Ik ben een harde werker. Een soort van meritocraat. Bands die hard werken om resultaat te behalen, die krijgen een streepje extra achter hun naam. Svart Crown is zo een band. Ik was niet extreem overtuigd van hun kunnen, maar wel van de overtuiging die schuil gaat achter deze band. Collega’s op Zware Metalen spraken me tegen, verklaarden Profane wel de moeite, sloegen me figuurlijk half dood. Dat mag, zo rouleren we bij Zware Metalen. Daarom kaap ik ook deze nieuwe plaat voor hun neus weg. Middelvingers in de urethra.
Vierde album dus voor deze Fransen, die met Kévin Paradis (drums) en Kevin Verlay (gitaar) nog maar eens de helft van de line-up vervangen hebben. De blackdeath wint in ieder geval niet aan herkenbaarheid, herkenbaarheid die er sowieso niet echt was. Het openingsnummer Golden Sacrament slaat evenmin een duidelijke richting in, en is eerder een inleiding in wat komen gaat. Pas bij Carcosa krijgt Abreaction echt vorm. De missieverklaring wordt hier verklaard en bestaat uit Belphegor meets Behemoth blackdeath met Franse fratsen die halforthodox en half Morbid Angel gestemd zijn. Dat alles resulteert in een aantal aardige extreme metal momenten (The Pact: To the Devil His Due) en een nog groter aantal “been there heard that” variaties op Pools-Amerikaanse blackdeath met occulte trekjes die niet echt serieus genomen kunnen worden wanneer je gewoon bent aan Australische doomdeath een NWN-bands. Het is te gepolijst, terwijl de echte bezeten diepgang niet ontplooid wordt. Zonde, want deze Fransen werken hard en hebben wel degelijk talent. Jammer dat het alle kanten opgaat behalve de goede.
Score:
73/100
Label:
Century Media, 2017
Tracklisting:
- Golden Sacrament
- Carcosa
- The Pact: To the Devil His Due
- Upon This Intimate Madness
- Khimba Rites
- Tentacion
- Orgasmic Spiritual Ecstasy
- Transsubstantiation
- Emphatic Illusion
- Lwas
- Nganda
Line-up:
- JB Le Bail – Keel, gitaar
- Ludovic Veyssière – Bas
- Kévin Paradis – Drums
- Kevin Verlay – Gitaar
Links: