Het Amerikaanse deathmetalgezelschap Immolation draait alweer dertig jaar braaf rondjes in het circuit en gooit er met enige regelmaat kwalitatief hoogstaande platen uit. Zo verscheen vorig jaar Atonement en om daar bij stil te staan deden de heren de afgelopen periode Europa aan, waarbij Nederland werd verblijdt met maar liefst drie shows. De aftrap werd gegeven in die heerlijke rockbunker in Rotterdam: Baroeg. En dat op Goede Vrijdag.
Vanwege hinderlijke zaken als werk, moet uw anonieme schrijver opener Stortregn aan zich voorbij laten gaan en wordt hij verwelkomt door het Oostenrijks/Franse gezelschap Monument of Misanthropy. Een jonge band met een slechts één plaat en een EP, die echter punten scoort door de Death-klassieker Pull the Plug te spelen. De mannen voelen zich op het kleine podium als vissen in de nabij gelegen Maas, want ze stuiteren enthousiast rond onder aanvoering van zanger George Wilfinger. Diens zang staat iets te zacht in de mix, maar het lekkere gitaarspel van Johnny Patrascu maakt veel goed.
De band houdt de vaart er lekker in met hun snelle, opzwepende death metal en dat heeft blijkbaar een hypnotiserend effect op bassist Sam Terrak, die iedere noot intens meebeleeft. Hier en daar is er ruimte voor wat rustige intermezzo’s, wat de band de gelegenheid geeft om daarna weer als een stoomwals aan het werk te gaan. Spierballenmuziek dus, van een fijn bandje. Geen hoogvlieger, maar prima te doen.
Full of Hell begint zonder verdere aankondiging aan de set, al weet zanger Dylan Walker direct de aandacht te trekken met een serie imposante keelklanken, inclusief een tong die een eigen leven lijkt te leiden. Direct daarna neemt de duivel bezit van het lichaam van de zanger: zó maniakaal kijkt en beweegt de Amerikaan. Als de muziek eenmaal op gang is gekomen, is van Walker’s zang aanvankelijk niet veel meer hoorbaar. Het duurt even voordat de geluidsman het juiste schuifje heeft gevonden en we kunnen ervaren hoe Satan Full of Hell heeft bedoeld, pig squealend en al. Tijdens en tussen het brullen door, prutst Walker druk aan een mengpaneel om in de spaarzame momenten dat hij even niets te doen heeft volstrekt kalm overkomt. De gedaanteverwisseling is een schouwspel op zich. De overige Full of Hell-leden? Ze zijn volstrekt inwisselbaar en onherkenbaar: hun lange haren voor hun gezichten hangend. Eén blikvanger is meer dan genoeg.
Muzikaal tapt Full of Hell uit een herkenbaar vaatje: veel geluidseffecten, die worden gevolgd door brute muzikale uitbarstingen met daarover een krijsende, grommende en gruntende zanger, maar zonder dat alles té veel in de noise-hoek schiet. Al zal vast niet iedereen van uw vrienden en collega’s dit subtiele verschil horen. Full of Hell weet wél te boeien: het vaste stramien zit goed in elkaar en Dylan Walker is een prima zanger. Gelukkig is er ook nog ruimte voor humor, de zanger claimt dat de band van Mars komt en kondigt het laatste nummer aan als ‘this is the last song and it’s called…’ om er de nodige rochel- en gorgelgeluiden aan toe te voegen. Grappig.
Immolation blijft gespeend van de geluidsproblemen waar de collega’s last van hadden: vanaf de eerste seconde knalt de deathmetalgrootheid loepzuiver en kraakhelder uit de boxen. In de volle Baroeg gaan de hoofdjes al snel volop op en neer, zeker als krakers als Swarm of Terror en Majesty of Decay langskomen. Anders dan Full of Hell en Monument of Misanthropy, moet Immolation het minder hebben van snelheid en agressie, maar de lompe death is minstens zo effectief en wordt geserveerd met veel klasse en vakmanschap.
De oudgedienden Ross Dolan (zang en basgitaar) en Robert Vigna (gitaar), trekken de meeste aandacht. De laatste, met zijn Anton Szandor LaVey-look, door een concert lang lucht doormidden te hakken zijn instrument. De zanger ziet eruit als een prototype-Amerikaan met een granieten hoofd en haar zo lang dat het een wonder is dat het niet in zijn snaren verstrikt raakt. Daarnaast staat jongste bediende Alex Bouks stoïcijns zijn ding te doen. Op de achtergrond mept Steve Shalaty alle gaatjes vakkundig dicht. Destructive Currents komt voorbij, van het laatste album Atonement, gevolgd door oudje Into Everlasting Fire van debuutplaat Dawn of Possession uit 1991… het is een waar genot om een machine als Immolation aan het werk te zien.
Het zweet klotst al snel tegen de plinten aan en er is ernstig behoefte aan frisse lucht, maar als we op deze Goede Vrijdag net als die ene gast zouden sterven, zou het een prima dood zijn. Een allesverwoestend Immolation zien en dan gaan. Prima. Helemaal als er wordt afgesloten met een heerlijk oorgasme als Close to a World Below. Janken van genot.
Datum en locatie:
3 maart 2018, Baroeg, Rotterdam
Link: