Officium Triste staat al 25 jaar bovenop de apenrots der Nederlandse doom en dat wordt dit jaar goed gevierd. Een nieuw album en optredens op prestigieuze festivals als Into the Void en Eindhoven Metal Meeting liggen in het verschiet. In thuishaven Baroeg in Rotterdam stond een speciaal jubileumconcert op het programma en werd er eigen bier verkocht. Zware Metalen proostte mee.
De eerste show die Officium Triste ooit gaf, was in het gezelschap van het destijds eveneens live debuterende Kurb Saatus. Waar de doomband gestaag bouwde aan een discografie, bleven deze melodieuze doom/death metallers achter. Sterker nog, tijdens het concert op 19 mei wordt pad debuutplaat The Withering gepresenteerd. En wat blijkt: Kurb Saatus is een aangename verrassing. De band uit Alblasserdam brengt fraai opgebouwde nummers als Silent Waters, het lekker afwisselende titelnummer van het eerste werkstuk en Into Darkness, dat van fijn gitaarspel is voorzien. Het is spijtig dat de wereld nu pas echt kennismaakt met deze band, want Kurb Saatus gaat weliswaar geen enorme muzikale potten breken, er is wel volop kwaliteit aanwezig. Zo wordt de Officium Triste-cover Dreams of Sorrow bijzonder soepel tot een goed einde gebracht. De stem van Eric Buizert had wat krachtiger gemogen, maar de mannen leveren een uitstekend optreden af. In platen maken is Kurb Saatus wellicht niet zo goed, optreden kan deze band wel. Welkom mannen!
Your Fall From Grace opent de eerste van de twee sets die Officium Triste vandaag geeft, gevolgd door het nieuwe World in Flames, een juweel van een nummer, dat op het 21 september te verschijnen album The Death of Gaia staat. Al snel verdrinken we in de melancholische, donkere klanken van de band en dat wordt nog een graadje erger met Pathway (Of Broken Glass). Het gaat ogenschijnlijk zo makkelijk, maar het is zó knap wat Officium Triste doet: smart, pijn en mistroostigheid omzetten in muziek, met als extra bonus de klagende zang van Pim Blankenstein.
De band heeft een verrassing in petto: Johan Kwakernaak, oud-gitarist en medeoprichter van de band komt zich melden om mee te spelen met The Silent Witness, volgens Blankenstein de hit van de band vanwege het aantal views op YouTube. Tonnon blijft nog even staan voor het ‘bijna-stonerrocknummer Stardust‘, van debuutplaat Ne Vivam. Het meeslepende The Wounded and the Dying is een hoogtepunt in het toch al niet kinderachtige repertoire van de band en Your Eyes zorgt voor een oorstrelend einde.
Tijdens de pauze tussen de eerste en de tweede set, bestijgt tot verbazing van de band een verrassingsact het podium. Gelegenheidsformatie The Hoppy Forrest (gelijk de naam van het speciale Officium Triste-bier dat vandaag wordt verkocht) bestaat uit partners en bekenden van de bandleden en blijkt onder leiding van Thanatos’ Stephan Gebédi te hebben gewerkt aan het nummer waar Officium Triste-zanger Pim Blankenstein een haat/liefde verhouding mee heeft: The Happy Forrest van de debuutplaat. De gastmusici doen absoluut hun best, maar eens te meer valt op dat het niet eenvoudig is om het materiaal van Officium Triste onder de knie te krijgen.
The End is Nigh opent de tweede set van Officium Triste en het kost niet veel moeite weer in de stemming te komen, al helemaal niet als daarna het wonderschone To the Gallows wordt ingezet. Vervolgens worden we getrakteerd op een serie nummers waar het stof vanaf is geblazen, zoals Bittersweet Memories, dat ooit op een split met het Duitse Ophis stond. Mountains of Depressiveness is afkomstig van de eerste officiële uitgave van de band in 1996. Met Lonesome van de een jaar later uitgebrachte debuutplaat, ploegt de doommachine voort en krijgen we een tweede gastmuzikant: Bram Bijlhout, eveneens gitarist. Met hem wordt The Weight of the World gespeeld, de smakelijke Editors-cover. Uw anonieme scribent ervaart een persoonlijk hoogtepunt als daarna het magistrale Like Atlas aan de beurt is, al kost het drie pogingen om het nummer aan de gang te krijgen. Helaas had Bijlhout er maar één repetitie met de band opzitten.
Het nieuwe Like A Flower in the Desert zorgt voor een einde voorlopige einde van het muzikale tranendal. Pim Blankenstein filosofeert hardop dat dit best wel eens de inzending namens Nederland voor het Eurovisie Songfestival zou zijn, maar dat is natuurlijk geen goed idee. In de tijd dat dit nummer duurt, kunnen er met gemak vier wanstaltige acts uit Oost-Europa worden gestopt. Gelukkig is er nog een toegift in de vorm van My Charcoal Heart maar dan komt er toch echt een einde aan een twee duur durend, puntgaaf concert en wordt nog maar eens bevestigd dat Officium Triste een prachtig juweel binnen de Nederlandse metalscene is.
Met Phlebotomized begint het feest van vandaag aan de laatste ronde. De band bracht eind vorig jaar het prima ontvangen derde album Deformation of Humanity uit. Nu wacht de uitdaging af te sluiten als het hoogtepunt aan muzikale genialiteit al is geweest, maar de mannen pakken de handschoen dapper op. Zanger Ben de Graaff bangt zijn hoofd haast van zijn romp en het titelnummer van het nieuwe album wordt opgedragen aan de band van de avond. Het ligt dus echt niet aan Phlebotomized, maar ongetwijfeld aan het gehoor van uw verslaggever, maar de muziek van de band weet niet te pakken. De fut is eruit, het hoogtepunt is geweest, het kruit verschoten. Eén van de betere optredens van dit jaar is al geweest en dan heeft verzadiging opgetreden.
Datum en locatie:
19 mei 2019, Baroeg, Rotterdam
Link: