Taste Of Chaos
013 – Tilburg
07-11-2007
Ruim een jaar geleden was ik op de eerste editie van de Europese Taste Of Chaos die toendertijd op 31 Oktober plaatsvond in de 013.
Door het enorme succes van deze avond besloot de organisatie om ook dit jaar weer een Europese versie van de succesvolle Taste Of Chaos plaats te laten vinden.
Omdat het vorig jaar erg goed was bevallen, was ook dit jaar de 013 weer het decor voor deze “emo” karavaan.
De avond werd geopend door het Nederlandse Setting For Disaster maar door het gebruikelijke virus, dat wij als recensenten schijnen te hebben, was ik te laat om hier nog iets van mee te krijgen. Volgens het publiek, na wat hier en daar navragen gehoord, scheen ik echter niet zo vreselijk veel gemist te hebben en dus kon ik fris beginnen aan The Blackout.
Deze zes heren hadden mij al redelijk weten te overtuigen met hun debuut plaat We Are Dynamite! en vanavond was het hun kans deze nummers te presenteren aan het Nederlandse publiek. En presenteren deden ze. Op een zeer enthousiaste manier brachten ze vol overgave zo’n 25 minuten lang hun zeer prettig in het oor liggende emocore. Normaliter ben ik niet zo weg van twee zangers, maar door de fijne afwisseling van screams en cleane vocalen die op sommige momenten juist ook weer prachtig gemixt werden, kwam het niet over als een zootje en was er niet één die meer opviel dan de ander. Later op de avond bleek dat The Blackout voor mij de grootste verassing zou blijven.
Als tweede band van de avond betrad Gallows het podium.
Lang voor het optreden had ik al mijn vraagtekens hierbij. Jje hebt wel eens een vreemde eend in de bijt, maar ik kan je vertellen dat dit een joekel was.
In tegenstelling tot de rest van de avond brengen de heren punk/hardcore zonder een sprankeltje melodie.
Tijdens het optreden was dan ook al duidelijk af te lezen dat de band er niet zo vreselijk veel zin in had.
Ik had me laten vertellen dat de band nogal beschikt over een hoge dosis arrogantie maar het constant opsteken van een middelvinger naar het jonge publiek, het publiek uitschelden en over het publiek heen spugen ging mij toch echt te ver.
Ik was persoonlijk dan ook gelukkig dat de band na een verschrikkelijk irritant outro het podium snel verliet. Zonde, want ze hebben het echt wel in zich.
Niet zo heel erg lang geleden was mijn collega Remi niet zo te spreken over de nieuwe plaat van Aiden.
Persoonlijk ben ik ook nooit zo’n vreselijke fan geweest van deze lelijke en gemake-upte heren.
Het publiek dacht daar echter heel anders over en tijdens de Ville Valo achtige opkomst (met bontjas en rokend het podium oplopen om deze beiden daarna meteen uit te gooien) ging het publiek dan ook meteen helemaal los.
Het geschreeuw van jonge dames was werkelijk oorverdovend en toverde een lach op het gezicht van de bandleden.
De Good Charlotte achtige emo/punk werd verder uitstekend en vol plezier afgeleverd, waarbij de microfoonkunstjes van zanger Wil Francis erg vermakelijk waren om naar te kijken.
Het publiek zong ieder nummer, stuk voor stuk, mee en zo ging Aiden na een mooie veertig minuutjes met een goed gevoel en een dikke lach van het podium af.
Ook Rise Against was een beetje een gewaagde naam op de bill. Ook al hebben deze heren inmiddels al een flinke naamsbekendheid opgebouwd, toch was ik een beetje bang dat het jonge publiek deze vier mannen niet zou kennen.
Gelukkig viel dat hartstikke mee en ondanks dat Rise Against niet één van de sterkste live bands is, werd de melodieuze rock/hardcore toch erg goed ontvangen.
Zanger Tim McIlrath was wat matig bij stem en de uitvallende gitaren hielpen ook niet echt me, maar dat mocht niet deren.
De band werkte keihard en speelde gewaagd veel nieuwe nummers, maar kreeg steeds een welverdiend applaus.
Zelf ben ik al lange tijd een groot liefhebber van The Used, die de taak hadden om Taste Of Chaos vanavond af te sluiten.
Nog niet zo lang geleden was ik bij het concert in de Melkweg en was toen helemaal ondersteboven van wat daar werd neergezet.
The Used is een grote naam in de “emo-scene” en dat was ook, zelfs na zo’n lange avond, zeker nog terug te zien in de gezichtjes van de afgereisde fans.
De band leek echter vanavond op de automatische piloot te spelen. De nummers werden professioneel gebracht, maar er was vanavond weinig ruimte voor gekkigheid en communicatie.
Gelukkig werden er oude en nieuwe nummers gespeeld en zorgden de heren er voor dat ze in een korte tijdsduur toch veel hits konden spelen.
Geen akoestische gitaren voor een paar prachtige ballads vanavond , wel een erg leuk decor (allemaal kartonnen afbeeldingen van beroemde Amerikanen), een cover van Queen en het leveren van een top avond aan een jonge dame en jonge heer die een nummer mee mochten dansen op het podium.
Wat het hele nut is van jongens die erbij lopen als meisjes incl. skinny jeans, make-up en liters haarlak in hun strak langs het hoofd lopende lok, weet ik nog steeds niet , maar de avond van hun leven zullen ze zeker gehad hebben.
Ik persoonlijk zie het meer als een stukje extra vermaak en heb me verder prima vermaakt op deze woensdagavond en ben ook volgend jaar weer van de partij.
Links: