Tussen al het festivalgeweld door, troffen drie blackmetalbands elkaar binnenshuis in Tilburg. 013 ontving het van oorsprong Portugese gezelschap Gaerea, cultheld Abbath die onder zijn volledige artiestennaam werk van zijn oude band Immortal speelt en als hoofdact de symfonische grootheden van Dimmu Borgir. Remco Faasen stond vooraan met pen en papier, Bram Geurts met zijn camera. Samen kwamen ze terug met dit verslag.
De openingsband is degene die het meest recent een album heeft afgeleverd. Het magistrale Coma kreeg nog geen jaar geleden de volledige score op Zware Metalen en Gaerea presenteert de plaat sindsdien met trots. In het half uur dat de band ter beschikking heeft, komen drie nummers van Coma en twee van de ook al niet misselijke voorgang Mirage, dat het ‘slechts’ met 98 punten moest doen. Eén ding is zeker: even rustig opwarmen is er niet bij als Gaerea zich meldt. De band kent maar één standje: intens. Het gemaskerde gezelschap schept het met bakken de zaal in, met de zanger (wiens naam eenvoudig is te achterhalen maar de band heeft aangegeven graag anoniem te willen blijven en dat respecteren we, en zullen we ons nu maar weer gewoon op de muziek gaan richten want het is toch al zo lastig lezen zonder leestekens) als beste voorbeeld. Hij beleeft de kiezelharde maar ook weer melodieuze black tot het uiterste, terwijl hij kronkelend over het podium zijn teksten in de microfoon spuwt. Soms sierlijk als een zwaan, dan weer ongecontroleerd schokkend als een Joe Cocker met speed: al naar gelang de muziek hem leidt.
De zanger is zichtbaar trots op dit grote podium te mogen staan en dat is volkomen terecht, want Gaerea valt totaal niet weg in deze setting. De band weet een heerlijke sfeer neer te zetten en maakt indruk in deze veel te korte speeltijd. Leuk dat de zanger er af en toe ook nog wat Nederlandse woordjes door gooit. Dat heeft helemaal niets maken met zijn privésituatie en het gedans rondom de gitariste, want daar blijven we anoniem over.
Abbath is alweer even actief als zijn eigen tributeband. Onder de naam Abbath Doom Occulta speelt hij louter materiaal uit de legendarische blackmetalband Immortal en dus niet van zijn eigen band Abbath. We zagen het hem vorig jaar al doen in Utrecht, dit jaar gaat hij er vrolijk mee door. Lekker makkelijk: iedereen weet wat er komt, niemand verwacht nog een album met zijn voormalige zwager Demonaz Doom Occulta. Dus: spelen maar!
Dat doen de heren met Withstand the Fall of Time en het waanzinnige Sons of Northern Darkness. In My Kingdom Cold wordt bruut uitgevoerd, Beyond the Northern Waves is heerlijk dreigend. De band – toevallig ook allemaal (live-)leden van Abbath – zet vanavond geen topprestatie neer en de voorman zelf moet duidelijk in het optreden groeien, maar een ruime voldoende is goed genoeg met dit materiaal. De rookmachines draaien een uur lang, de verlichting is minimalistisch maar effectief. Het voelt alsof het zomaar een paar graden kouder wordt in 013. All Shall Fall komt weliswaar van het gelijknamige laatste echte Immortal-album (dus met de heren Doom Occulta en drummer Horgh) uit 2009 maar heeft nog steeds die typische jaren ’90-vibe van alle Immortal-platen. Die vibe die de andere grote namen uit de tijd allemaal lieten varen.
Abbath houdt de aankondigen kort en het tempo hoog, want we gaan alweer door met One by One. Het nummer komt inclusief prachtig slot en gaat direct verder in Damned in Black. Zes enorme vuurmachines voor het podium verdrijven de kilte. The Call of the Wintermoon van debuutplaat Diabolical Fullmoon Mysticum uit alweer 1992, gaat furieus van start. Abbath lijkt enkele poses uit de anno 2025 lachwekkende bijbehorende video te imiteren. Als het nummer voorbij is, is de zanger/gitarist even verdwenen, om weer terug te komen met een indrukwekkend gehoornd masker. Dat kan maar één ding betekenen: Blashyrkh (Mighty Ravendark): een nummer om te janken zo mooi. Meer jaren ’90 dan de afsluiter gaat het niet worden: we zeggen gedag met The Sun No Longer Rises.
Voordat de Blackhearted angels fallen from grace hun entree maken, wordt er op het podium flink verbouwd. De heren Shagrath (allerlei instrumenten maar live fungerend als zanger) en Silenoz (bas en gitaar, live alleen dat laatste instrument) spelen vanuit een vervallen klooster. Bij Dimmu Borgir klopt het plaatje immers altijd volledig: muziek en presentatie gaan er hand in hand. Laatste plaat Enoian wacht alweer een tijdje op een opvolger maar die is nu in zicht. Dat is dan wel zonder gitarist/bassist Galder, die zijn oude band Old Man’s Child weer nieuw leven heeft ingeblazen.
De Noren hebben enkele verrassingen doorgevoerd op de setlist. Na het – uiteraard – bombastische intro volgt (een deel van) Moonchild Domain, dat nauwelijks live is gespeeld nadat het de EP Godless Savage Garden in 1998 opende. We bouwen rustig maar sfeervol verder op met het fijne Puritania. Gaerea en Abbath Doom Occulta konden op luid applaus rekenen maar het is al vrij snel duidelijk dat het overgrote deel van het publiek voor Dimmu Borgir is gekomen en vanaf Interdimensional Summit kan het los. Het podium staat vol met rook en vuurwerk, Shagrath schrijdt weliswaar voort als een levend standbeeld maar op zijn stem is niets aan te merken. Het heerlijke Gateways komt langs, maar The Serpentine Offering is nog nèt even wat lekkerder, al blijft het een gemis dat ICS Vortex er niet meer is om de cleane vocalen te verzorgen.
In Death’s Embrace brengt ons terug naar 1997, naar Enthrone Darkness Triumphant, toen ICS Vortex er nog helemaal niet was. Grotesquery Conceiled (Within Measureless Magic) is een verrassing op de setlist, Stormblåst – het oudste nummer van vanavond – is dat feitelijk ook. Shagrath zorgt daarna voor fraai percussiewerk als intro voor Council of Wolves and Snakes, dat een schandalig goede uitvoering krijgt. Cataclysm Children (dat vijf dagen eerder op Wacken weer terugkeerde op de setlist) is furieus en zorgt voor crowdsurfers waar niet op was gerekend want er wordt snel security opgetrommeld. The Insight and the Catharsis is een fijntje, maar het echte spektakel komt natuurlijk met Progenies of the Great Apocalypse, van misschien wel het beste Dimmu Borgir-album ooit: Death Cult Armageddon. Samen met het afsluitende Mourning Palace behoort het tot de vaste, fijne inboedel van de band. Dat einde komt natuurlijk veel te snel maar dat was bij de bands hiervoor ook al zo. Er zijn gewoon van die avonden waarop je niet zou willen dat ze ooit zullen stoppen.
Datum en locatie
6 augustus 2025, 013, Tilburg
Foto's:
Bram Geurts (website, Facebook en Instagram)
Link: