Van een heilig man naar een heilig rijk is maar een kleine stap, in ieder geval voor Gebr. de Nobel dat de dag na pakjesavond het illustere Sacred Reich heeft geprogrammeerd. Het zal alweer van de 20 Years Of Ignorance tour (het album stamt uit 1987 dus reken maar uit) geleden zijn dat we die band in een zaal hebben gezien. Waar de thrashers in die periode vooral hobbymatig deze kant op kwamen, loopt Sacred Reich met de release van het nieuwe album Awakening nu op alle cilinders. Sterker nog, de tour waar dit optreden onderdeel van uitmaakt is de langste in de geschiedenis van de band. In 96 dagen worden 82 shows in veertien landen gespeeld. We zijn dan ook benieuwd hoe de heren het er vanavond in ‘het Leidsche’ vanaf zullen brengen. Voordat we dat te weten komen worden we echter vermaakt door het voorprogramma (formeel Special Guest) Night Demon. De foto’s worden vanavond gemaakt door de altijd enthousiaste en vaardige Markus Wiedenmann.
Hoewel de show niet op voorhand uitverkoopt, staat de rij wachtenden tot aan het eind van de Marktsteeg wanneer ik aankom. Om me heen hoor ik wat verontruste geluiden van mensen die vrezen dat ze het begin van Night Demon zullen missen. Door een zeer soepele afwikkeling bij de kaartcontrole zijn ook die mensen ruim voor aanvang binnen in de hal. Daar staat Sacred Reich-zanger Phil Rind al grappend en grollend merchandise van zijn band te verkopen. Het gaat hem goed af want de tour-shirts vliegen over tafel. U zult de komende tijd vermoedelijk dus nog wel eens een Awakening-shirtje tegenkomen bij de diverse festivals en concerten.
Om acht uur precies begint de heftig klassieke introtape van Night Demon te lopen. Wanneer de band deze het zwijgen oplegt doet hij dat met het lekker scheurende Motörhead-geluid van de naar zichzelf genoemde song. Over een rap tempo vliegen de gitaarsolo’s door de zaal in een klank die we kennen van de albums uit de New Wave Of British Heavy Metal van veertig jaar geleden. Night Demon breekt namelijk een lans voor ouderwetse heavy metal, inclusief Flying V’s, zweetbandjes met eigen logo, studs op de gitaarriemen en zelfs een heuse mascotte.
Op twee fans na die vandaag kennelijk hun veertigste (!) Night Demon-show zien en volledig uit hun dak gaan staat de inmiddels half gevulde zaal er nog wat afwachtend bij. Het drietal op het podium laat het echter niet aan zich komen en werkt zich noest door de set heen. Het zweet loopt al snel in stralen over het gezicht van zanger-bassist Jarvis Leatherby terwijl drummer Dusty Squires (ontbloot bovenlijf natuurlijk) in al zijn enthousiasme zijn drumstel bijna van de riser aftikt. De heren zien zelf ook dat er in de zaal nog wel een schepje bovenop kan en trapt de derde song Dawn Rider af met een schurend coupletje Overkill (Motörhead). En zo zien we om ons heen langzaam maar zeker meer hoofden mee knikken en worden de verzoeken van de band om mee te zingen voorzichtig beantwoord. Dat wordt zeker niet minder bij meezinger Curse Of The Damned en het aanstekelijke uptempo Screams In The Night.
Bij Chalice komt de mascotte Rocky het podium opgelopen om aan iedereen zijn kelk te laten zien (nee, dat is geen eufemisme). Dat is na dertig seconden gebeurd waarna hij weer van het podium vertrekt. Je kunt je afvragen of het wel de moeite loont om iemand hiervoor in een skelettenpak te steken, maar leuk is het natuurlijk wel. In de toegift spelen de Amerikanen van Night Demon een verrassing voor de twee eerder genoemde rabiate fans (maar stiekem voor ons allemaal). Radar Love van Golden Earring krijgt een wel heel ruige heavymetaluitvoering met stevige stamppassages. Leuk detail is dat de band een kleine wijziging in de tekst doorvoert: “And the radio played that forgotten song Brenda Lee’s comin’ on strong” wordt “And the radio played that forgotten song Motörhead’s playing all night long”. Het levert de band een stevig applaus op. Klus geklaard!
Maar we komen natuurlijk voor Sacred Reich. En ik ben kennelijk niet de enige die niet kan wachten, want wanneer de geluidsman de introtape The Boys Are Back In Town start maakt een nors gebaar van een roadie op het podium duidelijk dat dat toch echt nog niet de bedoeling is. Wanneer de tape even later dan toch wordt afgespeeld is de zaal stevig gevuld. Als Gebr. de Nobel vanavond niet uitverkocht is, zal het er toch dicht tegenaan zitten.
De band uit Arizona opent met Divide & Conquer van het nieuwe album Awakening, dat voor mij helaas (net) niet de “return to form” is die ik had gehoopt. Dat ligt niet zozeer aan de riffs of het drumwerk, maar meer aan de zanglijnen die veel minder pakkend zijn dan die ten tijde van Surf Nicaragua en The American Way. Live staat Divide & Conquer echter als een huis, mede (of juist) omdat teruggekeerde drummer Dave McClain de song een grote hoeveelheid energie meegeeft. Als er ergens ook maar een kleine teleurstelling bij hem is dat hij niet meer in de grote zalen speelt die hij met Machine Head aandeed, dan laat hij er niets van blijken. Enthousiast drumt hij uiterst strak de thrashpartijen uit zijn kit. Zijn energie wordt benaderd door die van de nieuwe slaggitarist Joey Radziwill die geboren werd elf jaar nadat Sacred Reich werd opgericht. Als de jonge hond die hij is, stuitert hij over het podium zonder een noot te missen.
Met het inzetten van de tweede song The American Way gaat het publiek echter pas echt los in een pit die gedurende de avond (met her en der een klein dipje) steeds groter en groter zal worden. Leadgitarist Wiley Arnett ziet het allemaal met zijn gebruikelijke “cool” aan en vuurt uit losse pols zijn solo’s het publiek in. McClain legt her en der wat andere accenten om het fris te houden maar dat doet geen afbreuk aan het feest der herkenning. Het voegt eerder energie toe. Het massaal meegezongen refrein doet denken dat er hier blijkbaar een hoop zijn die de Amerikaanse manier van doen niet vertrouwen.
Voordat de band Manifest Reality inzet neemt Phil de tijd voor sympathieke babbel. Hij spreekt zijn bewondering/verwondering uit over de zaal waarbij hij vol verbazing en met een grote glimlach kijkt naar het tweede balkon waar ook nog mensen staan. Verder vertelt hij dat de band vandaag nieuwe nummers (het worden er vijf) zal spelen want hé …. “Eindelijk hebben we nieuwe nummers!” Manifest Reality zelf is een van de sterkere tracks van de nieuwe plaat en de heerlijke mid-tempo riff in de song is een fraaie opmaat voor (wat mij betreft) de beste mid-tempo thrashsong aller tijden One Nation.
Awakening wordt monsterlijk strak gedrumd en vooral de moshriff aan het einde van de track komt een stuk sterker uit de boxen dan uit mijn setje thuis. Het opvolgende Love … Hate is weer zo’n fijne meezinger waar de band patent op lijkt te hebben. Phil kijkt met een grote grijns naar al die fans die het nummer woord voor woord kennen. Voor een goed gezongen Free van het wat ondergewaardeerde Independent-album neemt hij nog even de tijd dat toe te lichten: het is zo cool om jullie te zien. Bekijk het eens van onze kant. Wij zijn maar vier “knuckleheads” en dan komen zoveel toffe mensen naar ons kijken.
Het enthousiasme van de band werkt aanstekelijk en het opvolgende, strak neergezette Crimes Against Humanity wordt door velen in de zaal dan ook weer van begin tot het eind meegezongen. Wonderbaarlijk hoe actueel een nummer van bijna dertig jaar geleden nog kan voelen. Maar de ultieme singalong moet nog komen. Bij Who’s To Blame laat Phil het hele eerste couplet en de slotzin aan het publiek. Een massaal uitgeschreeuwd “So really who’s to blame?” doet Rind een gelukzalige blik naar McClain werpen: ga gelijk maar door jongen, het is goed zo! En door gaat hij met het rappe Ignorance van de – zwaar door Slayer beïnvloede – gelijknamige plaat. Overbodig te zeggen dat de beentjes weer stevig van de vloer gaan.
Salvation krijgt een wat koelere ontvangst bij aankondiging maar valt niet echt uit de toon. Het kleine dipje in de pit is iets dat Independent vervolgens even oplost met zijn lekkere scheurriff. Killing Machine wordt aangekondigd als favoriet van het nieuwe album van zowel Wiley als Dave. Met de stampende drumpartijen en scheurende riff snap ik dat wel. Toch is het Dynamo Open Air-favoriet Death Squad die de dansvloer weer echt volzet. Afgesloten wordt uiteraard met fanfavoriet en thrashfeest Surf Nicaragua. Nog één keer gaat de zaal los en nog één keer ziet de band dat het goed is.
Het is duidelijk: Sacred Reich in deze vorm kun je niet vaak genoeg zien. Grijp je kans dan ook de komende zomer wanneer de band aantal Europese festivals aandoet, waaronder Graspop Metal Meeting.
Foto’s:
Markus Wiedenmann (Markus Wiedenmann Photography)
Datum en locatie:
6 december 2019, Gebr. de Nobel, Leiden
Link: