Aan het einde van 2018, op zondag 16 december, vond er nog een pareltje van een optreden plaats in 013 in Tilburg. De Deense schone Amalie Bruun, voor de gelegenheid van vanavond beter bekend onder de naam Myrkur, is vlak voor de Kerstdagen nog even neergestreken in Tilburg. Het één-vrouwproject wordt vergezeld door een aantal muzikanten, bestaande uit zowel een afvaardiging voor het akoestische gedeelte van de set als voor het zwaardere werk. Myrkur beheerst overigens zelf ook verschillende instrumenten en zal dat uitgebreid tonen.
Maar eerst luisteren we naar Jo Quail uit Londen, een avant-garde celliste die ook zelf muziek componeert. De elektrische, opengewerkte cello die ze bespeelt oogt vrijzinnig en artistiek. Haar werk leunt af en toe lichtjes tegen het zwaardere genre aan wanneer ze het instrument in de overdrive gooit, maar bestaat in eerste instantie voor een groot deel uit zorgvuldig opgebouwde soundscapes en samples die ze in een herhalend patroon laat terugkeren. Ze creëert ook een vorm van percussie met het instrument op de hals van de cello door haar handen te gebruiken. Wanneer ze speelt lijkt het wel alsof ze in een innige omhelzing is verwikkeld met haar instrument en de presentatie oogt organisch en energiek. Muzikaal gezien is het zeker knap wat ze neerzet, maar uw verslaggeefster van dienst geeft dan toch liever de voorkeur aan een klassieke cellosonate van Bach of Rachmaninov boven de composities van Quail. Het aanwezige publiek geniet echter zichtbaar van het werk van de celliste.
En dan is het eindelijk tijd voor Myrkur. Op het podium is een mystiek boslandschap verrezen. Er bungelen lampjes als kleine bakens in een duistere nacht. Ze begint de set in sobere, intieme (semi)akoestische setting met een gitarist en Jo Quail op cello. Amalie Bruun hanteert in eerste instantie de trommel, maar zal spoedig laten zien dat ze een veel breder scala aan instrumenten bespeelt. Openingsnummer van de avond is het lieflijk klinkende Bonden og Kragen. Zoals altijd is Bruun zeer goed bij stem en bij het aanhoren van de eerste puntgave klanken gaan al je trilharen prompt in parate stand staan. Ook wanneer ze steeds meer de hoogte in gaat blijft haar stemgeluid volledig zuiver.
Soms kom je iemand tegen waarvan je je afvraagt hoe er zoveel muzikaal talent in één mens kan zitten, Myrkur is hier absoluut een voorbeeld van. Ze gaat verder met Jenta ho gjekk seg uppå ei hø en Fager som en ros. Daarna volgt een nummer uit thuisland Denemarken: Ramund. De lage, enigszins ruwe klanken van de cello in dit nummer combineren heel goed met de meisjesachtige stem van Bruun. Hierna volgen een ballad afkomstig uit Schotland The House Carpenter (The Deamon Lover) en een nummer uit de game The Witcher 3: Wild Hunt: Lullaby of Woe. En nog blijft Myrkur in akoestische sferen met het door haar gecomponeerde Himlen Blev Sort. Dit nummer wordt slechts minimaal instrumentaal ondersteund met een lier (door Myrkur zelf) en doet je beseffen dat ze in feite nauwelijks enige vorm van muzikale omlijsting behoeft. Ook vrijwel zonder muzikale begeleiding reikt haar stem tot hemelse hoogten. Två Konungabarn, nog zo’n pareltje.
Het was even geduld hebben, maar dan klinkt er plotseling een harde drumslag en verandert het lieflijke boslandschap in een duister, onheilspellende plek vol angstaanjagende geluiden. De zachte lichtpuntjes verworden tot alarmerende waarschuwingstekens. De versterkte instrumenten en nieuwe bandleden komen tevoorschijn. Het lieve meisje, dat zojuist nog werd omgeven door een aura van onschuld, toont zich van haar meest duistere kant als was ze een ronddolende dryade. Ook speelt ze nu elektrische gitaar.
De tot femme fatale getransformeerde Myrkur begint het duistere gedeelte van de set met The Serpent. Een nummer dat bij uitstek een onheilspellende sfeer weet op te roepen. Haar hoge uithalen combineren ook bijzonder goed met de stevige black metal, zoals in Ulvinde en Dybt I Skoven. Het versterkte, zware gedeelte van de set is echter wel aanzienlijk korter dan het akoestische deel. Maar het vormt zonder meer een mooi contrast met het eerste deel van het optreden. En de markering, vlak voor de overgang naar het verzwaarde gedeelte, is indrukwekkend.
Tot slot neemt Myrkur nog de gelegenheid te baat om Juniper te spelen van de zojuist verschenen gelijknamige EP. Ze eindigt de set met een Noorse folksong, Villemann og Magnhild , waarbij ze wordt begeleid door enkel de drummer. En daarmee is de cirkel rond. Het was een perfecte avond. Het doek valt, het is tijd om ons richting uitgang te begeven. De donkere decembernacht in.
Datum en locatie:
16 december 2018, 013, Tilburg
Link: