Alcatraz 2023 dag 2: openbaringen en stalen emoties

Meer en meer wordt het een jaaruitstap: de enige voor sommigen, een reünie voor velen. Familie en vrienden (als je geluk hebt) om in de armen te vallen of – minstens even goed – een sociaal netwerk waarmee je even kunt ontsnappen en de ratrace achter je kan laten die bestaat uit werk, werk en werken. Dit jaar zag het er oorspronkelijk somber uit, maar op de een of andere bizarre reden viel Alcatraz net voor en net na regenbuien en andere deprimerende fases. De ultiem zonnige opstoten kwamen als geroepen, zeker in combinatie met de knaldrang die vele metalliefhebbers nog in hun lijf zitten hebben. De hoogste tijd om onvergetelijke herinneringen te maken aan de lopende band, met de beste bands van het moment. Bart Al Foet stond samen met fotografe Tessa Verstraete klaar om deze tweede Alcatrazdag vast te leggen. Hier kan je nog even terugmijmeren naar dag 1.

Yoth Irea (Helldorado, Bart Al Foet)

Het was blazen en zuchten om de tweede dag van deze Alcatraz-editie rond te krijgen omwille van medische issues bij ons zwaremetalenpersoneel. De dag begint vroeg met het Griekse Yoth Irea. Deze blackmetalband weet oude Varathron en Rotting Christ gevoelens op te roepen, met veel Bathory vibes. Lekker toegankelijk en ideaal om de dag mee te beginnen. De melodieuze elementen stonden behoorlijk hard in de mix, klagen doen we echter niet.

Brand Of Sacrifice (Swamp, Bart Al Foet)

Iets minder toegankelijk vandaag is deathcoreband Brand Of Sacrifice. Ook zonder fysieke releases is deze uitgegroeid tot een fenomeen dat samen met Shadow Of Intent in deze 2023-editie Lorna Shore moet doen vergeten. De Pokemon theme song intro (Gotta catch ’em all!) laat alvast veel wenkbrauwen de hoogte ingaan, wenkbrauwen die gedurende de set steeds meer afstand nemen van de groeiende pupillen. Het vocale geweld van frontman Kyle Anderson, samen met zijn podiumpresence (wat een beest), is monumentaal. Ondanks het steriele geluid – dat steeds stiller lijkt te staan op Alcatraz – wordt een show van jewelste gebracht. Voor velen de eerste openbaring van de dag, een dag die sowieso de geschiedenis zal ingaan als de dag der openbaring. Hoogtepunten waren Exodus, Demon King en Lifeblood. Mijn linkervoetje wist het even allemaal niet meer.

Gaerea (Helldorado, Bart Al Foet)

Over naar het Portugese Gaerea, dat in warme omstandigheden en met een volle zon black metal vol trance weet te brengen. Het duurde even voor we de flow te pakken hadden (dat lukte niet iedereen) maar al snel staan we zwoel te wiegen op de verleidelijke tonen van de gemaskerde mannen. De Urge werd groter en dankzij de Mirage bereikten we Laude. Net over de middag en de wortelen zijn al bijna gaar.

Intussen vond fotografe Tessa de tijd om kiekjes te nemen van Twilight Force, het derde lid van de deathcore-connectie vandaag genaamd King 810, Midnight, H.E.A.T. en Predatory Void.

Dynazty (Prison, Bart Al Foet)

Vorig jaar zagen we zanger Nils Molin optreden met Amaranthe, vandaag mag hij het doen met zijn eigen band Dynazty. Steevast de hemel ingeprezen tijdens reviews door ondergetekende en benoemd als een van de beste heavy/powermetalbands van de laatste jaren, samen met onder andere Orden Ogan. Veel animo, veel show en heel veel ABBA, met een band die continu het samenspel opzoekt met het publiek. Niet de meest voor de hand liggende songs, de set begint pas echt een eigen leven te leiden wanneer Natural Born Killer en Waterfall elkaar opvolgen. De kelen worden opengezet, de theatrale bewegingen worden opgevolgd door het publiek, net als in de videoclip. Power Of Will krijgt ook de handen op elkaar, net als de daaropvolgende drumsolo (stadionmetal heeft een drumsolo nodig). Een aantal favoriete nummers ontbreken maar we krijgen Presence Of Mind en sluiten af met Heartless Madness (dat echter veel te lang wordt uitgemolken). Dynazty loste niet alle verwachtingen in, maar eerlijk is eerlijk, maakte wel een pak emoties los.

Taake (Helldorado, Bart Al Foet)

Behoorlijk lang geleden dat we Taake nog eens aan het werk zagen, dus iedere minuut werd optimaal benut. Taake is in vorm en met een nieuw album in de achterzak (Et Hav av Avstand) levendiger dan ooit. De Noren steken van wal met het iconische Nordbundet en houden het publiek gedurende dik drie kwartier in hun macht. Nattestid Ser Porten Vid Part II volgt en het publiek gaat massaal uit zijn dak. Het hoogtepunt van de set is echter Nattestid Ser Porten Vid Part I, waar de pagan vibes hoogtij vieren en openlijk mee geneuried wordt op de heidense tonen. Taake was mooi, Taake was prachtig.

Shadow of Intent (Swamp, Bart Al Foet)

De verrassing van de dag kwam van de Amerikaanse deathcoreband Shadow Of Intent. En goed, we kennen ze natuurlijk al langer dan vandaag, maar wat deze heren hier wisten te presteren… Respect. Zowel het begaafde staccato gitaarwerk, de best wel complexe drumtechniek als (en vooral) het vocale werk van frontman Ben Duerr (wat een beest!!!) laten vele monden openvallen van bewondering. Ben Duerr ziet er zo een beetje uit als een gefrustreerde student die ieder moment zou kunnen doorslaan, maar wat is me dat zeg! Zelden zo’n bruut en gevarieerd scream- en gruntwerk gehoord. Deathcore mag dan nog wel altijd een hippe springveervariant van death metal zijn met een typmachine in plaats van een drumkit – in dit geval met meloblack additieven – veel deathmetalbands komen qua brutaliteit tekort ten opzichte van dit Shadow Of Intent. Dit was intens!

Decapitated (Swamp, Bart Al Foet)

We blijven hangen in de tent na Shadow Of Intent, want natuurlijk willen we de Polen van Decapitated aan het werk zien. Steeds met grooves in de plaats van death metal, getuige het vorig jaar verschenen Cancer Culture, maar echt malen gaan we er niet om doen. Decapitated zien is altijd een feestje en we moshen ons als vanouds murw. De Meshuggah-techniek wordt steeds verfijnder, ook in nieuwe nummers als Cancer Culture, Just A Cigarette en Last Supper. Hoogtepunten zijn opnieuw Day 69 en Sphere Of Madness. Geen vullers, allemaal smullers. Decapitated behoort tot het decor op ieder zichzelf respecterend metalfestival.

Na Decapitated zoeken we de hoek van de tent op om fysiek te bekomen en de emoties even de vrije loop te laten. Anderhalve dag Alcatraz doet keihard beseffen wat een mens mankeert in het dagelijkse leven en hoe belangrijk echte passie is. Maar ook al voel je een roeping, het blijft een kwestie van doseren, een match vinden in het drukke programma en je te blijven openstellen aan de zon, zonder op te branden. Met het oog op een derde dag werden alleen het relatief strakke Sodom (dat is ooit anders geweest) dat domineerde met Sodomy & Lust en Alestorm (niet geheel vrijwillig) aanschouwd. Fotografe Tessa bleef als laatste aan boord, tot ook Amorphis met de noorderzon vertrok.