Alcatraz 2023 dag 1: de eerste favoriete momenten

Meer en meer wordt het een jaaruitstap: de enige voor sommigen, een reünie voor velen. Familie en vrienden (als je geluk hebt) om mee in de armen te vallen of – minstens even goed – een sociaal netwerk waarmee je even kunt ontsnappen en de ratrace achter je kan laten die bestaat uit werk, werk en werken. Dit jaar zag het oorspronkelijk somber uit, maar op de een of andere bizarre reden viel Alcatraz net voor en net na regenbuiten en andere deprimerende fases. De ultiem zonnige opstoten kwamen als geroepen, zeker in combinatie met de knaldrang die vele metal liefhebbers nog in hun lijf zitten hebben. De hoogste tijd om onvergetelijke herinneringen te maken aan de lopende band, met de beste bands van het moment. Bart Al Foet stond samen met fotografe Tessa Verstraete, Koen De Gussem, Dieter Boens en Tim X klaar om om het allemaal vast te leggen op dag 1.

Eleine (Prison, Bart Al Foet)

Na een bezoekje aan de KoffieQueen is het al meteen tijd om het T-shirt uit te trekken en de zonnebrandcrème boven te halen. Vrijwilligers genoeg om het lijf te voorzien van een witte laag voor het hoofdpodium waar Eleine het maagdelijke trommelvlies scheurt van de viriele vroegkomers. De Zweedse “dark symfonic metalband” is een decennium bezig en schittert online met halfharde doch catchy hymnes, voorzien van vrouwelijk vocalen. Het rolt allemaal makkelijk de weide in en verenigt de meute met dubbele bassen en hoge tonen. Prima band om deze editie in te zetten. Visueel heeft het allemaal ook wel wat te bieden, maar daar breiden we netjes niet over uit.

Serial Butcher (Swamp, Bart Al Foet)

Kiezen tussen de Belgische bands Serial Butcher en A Goat As Our Shepherd is niet evident. Ik kies voor vertrouwde kwaliteit, Serial Butcher met andere woorden. De brute brulboei uit Oost-Vlaanderen moet dringend nieuw materiaal maken, maar ook wij teren graag verder op de bekende hits van het Brute Force Lobotomy-album en bij uitbreiding ook de plaat A Crash Course in Cranium Crushing. Lompe samen(g/h)origheid waarbij vele gezichten uit de ondergrond elkaar terugvinden op de eerste rijen. Death metal zonder franjes, brutaal verfijnd, doorwinterd en doorleefd. Tijd voor nieuw materiaal mannen!

Wind Rose (Prison, Bart Al Foet)

Wind Rose is nog zo een band waarbij je als fan ofwel toegeeft dat je een alcoholprobleem hebt ofwel dat je houdt van een schuddende kont. Beiden kan natuurlijk ook. Diggy Diggy Hole, ja dat kennen we, voor de rest is het allemaal wat vaag en veel van hetzelfde. Dat hoort natuurlijk zo te zijn en aan de hoeveelheid op en neer gaande lichamen met bijbehorend schuim (al dan niet afkomstig van gemorst gerstenat of schabouwelijke conditie) moet ik gewoon mijn mond houden en respect hebben voor het aantal calorieën die deze band laat verbranden. Volgens mij was het trouwens niet de standaardversie die aan het bod kwam, maar veel betrouwbare bronnen waren er niet te vinden. De rest van de nummers vind u terug op het YouTubekanaal van deze dwergstaat.

Drain (Helldorado, Koen De Gussem)

Het is pas kwart voor één ‘s middags, maar de Helldorado-tent is al flink gevuld voor Drain, waardoor frontman Sam Ciaramitaro een enthousiaste grijns op zijn gezicht krijgt die de gehele show niet van zijn gezicht te slaan is. Een enorme afstand tussen barrière en podium lijkt even de intieme sfeer die hardcore shows zo bijzonder maakt verpesten, maar bij afsluiter California Cursed daagt Drain het publiek uit om het podium te beklimmen. Ciaramitaro heeft zijn zin nog niet afgemaakt of de eerste bezoeker sprint al over de barrière heen, en een enorme “stage invasion” volgt. Uw recensent blijft natuurlijk braaf staan, want aan deze onzin meedoen is uiteraard niet professioneel. Dan betrap ik mezelf op de woorden ‘fuck it’, en sta ik twee seconden later ook in de podiummoshpit. De kop is eraf, en hoe. (RIP Koen)

Rise Of The Northstar (Prison, Bart Al Foet)

Rise Of The Northstar was voor mij een nieuwkomer, netjes genegeerd in het verleden omwille van de olijke hiphophoera-invloeden en het hardcore-aura. Tot vandaag. Het Japanse aandoende manga-imago, waar ook bands als Distant en Darko US mee flirten, lokt mij en vele anderen naar het hoofdpodium. De springveren worden aangespannen en al gauw wordt Kortrijk het epicentrum van de streek. Menig Mortal Kombat-move krijgt navolging in het publiek, iets wat niet op applaus onthaald wordt in de EHBO-tent. Het is niet iedereen boven de veertig gegeven om een 360 te doen met een gestrekt been zonder kwalijke gevolgen. Los van alle Schadenfreude was het muzikaal ook een feestje.

Metal Church (Prison, Bart Al Foet)

Metal Church gaat al langer mee dan je moeder en dat geldt voor een significant deel van het publiek. De heren kregen een dag vrij uit het Rust- en Verzorgingstehuis en komen op Alcatraz even een lesje geven aan de nieuwe generatie heavy- en thrashmetalbands, maar ook aan leeftijdsgenoten die al staan te kreunen onder de zon en de zelfoverschatting. Halfweg de set bereikt de band zijn hoogtepunt met het combo Pick a God and Prey en Watch the Children Pray, afsluiten doen ze met het obligatoire Metal Church. Entertainend, vlot en amusant, Metal Church staat nog steeds als een (Gods)huis.

Unleashed (Swamp, Bart)

Nog zo’n degelijk metalinstituut is het Zweedse Unleashed. Een bazenband op leeftijd die Noordse mythologie verspreid uit alle macht. Antichristelijk (en bij uitbreiding ook alle andere religies), strijdvaardig, toegankelijk en trots. “Nieuwer” materiaal als Hammer Battalion en The Hunt for White Christ gaan er vlotjes in, maar het blijft toch vooral losgehen op Death Metal Victory en Before the Creation of Time. De Unleashed Warriors zijn vrij makkelijk te plezieren, ook deze editie. Met alle zegegebaren van dien.

Immolation (Swamp, Bart Al Foet)

We maken een sprongetje naar Immolation, één van de vaandeldragers van de death metal anno 2023. Iedere plaat eindigt hoog in de jaarlijst van de Zware Metalen-bezoekers, met recht en rede. De tent zit propvol en voor het eerst maakt men geen opmerkingen meer over de zeer relevante, zompige sound in de Swamp (eerlijk is eerlijk, het was niet altijd even goed bij de bands die eerder speelden). Qua setlist is het vrij uitdagend met niet altijd even voor de hand liggende nummers, met als persoonlijke hoogtepunt Harnessing Ruin (volgens de restanten van mijn notities). Technisch en voorzien van een breed geluidsgamma. Visueel trouwens ook erg sterk gebracht, zowel qua presence als belichting. De bizarre ontmoeting achteraf zal ook even blijven hangen in vaagheid, wie er bij was, gelieve even contact op te nemen met de Zware Metalenredactie.

Alkerdeel (Swamp, Bart Al Foet)

Gaahl’s Wyrd was niet op de afspraak, maar last minute werd een nóg betere invaller gevonden. De band die nog parater staat dan mijn liefdessoldaat: Alkerdeel. Je moet het maar doen, een dik uur voor aanvang van een optreden opgetrommeld worden en met de sleurhut richting Kortrijk trekken. Diep in de ogen kijken en schel meekrijsen op de tonen van de beerkar. Loom sludgend, duister doomend en stampvoetend Darkthrone opwekkend, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Altijd wijs, dit Alkerdeel.

Terror (Helldorado, Koen De Gussem)

Eigenlijk zijn alle Terror-shows hetzelfde. Scott Vogel aka Rupsje Nooitgenoeg wil altijd meer stagedives en als er een barrier staat dan moeten er meer crowdsurfers over die barrier. Enige afwijkende factor vandaag is de afwezigheid van gitarist Jordan Posner, maar Vogel vindt het niet nodig om hier woorden aan vuil te maken, niet eens om zijn invaller voor te stellen. De Terror-hypeman is te druk bezig met zijn publiek ophitsen tot meer, meer, meer. En meer zullen we krijgen. Tijdens de intro van Stick Tight klimt een bezoeker in de pilaar van de Helldorado-tent en laat zich à la Dillinger Escape Plan vallen in het publiek, precies wanneer de song aftrapt. Als we niet van het podium af kunnen springen, dan maar zo godverdomme!

Eigenlijk zijn alle Terror-shows hetzelfde. En daarom is het iedere keer weer zo fucking gaaf om naar een Terror-show te gaan.

Possessed (Swamp, Bart Al Foet)

Possessed zagen we met Zware Metalen vanop een afstandje. De nostalgie werd velen te groot en het wandelen down memory lane viel ons zwaar. We worden allemaal een dag ouder, maar zien met plezier aan dat ook jongere mensen stonden te playbacken op zowat alle nummers van deze set, van No More Room in Hell tot Death Metal en My Belief. Een vette belichting zorgde ervoor dat de de ene na de andere circle pit in gang gezet werd met de gezelligheidsgraad van een kerstshow, eentje die zijn hoogtepunt bereikte met The Exorcist. Jeff Becerra – ook in rolstoel – is nog steeds een halfgod, zoveel is duidelijk, eentje die zich omringt met een zeer bekwame muzikanten die Possessed alle eer aandoen.

Ondertussen vond fotografe Tessa ook nog de tijd om foto’s te maken van:

(Death Before Dishonor)

(Svalbard)

(Kludde)

(Bury Tomorrow)

(Forbidden) (wat was dit sterk!)

(Trivium)

(Acid King)

(Mad Sin)

Powerwolf (Prison, Bart Al Foet)

Powerwolf is de laatste band die ik ter harte nam op deze openingsdag. Verre van mijn ding, de theatrale – christelijk aandoende – power/heavy metal wordt echter als “beter dan verwacht” ervaren, waarschijnlijk omwille van voorgaande feiten. Het publiek joelt echter graag mee op de zoete tonen van de wolven. De vuurkanonnen en Matt Heafy van Trivium worden mee ingezet de vele fans te entertainen, alsof dat nog nodig was. Zoeter wordt het niet op Alcatraz, Powerwolf is goed op weg om de komende jaren ook in de playlists van de DJ’s in El Presidio te vertoeven, wat betekent dat vele nummers tot het collectief geheugen zullen gaan behoren van de doorsnee metalhead. Tot spijt van wie het benijdt.

Converge (Helldorado, Koen De Gussem)

Na al die Roadburn-shows en de samenwerking met Chelsea Wolfe (wat een draak van een plaat) is het een verademing om Converge te zien doen waar ze goed in zijn, namelijk asociaal vette hardcore-nummers spelen. Terwijl gitaarwetenschapper Kurt Ballou stoïcijns de ene na de andere idioot goede riff uit zijn vingers laat vliegen, ijsbeert Jacob Bannon blaffend over het podium. Zo lang als dat deze Converge-formatie al bij elkaar is, is het leuk om te zien dat de mannen samen nog steeds lol beleven. Tijdens de intro van All We Love We Leave Behind ramt drummer Ben Koller keihard op zijn tom, en laat hierbij per ongeluk zijn drumstok los, die vol in het gezicht van Bannon vliegt. Bannon kan er alleen maar om lachen, zelfs wanneer het later in de set nog een keer gebeurt. Koller laat zich niet uit zijn element trekken en beukt fanatiek door. Wanneer blijkt dat er na de reguliere set nog tijd over is, wordt het Alcatraz-publiek nog even getrakteerd op Concubine. Converge laat niks nieuws zien vandaag, maar dat hebben ze in hun carrière al genoeg gedaan. Never change a winning team.