Op een weekdag een clubshow bijwonen is niet vanzelfsprekend. Als band vraag je je dan waarschijnlijk af of er genoeg volk zal zijn. In het café van het Patronaat te Haarlem is het echter meer dan gezellig druk om drie bands, die ten dele in elkaars vaarwater zitten, te komen aanschouwen. Illuster, een relatief nieuwe Nederlandse post-metalband opent de avond, de Portugezen van Gaerea nemen vervolgens de zwartgeblakerde fakkel over om deze dan weer door te geven aan de Canadezen van Numenorean. Ik moet zeggen, vanaf de eerste noot is het meteen duidelijk, de muzikale weergave van één ieders duistere emotie blijkt een feit.
Illuster krijgt de eer toebedeeld om de avond te openen. Dit sextet gebouwd rond Luuk Derksen is een nieuwe eend in de bijt en speelt goed uitgebalanceerde, beladen, gevoelige dan weer agressieve post-metal met een blackmetalrand. De band heeft één release op zijn conto staan, Iridiscent. Ik moet eerlijk zeggen dat ik van deze band tot vandaag nog niet gehoord had. Hij maakt wel meteen indruk qua presentatie. Drie gitaristen in plaats van twee, wat niet de laatste keer zal zijn vanavond. Tevens een jonge deerne aan het keyboard die daarnaast ook de tijd vindt om andere instrumenten te bespelen als daar zijn een tamboerijn. Deze gozers en gozerin hebben amper tijd om me te overtuigen maar in de hun toebedeelde tijd weten ze toch een drietal nummers met overtuiging en bravoure te brengen. Zo passeren, denk ik, zeker Onyx en de track Silver Lining. De muziek is goed doordacht, voorzien van verschillende lagen gitaar, een sterk sturende bas en een drum die, jammer genoeg soms wat slordig (zeker in de snellere stukken), het geheel bij elkaar brengt. Wat zeker opvalt zijn de vocalen. Er is afwisseling tussen droge, gortige keelreutels en eerder vochtige wat warmere screams. Er is zelfs plaats voor cleane mannelijke en vrouwelijke vocalen. Geslaagd debuut van dit illustere gezelschap!
Vervolgens is het aan Gaerea. Het Portugese blackmetaloorlogschip dat aanmeert in Haarlem met twee releases in de koffer. Zeker het meest recente werk, Unsettling Whispers, maakte een diepe indruk op me. Het interview dat ik met deze onbekende heren deed, is zeker ook de moeite om te lezen, daar het hierdoor duidelijk wordt waarom de band zich dit type muziek heeft eigen gemaakt en waarom hij gekozen heeft voor deze podiumpresentatie en voorkomen, volledig abstractie makend van het individu. De band opent, als ik het goed heb, met Catharsis en drukt zo direct een stempel op mijn ziel. Stevig, agressief, beukend, dreunend en zo strak als het maar zijn kan. De sigil op de microfoonstandaard is dezelfde als op de kappen van de bandleden en op de meegebrachte vlaggen voor over de versterkers. Hoe eenvoudig kan eenvoud zijn. De belichting, de rook en de muziek lijken zich te vermengen tot een diep, duister geheel. En dat is de bedoeling.
Nummers als Absent, Whisper, Lifeless Immortality en ik denk ook Void Of Numbness van het debuut, worden magistraal gespeeld mede door de interactie op vocalen tussen de frontman en de gitarist. Die frontman is toch een ongelooflijk sterke verschijning. Ondanks dat je zijn gezicht niet kan zien, voel je hoe hij non-verbaal communiceert en hoe hij de zwartgallige boodschap wenst over te brengen. Tevens is de bassist een echte! Ik verklaar me nader: spelen met plectrum en op de juiste momenten een laagje eronder leggen, puik werk! Na een zevental nummers zit het optreden erop. Verbijsterd blijf ik aan de grond genageld staan en snuif ik de sfeer nog even op. Ik heb zelfs de indruk dat het zweet en de zwarte verf op de armen van de bandleden hun sporen hebben nagelaten op het podium van Café Patronaat. Ook heel wat bezoekers lijken deze strakke performance enorm gesmaakt te hebben. Ik moet zeggen dat ik reikhalzend uitkijk naar de volgende plaat die zal uitgebracht worden door Season Of Mist. Gaerea is eigenlijk gewoon fenomenaal.
En dan verandert opnieuw de sfeer. Numenorean kiest voor een geheel andere aanpak. Op het podium kruipen zoals je bent, is hier het thema. En dat mag en dat kan. Het heeft ook geen invloed op de muzikale performance. Inderdaad, ook hier drie gitaristen en verder de klassieke bezetting. Wel wat eigenaardig, Roger Leblanc, de ietwat leptosome jongeman, komt in ontbloot bovenlijf (er hangt geen vetrolletje te veel aan) zijn kunsten vertonen. Hij lijkt wel wat weg van de aarde en doorheen het optreden gaat hij regelmatig als een volleerd heavymetalgitarist, op zijn knieën zitten om zijn presentatie kracht bij te zetten. De enige van het sextet die er wat normaaltjes lijkt bij te lopen, en in zijn geval zitten, is de man op de drumkruk. Jordan Daikur heeft er zelfs een wintermutsje voor opgezet.
Na een doorleefde en doorschreeuwde wat dissonante intro, die me niet direct bekend in de oren klinkt, starten deze kerels met een sterke versie van Portraits Of Pieces van het meest recente, meesterlijke Adore-album. Het moet geen verbazing wekken dat het gros van de nummers uit deze laatste plaat komt. Zo hoor ik sterke versies van onder andere Horizon en Regret voorbij komen. Ik denk ook het nummer Home van het gelijknamig debuut te horen. Ik raak bevangen door de interactie tussen de bandleden. Vooral de wisseling tussen de vocalen werkt echt goed. Muzikaal zit het erg netjes in elkaar en alles wordt retestrak ingespeeld. De belichting net als de rook doen het hem, net als bij Gaerea, ook weer.
Om samen te vatten: geslaagde avond, drie bands die perfect aansluiten en die elk op hun eigen manier een erg doorleefde performance neerzetten. Ik herhaal het echter nog eens, Gaerea is meesterlijk en moeten we de komende maanden zeker in de gaten gaan houden.
Datum en locatie:
19 december 2019, Patronaat, Haarlem
Links: