Op zoek naar buitenaards leven met Rings of Saturn in Magasin 4

Er valt niet aan te ontsnappen: het sciencefictiongenre is helemaal terug. Rick and Morty behoort tot de best bekeken animatieseries van het ogenblik, de Star Wars-franchise floreert als nooit tevoren en ruimtekapitein Jean-Luc Picard wordt nog steeds trouw vertolkt door acteur Patrick Stewart. Ook in metalland is de fascinatie voor buitenaards leven aanzienlijk toegenomen. Waar groepen als Voivod en Hypocrisy ooit het alleenrecht op het thema opeisten, genieten zij vandaag de dag het gezelschap van onder meer Gloryhammer, Imperialist, Blood Incantation en Rings of Saturn. De eerste maandag van maart was de laatstgenoemde groep te gast in de Belgische hoofdstad. In het kielzog van Rings of Saturn zakten eveneens Enterprise Earth, Traitors en Brand of Sacrifice richting Brussel af. Op uitnodiging van organisator Hellhole Project, liet redacteur Pieter-Jan Vanden Broeck zich maar al te graag naar Magasin 4 teleporteren. Onderstaand verslag omzeilde de firewall van Skynet alvorens de redactie van Zware Metalen te bereiken.

Het ruimteschip dat de leden van Enterprise Earth en Rings of Saturn transporteert, is nog enkele lichtjaren van ons melkwegstelsel verwijderd. In afwachting van de landing, mogen Brand of Sacrifice en Traitors de nekspieren van het overwegend jeugdige publiek opwarmen. Het is opvallend om zien hoe Magasin 4 vandaag haast door tieners lijkt ingenomen. Met mijn negenentwintig lentes voel ik me ietwat een buitenstaander. Zo moet een vegetariër zich dus voelen op een barbecue.

Het Amerikaans-Canadese Brand of Sacrifice is in de vooravond als eerste aan de beurt. Het deathcoregezelschap met een voorliefde voor anime – de groepsnaam verwijst naar de serie Berserk – trekt voor het eerst doorheen Europa en heeft bijgevolg nog alles te bewijzen. Op esthetisch vlak maakt de band een opvallende indruk. Zo springen de in zwarte mondmaskers gehulde gitaristen meteen in het oog. In tijden van het coronavirus kan je maar beter op zeker spelen. Ook de militair aandoende uitrusting van frontman Kyle Anderson mag frappant worden genoemd. De brulboei met Afrikaanse roots lijkt wel professioneel worstelaar Roman Reigns te willen imiteren.

Op muzikaal gebied is de doortocht van Brand of Sacrifice mijns inziens een stuk minder opmerkelijk. Het betreft vrij standaard deathcore vermengd met de nodige samples en obligatoire breakdowns. Allesbehalve slecht binnen het genre, maar echt overtuigen doet het me nooit. Menig toeschouwer is het hier zichtbaar mee oneens. Al van bij aanvang wordt er namelijk een moshpit gevormd. Nu ja moshpit, als je een orgie van slamdancers zo kan noemen. Er worden danig veel ninjatrappen uitgedeeld dat ik me bij momenten op een cosplay-conventie waan. Wanneer de groep na amper twintig minuten het slotakkoord inzet, prijs ik me stiekem gelukkig. Het ontwijken van denkbeeldige nunchucks hangt me immiddels grondig de keel uit!

Het vanuit de Amerikaanse staat Florida afkomstige Traitors mag als volgende het podium betreden. Net als eerder bij Brand of Sacrifice het geval was, maakt uiterlijk vertoon integraal deel uit van de liveshow. Geen idee wat ik het meest merkwaardig moet vinden. Ga ik voor de in een t-shirt van 50 Cent gehulde bassist Cameron Perry of opteer ik voor snarenplukker Alan De La Torre? Dat de laatste voor de gelegenheid een knalrood skimasker draagt, maakt het keuzeproces er nu niet bepaald eenvoudiger op.

Meer dan bij de voorgaande groep zijn de invloeden van hardcore duidelijk in de muziek van Traitors verweven. Het betreft een kruisbestuiving die het spektakel alleen maar ten goede komt. Zo betrap ik mijzelf voor het eerst deze avond op een gematigde vorm van headbangen. Wat de vierkoppige formatie in Brussel laat horen, is tot nog toe dan ook het meest onderhoudend van de dag. Wanneer zanger Tyler Shelton tussen de composities door het publiek toespreekt, word ik overvallen door een gevoel van herkenning. Niet dat de bindteksten zo bijzonder zijn, het is de ruwe klankkleur die het hem doet. Wat doet de stem van deze zevenentwintigjarige beangstigend veel aan die van Phil Anselmo denken. Mocht de voormalige Pantera-zanger en huidig Down-frontman op zoek zijn naar diens bastaardzoon, hij weet nu ook waar hij hem kan vinden.

Wie besluit om zijn groep Enterprise Earth te dopen, steekt diens liefde voor scifi niet onder stoelen of banken. Een duidelijkere knipoog naar het geliefkoosde transportmiddel van James Tiberius Kirk en collega-ruimtevaarders lijkt moeilijk denkbaar. Een gebrek aan productiviteit kan je dit gezelschap uit de staat Washington niet verwijten. Sinds het moment van oprichting, een jaar of zes terug, bracht het combo reeds drie studioalbums en een EP op de markt. In de tussentijd wist het kwartet een overeenkomst met platenfirma Entertainment One in de wacht te slepen. Om de figuurlijke klim naar de top verder te zetten, mogen Dan Watson (voorheen actief bij genregenoot Infant Annihilator) en kompanen een tourbus delen met Rings of Saturn.

De overgang is bruusk wanneer hiphop plaatsmaakt voor knetterende gitaren en felle grunts. De deejay van dienst lijkt wel exact deze botsing van culturen voor ogen te hebben. Enterprise Earth staat nog niet lang op het podium wanneer ik besef getuige te zijn van de vooralsnog meest gevarieerde vertoning van de avond. Het is vooral de vocale prestatie van frontman Dan Watson die hiervoor verantwoordelijk is. Zo schakelt de Amerikaan gretig over van grunts naar pig screams en zelfs cleane zang. Op technisch vlak stelt Enterprise Earth evenmin teleur: meer dan eens word ik getrakteerd op boeiend gitaarwerk. In extase word ik dan niet gebracht, smaak is een subjectief gegeven, de toegenomen diversiteit komt er op precies het juiste moment. In een tijdspanne van om en bij de dertig minuten komen onder andere het door middel van een filmische intro ingeleide Scars of the Past, Shallow Breath en There Is No Tomorrow aan bod. Aan het laatstgenoemde nummer de opdracht om deze passage van Enterprise Earth tot een goed einde te brengen.

Rings of Saturn, de vierde en tegelijk laatste groep die op deze maandagavond in Magasin 4 mag aantreden, heeft de Bay Area als uitvalsbasis. De Californische regio mag in metalkringen dan voornamelijk bekend staan als broeihaard voor thrashbands, andere genres worden er eveneens beoefend. Enkele maanden geleden verscheen met Gidim het vijfde studioalbum van de muzikanten die hun stijl als aliencore omschrijven. De huidige tournee staat dan ook geheel in het teken van de plaat die collega-redacteur Dypfrys als “plezierig, technisch hoogstaand maar niet wereldschokkend” omschrijft. Aangezien de nieuwste toevoeging aan de discografie van Rings of Saturn me best kan bekoren, ben ik benieuwd of de composities ook op het podium stand weten te houden.

Wanneer de leden van Rings of Saturn een kwartier later dan gepland op het toneel verschijnen, weerklinkt er een uiterst herkenbare melodie door de luidsprekers. Het is het themanummer van Stanley Kubrick’s ‘2001: A Space Odyssey’ dat het optreden van een inleiding voorziet. Aliencore en de iconische soundtrack van deze scifiklassieker, de combinatie berust allerminst op toeval. Dat de headliner lang op zich liet wachten, wordt ruimschoots goedgemaakt. Wat het technische aspect betreft, is het dan ook om duimen en vingers bij af te likken. De riffs die de gitaristen uit hun snaarinstrumenten toveren, lijken wel van buitenaardse makelij. In een genre dat nu niet meteen synoniem staat met vernieuwingsdrang, zijn het net deze extraterrestrieel aanvoelende melodieën die Rings of Saturn volstrekt uniek maken. In mindere mate, maar daarom niet te onderschatten, draagt ook de strot van zanger Ian Bearer bij aan het geheel. De een adoratie voor Dragon Ball Z etalerende t-shirt van de frontman, toont overigens aan dat naast aliens ook anime een verbindende factor van dit tourpackage vormt. Veel langer dan een half uur stond er vanavond nog geen enkele groep op de bühne. Wanneer ook Rings of Saturn omstreeks kwart voor tien de handdoek in de ring wil gooien, lijkt deze trend zich verder te zetten. Zo gemakkelijk komt het combo er in de Belgische hoofdstad echter niet van af. Onder druk van het joelende publiek, wordt er uiteindelijk nog een bisnummer gebracht. Ruimtemissie volbracht!

Datum en locatie

2 maart 2020, Magasin 4, Brussel

Links: