Na een goede zaterdag (maar wel een ietwat lage opkomst) van FortaRock 2019, waar de hoogtepunten zijn geleverd door onder andere Ne Obliviscaris, Myrkur, Laster, Amorphis, Cult of Luna, Bloodbath en Behemoth, is dag twee aangebroken. Om klokslag 12:00 uur ’s middags openen de hekken om tot 23:00 uur ’s avonds de drie podia opnieuw te vullen met een grote variatie aan bands en artiesten. Of menig weekendgangers van dit festival de kater al te boven zijn, moet nog blijken als men op een slakkengangetje het terrein op wandelt. Mogelijk komt dit ook door de inmiddels flink oplopende temperatuur. Bij aanvang van het festival is het namelijk al ruim 25 graden Celsius en op het hoogtepunt van de dag stijgt het kwik tot een tropische 30 graden Celsius. Verslaggevers Cor Vos en Henri Dypfrys trotseren de hitte en brengen u verslag van de verschillende optredens, samen met fotograaf Niek van de Vondervoort.
Lees ook ons verslag van zaterdag 1 juni!
Savage Messiah (Main Stage, Cor)
De opener van de Main Stage is vandaag Savage Messiah. Om stipt 13:00 uur start de band en het veld begint al aardig te vullen met de reeds ontwaakte metalheads die een weekendticket hebben, alsook de dagbezoekers. De zanger verontschuldigt zich voor zijn stem en kondigt aan dat hij een paar dagen van tevoren ziek was en vandaag de eerste dag zou zijn waar hij zijn stem weer redelijk op niveau heeft. Bij de eerste twee nummers is dit nog wel te horen: de hogere uithalen worden niet altijd even goed gehaald en de algemene zanglijn lijkt net een stukje rauwer dan bedoeld. Naarmate de setlist vordert, verandert dit plaatje en lijkt zanger David Silver weer helemaal de oude. De metaalhoofdjes op het veld headbangen de katers eraf en er wordt luidkeels gejuicht en geklapt na elk nummer.
In het verslag van de zaterdag op FortaRock werd de (ietwat overbodige) cover aangehaald van Bon Jovi, gespeeld door Atreyu. Laten we vandaag opnieuw een Bon Jovi-achtig momentje beleven bij de tracks What Dreams May Come en de country/folkcover Parachute, maar dan toch wel een stukje beter. Zo weet een bezoeker op het veld de klank van de band prachtig te verwoorden: “Dit is net een mix van Bon Jovi en heavy metal!”. Savage Messiah levert een prima show af en trakteert ons allen op een heerlijk potje heavy f*cking metal!
Car Bomb (Tent Stage, Cor)
Een week voor aanvang van het festival kondigde de organisatie van FortaRock aan dat Allegaeon had afgezegd. Er is een vervangende act gevonden in het Amerikaanse Car Bomb. Extreem progressieve, experimentele metal, van een kaliber waar zelfs Meshuggah nog mesjokke van zou worden. En niets minder blijkt waar te zijn, als de heren hun set beginnen en een intens bizar technisch potje metaal beginnen te spelen. De tent vult al redelijk met publiek en enkel bij de geluidstafel zijn nog wat gaten te vinden waar men voldoende vrije bewegingsruimte heeft. Dit is ook wel zo fijn, want de temperatuur in de tent stijgt met de seconde, zo lijkt het! Maar warm of niet, het publiek onthaalt de band met veel enthousiasme en trotseert maar al te graag de omstandigheden om dit ware slagveld op de instrumenten te aanschouwen. Een paar nummers verder in de setlist krijgt de gitarist ineens problemen met zijn apparatuur en probeert dit ter plaatse te verhelpen. Om de stilte op te vangen, maakt de zanger Michael Dafferner er een vrolijke bedoeling van en begint melig een liedje te zingen over hoe balen het is als de apparatuur het niet doet en hoe ongemakkelijk het is om voor publiek te staan bij zulke gebeurtenissen. Dit wordt onthaald met een hoop gelach, geklap en gejuich door het publiek. Een paar minuten later is het euvel verholpen en is het weer raggen geblazen.
Een grappig gezicht is de hoeveelheid hoofden die probeert te headbangen op de maat van de muziek, maar daar genadeloos in faalt. Het is rondweg te progressief en technisch om dit voor elkaar te krijgen, zonder een whiplash op te lopen. Dan maar een beetje off-beat bewegen met de hoofdjes!
Rhinorino (Hanks Garage, Henri)
Hanks Garage is omgetoverd tot een soort muzikale sauna. Een band genaamd Rhinorino mag er aantreden. Sexy stoner rock ‘n roll uit Utrecht leest de omschrijving. Zanger Pim laat weten nog nooit voor zoveel mensen te hebben gespeeld. Het enthousiasme spat, tegelijk met zweetdruppels, van de drie lachende gezichten af. Het nummer Waiting for a Sign weet de meeste indruk te maken. Zangeres/drumster genaamd Susie Q wordt regelmatig in het zonnetje gezet. Het wordt al snel duidelijk waar al die energie vandaan komt. Er blijkt nog een mini-drummer in de buik te zitten. Hoogzwanger zelfs. Na deze aankondiging mag het publiek dat feit aanschouwen. De bassist is blijkbaar een invaller, en heeft binnen een week de nummers uit zijn hoofd moeten leren. Dit alles maakt het een gezellig en vrolijk optreden. Het contact met het publiek gaat soms verloren wanneer het trio wat teveel met elkaar aan het spelen is, in plaats van voor de mensen. Technisch is het ook allemaal niet hoogstaand of strak, maar het aanstekelijke enthousiasme maakt heel veel goed.
Gloryhammer (Main Stage, Henri)
Een band waarvoor het hele veld is volgestroomd is de powermetalband Gloryhammer. Zelfs met een temperatuur van 30 graden Celsius ontstaat er een duurzame polonaisepit, waarbij de hoofdrol is weggelegd voor de man met de eenhoorn-onesie. Vocalist Thomas Winkler entertaint het publiek door de handjes in de lucht te laten gooien bij elke solo of intermezzo. Een goblin wordt in elkaar gehamerd en zo ook keyboardspeler Zargothrax. Het entertainment is er zeker. Een paar nieuwe nummers van het laatste album worden gebracht. Het nummer Gloryhammer wordt ingezet in een register dat vocaal niet helemaal beheerst wordt. Het publiek ziet het vandaag door de vingers. Bij Hootsforce gaat het intro volledig de mist in. Het publiek is wederom vergevingsgezind, en is duidelijk gekomen voor de gezelligheid. De klassieker The Unicorn Invasion of Dundee laat nog even horen dat de mannen de oudjes uit het repertoire een stuk beter in de vingers hebben. Leuk entertainment en de nieuwe nummers kunnen in de komende tour nog mooi geoefend worden.
Decapitated (Tent Stage, Henri)
De Tent Stage staat vol met langharig tuig, dat duidelijk gekomen is voor de Polen van Decapitated. Er zijn drie woorden voor dit optreden: hard, strak en hard! Hier geen aankondigingen tussendoor, maar gewoon death metal de tent in knallen. Headbangen dat het een lieve lust is. Zelfs in deze hitte vormt zich op aanvraag van brulbeer Rafal “Rasta” Piotrowski een flinke pit in de tent. De gitarist en bassist spelen een vrijwel foutloze set en drummer James (Vader) laat, ondanks een paar schoonheidsfoutjes, horen dat ook hij tot de top behoort. Meneer Rasta brult, schreeuwt en krijst erop los en geniet zichtbaar van de positieve feedback van het publiek. Met nummers als Winds of Creation en Kill the Cult kun je natuurlijk ook vrij weinig fout doen. Dat blijkt wel weer uit dit heerlijke brute optreden.
Kadavar (Main Stage, Henri)
Het Berlijnse trio Kadavar staat klaar om de Main Stage over te nemen. Het triumviraat speelt vuige stonerrock met af en toe wat spacerock tussendoor. Dat is niet een genre dat breed gedragen wordt door de FortaRockgangers, maar er is toch een flink aantal liefhebbers aanwezig. Dit optreden bestaat uit haar, veel haar. Baardhaar, hoofdhaar, het vliegt allemaal door de lucht. Met name de eerste nummers weten de boel behoorlijk op te zwepen. De drummer valt op door zijn onstuimige, maar keistrakke drumwijze. Zanger Christoph “Lupus” Lindemann wint de prijs voor de meest enigmatische stem van het festival. Gedurende het optreden zakt het energieniveau wat. Had iemand al gezegd dat het warm is? Het is warm! En dat helpt natuurlijk niet echt mee.
Batushka (Tent Stage, Cor)
Als er één band uit Polen moet zijn die de laatste tijd erg vaak in de schijnwerpers staat in de metalwereld (en nee, dat is dus niet Behemoth), dan is het Batushka wel. Het complete drama omtrent Krzysztof “Derph” Drabikowski en Bartłomiej “Bart” Krysiuk is nog in volle gang, inclusief rechtzaak, en doet een hoop metalheads een verdeelde mening hebben over de echte Batushka en #faketushka.
Vandaag staat in de tent het Batushka van Bartłomiej “Bart” Krysiuk. Geheel traditioneel start de band met het (wel heel erg langzaam!) opkomen van de artiesten, gekleed in peperdure gewaden, en begint één van de mannen in alle rust (nee echt, bejaarden lijken op topatleten bij dit tempo!) de kaarsen aan te steken op de twee kandelaren. Eindelijk staat de zanger dan achter het altaar en begint de herrie. Wat volgt is een behoorlijk atmosferisch potje black metal van biblische proportie. Gedurende het optreden mist er echter toch wel een stukje energie en kracht, waardoor eentonigheid meer dan eens de overmacht dreigt te krijgen. Een paar bezoekers vooraan lijken dit ook zo te ervaren en hebben een uitgesproken mening over wie nou de echte Batushka is, als de middelvingers met enige regelmaat de lucht in gaan. De band blijft onverschrokken doorspelen en weet een additionele vijf minuten te stelen om het laatste nummer alsnog te kunnen spelen. Een goede tijddoder en altijd een interessant decorum, maar of dit nu echt de winnaar van deze zondag zal worden…
Symphony X (Main Stage, Henri)
Na het duistere Batushka is het tijd voor de progressieve metalveteranen van Symphony X. De Amerikanen gaan alweer 25 jaar lang mee. Russell Allen heeft een fantastische stem en vandaag levert hij een indrukwekkende prestatie. Symphony X is voor het eerst op FortaRock te bewonderen. We krijgen met name de highlights uit het repertoire te horen. De band is in vorm en speelt een goede set. Onze lieve Heer wordt nog bedankt voor het feit dat ze hier mogen staan, na alles wat de band heeft meegemaakt. Altijd leuk, die cultuurverschillen met religie en dergelijke, maar zanger Russell Allen heeft wat meegemaakt! Zo overleden tourmanager Janet Rainsen en Adrenaline Mob-bassist David “Z” Zablidowsky tijdens een fatale botsing. Een behoorlijk tragisch verhaal dat zijn impact op de zanger niet miste. Het daarna gespeelde Run with the Devil klinkt emotioneel beladen. Het publiek is redelijk tam, maar dat hoort een beetje bij de muziek, de temperatuur en het tijdstip. Hier en daar wordt voorzichtig gedanst. Set the World on Fire krijgt de vuisten de lucht in en we sluiten af met “Stay fucking metal!”. We zullen ons best doen.
Katatonia (Tent Stage, Cor)
We zijn weer terug in de tent om het Zweedse Katatonia te aanschouwen. De heren zullen dit optreden het album Night Is the New Day (2009) integraal spelen, vanwege het tienjarige bestaan van het album. Een hoop liefhebbers van de progressieve metal/rockband stormen de tent in om een mooi plekje te bemachtigen en het is volop genieten als de ene na de andere track met volle overtuiging wordt neergezet. Jonas Renkse lijkt haast verontschuldigend de nummers aan te kondigen, omdat er wel een hele hoop ballads op deze release staan. Dit kan niemand in de zaal deren, men geniet volop en er wordt meer dan eens luidkeels meegezongen. Een kalm optreden voor de tere zieltjes en absoluut een optreden om over naar huis te schrijven.
Monomyth (Hanks Garage, Henri)
Terwijl iedereen een nat broekje aan het krijgen was van het softe gepingel van Katatonia, is in Hanks Garage de band Monomyth het podium op gestapt. Een buitenbeentje vandaag uit Nederland. Instrumentele psychedelische krautrock. Shoegazing geblazen. Een uitgeputte Viking doet een dutje aan de zijlijn, onder het ‘niet roken’ bord, terwijl deze band in stonede toestand de luisteraar meevoert naar hogere sferen. Geen microfoon erbij, het contact met het publiek bestaat uit de indringende blik van gitarist Boudewijn Bonebakker. Hij krijgt de handjes de lucht in, en waar nodig wordt er zelfs op de maat meegeklapt. Enkele liefhebbers voelen de vibe, net als de band, en je waant je op een soort fout psytrance feestje. De opkomst is niet denderend, maar dat laat weer meer ruimte voor de vrije danspasjes. Zij die over zijn gebleven kennen de waarde van wat ze gezien hebben. En zij zagen dat het goed was.
Hammerfall (Main Stage, Cor)
Het feestje in de tent met Katatonia is nog maar net klaar, maar met een rotgang begeeft de meute metalheads zich naar het veld voor de Main Stage. Hier staat namelijk Hammerfall klaar om alles en iedereen weer wakker te schudden. Dat de mannen de veertig al gepasseerd zijn, valt geen moment op, want kanonnen, wat hebben deze mannen een brok energie! Vol overtuiging spelen deze doorgewinterde powermetallers de ene na de andere hit en meezinger en weet Joacim Cans het publiek nog verder op te fokken. Een hilarisch moment treedt aan als Joacim aan het publiek vraagt wie Hammerfall vandaag op FortaRock voor het eerst live aanschouwt. De respons van het publiek is geweldig als zeker driekwart van de aanwezigen zijn of haar hand de lucht in steekt. Er wordt luidkeels gelachen als Joachim zegt: “Holy fuck, that’s nearly everyone! How have you not seen us before? We have only been around for twenty-six years!”. Los van de energieke nummers, de toepasselijke hamergitaar van gitarist Oscar Dronjak en de humor van de zanger, krijgt het publiek ook nog een aangename verrassing als er wordt aangekondigd dat Hammerfall in februari 2020 in Nijmegen staat om het nieuwe album, Dominion (releasedatum: 16 augustus 2019), te promoten. Het lijkt zowaar mogelijk dat deze band de absolute winnaar gaat worden van deze zondag!
Animals As Leaders (Tent Stage, Cor)
Nog eenmaal terug de tent in, want Animals As Leaders komt hier de muzikanten een minderwaardigheidscomplex brengen met hun instrumentale, extreem strakke, experimentele en progressieve metal. Wat volgt is een memorable stukje muziek op de gitaren en de drums, van het absoluut hoogste niveau. De samples worden ingeladen en afgespeeld via een laptop dat aan de speakers is gekoppeld en de drie mannen spelen hier perfect op mee, zonder ook maar een enkele keer uit de maat te schieten. Het aanwezige publiek (wat toch ook weer een nagenoeg volle tent is) geniet met volle teugen van de kunsten en men lijkt in hogere sferen te verkeren.
Het is wel een beetje een vreemde eend in de bijt, zo’n instrumentale progressieve band op een dergelijk divers rock- en metalfestival, maar toch heeft het ook wel een bepaalde charme. Het enige puntje van kritiek wat te noemen valt, is de wel heel erg karige interactie met het publiek. Er komt weinig meer van af dan een dankjewel of een aankondiging van het volgende nummer.
Amon Amarth (Main Stage, Cor)
En dan treedt het moment aan waar velen al de hele dag op hebben zitten (staan?) wachten: de afsluiter en niemand minder dan deathmetalgrootheed Amon Amarth. Met het nieuwe album Berserker, wat net een klein maandje uit is, zijn de verwachtingen hooggespannen en is het publiek ongeduldig. Een ieder lijkt de band te willen aanschouwen van zo dichtbij mogelijk, want het is lekker knus zo op het veld. Uw redacteur, ook een Amon Amarth-fan, staat redelijk klem tussen menig ander bezoeker en het is maar hopen dat er nog een beetje bewegingsruimte komt om te kunnen headbangen. Nog voor aanvang van de Zweedse heren wordt het podium afgedekt met een gigantisch doek waarop het logo en het albumtitel van hun laatste release is afgedrukt. Helaas zit het doek niet goed vast en komt deze na slechts een paar minuten alweer naar beneden zeilen. Dit alles onder luid gejuich en gelach van het publiek uiteraard! Verder zijn de mannen ietwat verlaat en speelt de geluidsman van de dag hier goed op in door het iconische nummer Run To The Hills van Iron Maiden in te zetten. Wat volgt is echt fantastisch! Bijna iedereen zingt het nummer luidkeels mee en de duivelhoorns vliegen de lucht in. Een ontzettend grappig en tof gezicht, maar ik hoop wel dat Amon Amarth de boodschap niet te letterlijk neemt?
Mijn zorgen blijken onterecht te zijn als het iconische nummer wordt afgebroken en de orkestratie van het welbekend intro door de speakers het veld op blaast. Gejuich en geklap dreigen de decibelgrens te overschrijden als de mannen het podium betreden en traditiegetrouw het nummer Pursuit of Vikings inzetten. Vrijwel direct ontstaat er een flinke moshpit en staat eigenlijk geen bezoeker meer stil. Zoals het ooit in Nederland begon, zingt nu ook weer het publiek het memorabele gitaardeuntje mee en verschijnt er opnieuw een grijns op het gezicht van Johan Hegg. Wat volgt is een zeer diverse setlist met steeds een twee- of drietal nummers van eerdere albums en het publiek geniet volop. Hits als Deceiver of the Gods, Asator, First Kill, The Way of Vikings en Death in Fire worden luidkeels meegezongen en de sfeer kan niet beter. Een bijzondere traktatie doet zich aan als Amon Amarth ineens Legend From A Banished Man inzet, van het uit 1999 afkomstige The Avenger. Een track uit de ‘oude doos’ die maar weinig op de setlist komt, maar na al die jaren van bestaan nog steeds een flinke dosis metal met zich meebrengt!
Uiteraard wordt er bij dit optreden ook ruimte gemaakt om de nieuwe nummers van Berserker aan het publiek te presenteren. FortaRock mag het doen met nummers Crack the Sky, Raven’s Flight en Shield Wall. Tijdens het nummer Guardians of Asgaard beginnen er ineens flinke regendruppels te vallen, wat voor menigeen een absolute verwelkoming is na zo’n bloedverziekend hete dag. Het lijkt de sfeer dan ook alleen maar beter te maken. Maar als de track is afgelopen, bedanken de bandleden het publiek, verdwijnt de band ineens van het podium en pakt Johan de microfoon om aan te kondigen dat er noodweer gepaard met onweer en bliksem op komst is en er een weersalarm is afgegeven voor Nijmegen en omgeving. Omwille van de veiligheid van het aanwezige publiek is de band gevraagd om de show vroegtijdig te stoppen en wordt het publiek gevraagd om rustig het terrein te verlaten en te schuilen voor het aankomende noodweer. Vele verbaasde en teleurgestelde gezichten kijken verdwaald om zich heen en het publiek begint pas langzaamaan af te dwalen als de volgende boodschap wordt afgespeeld door de speakers:
“Beste mensen, de politie vraagt uw aandacht voor het volgende. Volgens het KNMI wordt er slecht weer verwacht. Wij waarschuwen u nu, zodat u een veilig onderkomen kunt zoeken. Wij vragen u deze locatie rustig te verlaten. Bedankt voor uw begrip en medewerking”.
Het is nogal een regelrechte domper om zo’n fantastische tweede dag op FortaRock te moeten beëindigen, maar niets minder dan volledige begrip en respect voor de organisatie om deze lastige beslissing te moeten nemen, alsook voor het goed begeleiden en organiseren van deze zogeheten ‘evacuatie’. Volgend jaar zal het festival wat veranderingen doorvoeren, na een moeilijke aanlooptijd naar deze tiende editie van het Nijmeegse feestje, een tegenvallende voorverkoop en na de onverwachte afsluiting van dag twee. Zware Metalen volgt dit natuurlijk op de voet en houdt u allen op de hoogte. Voor nu bedankt voor een gezellig weekend!
Lees ook ons verslag van zaterdag 1 juni!
Foto’s:
Niek van de Vondervoort (website en Facebook)
Datum en locatie:
2 juni 2019, Goffertpark, Nijmegen
Link: