? En daar heb ik twijfels bij. Persoonlijk vind ik de nu-metalcore nou niet zo onderscheidend. De breakdowns zie je van mijlenver aankomen, de riffs zijn uit het nu-metal handboek en de muziek wordt verder nog wat aangevuld met invloeden uit death metal, metalcore en hip hop. Maar die mengelmoes aan stijlen werkt natuurlijk goed op een laat tijdstip, waarbij het merendeel van het publiek, al dan niet vol met skull pulls zittend, tekeer kan gaan. En dat doet het dan ook; het veld voor het podium verandert in een grote kolkende massa.
Nummers as The Orphan, The Gallow en Lights Out kunnen op veel reacties rekenen, en dat is ook wel tof om te zien. Er is hier echt een synergie gaande;: het publiek reageert op de band, die weer reageert op het publiek. Paleface lukt het wat andere bands vandaag niet lukten; het halve veld aan het moshen krijgen en losschudden. Dat verdient wel een pluim en laat ook wel zien dat Paleface de geschikte headliner was voor de Kink Distortion stage vandaag.
Dan is er nog Dimmu Borgir, maar die laat ik schieten omdat ik afhankelijk ben van openbaar vervoer en nog wel thuis wil komen vandaag. Lonneke is echter nog altijd aanwezig en schiet nog wat fraaie foto’s.
Daarmee is de eerste volledige dag van Dynamo Metalfest afgesloten. Een dag waarin relatief nieuwe namen indruk maakten met goede shows. In combinatie met het mooie weer kunnen we toch terugkijken op een geslaagde zaterdag!
Datum en locatie
17 augustus 2024, Ijssportcentrum, Eindhoven
Foto's:
Lonneke Prins (Lonneke Prins Photography)
Link: