Het was een progressief en intens avondje, die laatste dinsdag van maart. In Den Haag verzamelden The Ocean, Downfall of Gaia en Herod zich in Paard. Het werd een lekker avondje met vloedgolven sludge, uitgesponnen post-black metal en een springende zanger.
Het Zwitserse Herod rekent zowel King Crimson als Meshuggah tot diens invloeden en dat leidt in de praktijk tot een muzikale opgevoede stoomwals die van start gaat nadat zanger/gitarist Mike Pilat het publiek een paar minuten over een kalm intro heen onheilspellend heeft aangekeken. Als een vloedgolf waarvoor in Azië het tsunami-alarm zou klinken, wordt de slugde vervolgens over de bezoekers in de volle kleine zaal uitgestort. Golf na golf na golf en dan is alles plots kalm. Bedrieglijk kalm uiteraard, want het is slechts een voorbode voor een nieuwe serie vloedgolven, aangevoerd door de immer voortbrullende zang van Pilat.
Herod doet nog maar een paar jaar mee maar laat duidelijk horen een band met een plan te zijn. Deze mannen weten wat ze doen terwijl ze er nog maar eens een tempoversnelling uitgooien terwijl het tempo in de muziek toch al hoog ligt. Een interessant bandje al met al, dat ook nog even gezelschap krijgt van The Ocean’s Loïc Rossetti. Dat levert nog een hoogtepuntje in de set op, omdat de stemmen van de twee zangers elkaar mooi aanvullen. Maar Herod kan het ook op eigen kracht, let maar op. Het intense half uur is een goede opmaat voor de rest van de avond.
Downfall of Gaia geeft de intensiteit een andere richting door iets subtieler te werk te gaan en de muziek meer in de post-black metal te duwen. Terwijl bassist Anton Lisovoj laat horen dat hij dagelijks een pakje zware shag eet, geeft drummer Michael Kadnar een imitatie van een menselijke octopus weg. Snelle stukken worden echter afgewisseld met langzame passages, waarin de spanning langzaam wordt opgebouwd. Het Duitse gezelschap speelt zich naar een heerlijke prestatie waarbij de meervoudige vocalen, het felle licht (epileptici moeten vandaag echt een deurtje verder kijken) en het kraakheldere geluid in Paard bijzonder meehelpt. Binnen de kortste keren heeft Downfall of Gaia bezit genomen van de zaal.
De populaire nummers op Spotify worden steeds korter omdat jongeren de aandachtsspanne van een goudvis hebben, maar Downfall of Gaia trekt zich daar vandaag niets van aan en varieert heerlijk tussen langzamer en sneller in nummers die soms de tien minuten aantikken. De niet-goudvissen in de zaal zien een band die perfectie nadert en complexe muziek zodanig opbouwt dat het uitstekend te behappen is voor de liefhebber van de betere muzikale duisternis. De Duitsers weten prima de balans tussen wildheid en terughoudendheid te vinden en daarmee een ervaring van drie kwartier voor het gevoel dubbel zo lang te laten duren. Op een goede manier uiteraard.
Het zeskoppige gezelschap The Ocean (ook bekend als The Ocean Collective), weet met het gebruik van stroboscopen de laatste nog niet omgevallen epilepticus de zaal uit te jagen in diens pogingen het spelniveau van de avond hoog en intens te houden. De ervaren Duitsers (volgend jaar is het twintigjarig jubileum) is de toegankelijkste band van de avond, al betekent dit natuurlijk niet dat uw nichtje van 5 gelijk haar K3-cd’s aan de kant schuift en Phanerozoic I: Paleozoic opzet. De afwisseling tussen moederneukend hard en bergbeeklangzaam, is bij dit gezelschap gewoon het meest doorgevoerd. Zanger Loïc Rossetti zet zijn cleane vocalen in bij de langzame stukken om met rood hoofd te schreeuwgrunten als zijn band het gaspedaal intrapt: een fascinerend schouwspel, deze Dr. Jekyll en Mr. Hyde-act.
Het publiek is duidelijk voor de hoofdact gekomen, maar uw verslaggever… niet. Die was hier voor Downfall of Gaia en haakt af als The Ocean gas terugneemt. De subtiele overgangen en de mix van verschillende stijlen zijn knap gedaan maar écht pakken doet het geheel niet. De kleine zaal denkt daar anders over, doet graag mee en kijkt gebiologeerd toe als Rossetti aan de wandel gaat en doodleuk het balkon op wandelt, met microfoon (en snoer) in de hand. Hij verovert vele harten door als een stuntman naar benen te springen terwijl tientallen handen hem opvangen en terug naar het podium begeleiden.
Ondertussen speelt zijn band zich soepel door de progressieve sludge/post-hardcore, met een prominente rol voor de toetsenist. Trekker van de band blijft natuurlijk de zanger, die trekt en sleurt en daarmee een pact sluit met het publiek, dat uit zijn hand geeft. Het maakt een optreden van The Ocean tot een belevenis, maar uw verslaggever is er niet rouwig om dat hij eerder moet vertrekken om de laatste trein te halen. Komt The Ocean op een locatie in uw buurt? Ga dan een kijkje nemen. Maar komt Downfall of Gaia? Zorg dan dat je erbij bent.
Datum en locatie:
26 maart 2018, Paard, Den Haag
Link: