Het was zeker een aderlating toen Phlebotomized in 1997 de handdoek in de ring wierp. Tot dan toe had de band naast drie demo’s en twee EP’s een tweetal full-length albums uitgebracht: het in 1994 (ik heb de bladen er nog even bij gezocht) zeer goed ontvangen Immense Intense Suspence en het wat moeilijkere Skycontact (1997).
Het goede nieuws is dat de band sinds 2013 weer bijeen is en nu – zij het met een andere samenstelling, alleen gitarist/bandleider Tom Palms was er in de jaren ’90 van de vorige eeuw al bij – zelfs een nieuw album uitbrengt. Platenlabel Hammerheart beweert dat dit Deformation Of Humanity eindelijk de opvolger is van Immense Intense Suspence. Daarmee doet het mijns inziens het meer experimentele tweede album ietwat tekort. Dit was immers, zeker voor de tijd waarin het werd uitgebracht geen verkeerd album. Toch zit er wel wat in: Op Deformation Of Humanity speelt Phlebotomized weer voluit de door toetsen ondersteunde doom/death metal die het eerste album zo goed deed vallen bij de recensenten.
Het album begint zeer indrukwekkend. Een intro met dreigende weids uitwaaierende toetsen, prachtige gitaarleads en een gesproken “I’m so scared” zetten alles klaar voor … een uitbarsting van lompe death metal in het meer dan acht minuten durende Chambre Ardente. De metal zelf beukt en stampt onbehouwen door. De grunt van zanger Ben de Graaff is laag en zwaar en wordt soms afgewisseld of gedubbeld met een hogere scream. De solo’s wrikken en wringen en naar het einde toe wordt de leiding genomen door een mooie doomriff welke wordt versterkt door de voor deze band zo kenmerkende toetsen. Deze laatste worden het hele album door prominent ingezet op een wijze die echt wat toevoegt. Om een indruk te geven: de verwijzing in het persbericht naar The Key van Nocturnus is niet volledig uit de lucht gegrepen.
Afwisseling troef op dit album want Eyes on the Prize is veel meer rechttoe rechtaan. Een intro wordt zelfs geheel overgeslagen. Dat past ook prima bij deze metal die wat aan de snellere tracks van Grave (of andere Zweedse grootheden, nee niet ABBA) doet denken. Ook kent het album een aantal instrumentale nummers. Met de “cd-only” track Ataraxia II (een vervolg op de oude demotrack Ataraxia) mee zelfs vier. Deze zijn echter zodanig sprekend dat het vaak niet eens opvalt dat er geen zang is. Zo begint Desideratum met regengeluiden over droevig stemmende toetsen en een door een dame gesproken tekst: “We’ll leave this place to better and smarter people”. Ook geven de toetsen vaak de indruk van koorgezang. Duidelijk is dan ook dat de band veel aandacht heeft besteed aan de details.
Wel wordt er soms van de luisteraar een behoorlijk open geest gevraagd. Hetzelfde Desideratum loopt zelfs uit in dance beats en sounds, een beetje vergelijkbaar met Magic And Mayhem van Amorphis, maar dan veel verder doorgetrokken. Voor mij als oude man hoeft dit niet altijd, maar het zit zonder meer goed in elkaar en voegt nog meer afwisseling toe aan een toch al zeer gevarieerd album.
De resterende nummers My Dear, …, Proclamation Of A Terrified Breed en de titeltrack liggen weer meer in het straatje van Chambre Ardente en Descend To Deviance. Doomy passages (soms zelfs met cleane zang!) en mid-tempo death metal en dat alles in de doomdeath sferen van begin jaren ’90, waarbij mijn gedachten door de ruimte die soms in het geluid wordt gelaten af en toe ook afdwalen naar het eerste album van The Gathering. Goed gemaakt en vooral: pakkend! Ik zou elk van deze tracks zo in Vara’s Vuurwerk willen horen als die ene echt harde plaat die in het uurtje werd gedraaid!
Net als vroeger is de grote kwaliteit van Phlebotomized dat de band erin slaagt death metal te klinken terwijl men daar toch aan het genre niet-eigen zaken als piano, violen en spacey keyboards aan toevoegt. Nu maar hopen dat de band dit keer wel de aandacht krijgt die ze verdient. Welkom terug!
Score:
85/100
Label:
Hammerheart, 2019
Tracklisting:
- Premonition (Impending Doom)
- Chambre Ardente
- Descend to Deviance
- Eyes on the Prize
- Desideratum
- My Dear,…
- Proclamation of a Terrified “Breed”
- Until the End
- Deformation of Humanity
- Until the End – Reprise
- Ataraxia II (CD only)
Line-up:
- Tom Palms – Gitaar
- Rob op ‘t Veld – Keyboards
- Ben de Graaff – Vocalen
- Dennis Bolderman – Guitaar
- André de Heus – Bas
- Alex Schollema – Drums
Links: