Iced Earth terug op Hengelose bodem, ruim vier jaar na hun vorige optreden in Metropool. Waar de toenmalige tour in het teken stond van de toen net verschenen langspeler Plagues Of Babylon, is het nu de Incorruptible World Tour die de Jupiler Zaal mag voorzien van de stevige, epische heavy metal waar de Amerikanen zich al dertig jaar mee hebben bewezen als een gevestigde orde in de metalwereld. Aangezien ik dagelijks wordt herinnerd aan het optreden uit januari 2014, dankzij een afgebroken stuk neptand dat een paar jaar daarvoor bij een heerlijk concert van Anthrax verdween in mijn jeugdige en energieke enthousiasme en het origineel al verving, keek ik dan ook reikhalzend uit naar deze terugkeer. Wie mijn recensie van Incorruptible van vorig jaar gelezen heeft, weet dat ik zeer positief was over dit wapenfeit. Ik ben benieuwd naar de setlist van vanavond en de live uitvoeringen van deze nieuwe nummers. Frido Stolte was aanwezig met zijn camera om het concert te voorzien van beeld.
Eerst is het Martyr dat de avond mag openen. Laat ik het ook maar meteen toegeven: ik kende deze oude rotten uit Utrecht niet voordat ik de zaal binnen kwam lopen. De band werd in 1982 opgericht, maar kwam in 1989 alweer aan zijn einde. Maar een beetje metalband zou zich te kort doen om jaren later niet weer opnieuw te formeren. En dat deed Martyr, met inmiddels alweer twee nieuwe albums sinds de reünie in 2005. Bij binnenkomst is de band zojuist begonnen en direct weet het zowel een grote grijns op mijn gezicht te creëren, als mijn hartje voor stevige klassieke metal te doen begeren. De nummers zijn zo jaren tachtig als het maar kan, met een backdrop die direct doet denken aan Anthrax. Gelukkig zit het materiaal goed in elkaar. Robert van Haren, die vreemd genoeg afwisselt tussen het toespreken van het publiek in zowel het Engels als Nederlands, geeft aan snotverkouden te zijn, maar wat mij betreft heeft de frontman een uitstekende strot, met tevens een vermakelijke uitstraling. Dit zet hij nog even kracht bij door met een babypop rond te zwaaien en een megafoon te gebruiken. Wat de setlist precies was, is me niet bekend, maar luister ik nu naar de eerste twee albums, dan doet het me vooral denken aan een band als Satan, terwijl het materiaal van dit decennium meer te scharen is in de rij van een band als Agent Steel. Tijdens afsluiter Monster wordt de band nog even vergezeld door een als zombie geschminkt meisje, dat stoïcijns het publiek aan blijft staren. Live een heerlijk nummer en met deze gimmick wordt nog net even wat gedenkwaardiger. Ook wordt er afscheid genomen van de drummer, die na vijfendertig jaar van trouwe dienst zijn stokken voor Martyr gaat opbergen. Zondermeer een zeer fijne band, dat is wat deze Nederlandse culthelden vormen.
Iced Earth zou Iced Earth niet zijn als er niet weer de nodige bandwisselingen zouden hebben plaatsgevonden. Zanger Stu Block is gelukkig nog steeds van de partij en heeft zich ontpopt tot mijn favoriete zanger van de band. Maar ook bassist Luke Appleton is nog steeds van de partij sinds zijn aantreden in 2012, wat hij ook nog steeds combineert met zijn rol als gitarist van zijn eigen band Absolva en toert daarnaast tevens geregeld rond met Blaze Bayley om hem te begeleiden tijdens akoestische optredens. Oudgediende Brent Smedley is inmiddels alweer drie jaar terug als slagwerker bij Iced Earth, maar de grote aanwinst blijkt vandaag de jonge leadgitarist Jake Dreyer. Op Incorruptible liet hij al horen wat hij in zijn mars had, maar het wordt al snel duidelijk dat het oude werk bij hem in zeer goede handen is.
Uiteraard wordt er geopend met albumopener Great Heathen Army en het valt meteen op hoe sterk de vocalen van Stu Block zijn en hoe ze vooral ook identiek zijn aan hoe ze op het album verschenen. Hij staat bovendien met zoveel overtuiging op het podium, dat het bijna is alsof hij altijd de zanger is geweest. Wel wordt er op een typische Amerikaanse manier veel geslijmd door meneer Block, maar dat zij hem vergeven. Met Burning Times wordt er teruggegrepen naar Something Wicked This Way Comes, het album dat een paar dagen eerder precies twintig jaar geleden uitkwam. Iets dat ook wordt aangehaald door Stu, maar op de afsluiter van de avond na wordt er verder niks van deze klassieker gepresenteerd. Na het titelnummer van Dystopia volgen nieuwe nummers in de vorm van de singles Black Flag en Seven Headed Whore. Waar de piratentrack Black Flag het al goed doet in een live setting, dankzij zijn drive en pakkende gitaarloopjes, is het het brute Seven Headed Whore, dat er ingaat als zoete koek. Toch moeten de schreeuwende vocalen logischerwijs versterkt worden met een backing tape.
Bij de vertolking van I Died For You weet de frontman zich zo in het nummer te doen opgaan, dat het voor hem haast een persoonlijke tekst is, waarbij je bijna zou vergeten dat we het hebben over het personage Spawn. Ondertussen beweegt bandleider John Schaffer het gehele optreden letterlijk als een baas over het podium, staat Appleton met een strak gezicht te spelen, tenzij hij de achtergrondvocalen op zich neemt en weet Jake Dreyer constant de aandacht op zich te vestigen met zijn imponerende soleerwerk. Brothers, dat ik het minste nummer van Incorruptible vond komt (voor mij helaas) ook langs, maar dat wordt meteen goed gemaakt wanneer deze wordt opgevolgd door het epische Dracula en een van mijn favoriete metalballades van de laatste tijd, Raven Wing. Zowel het album Night Of The Stormrider (1991) en The Dark Saga (1996) worden vandaag vertegenwoordigd met drie nummers per album, wanneer naast I Died For You ook Vengeance Is Mine en The Hunter worden gepresenteerd, plus een slotfase met Stormrider, Angels Holocaust en Travel In Stygian. Geen Pure Evil vandaag dus, helaas! De dame van middelbare leeftijd, die vooraan bij het podium staat, zal het echter niks deren, aangezien ze het hele optreden in extase met haar handen in de lucht staat te dansen.
De band verlaat het podium voor de toegift, maar wanneer een clean, onheilspellend gitaarintro zich laat horen, met daarbij het geluid van de doedelzak (ongetwijfeld geproduceerd via een keyboard), is het duidelijk dat we eerst het tien minuten durende Clear The Way (December 13th, 1862) gaan krijgen, zodat John Schaffer nog even zijn fetisj voor de Amerikaanse Burgeroorlog ten gehore kan brengen. Afsluiter van de avond is het emotionele Watching Over Me, waarbij Stu dit nummer eerst inleidt met de tragische achtergrond van een persoonlijk verlies. Maar ook wordt de kans aangegrepen het nummer op te dragen aan Vinnie Paul, de Pantera-drummer die enkele dagen eerder overleed. Zondermeer één van de sterkste ballades uit het repertoire van de band en het zorgt er dan ook voor dat een oudere man met tranen in zijn ogen applaudisseert na afloop van dit nummer. Het zal het ook meteen het laatste nummer zijn, wat duidelijk wordt wanneer Ghost Dance (Awaken The Ancestors) slechts via de tape afgespeeld wordt. Een veelgehoorde reactie is dan ook dat het optreden wat aan de korte kant is, al noteren we gewoon een setlist van zestien nummers. Vergeleken met vier jaar geleden was het publiek vele malen tammer, maar de band was net zo goed, of misschien zelfs beter met de toevoeging van Jake Dreyer. En zonder schade keren we weer huiswaarts.
Setlist
- Great Heathen Army
- Burning Times
- Dystopia
- Black Flag
- Seven Headed Whore
- I Died For You
- Vengeance Is Mine
- Brothers
- Dracula
- Raven Wing
- Stormrider
- The Hunter
- Angels Holocaust
- Clear The Way (December 13th, 1862)
- Watching Over Me
Fotografie
Frido Stolte (The View Photography)
Datum en locatie
27 Juni 2018, Metropool, Hengelo
Links