Men neme: een zaterdagavond eind januari, drie kwalitatief goede blackmetalbands en het resulteert onvermijdelijk in een uitverkochte De Helling in Utrecht. Bij binnenkomst in het pand staat er wel zó’n lange rij voor de garderobe dat uw anonieme verslaggeefster besluit haar jas vast te houden. Immers, Svart Crown gaat zo beginnen. Het zou een jammerlijke keuze blijken, dat van die jas (iets met weinig bewegingsruimte en een naar een kookpunt stijgende temperatuur binnen in de zaal), maar we willen natuurlijk geen seconde missen van deze zwartgallige optredens.
Het Franse Svart Crown mag het spits afbijten. De zaal is al zeker voor driekwart gevuld als de drummer van het donkere orkestje vast op het podium verschijnt en plaatsneemt achter zijn drumstel. In de coulissen zijn vooralsnog alleen twee bewegende gitaarhalzen zichtbaar, althans, voor wie links van het podium staat. Maar dan doen ook de overige drie leden van het gezelschap hun intrede. Vrijwel direct barst het brute black/deathgeweld van de Fransozen los en de zaal verandert stante pede in een headbangende massa. Dat belooft nog wat voor de rest van deze avond.
Het zware gezelschap uit Nice doet de harten van een paar jonge dames onder de toeschouwers duidelijk sneller kloppen, het is voor het eerst dat uw verslaggeefster van dienst meisjes uit een metalpubliek hoort gillen voor de bandleden. De mannen op het podium blijven, als ze het al doorhebben, in koelen bloede doorgaan met hun muzikale machtsvertoon en sluiten een set, die overigens voorbij vliegt, af in stijl af met Orgasmic Spiritual Ecstasy van nieuwste album Abreaction uit 2017.
Er is maar heel even tijd om te bekomen van dit eerste optreden, de heren van Carach Angren staan namelijk alweer klaar voor hun aandeel aan dit duistere feestje. En eigenlijk is ieder moment van de dag, avond of nacht geschikt voor de horrorsprookjes van dit symfonische blackmetalgezelschap, dat de ChristenUnie eerder nog eens tevergeefs probeerde te weren uit Amstelveen. Op Kerstavond 2016 om precies te zijn.
We starten met het nieuwste materiaal van de band, met het instrumentale Opening en de daaropvolgende track Charlie van album Dance and Laugh Among the Rotten (2017). Carach Angren toont zich hiermee opnieuw bekwaam in het land der horroralbums. De vijfde, om precies te zijn. Traditiegetrouw kent een deel van het publiek de teksten van de Limburgse blackmetalband uit het hoofd en deze worden nauwgezet meegezongen. We gaan verder naar album Lammendam met The Carriage Wheel Murder. Het volgende al even fijnbesnaarde verhaaltje wordt hoogstpersoonlijk ingeleid door mister Seregor himself. Het is When Crows Tick on Windows van This Is No Fairytail.
Het ‘haunted’ keyboard van Ardek gaat ondertussen zijn eigen gang en Ardek beweegt sierlijk en soepeltjes mee met de gekke capriolen van zijn instrument. Het blijft een bijzondere visuele toevoeging aan het optreden van dit bonte en griezelige gezelschap. Pitch Black Box komt voorbij en Bitte Tötet Mich. Daarna is het tijd voor Blood Queen, dat uw verslaggeefster van dienst weleens in een meer oorstrelende versie voorbij heeft horen komen (het geluid laat deze keer wat te wensen over), maar desalniettemin kan er lekker op gestampt worden. ‘Jullie willen meer?’, roept Seregor. Uiteraard, kom maar op! Lingering in an Imprint Haunting, In De Naam Van De Duivel, Sir John, Charles Francis Coghlan en met Bloodstains on the Captain’s Log, de afsluiter, verwelkomt De Helling ook de eerste circlepit van de avond. Seregor, Ardek, Namtar en Bastiaan Boh nemen uitgebreid de tijd om afscheid te nemen, de drumstokjes van Namtar wisselen daarbij van eigenaar.
In eerste instantie lijkt het wat minder druk in de zaal bij aanvang van Rotting Christ, maar dat is slechts schijn. Ook na ruim dertig jaar is de koek nog niet op voor de Grieken, sterker nog, met hun laatste album Rituals uit 2016 laat het donkere gezelschap zien en horen dat vernieuwing en bezieling alomtegenwoordig zijn.
Kreeg de eerste band al veel bijval van het publiek, de impact gaat vanavond van sterk, sterker naar sterkst. De energie die vrijkomt vanuit de zaal, maar zeker ook op het podium, is indrukwekkend. Al vanaf de eerste noten van nummer Χ Ξ Σ (666) en het geprevel van frontman Sakis Tolis in de microfoon, houdt Rotting Christ de zaal in zijn greep. Ook nu weer valt op hoeveel aanwezigen de nummers uit het hoofd kennen en meezingen.
De stroboscooplampen en rookmachines draaien als een gek en Rotting Christ laat zijn veelzijdige kant zien, al ligt de nadruk op het nieuwere materiaal. Tijdens sommige nummers weten de heren zo’n loodzware sfeer neer te zetten dat het lijkt alsof de betonnen vloer elk moment open kan barsten om de zaal compleet met band en metalheads op te slokken. En het publiek? Dat laat zich gewillig meevoeren naar de donkere uithoeken van het bestaan, waar duistere krachten en mythische schepsels de dienst uitmaken. Rotting Christ komt ijzersterk uit de hoek en zet een formidabele show neer.
Datum en locatie:
27 januari 2018, De Helling, Utrecht
Link: