Een snikhete woensdagavond. Het kwik is gestegen tot tropische hoogte. Onderweg naar 013 in Tilburg verzamelen zich steeds meer metalheads die ondanks de warmte toch hun gitzwarte concerttenue hebben aangetrokken. (Uiteraard, want zo zijn we.) De meest voorkomende print op de T-shirts van de – voornamelijk mannen – laat weinig twijfel bestaan over wie er vanavond duisternis over Tilburg komt brengen: SLAAAYERRRR!!!
Een enkeling probeert het binnentreden van een reeds voorverwarmde 013 nog even uit te stellen met het eten van ijsjes of het nuttigen van een koud biertje op een nabijgelegen terras, maar dan is het toch echt tijd om in de rij te gaan staan. Er is namelijk verscherpte toegangscontrole aangekondigd bij de ingang. Alles verloopt evenwel soepel en als is vastgesteld dat zich geen verboden attributen of anderszins gevaarlijke snuisterijen in tas of broekzak bevinden, loopt uw verslaggeefster van dienst door naar de goed gevulde grote zaal waar men in afwachting is van het voorprogramma dat elk ogenblik kan gaan beginnen.
De ster van het uit Amsterdam afkomstige The Charm The Fury, is sinds de oprichting van de band in 2010 in een behoorlijk indrukwekkend tempo rijzende. Zeker nadat het gezelschap begin dit jaar tekende bij Nuclear Blast, waar onlangs het nieuwste album The Sick, Dumb & Happy verscheen. En ook Zware Metalen was in maart aanwezig bij de releaseparty in Sugarfactory te Amsterdam. Vandaag heeft The Charm The Fury echter de schone taak om een volgelopen 013 klaar te stomen voor de komst van niemand minder dan Slayer.
De mussen mogen zowel binnen als buiten massaal van het dak vallen, de entree van zangeres Caroline Westendorp liegt er desondanks niet om. Vol energie springt ze tevoorschijn en zet het op een headbangen, als ware ze de ventilator die de volle zaal in hoogsteigen persoon verkoeling moet brengen. Ook de rest van de bandleden barsten van de energie en headbangen de nodige rondjes mee. De band trapt af met The Future Needs Us Not en Weaponized. ‘Ik zie zelden zo veel mannen in één ruimte bij elkaar, fucking hell’, roept Westendorp tussentijds verlekkerd uit.
Zo actief als The Charm The Fury zelf rondspringt op het podium, voor het publiek gelden vooralsnog andere normen, want dat heeft duidelijk iets meer moeite om erin te komen. Desalniettemin lukt het de stoere frontvrouw om een circlepit te bewerkstelligen en zelfs een wall of death van aanzienlijk formaat in het leven te roepen. (Al doet het wel een tikje naïef aan om eerst aan een doorgewinterd Slayer-publiek te vragen: ‘Weten jullie wat een wall of death is?’) Na Down on the Ropes wordt het publiek uitgenodigd om ‘een paar zanglijnen mee te doen’ bij het nummer Echoes en daarna is het tijd voor minder zoetsappig werk met No End In Sight en de Amsterdammers zwaaien vervolgens alweer af met Carte Blanche.
Het moge duidelijk zijn dat Slayer wisselende prestaties levert in de afgelopen paar jaar. Had ik tijdens de laatste editie van Into The Grave nog het gevoel dat er soms wel een vlammetje onder mocht worden gehouden zodra er weer een nummer dreigde in te zakken qua tempo – en spatte voor mijn gevoel ook de geestdrift er niet bepaald vanaf – deze avond ben ik eindelijk weer eens getuige van een vlammend, strak en furieus optreden van de Amerikaanse thrashers. Althans, van de optredens die ik zelf van deze band heb bijgewoond. En dat zijn er best een aantal in de afgelopen 15 jaar. Slayer kan het nog en levert daarvoor vanavond onomstotelijk de bewijslast.
Natuurlijk, het gaat doorgaans allemaal een tandje lager bij de oudgedienden, maar vanavond is daar opvallend genoeg – in een 013 die wel iets wegheeft van een snelkookpan – bar weinig te merken. Vanaf het moment dat de eerste akkoorden van Repentless worden aangeslagen en Tom Araya zijn strot opzet, is het eigenlijk al duidelijk: dit wordt weer eens een ouderwets vertrouwde Slayer-gig. Ook al heeft Araya met de jaren natuurlijk wel iets meer moeite gekregen om het schreeuwende stemgeluid op eenzelfde niveau te handhaven, dat is vanavond niet echt te horen. En af en toe een korte pauze tussen de nummers door om even op adem te komen is ook prima te doen. Het publiek schreeuwt deze intermezzo’s gewoon in hoogsteigen persoon aan elkaar, want helemaal stil wordt het uiteraard nooit tijdens een optreden van Slayer.
The Antichrist en Disciple volgen voor een potje laaiende blasfemie. Op het podium gebeurt ondertussen vrij weinig, zoals we van Slayer gewend zijn, maar wat uw anonieme verslaggeefster betreft maakt het de show geenszins statisch. Gary Holt gooit er zo nu en dan een lekkere solo tegenaan, zoals in The Antichrist en Kerry King headbangt vertrouwd en wel op zijn eigen karakteristieke manier heen en weer boven zijn gitaar. Altijd goed. Tom Araya wandelt op zijn gemakje wat naar links en rechts over het podium, maar spaart zijn energie verder. Voor zang en gitaarspel zo te zien.
Het geluid klinkt vol en robuust en ook na het optreden zal het nog wel even duren voordat de oren weer tot rust komen, ondanks het dragen van oordoppen. Slayer is dan ook bepaald niet zuinig geweest in het aantal meegebrachte versterkers dat trouwhartig in een lange rij achter de band staat opgesteld. De avond is nog jong en de opper-thrashers gooien er nog de nodig nummers tegenaan, zoals Mandatory Suicide en War Ensemble. Dan nieuw werk met When the Stilness Comes en You Against You. Maar ook Seasons in the Abyss en Spirit in Black. Er kan in elk geval volop worden meegebruld en dat is ook precies wat het publiek doet.
Het laatste blok wordt gevuld met South of Heaven, Raining Blood en Chemical Warfare. Slayer eindigt de toegift zoals gebruikelijk met Angel of Death, zij het inmiddels zonder eerbetoon aan Hanneman in de vorm van een enorme backdrop met het logo van een zeker biermerk. Best jammer eigenlijk. Het gebaar pakte toch elke keer weer imposant uit.
Eenmaal op weg naar huis informeert de conducteur omzichtig waar al die in het zwart geklede mensen toch vandaan komen? Zodra hij echter hoort wie er verantwoordelijk is voor de toestroom van deze horde metalheads die zich nu grotendeels in zijn trein ophouden, trekt hij zich gauw terug in zijn conducteurshokje. De deur valt met een klap achter de beste man dicht. Ha. Vanavond worden er geen kaartjes meer gecontroleerd.
Foto’s:
Datum en locatie:
21 juni 2017, 013, Tilburg
Link: